Gwiezdna Wojny, Rycerze Starej Republiki: Malacor V - Intryga Ciemnej Strony Mocy cz.4

Tydzień

Wnętrze namiotu było wyłożone prowizoryczną podłogą z durastalii. Pomimo niewielkich gabarytów, mieściło się w nim łóżko, dwa krzesła oraz stolik. Blat był zawalony stertą przesączonych krwią bandaży w stalowej misce. Revan zaczął się przebierać ignorując gościa.

– A więc – zaczął zdejmując porwany i wytarty płaszcz – Zamierza mistrz zabrać nas wszystkich z powrotem na Dantoine, tak?

– Rada zdecydowała, że należy was stąd zabrać padawanie. Ta wojna staje się coraz bardziej zażarta a wasze szkolenie jeszcze nie dobiegło końca.

– Wielu mistrzów podobnych tobie także dołączyło do nas. Uznaliśmy, że należy coś zrobić. Nie mogliśmy siedzieć bezczynnie przyglądając się jak galaktyka płonie.

– Nie ma emocji… – zacytował kodeks, na co Revan wzdrygnął się. Przez zmęczenie nie był tak skupiony jak powinien i dał się ponieść.

– Jest spokój, mistrzu.

– Zapominacie o zasadach których uczyliście się przez całe życie. Jesteście orędownikami pokoju a nie wojownikami. Powinniście dążyć do dyplomacji i zrozumienia, a nie jedynie używać miecza świetlnego.

– Staramy się proponować rozejm tak często jak to tylko możliwe.

– I domyślam się, że zawsze przynoszą podobne efekty? - Chalco wskazał palcem obandażowany tors Revana gdy ten zdjął wierzchnią szatę. Zaczerwienione bandaże pokrywały całą klatkę piersiową i prawe ramie przywódcy rewanżystów. Pozostała część odsłoniętego, nagiego ciała naznaczona była licznymi bliznami i poparzeniami. – Czy tak powinien wyglądać orędownik pokoju? Chyba raczej morderca i najemnik.

– Te blizny są dowodem obrony słabszych i potrzebujących. Walczę tylko kiedy muszę.

– Mój drogi, pytałem już żołnierzy co sądzą na temat Rewanżystów. – Chalco rozsiadł się wygodnie prostując nogi – wszędzie was pełno. Ponoć uczestniczysz w każdym starciu na tej planecie. Słyniesz jako zabójca bazyliszków. Tropisz te maszyny w trakcie bitew i zabijasz ich pilotów jako pierwszych.

– Są największym zagrożeniem, a niewielu sobie z nimi radzi – sprzeciwił się.

– A może uznajesz ich za wyzwanie? Nie cieszysz się, z każdego pokonanego? Jedi się broni, a nie atakuje. Zapominasz o wszystkim czego zostałeś nauczony. Ty i wszyscy, biorący udział w tej wojnie.

– Gdyby rewanżyści zostali utworzeni wcześniej, uniknęlibyśmy tak wielu ofiar w czasie tej wojny! Wiele planet zostało wypalonych do gołej ziemi! Lud Katharian został prawie doszczętnie wybity. Mandalorianie nie biorą jeńców! Poddanie się nigdy nie wchodziło w grę! Są bezwzględni i bezlitośni! – Revan poczuł jak puszczają mu nerwy, a rana na policzku zaczyna piec.

– A ty taki się nie zrobiłeś Revanie? Słyszałem o wielotygodniowych bombardowaniach planet. O brutalnych i krwawych atakach. O polowaniu na wroga jak na zwierzynę.

– Wróg stosował bezwzględną taktykę. Niszczyli tereny cywilne bez żadnego powodu. Nie mogliśmy pozostać im dłużni.

– Zemsta prowadzi do gniewu, młody padawanie.

– Nie mszczę się mistrzu. – odparł zaciskając zęby, żeby znów nie wybuchnąć.

– Czyżby? Gniew w prostej linii prowadzi do ciemnej strony mocy. – Revan zadrżał. Miał nadzieję, że mistrz tego nie zauważył, ale było na to za późno. – w tobie zaś widzę mnóstwo gniewu i nienawiści. Jesteś przesączony tą wojną, tak jak pozostali Rewanżyści. Zapomnieliście o naukach zakonu i odsunęliście się od jasnej strony mocy. Właśnie dlatego byliśmy przeciwni włączaniu się Jedi do tej wojny. – Revan, choć bardzo chciał się teraz kłócić, wiedział, że każde następne słowo zaszkodzi jego sytuacji. Zastanawiał się jedynie ile czasu pozostało mu na realizację jego planu.

– Rada wydała rozkaz powrotu wszystkich Rewanżystów. W przeciwnym wypadku zostaniecie wydaleni z zakonu Jedi. – dodałał, wydając wyrok – jeżeli zdecydujecie się na banicje, zostaniecie przetransportowani na Dantoine siłą. – dodał szybko.

– Żołnierzom republiki się to nie spodoba. – burknął pod nosem. Przestał wyglądać jak charyzmatyczny przywódca. Znów kojarzył się z młodym i nieposłusznym padawanem. Właśnie dlatego opuszczam ten przeklęty zakon, pomyślał. Nie będę pionkiem w grze zakonu Jedi. Sam zamierzam je rozstawiać.

– Ich dowódcy zostali już poinformowani o zaleceniach Rady Jedi. Rozkazy są właśnie przekazywane przez holo-projektory. W przeciągu tygodnia wszyscy zebrani w tej bazie odlecimy na Dantoine. Czy wszystko jest dla ciebie zrozumiałe, młody padawanie?

– Tak mistrzu Chalco. Wszystko zrozumiałem – na te słowa wyszedł z namiotu mając na sobie jedynie spodnie od tuniki oraz na wpół rozwiązane bandaże. Szybkim krokiem zawędrował do jednej z kantyn. Były ich dziesiątki, ale dzięki mocy, doskonale wiedział gdzie ma iść, wyczuwając swoją uczennicę. W środku przy jednym z okrągłych, białych stołów siedziała Alora otoczona przez prawie trzydziestu żołnierzy, śmiała się i popijała alkohol w najlepsze. Gdy ujrzała Revana natychmiast spoważniała, odstawiając szklankę świecącego na niebiesko trunku.

– Czy bohater przyłączy się do nas na kieliszek? – zakrzyknęli radośnie gdy tylko go ujrzeli.

– Szykuj statek. Odlatujemy. – rzucił ignorując żołnierzy. Alora natychmiast poderwała się na nogi i lekko kiwając kolegom, pobiegła za swoim mistrzem, który już wychodził z kantyny.

– Gdzie lecimy? Co się stało?

– Idź po Malaka, a następnie do hangaru. Dołączę do ciebie za chwilę.

– Mistrzu? – spytała niepewnie, gdy usłyszała nowo nadane Alekowi imię.

– Wszystko wyjaśnię wam obu, gdy będziemy już na statku. Teraz nie mam na to ani czasu ani chęci.

– A powiesz mi chociaż dokąd lecimy?

– Wracamy na Lewiatana.