Uroczy zakątek

URO­CZY­SKO

 

Osie­dle na pe­ry­fe­riach wiel­kie­go mia­sta. Kil­ka­na­ście, po­usta­wia­nych dość przy­pad­ko­wo, je­de­na­sto­pię­tro­wych blo­ków. Pra­wie cała po­wierzch­nia mię­dzy blo­ka­mi za­la­na be­to­nem. Tu i ów­dzie ja­kieś ra­chi­tycz­ne drzew­ko w be­to­no­wej (jak­że­by ina­czej) do­ni­cy. Ca­łość oto­czo­na pół­to­ra­me­tro­wym ogro­dze­niem. Be­to­no­wym. W sumie nic ory­gi­nal­ne­go. Z wy­jąt­kiem nazwy. Ob­da­rzo­ny spe­cy­ficz­nym po­czu­ciem hu­mo­ru urba­ni­sta na­zwał to wszyst­ko ”Uro­czym Za­kąt­kiem”. Nie­źle.

Nikt od lat nie uży­wał ofi­cjal­nej nazwy. Mó­wi­ło się krót­ko: ”Uro­czy­sko”. Może dla­te­go, że mało kto poza tu­byl­ca­mi od­wa­żał się za­pusz­czać tu po zmro­ku. A może z po­wo­du wszech­obec­nej at­mos­fe­ry ta­jem­ni­czo­ści. I grozy. Albo ze wzglę­du na dziw­ne, czę­sto wręcz nie­wy­tłu­ma­czal­ne zda­rze­nia, które na osie­dlu były na po­rząd­ku dzien­nym. Oraz noc­nym. Wła­ści­wie nie wia­do­mo czemu. Nie­mniej jed­nak nazwa przy­ję­ła się. I to do tego stop­nia, że umiesz­cza­no ją nawet na pla­nach mia­sta.

 

BELLA

Rudy miał pra­wie trzy lata. Był mą­drym i do­świad­czo­nym szczu­rem. Ostroż­nie ob­wą­chi­wał uchy­lo­ne drzwi zsypu. Niby wie­dział, że miej­sce jest spraw­dzo­ne, za­wsze pełne sma­ko­wi­tych ką­sków i cał­ko­wi­cie bez­piecz­ne, ale ostroż­no­ści nigdy za wiele. Oglę­dzi­ny wy­pa­dły po­myśl­nie. Żad­ne­go nie­bez­pie­czeń­stwa. Rudy, po­pi­sku­jąc ra­do­śnie, wbiegł do środ­ka, coś chrup­nę­ło nie­przy­jem­nie i za­pa­dła cisza. Po chwi­li zaś roz­le­gło się ciche splu­nię­cie i mięk­ki, ko­bie­cy głos oznaj­mił:

– Nie no, to jed­nak nie to!

 

STA­NI­SŁAW

Sta­ni­sław od kilku ty­go­dni ob­ser­wo­wał tę dziew­czy­nę. I spra­wia­ło mu to nie­kła­ma­ną przy­jem­ność. Może i był mar­twy od ponad trzy­dzie­stu lat, ale wciąż po­tra­fił do­ce­nić pięk­ną ko­bie­tę. Wszyst­ko mu się w niej po­do­ba­ło. Miała nie wię­cej niż dzie­więt­na­ście lat. Dłu­gie, za­wsze roz­pusz­czo­ne włosy kru­czo­czar­ną ka­ska­dą spły­wa­ły jej na ra­mio­na. Ślicz­na, cu­dow­nie pie­go­wa­ta buzia. Ogrom­ne, piwne oczy. Mały, zgrab­ny nosek. Kar­mi­no­we usta, pełne i za­wsze lekko roz­chy­lo­ne, jakby za­pra­sza­ją­ce do po­ca­łun­ku. Wspa­nia­le wy­mo­de­lo­wa­na przez na­tu­rę syl­wet­ka. Na­praw­dę było co po­dzi­wiać.

Ale naj­bar­dziej fa­scy­no­wa­ła go prze­dziw­na, ota­cza­ją­ca dziew­czy­nę aura. Nigdy jesz­cze ta­kiej nie wi­dział. Mie­ni­ła się wszyst­ki­mi ko­lo­ra­mi tęczy i pul­so­wa­ła ła­god­nie. Od lat cze­kał na kogoś po­sia­da­ją­ce­go taką aurę. Pew­nie była wiedź­mą. Albo me­dium. I to bar­dzo sil­nym me­dium. Cho­ciaż naj­wy­raź­niej nie zda­wa­ła sobie z tego spra­wy.

Po­sta­no­wił się ujaw­nić. Oboje na tym sko­rzy­sta­ją. Ona dowie się cze­goś o sobie. On, jeśli wszyst­ko pój­dzie zgod­nie z pla­nem, na­resz­cie, po tylu la­tach… Tfu, na psa urok, żeby tylko nie za­pe­szyć.

W pią­tek, trzy­na­ste­go sierp­nia, kiedy jak co dzień wsia­dła do jego windy i wci­snę­ła guzik je­de­na­ste­go pię­tra, wy­chy­nął ze ścia­ny i naj­de­li­kat­niej jak tylko po­tra­fił, wy­szep­tał do kształt­ne­go uszka:

– Dzień dobry.

A kiedy już prze­sta­ła wrzesz­czeć i bez­sen­sow­nie walić pię­ścia­mi w drzwi ka­bi­ny, rów­nie de­li­kat­nie za­py­tał:

– Jak masz na imię, moje dziec­ko?

– Ja? Majka – wy­szep­ta­ła prze­ra­żo­na.

– Sta­ni­sław, bar­dzo mi przy­jem­nie. No, Ja­maj­ka, to pierw­sze lody mamy prze­ła­ma­ne. Prze­stań się trząść, dziew­czy­no. Od­dy­chaj spo­koj­nie. Wy­glą­dasz, jak­byś zo­ba­czy­ła ducha.

Sła­bym uśmie­chem skwi­to­wa­ła jego nie­zbyt wy­so­kie­go lotu żart. Ale jed­nak – uśmie­chem. Pierw­sze lody fak­tycz­nie zo­sta­ły prze­ła­ma­ne. Sta­ni­sław za­trzy­mał windę mię­dzy pię­tra­mi.

– Po­roz­ma­wiaj­my…

Prze­rwa­ły mu do­bie­ga­ją­ce z par­te­ru gło­śne zło­rze­cze­nia:

– Ten cho­ler­ny ru­pieć znowu się ze­psuł. Znów utknął mię­dzy pię­tra­mi. Szlag by tra­fił to pie­przo­ne pudło…

Okrzy­kom to­wa­rzy­szy­ło ko­pa­nie w drzwi windy.

– To No­wa­czek, ten spod sto je­de­na­ście – wy­ja­śni­ła Ja­maj­ka.

– Wiem. – Sta­ni­sław rze­czy­wi­ście wie­dział. Znał do­sko­na­le wszyst­kich lo­ka­to­rów. Przy­naj­mniej z wi­dze­nia.

– Może przej­dzie­my do mnie – za­pro­po­no­wa­ła dziew­czy­na. – Usią­dzie­my. Her­ba­ty za­pa­rzę. – Spoj­rza­ła na swo­je­go roz­mów­cę i do­da­ła nie­pew­nie – Albo coś?

– Nie­ste­ty, nie mogę opu­ścić szybu windy. Ale skoro już mowa o na­po­jach…

– Dla­cze­go? – za­py­ta­ła Ja­maj­ka.

– Co: dla­cze­go? – nie zro­zu­miał Sta­ni­sław.

– Dla­cze­go nie mo­żesz opu­ścić szybu windy?

– To długa hi­sto­ria.

– Chęt­nie po­słu­cham.

– I nie­cie­ka­wa.

– Mimo wszyst­ko… – Dziew­czy­na była upar­ta.

Sta­ni­sław wy­raź­nie się spe­szył. Gdyby nie pewne oczy­wi­ste ogra­ni­cze­nia, pew­nie by się za­ru­mie­nił. Przez chwi­lę oglą­dał swoje wid­mo­we pa­znok­cie. Potem po­pa­trzył na rów­nie wid­mo­we la­kier­ki. Po­mię­to­sił połę ma­ry­nar­ki. Wid­mo­wej, oczy­wi­ście. Ja­maj­ka cze­ka­ła. Wy­glą­da­ło na to, że nie ustą­pi. Nie miał wyj­ścia. Co praw­da, jego plan tego nie prze­wi­dy­wał, ale jeśli chciał osią­gnąć cel, mu­siał opo­wie­dzieć swoją idio­tycz­ną hi­sto­rię.

– Wiesz – za­czął. – Ja zgi­ną­łem w szy­bie tej windy. Dla­te­go muszę na­wie­dzać to miej­sce. Do­pó­ki ten cho­ler­ny wie­żo­wiec nie ob­ró­ci się w perzy­nę.

– Jak to się stało? – spy­ta­ła ze współ­czu­ciem. Niby wie­dzia­ła, że facet nie żyje. W końcu był du­chem. Ale teraz, kiedy po­wie­dział o tym gło­śno, zro­bi­ło się jej przy­kro. I smut­no. Co wcale nie zmniej­szy­ło jej cie­ka­wo­ści.

– Byłem jed­nym z bu­dow­ni­czych tego bloku. Fa­chow­cem od wind. Koń­czy­li­śmy wła­śnie ro­bo­tę. Sta­łem na ósmym pię­trze. Przy­krę­ci­łem ostat­nią ta­blicz­kę, wiesz, taką z na­pi­sem: ”Przed wej­ściem do windy upew­nij się, że za drzwia­mi znaj­du­je się ka­bi­na dźwi­gu”. A potem otwo­rzy­łem drzwi i wsze­dłem. Tylko, że winda była pię­tro wyżej.

– Spa­dłeś, bie­da­ku?

– Nie. Udało mi się przy­trzy­mać kra­wę­dzi pod­ło­gi. Sa­my­mi czub­ka­mi pal­ców. Myślę sobie: ”Długo nie wy­trzy­mam”. Za­czą­łem krzy­czeć. Ra­tun­ku i takie tam. Tro­chę klą­łem, tro­chę pła­ka­łem. Wresz­cie sły­szę z par­te­ru: ”Już lecę, panie maj­ster”. To Waluś, mój po­moc­nik.

– Nie zdą­żył?

– Może by i zdą­żył… Po­cząt­ko­wo mia­łem mu to za złe. Ale przez te wszyst­kie lata prze­my­śla­łem to i owo. I wy­ba­czy­łem mu. Ba, do­sze­dłem do wnio­sku, że na jego miej­scu zro­bił­bym to samo.

– Ale co? Co zro­bił ten cały Waluś?

– Ścią­gnął windę.

– O rany! – jęk­nę­ła Ja­maj­ka.

– No, żebyś chcia­ła wie­dzieć. Wszę­dzie było mnie pełno. I tak już zo­sta­łem. Tkwię w tym szy­bie od sie­dem­dzie­sią­te­go trze­cie­go.

– Bie­da­ku.

– No wiesz, w sumie nie jest tak źle. Uwierz mi, są gor­sze miej­sca. Tyle, że…

Za­milkł wy­raź­nie za­kło­po­ta­ny. Mówić, czy nie? W końcu po to się prze­cież po­ka­zał.

– Odkąd umar­łem, strasz­nie mi się chce pić. Gdy­byś mogła…?

– Oczy­wi­ście – dziew­czy­na się­gnę­ła do ple­ca­ka – mam wodę mi­ne­ral­ną.

– Mi­ne­ral­ną! – Sta­ni­sław prych­nął. Nie wy­szło mu to naj­le­piej. Pew­nie dla­te­go, że prak­tycz­nie, jak by to po­wie­dzieć, nie miał warg. To znacz­nie osła­bi­ło moc prych­nię­cia. Ale i tak za­brzmia­ło ono nad wyraz po­gar­dli­wie.

– No co? – ob­ru­szy­ła się Ja­maj­ka. – Nie­ga­zo­wa­ną.

Nie wy­trzy­mał.

– Wódki – jęk­nął. Ję­cze­nie wy­cho­dzi­ło mu dużo le­piej niż pry­cha­nie. – Od trzy­dzie­stu sze­ściu lat kro­pli wódki w ustach nie mia­łem.

Co nie po­win­no dzi­wić, skoro, jako się rze­kło, nie miał w za­sa­dzie ust. Ale czy można wy­ma­gać lo­gi­ki od zroz­pa­czo­ne­go i na do­da­tek spra­gnio­ne­go ducha?

– Li­to­ści… – ję­czał dalej. Jak po­tę­pie­niec. – Pro­szę… Cho­ciaż sto gram… – roz­kle­ił się zu­peł­nie. Aż przy­kro było pa­trzeć. I słu­chać.

– No do­brze już, do­brze… – Ja­maj­ka chcia­ła po­kle­pać go krze­pią­co po ple­cach, ale w sumie tak sobie tylko mach­nę­ła ręką. – Trze­ba było tak od razu. Zaraz przy­nio­sę. Po­win­nam mieć jesz­cze tro­chę w lo­dów­ce. Od syl­we­stra zo­sta­ło.

Sta­ni­sław zmar­twiał. Jesz­cze bar­dziej.

– Od syl­we­stra? Sier­pień prze­cież jest.

– Go­ście zo­sta­wi­li. A potem jakoś nie było oka­zji – bąk­nę­ła dziew­czy­na. – Zresz­tą, ja wódki nie piję!

– Nie pi­jesz? – zmar­twił się duch. – Oj, to nie­do­brze.

– No wła­śnie. Po­wą­cham tylko i zaraz mi nie­do­brze.

– Nie o to cho­dzi… Bo wi­dzisz, ja prze­cież sam nie wy­pi­ję. Kie­lisz­ka nawet nie dam rady pod­nieść. My­śla­łem, że może ty…

– Pod­nio­sę?

– Nie. Wy­pi­jesz. A potem wej­dziesz do windy i na­chu­chasz. Wtedy mógł­bym to wchło­nąć. Tak jak­bym sam wypił.

Po­pa­trzył na nią bła­gal­nie. Oczy miał jak kot ze ”Shre­ka”. Tylko trosz­kę prze­zro­czy­ste. Ja­maj­ka czuła, że mięk­nie. W końcu co jej szko­dzi. Naj­wy­żej ją ze­mdli. Lu­dziom trze­ba po­ma­gać. A Sta­ni­sław był prze­cież czło­wie­kiem. Przy­naj­mniej kie­dyś był.

– No do­brze. Spró­bu­ję.

Winda ru­szy­ła ze zgrzy­tem i prze­raź­li­wie trzesz­cząc do­je­cha­ła na je­de­na­ste pię­tro. Ja­maj­ka ode­tchnę­ła głę­bo­ko.

– To ja idę.

– To ja cze­kam. – Głos Sta­ni­sła­wa ocie­kał wprost na­dzie­ją. Z małą do­miesz­ką znie­cier­pli­wie­nia.

We­szła do miesz­ka­nia.

– Nie wą­chaj! – do­le­cia­ło ją jesz­cze od windy. – Za­tkaj nos. I na wszel­ki wy­pa­dek za­mknij oczy!

No cóż, to mogło się udać. Naj­pierw zaj­rza­ła do ła­zien­ki. Wzię­ła kla­mer­kę do bie­li­zny i po­szła do kuch­ni. Otwo­rzy­ła lo­dów­kę i wy­ję­ła bu­tel­kę. Duża. Le­d­wie na­po­czę­ta. Prze­czy­ta­ła ety­kie­tę. „Fin­lan­dia Vodka, Red­ber­ry, 0,75 l, 40%”. Kie­li­szek jakiś? Nie, po cho­le­rę. Le­piej ciach! i po bólu. Się­gnę­ła po szklan­kę i na­peł­ni­ła ją pra­wie po sam brzeg. Za­ło­ży­ła na nos kla­mer­kę i upiła pierw­szy łyk. To nawet nie było takie złe. Tro­szecz­kę szczy­pa­ło w gar­dło, ale za to przy­jem­nie roz­grze­wa­ło żo­łą­dek. Po­cią­gnę­ła jesz­cze ły­czek. I jesz­cze. Czuła roz­kosz­ne cie­peł­ko i de­li­kat­ne mro­wie­nie w całym ciele. Zdję­ła kla­mer­kę i ostroż­nie po­wą­cha­ła za­war­tość szklan­ki. Pach­nia­ło też w sumie nie naj­go­rzej. No, może nie tak ład­nie jak kon­wa­lie, ale dało się wy­trzy­mać. Jed­nym hau­stem opróż­ni­ła szklan­kę. Po­wtó­rzy­ła. Po­wtó­rzy­ła jesz­cze raz. Wy­rzu­ci­ła pustą bu­tel­kę do kubła i dziar­skim kro­kiem po­ma­sze­ro­wa­ła do windy.

Sta­ni­sław był wnie­bo­wzię­ty. Nie do­słow­nie, ma się ro­zu­mieć.

”Speł­ni­łam dobry uczy­nek” – my­śla­ła Ja­maj­ka, peł­znąc na czwo­ra­kach do miesz­ka­nia. Kiedy za­sy­pia­ła na pod­ło­dze w przed­po­ko­ju, sły­sza­ła jesz­cze do­bie­ga­ją­ce z ko­ry­ta­rza, grom­kie: ”…do zie­lo­oooone­go!”.

Jakże miło jest uszczę­śli­wiać in­nych.

 

ZNOWU BELLA

Pan­ter skra­dał się ostroż­nie. Za­wsze był ostroż­ny. ”Masz może sie­dem żyć, lecz tylko jedną rzyć” – ma­wia­ła jego matka, kiedy był jesz­cze małym ko­cia­kiem. Wziął sobie te słowa głę­bo­ko do serca i nigdy nie ry­zy­ko­wał bez po­trze­by. Ale dzi­siaj był głod­ny. Bar­dzo głod­ny. A w głę­bo­kim cie­niu mię­dzy ga­ra­ża­mi coś się przed chwi­lą po­ru­szy­ło. Coś, co wy­glą­da­ło jak wy­jąt­ko­wo duży nie­to­perz. Pan­ter nie prze­pa­dał za nie­to­pe­rza­mi, ale w końcu po­si­łek to po­si­łek. Nie za­wsze można gry­ma­sić. Na chwi­lę przy­warł do ziemi. A potem jeden długi skok i znik­nął w mroku. Naj­pierw dało się sły­szeć głu­che ude­rze­nie, póź­niej dźwięk dar­te­go fu­ter­ka i za­pa­dła cisza. A jesz­cze póź­niej wy­raź­nie znie­sma­czo­ny, ale nad­zwy­czaj atrak­cyj­ny dam­ski głos oświad­czył:

– Fuj! Łe! Koty to dra­nie.

 

ERO­TO­MAN ROMAN

Ja­maj­ka za­krę­ci­ła wodę i od­wie­si­ła słu­chaw­kę prysz­ni­ca. Wciąż jed­nak sły­sza­ła ka­pa­nie. Nie­zbyt gło­śne i takie jakie… jakby mlasz­czą­ce. Od­wró­ci­ła się po­wo­li. Na środ­ku ła­zien­ki stał nie znany jej duch (to zna­czy, nie Sta­ni­sław), wy­trzesz­czał gały i ek­to­pla­zmił pro­sto na jej uko­cha­ny dy­wa­nik w nie­za­po­mi­naj­ki. Gdyby był żywy, pew­nie by się śli­nił. I pew­nie ro­bił­by to rów­nie ob­le­śnie.

Nawet się nie prze­stra­szy­ła. Z du­cha­mi jest tak, jak z fil­ma­mi ze Ste­ve­nem Se­aga­lem. Jeśli wi­dzia­łeś jeden, to jak­byś wi­dział wszyst­kie. Się­gnę­ła po ręcz­nik, żeby za­sło­nić co bar­dziej new­ral­gicz­ne czę­ści swo­je­go ba­jecz­ne­go ciała. Nie zdą­ży­ła. Duch zawył upior­nie, roz­cza­pie­rzył ręce i rzu­cił się w jej kie­run­ku. A potem prze­nik­nął przez nią i znik­nął w ścia­nie.

– O ra­jut­ku – po­my­śla­ła zszo­ko­wa­na. – Prze­le­ciał mnie!

Ja­maj­ka była nieco sta­ro­świec­ka i po­mi­mo swo­ich dzie­więt­na­stu (pra­wie) lat, wciąż po­zo­sta­wa­ła dzie­wi­cą. Ow­szem, za­sta­na­wia­ła się cza­sem, jak bę­dzie wy­glą­dał ten pierw­szy raz. My­śla­ła o ro­man­tycz­nej ko­la­cji. Ko­niecz­nie przy świe­cach. O na­stro­jo­wej mu­zy­ce, w miarę moż­li­wo­ści roc­ko­wej. Nie miała spre­cy­zo­wa­ne­go wy­obra­że­nia przy­szłe­go part­ne­ra. Ale aż do tej pory za­kła­da­ła, że bę­dzie żywy. Do głowy jej nawet nie przy­szło, że może być ina­czej. No i była prze­ko­na­na, że ca­łość po­trwa jed­nak nieco dłu­żej niż uła­mek se­kun­dy. Cu­dow­nie miało być!

A tu co? Nie­przy­jem­ny, me­ta­licz­ny po­smak w ustach i de­li­kat­ne swę­dze­nie mię­dzy ło­pat­ka­mi. Jak po ukłu­ciu ko­ma­ra. Czuła się zbru­ka­na. I mocno roz­cza­ro­wa­na. W fa­tal­nym na­stro­ju po­ma­sze­ro­wa­ła spać.

Obu­dzi­ła się krót­ko przed świ­tem. Z nie­ja­snym uczu­ciem, że coś nie gra. Otwo­rzy­ła oczy i zo­ba­czy­ła uno­szą­ce­go się pod su­fi­tem wy­łu­pia­sto­okie­go gwał­ci­cie­la. Zanim zdą­ży­ła za­re­ago­wać, krzyk­nął coś beł­ko­tli­wie i runął w dół. Bły­ska­wicz­nie prze­mknął przez nią, przez łóżko i wsiąk­nął w pod­ło­gę.

Ko­lej­ne dni były dla Ja­maj­ki praw­dzi­wą mor­dę­gą. Duch ata­ko­wał bez­u­stan­nie. Wy­ła­niał się nagle z szafy, spod stołu, wy­ska­ki­wał ze ścian, z su­fi­tu, a by­wa­ło, że i z pod­ło­gi. Nawet otwie­ra­jąc lo­dów­kę, nie mogła czuć się bez­piecz­nie. Py­ta­ła o niego Sta­ni­sła­wa, ale ten po­ki­wał tylko współ­czu­ją­co głową i stwier­dził: ”Nie znam czło­wie­ka”.

Wresz­cie miała dosyć.

– Mam dość – wrza­snę­ła wi­dząc wy­ła­nia­ją­cą się z musz­li klo­ze­to­wej głowę. – Wy­star­czy. Stop.

O dziwo, po­słu­chał. Za­trzy­mał się i pa­trzył na nią.

– Kim ty wła­ści­wie je­steś? – za­py­ta­ła pod­cią­ga­jąc maj­tecz­ki i po­pra­wia­jąc spód­nicz­kę.

– Je­stem we­so­ły Romek.

– To dla­cze­go plą­czesz się po moim miesz­ka­niu, za­miast sie­dzieć w domku na przed­mie­ściu?

Nie zro­zu­miał. Wi­docz­nie nie oglą­dał ”Misia”.

– Może byśmy po­roz­ma­wia­li chwi­lę – za­pro­po­no­wa­ła Ja­maj­ka.

– Po co?

– No cóż, ostat­nio wiele nas łączy – za­ru­mie­ni­ła się dziew­czy­na. – Chyba po­win­ni­śmy się po­znać tro­chę…

– Po co?

Wku­rzy­ła się.

– Po­słu­chaj, łap­ser­da­ku! Po­ja­wiasz się, kiedy chcesz, skąd chcesz, ro­bisz, co chcesz, i zni­kasz. Chyba na­le­żą mi się ja­kieś wy­ja­śnie­nia. I ja­kieś prze­pro­si­ny.

– No, może jesz­cze kwia­ty przy­nio­sę…

Prze­sa­dził.

– Prze­sa­dzi­łeś. Wy­star­czy tego do­bre­go. Dzwo­nię po eg­zor­cy­stę.

– Nie, tylko nie eg­zor­cy­sta! Prze­pra­szam! Już nie będę!

I roz­be­czał się. Ja­maj­ka, jak to już było wspo­mnia­ne, miała mięk­kie serce. Po­pa­trzy­ła na wciąż wy­sta­ją­cą z ki­bel­ka głowę Ro­ma­na. Wy­glą­dał ża­ło­śnie.

– Dobra – wes­tchnę­ła. – Wyłaź. Po­ga­da­my.

Po­ga­da­li. Oka­za­ło się, że Roman, za życia, wcale nie był złym czło­wie­kiem. Wprost prze­ciw­nie. Był de­li­kat­nym i bar­dzo wraż­li­wym chłop­cem. Nieco nawet, jak to się w jego cza­sach mó­wi­ło, za­hu­ka­nym. Do­pie­ro po śmier­ci się roz­zu­chwa­lił. Jego ulot­ność za­pew­nia­ła mu bez­kar­ność. A że wcze­śniej nie miał śmia­ło­ści do ko­biet, po śmier­ci uży­wał sobie w naj­lep­sze. Cho­ciaż, po praw­dzie, nie­wie­le się zmie­ni­ło. Ko­bie­ty dalej go nie za­uwa­ża­ły. Cza­sem tylko wzdry­ga­ły się, gdy przez nie prze­ni­kał. Aż tra­fił na Ja­maj­kę.

– Ty, a po­wiedz, ko­cha­siu, jak tyś wła­ści­wie zgi­nął?

– Miesz­ka­łem tutaj w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych. Co wie­czór pod­glą­da­łem są­siad­kę z dzie­sią­te­go. I któ­re­goś dnia za bar­dzo wy­chy­li­łem się z bal­ko­nu.

Zro­bi­ło się jej żal tego nie­wy­ży­te­go ofer­my. Ale nie na tyle, żeby po­zwo­lić, by wy­ży­wał się wła­śnie na niej. Mu­siał być jakiś inny spo­sób. I rze­czy­wi­ście – był. Wspól­nie zna­leź­li roz­wią­za­nie. Ja­maj­ka zo­sta­wia­ła na noc włą­czo­ny te­le­wi­zor i pusz­cza­ła ja­kie­goś nie­miec­kie­go por­nu­sa na DVD, a Roman dał jej spo­kój. Po­ja­wiał się tylko, gdy go za­wo­ła­ła. Czy­ta­ła mu na głos Prat­chet­ta, a on opo­wia­dał jej stare dow­ci­py. I oboje byli za­do­wo­le­ni.

To miłe, kiedy lu­dzie są za­do­wo­le­ni. Nawet jeśli, przy­pad­kiem, nie żyją od wielu lat.

 

DA­NIEL

To był jeden z tych dni, kiedy nic się nie ukła­da. Rano za­spał. Do pracy się wpraw­dzie nie spóź­nił, ale nie zdą­żył zjeść śnia­da­nia i pół dnia cho­dził głod­ny. I jesz­cze szef go ochrza­nił bez po­wo­du. A w au­to­bu­sie jakiś {tu było: „cier­pią­cy na cho­ro­bę lo­ko­mo­cyj­ną”, ale to chyba nie jest ko­niecz­ne} dzie­ciak zwy­mio­to­wał mu na no­wiut­kie adi­da­sy. Bo ustą­pił miej­sca sta­rusz­ce. Gdyby był cha­mem, gów­niarz obrzy­gał­by star­szą panią. Potem też było fa­tal­nie. Szko­da nawet gadać. I jesz­cze na ko­niec – pies go po­gryzł. Ol­brzy­mie bydlę. Wil­czur chyba. Pod samym domem. Le­wi­sy do wy­rzu­ce­nia.

Prze­mył ranę wodą utle­nio­ną i za­kle­ił pla­strem. Za­go­iło się po dwóch dniach. Nawet się zdzi­wił, że tak szyb­ko. A potem za­po­mniał. Aż do pierw­szej pełni.

 

CIEŃ WIEL­KIEJ GÓRY

Młody In­dia­nin mo­dlił się żar­li­wie. Przy­zy­wał swo­je­go ducha opie­kuń­cze­go. Już od trzech dni. A ten nie przy­by­wał. Dla­cze­go? Prze­cież tak do­kład­nie się przy­go­to­wał.

Wiel­ka Góra był In­dia­ni­nem już pra­wie pół roku. Wszyst­kie pro­ce­du­ry znał na pa­mięć. Wszyst­kie mo­dli­twy rów­nież. Ca­ły­mi ty­go­dnia­mi grze­bał w In­ter­ne­cie, aż wresz­cie skom­ple­to­wał pełen ze­staw po­trzeb­nych ga­dże­tów. Zdo­był strój in­diań­ski. Ory­gi­nal­ny, są­dząc po met­kach. Spe­cjal­ne ko­ścia­ne no­ży­ki do na­kłu­wa­nia ciała. Prze­ra­ża­ła go ko­niecz­ność oka­le­cza­nia się, ale wy­czy­tał u Szklar­skie­go, że to ważny ele­ment ob­rzę­du ini­cja­cji. Na za­mó­wio­ne zioła cze­kał pra­wie trzy ty­go­dnie. Pa­lo­ne w ory­gi­nal­nej fajce, którą nabył przy­pad­kiem na pchlim targu, wy­dzie­la­ły cu­dow­ny aro­mat i wpro­wa­dza­ły w stan ra­do­sne­go unie­sie­nia.

Wszyst­ko było więc jak trze­ba, tylko duch opie­kuń­czy nie chciał się po­ja­wić.

– Może to dla­te­go – my­ślał Wiel­ka Góra – że je­stem biały? Ale prze­cież serce mam czer­wo­ne!

Cho­ciaż mo­men­ta­mi ogar­nia­ło go silne zwąt­pie­nie, po­sta­no­wił nie pod­da­wać się i pró­bo­wać do skut­ku.

I wresz­cie, nad ranem czwar­te­go dnia, jego wy­sił­ki zo­sta­ły na­gro­dzo­ne. Kłęby wy­dmu­chi­wa­ne­go z fajki dymu prze­sta­ły się roz­wie­wać. Zgro­ma­dzi­ły się na środ­ku po­ko­ju i po­wo­li przy­bra­ły kształt… No wła­śnie. Coś jakby wiel­ki cho­mik – nie cho­mik, zając – nie zając, sie­dzia­ło na środ­ku po­ko­ju i śmiesz­nie po­ru­sza­jąc no­skiem, pa­trzy­ło na Wiel­ką Górę. Wy­zy­wa­ją­co.

– Prze­pra­szam, ale co ty wła­ści­wie je­steś? – za­py­tał za­sko­czo­ny biały In­dia­nin.

– Tylko nie ”co”! Tylko nie ”co”! – wrza­snę­ło zwie­rząt­ko. – Du­chem je­stem. Opie­kuń­czym. Twoim. Wzy­wa­łeś mnie prze­cież.

– Ale ty wy­glą­dasz jak zając. Tylko nie masz ta­kich uszu!

– Zając? Ty wi­dzia­łeś kie­dyś za­ją­ca? Je­stem świ­sta­kiem.

– Świ­sta­kiem? – Wiel­ka Góra nie krył roz­cza­ro­wa­nia.

– Świ­stak ci się nie po­do­ba? A cze­goś się spo­dzie­wał? Niedź­wie­dzia?

– No, szcze­rze mó­wiąc… Gdyby po­ja­wił się niedź­wiedź, mógł­by mnie ob­da­ro­wać swoją siłą. Orzeł dałby mi od­wa­gę. Sowa – mą­drość. Ale świ­stak? Co mi może ofia­ro­wać świ­stak?

Duch opie­kuń­czy mil­czał. Pa­trzył na mło­de­go In­dia­ni­na i coraz szyb­ciej po­ru­szał no­skiem.

– Wła­ści­wie – ode­zwał się po chwi­li – po­wi­nie­nem się ob­ra­zić i odejść. Nie zro­bię tego, bo znam swoje obo­wiąz­ki. Może nie je­stem zbyt silny. Ani od­waż­ny. Ale głupi też nie je­stem. Mogę cię na­uczyć wielu po­ży­tecz­nych rze­czy.

– Na przy­kład? – spy­tał Wiel­ka Góra uśmie­cha­jąc się drwią­co. Jed­nak­że w jego gło­sie za­czy­na­ła po­brzmie­wać na­dzie­ja.

– No nie wiem… – Świ­stak się za­sta­na­wiał. – Latać na przy­kład! Chciał­byś?

– Le­wi­to­wać? Uno­sić się nad zie­mią?

– Jakie tam le­wi­to­wać. Nor­mal­nie latać. Jak jakiś cho­ler­ny ja­strząb. Czy inna si­kor­ka.

– Na­praw­dę? – Wiel­ka Góra aż pod­sko­czył z pod­eks­cy­to­wa­nia. – Na­praw­dę mógł­byś?

– A coś ty my­ślał? W końcu je­stem du­chem opie­kuń­czym, nie? Może wy­glą­dam nie­po­zor­nie, ale mam swoje doj­ścia. Nie takie rze­czy się za­ła­twia­ło.

Na­stęp­ną go­dzi­nę spę­dzi­li w kuch­ni. Przy­go­to­wu­jąc ma­gicz­ną maść. Skła­da­ła się głów­nie z masła i róż­nych przy­praw, któ­rych Wiel­ka Góra jako wy­traw­ny sma­kosz (choć nie­któ­rzy na­zy­wa­li go po pro­stu żar­ło­kiem) po­sia­dał prze­my­sło­we wręcz ilo­ści. Po go­dzi­nie mło­dzie­niec ro­ze­brał się do naga, na­tarł całe ciało pach­ną­cą ape­tycz­nie mazią i po­wtó­rzyw­szy za świ­sta­kiem słowa za­klę­cia, wy­sko­czył przez okno. Przy­znać trze­ba, że le­ciał. I to nawet dość długo. W końcu, z je­de­na­ste­go pię­tra do ziemi jest jed­nak kawał drogi.

Duch opie­kuń­czy po­ru­szył jesz­cze kilka razy no­skiem, ro­zej­rzał się po miesz­ka­niu i stwier­dziw­szy, że nic tu po nim, za­czął się roz­wie­wać. Z tra­cą­cych po­wo­li kształt kłę­bów dymu do­bie­gło jesz­cze po­gar­dli­we:

– Świ­stak mu się, kurwa, nie po­do­ba. Idio­ta.

 

– I tak wła­śnie, w tym oknie – Wiel­ka Góra wska­zał pal­cem – a wła­ści­wie tuż za nim, koń­czy się moja smut­na hi­sto­ria.

Ja­maj­ka ukry­ła twarz w dło­niach. Jej kształt­ne ra­mio­na drża­ły przez chwi­lę. Ale udało jej się opa­no­wać.

– Na­praw­dę… Smut­ne… – wy­du­si­ła z tru­dem. – Ale nadal nie wiem, czego ocze­ku­jesz ode mnie… Eee…

– Mo­żesz mi mówić Prze­mek. Teraz to już i tak nie ma zna­cze­nia.

– Tak więc, Prze­mku, co wła­ści­wie mogę dla cie­bie zro­bić?

Ja­maj­ka bo­wiem, jak to już było wspo­mnia­ne, czuła się w obo­wiąz­ku po­ma­gać wszyst­kim po­krzyw­dzo­nym przez los isto­tom. A bied­ny Prze­mek ewi­dent­nie mie­ścił się w tej ka­te­go­rii.

– Wiesz, tak sobie po­my­śla­łem… Gdyby ten świ­stak kie­dyś tu wró­cił… Gdy­byś go przy­pad­kiem spo­tka­ła… Czy mo­gła­byś prze­ka­zać mu ode mnie kilka słów?

– Oczy­wi­ście! Co tylko ze­chcesz.

Wiel­ka Góra po­chy­lił się do ucha Ja­maj­ki i szep­tał przez chwi­lę.

– O ra­jut­ku! – szep­nę­ła dziew­czy­na. I spło­nę­ła uro­czym ru­mień­cem. – Aż tak? Ale prze­cież to jest chyba fi­zycz­nie nie­moż­li­we?

– Po­dob­no dla ducha opie­kuń­cze­go nie ma rze­czy nie­moż­li­wych – krzyk­nął cień In­dia­ni­na i znik­nął.

A Ja­maj­ka od­cze­ka­ła jesz­cze chwi­lę i wy­buch­nę­ła długo tłu­mio­nym, szcze­rym śmie­chem.

Bo można mieć złote serce, ale każda wy­trzy­ma­łość ma swoje gra­ni­ce.

 

SĄ­SIAD­KI

– I po­patrz no pani, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, ta mała z je­de­na­ste­go… Jak się wpro­wa­dza­ła, nie­po­zor­na taka, skrom­niut­ka, do trzech nie zli­czy, wy­da­wa­ło się. A teraz…

– Co teraz, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka, no co?

– A co to, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, oczów pani nie po­sia­dasz? Uszy pani gno­jem za­ro­śli? Nic pani nie wi­dzisz… Nic nie sły­szysz…

– Tylko nie gno­jem, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka. Tylko nie gno­jem. U ra­lyn­go­lo­ga do­pie­rut­ko co byłam i słuch mam nie­zgor­szy. A do oku­li­sty wiesz pani, jakie ko­lej­ki tera, to i dzi­wić się nie ma co, że czło­wiek nie wszyst­ko doj­rzy.

– A pew­nie, pew­nie, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, jak­bym w pani wieku była, też bym ino po le­ka­rzach bie­ga­ła, o bożym świe­cie nie wie­dząc.

– Pani mi tu, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka, z ka­len­da­rzem nie wy­jeż­dżaj, tylko opo­wia­daj wzglę­dem tej małej.

– A no wła­śnie, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, a no wła­śnie. Mó­wi­ła mi Kazia…

– Ta co w mo­no­po­lo­wym robi?

– Ta wła­śnie. Mó­wi­ła mi, że to nie­bo­żąt­ko co pią­tek krów­kę go­rza­ły u niej ku­pu­je.

– Krów­kę? A po co jej to?

– Ja tam, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, nie wiem, po co sa­mot­na pa­nien­ka tyle go­rzał­ki co ty­dzień na­by­wa, ale do zlewu pew­ni­kiem tego nie wy­le­wa.

– No grzech by to był, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka. Grzech.

– Ano wła­śnie. A moja Baśka, która w tem całem be­we­ry­hil­sie filmy lu­dziom po­ży­cza, przy­się­ga­ła, że to nie­wi­niąt­ko nic, jeno por­nu­szy bie­rze.

– Por­nu­szy? Co też pani mó­wisz, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka?

– Skarz mnie Bóg, jeśli choć słowo ze­łga­łam, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na. Skarz mnie Bóg.

– No po­patrz pani, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka, jaki nam się chwast pod sa­me­mi okna­mi za­ple­nił. Zdzi­ra!

– I pi­jacz­ka, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na. I pi­jacz­ka.

– A pew­nie, pani Ga­da­liń­ska zło­ciut­ka. A pew­nie. Bo każda zdzi­ra to pi­jacz­ka.

– Dzień dobry pa­niom – ukło­ni­ła się grzecz­nie prze­cho­dzą­ca obok szep­cą­cych są­sia­dek Ja­maj­ka.

– A dzień dobry, ko­cha­nie, dzień dobry. Co to, po szko­le już? Po­patrz no pani, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na, jaką po­rząd­ną mło­dzież dzi­siej mamy. Nic jeno tylko cię­giem nauka i nauka…

Ja­maj­ka uśmiech­nę­ła się za­kło­po­ta­na i ski­nąw­szy lekko głową, znik­nę­ła w cze­lu­ściach klat­ki scho­do­wej. A są­siad­ki wró­ci­ły do prze­rwa­nej, jakże zaj­mu­ją­cej roz­mo­wy.

– I mó­wi­ła mi jesz­cze ta Goź­dzi­ko­wa z dzie­sią­te­go…

– Ta, co ją stale i wciąż głowa boli?

– Ta sama. Mó­wi­ła mi, że u tej małej no­ca­mi dziw­ne głosy sły­chać. A to stu­ka­nia ja­kieś, a to chro­bo­ty, a to jęki strasz­ne.

– Jęki po­wia­dasz pani, pani Ga­da­liń­ka zło­ciut­ka. Zdzi­ra! Kurew!

– I pi­jacz­ka, pani Ma­da­liń­ska ko­cha­na. I pi­jacz­ka. Bo każda kurew to…

 

JESZ­CZE RAZ BELLA

Łysy, na­wa­lo­ny jak sto­do­ła po żni­wach, wra­cał do domu. Noc była ciem­na, żadna la­tar­nia nie roz­świe­tla­ła osie­dlo­wych mro­ków. To aku­rat Ły­se­go nie dzi­wi­ło. W końcu sam sys­te­ma­tycz­nie tłukł wszyst­kie ża­rów­ki. Nie bał się wę­dro­wać po ciem­ku przez osie­dle. To jego się bali. Szedł sobie ma­low­ni­czym zyg­za­kiem i wrzesz­czał słowa ulu­bio­nej pio­sen­ki:

– Ja je­stem ty­gry­sem w be­to­no­wej dżun­gli…

Jesz­cze tylko kilka kro­ków i bę­dzie na miej­scu. A tam w lo­dó­wecz­ce czeka na niego do­brze schło­dzo­ny bro­wa­rek na do­bra­noc. Oraz jego uko­cha­na per­ku­sja. Kwa­drans ćwi­czeń i spać. Był bo­wiem nad­zwy­czaj su­mien­ny i ćwi­czył co­dzien­nie po po­wro­cie do domu. Bez wzglę­du na to, w jakim sta­nie i o któ­rej go­dzi­nie wra­cał. Są­sia­dom to nie prze­szka­dza­ło. A przy­naj­mniej nigdy się nie skar­ży­li.

Łysy skrę­cił za róg wie­żow­ca i za­trzy­mał się jak wryty. Po­trzą­snął ogo­lo­ną głową i prze­tarł oczy. Przed nim, opar­ta ple­ca­mi o osie­dlo­wy trze­pak, stała dziew­czy­na. Go­lut­ka. I nie­zwy­kle atrak­cyj­na. Fakt, była prze­raź­li­wie chuda. I blada jakaś taka. I cy­cusz­ki miała ma­leń­kie. Ale była goła. I to wła­ści­wie wy­star­cza­ło, aby skla­sy­fi­ko­wać ją jako nie­by­wa­le po­cią­ga­ją­cą.

– Dobry wie­czór, Ty­gry­sku – za­mru­cza­ła i prze­cią­gnę­ła się. Lu­bież­nie. A potem wy­cią­gnę­ła rękę i po­ki­wa­ła na niego chu­dziut­kim pa­lusz­kiem.

– Chodź do Bel­lu­ni, Bella chce się bawić. Mrau!

Łysy po­czuł, jak cała krew od­pły­wa mu z mózgu i ra­do­śnie bul­go­cząc prze­miesz­cza się w niżej po­ło­żo­ne re­jo­ny ciała. Bły­ska­wicz­nie ze­rwał z sie­bie dres i ru­szył w stro­nę Belli. Przez prze­sła­nia­ją­cą szyb­ko oczy czer­wo­ną mgłę do­strzegł błysk pa­zu­rów.

O żeż kurwa, ale tipsy – zdą­żył jesz­cze po­my­śleć. I była to jego ostat­nia myśl.

A potem za­pa­dła cisza. Prze­ry­wa­na je­dy­nie nie­zbyt gło­śnym chłep­ta­niem i peł­ny­mi za­chwy­tu okrzy­ka­mi:

– Pycha! Na­resz­cie! O, jest nawet słom­ka!

 

W MIARĘ SZCZĘ­ŚLI­WE ZA­KOŃ­CZE­NIE

Z cza­sem Ja­maj­ce udało się osią­gnąć wła­sną, małą sta­bi­li­za­cję. Nie piła już wódki ze Sta­ni­sła­wem. Raz w mie­sią­cu ku­po­wa­ła pół litra spi­ry­tu­su i w każdy pią­tek wy­le­wa­ła setkę na pod­ło­gę windy. Spi­ry­tus pa­ro­wał szyb­ko, a Sta­ni­sław chło­nął opary pełną pier­sią. Me­ta­fo­rycz­nie, ma się ro­zu­mieć. Ero­to­man Roman, jak się oka­za­ło, też wcale nie po­trze­bo­wał por­no­li. Na dłuż­szą metę wy­star­czy­ło mu zdję­cie Pa­me­li An­der­son z roz­kła­dów­ki ”Play­boya”. Przy­kle­jo­ne na tyl­nej ścia­nie szafy. Świ­stak się nie po­ka­zy­wał. Wiel­ka Góra za­glą­dał cza­sa­mi, ale nigdy nie za­ba­wiał długo.

Ow­szem, od czasu do czasu po­ja­wia­ły się ja­kieś duchy, pro­sząc o drob­ne przy­słu­gi, ale Ja­maj­ce to nie prze­szka­dza­ło. Wręcz prze­ciw­nie, była za­do­wo­lo­na, że może pomóc. Lu­bi­ła czuć się po­trzeb­na. A przy oka­zji udało się jej po­roz­ma­wiać z nie­ży­ją­cym od lat stry­jem Eu­ze­biu­szem.

A na ”Uro­czy­sku” życie to­czy­ło się swoim torem. Po­ja­wi­ły się co praw­da ja­kieś plot­ki o gra­su­ją­cych na osie­dlu be­stiach, ale miesz­kań­cy zby­wa­li je wzru­sze­niem ra­mion. W końcu spo­tka­nie z wam­pi­rem czy nawet wil­ko­ła­kiem nie było naj­gor­szym, co mogło się czło­wie­ko­wi przy­da­rzyć w ”Uro­czym Za­kąt­ku”.