Klucze

Było już grubo po północy, gdy wyszli z domu. Na początku grudnia, mimo, że nie było śniegu, o tej godzinie nie mogło być ciepło. Niebo było zasłonięte gęstymi chmurami, ale na szczęście uliczne latarnie dawały wystarczająco dużo światła.

Ich kroki dudniły na małych betonowych płytach z których zrobiony był nierówny chodnik. On w czapce, długim ciepłym płaszczu i dżinsach. Ona miała leciutką wiosenną kurteczkę i spódniczkę do połowy ud, cienkie rajstopy i kozaki na wysokiej szpilce, sięgające prawie kolan. W środku nocy ich ubrania były w wielu odcieniach szarości.

-Nie ma jak zakupy z samego rana – powiedział gniewnie Kuba do swojej narzeczonej.

-Ale dziś jest promocja w tesco, pojutrze mikołajki, więc może kupimy jakieś ciekawe prezenty – była taka podekscytowana, wydawało się, że z tego powodu nie odczuwa zimna. Jakby na potwierdzenie tego, rozpięła kurtkę, odsłaniając niemały dekolt.

-A zaparkowałaś chyba pod galerią – odpowiedział, zapalając papierosa, z trudem powstrzymywał drżenie rąk z zimna i narastającą złość – a, może chciałaś po prostu wyjść na spacer o tak pięknej porze.

Nic nie odpowiedziała, szli ramię w ramię, ale nie pod rękę. Weszli w centralną ulicę miasta. Kolorowe neony zaatakowały ich ze wszystkich stron, oślepiały ich wszystkimi barwami tęczy: WSZYSTKO CZEGO NIE POTRZEBUJESZ, KUPISZ WŁAŚNIE TUTAJ; WEJDŹ DO NAS DO BARU, NAPIJ SIĘ BROWARU; ZA DZIESIĘĆ ZŁOTY – NOWE GALOTY. Każda następna reklama, była mądrzejsza i lepsza od poprzedniej. Oświetlone wystawy, próbowały ich zaczepić, ale nie dali się i szybko opuścili to miejsce kuszenia. Skręcili w prawo: w Świętego Adolfa, na szczęście nie znajdowały się tam, żadne sklepy, zwykłe osiedle szarych ludzi.

Szli skrótem przez zdewastowany plac zabaw, gdy usłyszeli czyjś głos:

-Przeprażam, pańztwo kierownikowie… jak mam dojźdź do domu?

-A gdzie pan mieszka? – zapytała Aneta, starała się być miła, chociaż bezdomni "menele" napawali ją obrzydzeniem i nie lubiła gdy ją zaczepiali.

-Na dwordzu PKP.

-A spierdalaj koleś! – wykrzyknął Kuba, wziął narzeczoną za rękę i pociągnął przyspieszając korku. Odchodząc słyszeli jeszcze, jak bełkotał coś pod nosem.

Szybko zostawili za sobą połamaną ławeczkę, huśtawkę i ślizgawkę.

– Jak mogłeś go tak potraktować?! A jak zamarznie?!

– Jednego jebanego darmozjada mniej, zresztą podejrzewam, że widząc jak jesteś skąpo ubrana, zapomniał, że jest zimno!

Ponownie pogrążyli się w milczeniu. Echo ich kroków odbijało się od pobliskich smutnych bloków. Pod jednym z nich czekała zielona polówka. Latarniane światło tańczyło na jej masce, odbijając się w różne strony.

– Kluczyki powinny być gdzieś na wierzchu – powiedziała Aneta podając narzeczonemu torebkę, była rozmiaru zwykłej cegły, ale ważyła zdecydowanie więcej od niej. Kuba rozpiął zamek i wsunął rękę do środka, szukając po omacku : szminka, lusterko, dwie luźne podpaski, portfel, komórka, lakier do paznokci, garść pomiętych opakowań po batonach, szczotka do włosów, pendrive, śrubokręt, gazeta i wiele innych "niezbędnych" drobiazgów.

– Gdzie to kurwa jest?! Jak w tym burdelu można cokolwiek znaleźć?! – mówił zdecydowanie za głośno, jak na tę porę nocy.

– Nie drzyj się tak, daj to, na pewno są na górze, jak zawsze zresztą, ty robisz mi bałagan.

– Tak i pewnie hodujesz tam krasnoludki, które zawsze chowają twoje klucze pod wszystko inne!

Aneta gniewnie wyrwała mu torebkę, wsadziła do dłoń i zaczęła nią mieszać. Po kilku dłuższych chwilach, wyciągnęła to czego szukała z wyrazem triumfu na twarzy.

– No popatrz, znalazły się – wsiedli do auta i odjechali z piskiem paska klinowego.

Po piętnastu minutach byli pod galerią, parking był prawie pusty. Chłopak zamknął drzwi i oddał klucze narzeczonej.

– Schowaj je, bo ja mogę zgubić, tylko tym razem na prawdę połóż na wierzchu.

Suwak torebki odpiął się kawałek i na stercie wszystkiego spoczął przedmiot przez nich pożądany. Zamek zamknął się z cichym zgrzytem. Małe ludziki mieszkające na dole ucieszyły się. Rozmiarem byli nie więksi od paznokcia przeciętnego mężczyzny, łysi i poubierani w pstrokate stroje. Już zaczęli się wspinać.

– Za to, że byli tak niemili dla tego „pana Żula", bierzemy to czarno błyszczące z góry do nas – powiedział jeden piskliwym głosikiem.

Ludki na dole zaczęły tańczyć i wiwatować.