Nie jest dobrze, część I

Było już grubo po północy.

Mężczyzna kaszlnął, opatulając się szczelniej płaszczem, wykonanym z niezwykle drogiego, ale i niezwykle cieniutkiego materiału, nazywanego w Imperium djarri. Wyjął z kieszeni mosiężny klucz i otworzył nim masywne, żelazne drzwi, ozdobione jedynie zakratowanym okienkiem o bardzo mizernych rozmiarach, po czym szybko przekroczył próg i dokładnie zamknął je za sobą. Ruszył żwawo przez ciemne lochy, stawając co i rusz na szczurze kości, wymieszane z odchodami tychże zwierząt. Błyskawicznie wyjął zieloną chusteczkę, spryskaną drogimi perfumami i przyłożył ją sobie do nosa.

Poczuł ulgę.

Marcus Fraudster, delikatnie już łysiejący, krzepki czterdziestolatek, obecny namiestnik Imperium i najbliższy współpracownik Imperatora, postrach i najgorszy z koszmarów wszystkich obywateli państwa, przystanął po krótkim marszu pod kolejnymi drzwiami; również żelaznymi, jednakże nie dało się w nich znaleźć żadnego, nawet najmniejszego otworu. Chwilę szukał klucza, mnąc w ustach najbardziej wyrafinowane przekleństwa w kierunku fatalnego, nikłego oświetlenia, jakie dawały przygasające już pochodnie. Otworzył jednak drzwi i stanął oko w oko z osobą, która – jak wielu mówiło – była jedyną osobą w całym Imperium, której namiestnik był niestraszny. Ba, wielu powiadało, że to namiestnik lał w pory przed każdym spotkaniem z tymże śmiałkiem.

– Czołem, Angven – mruknął niepewnie Fraudster, wkraczając powoli do pomieszczenia. – Jeśli masz w planach rzucić się na mnie, odpuść. Nie jestem Imperatorem, po pierwsze. I tak nie uciekniesz, po drugie.

Człowiek nazwany Angvenem przetarł nawykłe już do ciemności oczy, poczekał chwilę aż światło znajdujących się za namiestnikiem pochodni przestanie krzywdzić oraz niemiłosiernie uderzać w jego oczy i powstał niezgrabnie, otrzepując przy okazji swój czarny płaszcz z kurzu, po czym spojrzał z nieukrywaną niechęcią i odrazą na Fraudstera. Kiwnął głową w jego kierunku, a jego poirytowane chwilę wcześniej oblicze emanowało uśmiechem. Cholernie, wręcz skurwysyńsko kpiącym uśmiechem.

Namiestnik nie dał się jednak zbić z tropu.

– Nie wierz plotkom. Nie boję się ciebie. Jak sam widzisz, za moimi plecami nie stoi uzbrojony po zęby kilkuosobowy, prywatny oddział. Ha, jestem sam samiutki.

Angven rzucił krótkie, urwane spojrzenie na rozmówcę.

– I dlatego masz na sobie skórznię a u pasa półtorak? Kto by pomyślał… Przyłazić do osłabionego, zmęczonego i bezbronnego więżnia w uposażeniu… Ha, w istocie, zero strachu.

Fraudster puścił uwagę mimo uszu.

– Jak leci życie w izolatce? – teraz kpina wskoczyła na usta namiestnika. – Tuszę, że niczego ci nie brakuje.

– Bywało lepiej – odparł więzień słabym głosem, co nie uszło uwadze Fraudstera. – Zimno i mokro, ale ujdzie… Zawsze uchodzi. Swoją drogą cieszę się, że mam okazję by osobiście podziękować szlachetnemu namiestnikowi za wino, które dostaję niemalże do każdego obiadu. O ile to jest pora obiadowa, nie jestem zbyt zaznajomiony z czasem, jaki aktualnie panuje. Acz dziękuję, doceniam, chociaż, po prawdzie, gorszych szczynów w ustach nigdy nie miałem.

– Niezłe doświadczenie musiało być ze szczynami – namiestnik popisał się wybitnym sucharem, acz widząc beznamiętność w oczach więźnia darował sobie dalsze komentarze – Chciałeś, więc masz, Rhaumie. Przyznaję, ciężko było cię dorwać, sukinsynu… Tutaj, w tym pieprzonym więzieniu na samym końcu świata siedzą najgorsze kutasy, ale powiem ci szczerze, że z ciebie… Chociaż to zabrzmi dziwnie… Bądź bo bądź to porządny z ciebie kutas.

– Po raz kolejny doceniam, Fraudster. Nawet nie wiesz jak bardzo.

– Pan Fraudster, jeśli już – warknął namiestnik, zbliżając się nieco pewniejszym już krokiem do więźnia. – Dawno się nie widzieliśmy.

– W istocie – Angven kiwnął głową. – dawno.

– Masz jednak cholerne szczęście, łowco, że dostąpiłeś do tego zaszczytu – Fraudster podrapał się po nosie. – Gdybym miał pełne prawo decydowania o losie… Ach, gdyby to zależało ode mnie… Już dawno byś wisiał, ale Imperator zażyczył sobie, żebyś siedział w tej pieprzonej izolatce do usranej śmierci, która niechybnie już się nad tobą nachyla. Te warunki… Warunki! Ta pieprzona nuda mają cię wykończyć, wyniszczyć… I w końcu to zrobią. Nie krzyw się, łowco, to nie potrwa długo, ale potrwa na tyle, byś zobaczył, co to znaczy cierpieć. Było pomyśleć wcześniej, zanim rzuciłeś się na samego Malcaume'a. Cóż ci strzeliło do tego pustego łba? Cóż za kretyn rzuca się na władcę największego i najpotężniejszego państwa śwaita?! Chyba tylko ty jesteś osobą do tego zdolną… – namiestnik urwał, cały roztrzęsiony, po czym spojrzał w czerwone oczy Angvena. – Kto i ile ci dał?

– Moja sprawa.

– A jużci… Twoja… Chronisz… przyjaciela? Zobacz jak ten przyjaciel zrobił cię w chuja… Widząc, iż tylko zraniłeś miłościwie nam panującego i że ten na pewno przeżyje, wręcz z miejsca wydał nam cię w nasze ręce. Na nieszczęście, ale oczywiście – anonimowo. Ale ty przecież wiesz, kto jest winien tego bałaganu… Winien tego, że siedzisz w pierdlu. Bo ty przecież… Ach, niech stracę, przygotuj się na komplement.

Angven skrzywił się i westchnął.

– Ta?

– Ta – burknął namiestnik. – Gdyby twój… tfu-tfu, psia jego mać… zleceniodawca nie był pieprzonym tchórzem to za cholerę bym cię nie znalazł. Bo ty… Tak zauważyłem, że gdy nie chcesz, żeby ktoś cię odnalazł, to nikt cię nie znajdzie. Mam rację?

– Masz.

– Mógłbyś przestać odpowiadać jednym słowem?

– Nie.

– Angven… – jęknął Fraudster. – Na bogów, nie kpij sobie. To poważna sprawa.

Łowca splunął na ziemię z delikatną irytacją, odchrząknął i uniósł wzrok, spoglądając krzywo na Fraudstera – nie próbował, nie silił się nawet by ukryć pogardę i wściekłość, które gromadziły się w jego oczach niczym stado rozzłoszczonych pszczół w ulu.

– A co ja ci mam niby powiedzieć? Mam swoje zasady, nie wydaję zleceniodawców, choćby nawet ich zlecenia były… niemoralne.

– Niemoralne? Chore! Niewybaczalne! – wykrzyknął namiestnik, zaciskając pięści. – Ja wiem, że wy, wy pieprzeni najemnicy, macie lekkiego świra, lubicie zabijać, lubicie taplać się we krwi. Kurwa, nie mam nawet pewności, czy wręcz nie pijecie jej jak pieprzone dzikusy. Byłeś brutalny, nawet jak na was wszystkich, zachowywałeś się przez cały czas jak sotatni skurwiel, ale na litość bogów… Pomagałeś nam! Polowałeś na banitów, skazańców, gwałcicieli… Ba! Wręcz pomagałeś Imperium, wręcz wystawiałeś swoją niezwykle cenną dupę do walki! A tu nagle… Za byle gówniane pieniądze… Atakujesz, rzucasz się na najwyższą władzę w tym państwie! Cholera, na tym padole łez! Masz szczęście, że tylko go raniłeś Malcaume'a i zdołał wydać rozkaz. Inaczej… Zdjęliby z ciebie skórę na żywca.

– Mój zleceniodawca dał naprawdę dużo – Angven zaśmiał się cicho, a z jego twarzy zniknęła irytacja. – I przestań mi tu chrzanić swych wywodów o moralności, o sile wyższej i o całym tym boskim gównie. Mnie prawisz wykłady? Mnie? Człowiekowi, który od trzech miesięcy jako jedyne zajęcie ma patrzenie w przestrzeń? Dla którego jedynym towarzyszem jest ciemność? Daruj sobie, Fraudster. I bój się, bój! W końcu się stąd wydostanę. Może prędzej niż myślisz, a wtedy… Módl się, żebym cię nigdy nie dorwał.

– Z tego więzienia nie da się wydostać – rzekł oschło namiestnik. – Po prostu, cholera jasna, nie da się. Na bogów, tutaj są najgroźniejsi przestępczy i banicy, jacy stąpają po ziemiach Imperium. Wokół jest olbrzymi mur, liczne wartownie… To są moi najlepsi ludzie, Angven… I ty chcesz się stąd wydostać?

– Zakład?

– Zakład? Kpisz ze mnie?

– Nie śmiałbym.

Angven podszedł kilkoma szybkimi krokami do namiestnika i położył mu rękę na ramieniu, zbliżając swoją twarz do jego. Namiestnik dobył miecza.

– Nie waż się… Odsuń się…

Angven wyszczerzył zęby, po czym zacisnął palce. Fraudster syknął.

– Nie żartuję, ujebię ci dłoń…

– Czego ty tak naprawdę chcesz? – Angven odepchnął namiestnika i odwrócił się do niego plecami . – Czego ty chcesz? Nie uwierzę, że namiestnik Imperium nie ma nic lepszego do robienia niż pogawędki z więźniami skazanymi na izolację i odosobnienie. Nie uwierzę, choćbyś w dowód tego zeżarł swoje własne gówno.

Fraudster przygryzł wargi, schował miecz i podszedł kilka kroków w stronę Angvena i zatrzymał się jeno metr przed nim. Łowca odwrócił się szybko.

– Tacy ludzie jak ty nie żyją na tyle długo, by chełpić się swoją przenikliwością – warknął namiestnik, zakładając ręce na klatce piersiowej. – Tak, łowco, masz rację, mam do ciebie sprawę. Nawet dwie. Póki co, dwie. Pierwszą niestety spieprzyłeś, ale spodziewałem się, że nic z ciebie nie wyciągnę po pierwszej rozmowie. Wrócę jednak z tą sprawą… Oj, niech piekło mnie pochłonie, ale wrócę, a wtedy wytoczę inne działa, bardziej skuteczne i zaczniesz śpiewać cudne arie operowe, o tym kto nasłał cię na Malcaume'a. A druga… Druga… Druga… Hmm…

– Druga? – Angven wykrzywił wargi.

– Musisz zrobić miejsca dla gościa – mruknął namiestnik, uśmiechając się paskudnie. – Mam dla ciebie wspaniałego współlokatora. Tak, tak, w tej celi oprócz ciebie zamieszka też ktoś inny… Świr. Totalny, kompletny, wyjęty prosto z encyklopedii perfekcyjny przypadek świra, któremu brakuje piątej klepki.

Angven pokręcił głową.

– Oho. Robi się ciekawie.

– Nie martw się, nie jest groźny, ale… – Fraudster obrócił się na pięcie i skierował się powolnym krokiem w stronę wyjścia, zatrzymując się przed progiem i rzucając krótkie spojrzenie łowcy. – Ludzie, którzy wierzą w krainę smoków i są gotowi uciąć sobie penisa, że znajdą do niej drogę i wrócą w chwale na smoczych skrzydłach, wśród ognia i krwi, to nie są normalni ludzie. Powidają, że jest to jakiś pieprzony magik za dychę, któremu się w dupie poprzewracało od tych wszystkich cholernych legend, ksiąg i całego tego gówna, które trzymają w swoich wieżach, chatach, domkach na bagnach czy bohowie raczą wiedzieć gdzie jeszcze. Taaak, to czysta złośliwość z mojej strony.

– Czarodziej z krainy smoków? – łowca podrapał się po brodzie, zmarszczył brwi, po czym przysiadł w kącie w tej samej pozycji, w jakiej zastał go namiesntik. – Nie jest to historia, w którą nie da się uwierzyć… Nie patrz tak na mnie! Kpina, która miała miejsce w twojej wypowiedzi powinna odejść w diabły. O nie, nie, Fraudster, nie przerywaj. Wiesz czemu tak mówię, hę? Bo w każdej, cholera jasna, w każej legendzie jest ziarnko prawdy, ale większość ludzi jest taka jak ty, zbyt słaba, by uwierzyć legendzie, by poddać się jej mocy. Bez wyobraźni, bez nadziei, bez wiary. Większość ludzi jest taka jak ty, naprawdę, więc wiesz o czym mówię. Słaba… Jeszcze pożałujecie swojej pogardy i niechęci wobec wszystkiego co inne.

– Ha! No proszę! – Fraudster wręcz podskoczył z rozbawienia. – Czyli ty też wierzysz w smoki! To się dobraliście! Otworzę tutaj prawdziwy salon świrów, który niestety potem zamieni się w mauzoleum świrów. A ty co? Ja wiem, że wspomniałem o salonie, ale nie piękności, więc przestań się miziać po mordzie.

– Ty… Fraudster… Przysłałbyś mi tutaj na jakiś czas jakiegoś patałacha z pochodnią, miską z wodą, mydłem, brzytwą i lustrem, co? Cholera jasna, zarosłem się jak dziki Południowiec, a przecież jak stąd wyjdę to pierwszą rzeczą jaka będzie to wizyta w kurewsko wytrawnym burdelu.

Namiestnik zmrużył oczy.

– Pomyślimy… – Fraudster przekroczył próg izolatki, po czym westchnął głośno. – Rhaumie?

– Tak?

– Żałuję, że to się tak ułożyło. Żałuję, że nie jesteś w moim oddziale.

Fraudster pokiwał głową, odchrząknął i opuścił pomieszczenie z wyrazem dziwnego, niepojętego zaskoczenia na twarzy. Namiestnik nie potrafił potraktować tego człowieka tak, jak traktował każdego innego więźnia. Może to bijąca z postaci łowcy… szlachetność? Może świadomośc tego, że miecz przy pasie zdałby się na nic, gdyby ten mężczyzna rzucił się na niego z gołymi rękami? Tak, Angven Rhaumie, łowca czarnoksiężników z księstwa Dartian, cieszył się niesamowitym szacunkiem u swoich wrogów, których mu nie brakowało, prawdę mówiąc. Tylko nikt otwarcie nie potrafił się przyznać do tego, nikt nie potrafił stanąć przed łowcą i powiedzieć mu, że go nienawidzi i życzy mu brzydkiej, paskudnej i bolesnej śmierci. Bo nikt nie pragnie widzieć stojącej nad sobą postaci o czerwonych oczach, wycierającej zakrwawione ostrze miecza. Nikt nie chce leżeć na ziemi, rzygać krwią na każdą stronę i spoglądać na flaki. Swoje flaki.