Stróżka strużki (z dedykacją dla wszystkich stróżek strużek)

Struga płynęła kiedyś wartko i niosła wiele wody. Wiosną i jesienią, w czasie roztopów, rozlewała się szeroko. Podtapiała pola, podmywała korzenie drzew i zabierała ze sobą młode olchy i wierzby. Jej nurt stawał się wtedy groźny. Nikt się nie ośmielał za bardzo zbliżać się do szalonych, pędzących z nieposkromioną siłą mas wody. Latem struga stawała się płytsza, a jej nurt szemrał cicho i spokojnie. Miejscowi chłopi wyprowadzali bydło na łęgi, okalające brzegi okazałego potoku. Po południu pastuszkowie poili spragnione krowy i konie i zaganiali do zagród.

Okoliczni mieszkańcy nazywali ją, może nieco na wyrost, „Wielką Strugą".

Ludzie rodzili się i umierali - struga trwała niezmiennie. Niekiedy szalona i niszczycielska, innym razem spokojna, leniwa, zapraszająca na swoje brzegi do odpoczynku.

Wraz z czystym nurtem przezroczystej rzeczułki trwała też strażniczka strugi.

Strażniczka nie pamiętała już, od kiedy pilnuje wodnej domeny. Wiedziała tylko, że od dawien dawna, a może nawet od niepamiętnych czasów.

Teraz siedziała na brzegu i moczyła nogi. 

Z rozpaczą w oczach patrzyła na swoje odwieczne królestwo. Stało się wątłe i płytkie. Struga od kilkudziesięciu lat malała, zamieniając się w wąską strużkę. Przeistoczyła się w rzeczkę, w której bez lęku brodziły dzieciaki, radośnie ochlapując się wodą.

Wielka Struga wysychała. Zawężała się z dziesięciolecia na dziesięciolecie. Niknęła.

Strażniczka strugi pomyślała, że teraz jest już zaledwie stróżką strużki. Ona, dawniej władczyni malowniczej rzeki, stała się marną stróżką małej strużki.

Z melancholii wyrwały ją dwa męskie głosy.

– W tym miejscu w pierwszym etapie stanie tama. – Tubalny baryton brzmiał władczo. – Następnie wzniesiemy budynek elektrowni, a potem zamontujemy turbinę. To drugi etap programu. Jeżeli tylko otrzymamy fundusze unijne, niezwłocznie rozpoczniemy prace.

Odwieczna władczyni i strażniczka niegdyś wspaniałego wodnego królestwa słuchała z coraz większą uwagą. 

– Z chwilą powstania zapory będzie to znowu piękna rzeka – radośnie odpowiedział drugi rozmówca. – Same plusy. Niwelujemy wieloletnie skutki stepowienia. Wzniesiemy elektrownię o niewielkiej mocy kilkunastu megawatów, ale nawet to liczy się w bilansie energetycznym kraju – a Wielka Struga odzyska piękno i moc.

Przez chwilę panowało milczenie. 

– Marna strużka stanie się znowu wielką strugą. – Zaśmiał się baryton. – Wszyscy się z tego ucieszą.

Strażniczka strugi słyszała wszystko. W chwili, kiedy rozbrzmiały dwa męskie glosy, wtopiła się w toń wody i podpłynęła blisko do piaszczystego brzegu.

W serce strażniczki Wielkiej Strugi wstąpiła nadzieja. Biło jak szalone, podniecone niespodziewanym darem losu.

Wielka Struga miała odzyskać swój dawny charakter i piękno. Swoją potęgę. Strażniczkę strugi ogarnęła radość.

– Z marnej stróżki zaczynającej już cuchnąć strużki stanę się znowu potężną strażniczką strugi…

Zaśmiała się perliście i puściła w pogoń za jednym z ostatnich szczupaków, jeszcze żyjącym w coraz to płytszej wodzie.

***

Początkowo prace postępowały szparko. Wielkie ciężarówki zwoziły tony kruszywa. Robotnicy w kaskach i gumiakach wbijali wzdłuż brzegów rdzenie przeciwpowodziowe. Spychacze zasypywały betonowe trzony piachem, formując wysokie wały.

Kilka koparek rozpoczęło rycie kanału. Miała nim tymczasowo popłynąć Wielka Struga. Rzekę prowizorycznie przegrodzono i skierowano w nowe koryto. W wolnym od wody miejscu robotnicy wylewali beton pod fundament zapory.

Potem wszystko nagle stanęło. Pewnego dnia budowę opuściły spychacze, a potem koparki. Kilkunastu robotników łopatami niemrawo usypywało kolejne metry wału ochronnego.

Wbite w fundament tamy pręty zbrojeniowe zaczęły rdzewieć.

Strażniczka Wielkiej Strugi patrzyła na opustoszałą budowę z niepokojem. Niepokój zamienił się w niepewność, a potem przeistoczył się w zwątpienie.

Teraz ogarnęła ją rozpacz. W zapadającym zmierzchu, wtulona w toń rzeki, przysłuchiwała się dwóm męskim głosom. Wypowiadane słowa, niosące się daleko po wodzie, odbierały jakąkolwiek nadzieję.

– Zabrano nam fundusze unijne. – Nieznany strażniczce głos brzmiał sucho. – Wie pan, inżynierze, projektowana budowa autostrad. Sanacja kolejnictwa. Nowe lotniska. Straciliście priorytet – i ministerstwo nie wyłoży pieniędzy na kontynuację budowy tej małej zapory. Nic się nie stało, przejdzie pan na budowę nowego węzła drogowego.

Błysnął ognik zapalanego papierosa. 

– Wrócimy tu kiedyś? – Męski baryton miał przygaszone brzmienie. – To moja pierwsza samodzielna budowa.

– Tego nie wiem, a niczego nie chcę obiecywać – w sucho brzmiącym głosie zabrzmiała nuta zniecierpliwienia. – Przejdę się brzegiem. W sumie jest tu dość ładnie. I takie tu świeże powietrze!

Strażniczka strugi zrozumiała, że rodzi się szansa. Okazja do odmienienia losu. Musiała ją wykorzystać, jeżeli nie chciała na wieki pozostać małą stróżką nędznej, z każdym rokiem malejącej strużki.

Wiedziała, co powinna teraz uczynić.

***

Strażniczka stała na brzegu naga. Wyglądała olśniewająco.

Długie, lekko wijące się srebrzyste włosy spływały aż do tali. Małe, jędrne piersi swoim kształtem i pięknem wprost przyzywały patrzącego, żeby zaczął je czule i delikatnie całować.

Uśmiech strażniczki olśniewał. Obiecywał coś, czego żaden mężczyzna jeszcze nigdy nie doznał.

Sekretarzowi ministerstwa papieros wypadł z ust.

– Kim jesteś i czego chcesz? – krzyknął. – Jesteś taka piękna! 

– Po prostu chcę się z tobą kochać – odpowiedziała ze spokojem strażniczka. – Tu i teraz. To takie dziwne? Czasami nie pojmuję zachowania ludzi.

Podeszła bliżej i położyła dłonie na ramionach osłupiałego mężczyzny. Długie palce zaczęły muskać spierzchnięte wargi sekretarza.

– Tak bez niczego i bez żadnych warunków? – jęknął.

– Sama wybieram sobie partnerów. – Strażniczka uśmiechnęła się kusząco. – Dla mnie kochanie się jest sprawą najzupełniej naturalną.

Dłonią zmierzwiła siwiejące włosy sekretarza.

– Warunek jest tylko jeden – dodała z uśmiecham, rozsupłując węzeł krawata. – Tama musi powstać w terminie. A nawet przed terminem. I skoryguj plany o budowę przepustu, abym mogła swobodnie poruszać się w mojej ukochanej rzece.

– Ale kim ty właściwie jesteś? – Urzędnik potrząsnął głową, próbując poskromić wzbierającą w nim niepohamowaną żądzę.

– Teraz jestem zaledwie stróżką tej małej strużki, ale dzięki tobie niebawem stanę się istotą taką jak niegdyś. – wyszeptała do ucha mężczyzny strażniczka, rzucając krawat w trawę. – Wielką władczynią  wielkiej rzeki.

Sprawnie rozpinała guziki koszuli.

– Będę cię tutaj odwiedzać, jeżeli tylko przyjedziesz sprawdzić postęp prac – dodała, uśmiechając się uwodzicielsko. – Wiedz jednak, że musi okazać się zadziwiająco szybki…

Teraz dłoń strażniczki zsunęła się niżej. 

***

Wicepremier i wojewoda przecięli wstęgę. Oślepiająco  błysnęły flesze.

– Niewielka, lecz jakże ważne inwestycja. – Wiceszef rządu podniósł z dumą głowę. – Zaczęliśmy przywracać piękno naszym rzekom, nawet niezbyt pokaźnym. Upór i konsekwencja jednego z urzędników koalicyjnych,  mimo wielu trudności, doprowadziły do zakończenia tej inwestycji. Gratuluję! 

Mikrofony dziennikarzy łowiły każde słowo mówcy.

Sekretarz stanu cicho wyszedł z ciżby oficjeli. Nikt nie zwrócił uwagi na to, że samotnie przemierza wał ochronny.

W kąciku ust wędrowca żarzył się papieros. Rozglądał się badawczo po spokojnej, szerokiej toni jeziora, tworzonej w tym miejscu przez Wielką Strugę. 

Coś zmąciło drobne fale.

Szczupła postać z długimi srebrzystymi włosami wynurzyła się z wody.

– Dziękuję ci, że w końcu nie jestem już marną stróżką usychającej strużki. – Strażniczka roześmiała się perliście. – Dziękuję w imieniu wszystkich stróżek wszystkich strużek, bo o to mnie prosiły.

– Spotkamy się jeszcze? – nieśmiało zapytał sekretarz.

– Powiedziałam ci, że sama dobieram sobie partnerów – ze spokojem odpowiedziała strażniczka. – Ale, jeżeli wybudujesz na Wielkiej Strudze jeszcze ze dwie lub trzy tamy, a do tego opracujesz plan budowy takich zapór dla wszystkich rzek w kraju, to kto wie ?