„DŻĄ, BZDĘ, DŹ i BZDA” część 2

5.

Białe kaktusy zatapiane w słodkiej smółce postoju bulgotały mroczną pieśń Belungów (ni to belungów ni to nibelungów) podskakując dla rozrywki okrakiem śmiesznych miśków, gdy nagle czterej jeźdźcy wtargnęli na polanę żółtego nieba pełnego bakaliowych chmur i rtęci. Bohaterowie niewieściej zadymy rozpruli horyzont dymający zwłokę bez chwili wytchnienia. Ulani w jednorodną masę, bezkształtni niczym zawieszona w próżni kropla suczej krwi Dżą, Bzdę, Dź i Bzda wyruszyli zamaszyście lub ospale na poszukiwanie bezcennego skarbu klasy iście zerowej: cioty w rurce szklistego pakietu. Gdzie zamierzali odpocząć w bezdechu wytchnienia, martwego hałasu i cienia kawiastej plamki? Dokąd ponieść miał ich los przypadkowo rozdając przezroczyste karty, rozdarte skarpety sąsiadki plecione niczym odbarwione zamki, zameczki, zamczyska, zamkniętych w cieknącym krysztale? Kiedy życie pozwoli na sen/sex/sens we wnętrznościach przebudzonej roztargnieniem żalącego się wina na (lub pod…tak pod! Albo nie…na! Tak…niech będzie „na!") marudzącej pod-nie-świadomości (podnieś-wiadomości)? Czyżby egzystencja była aż taka? No właśnie jaka? Jaka?

Bez pytań i kapturów sunęli świetlistą powolnością rozdziawiając twarze genitaliów. Wstrzymani osłabiającym wezwaniem Duszyska zawracali końskie pyski w roztargnieniu pełnym zdziwienia niejako filozofowie rozmyślający o różni zamkniętej w solipsystycznej banieczce Leibniza. Oh…jakże słodko jest mówić samemu sobie bajeczki do kreseczki własnego ciała. Ale co począć z czakrami? W której dziurze leży bezkresna noc? W której światło mgliste splata magiczną moc w rudy koc na pastwisku kakaowych rowów? A w której powrót na dwór służącego szalbiercy szastającego rozkazami rządz serca szarpanego echem miłości? Czy energia kundalini przepleciona w szerz i wzdłuż pękniętego kręgosłupa zabije ahimsę nieśmiertelną zaś prawo karmy ucałuje karmana wieczny jazz?

Ten i wszystkie inne narty ponad-myślowe zaprzątały miednicę strachu młodniejącego nagle Dżą.

– Kocham was przyjaciele.

– My też ciebie kochamy.

– To prawda jesteśmy jednością.

– Ale nie mamy jeszcze cioty…ciiii…

Nagle zapadła cisza. Noc na powierzchni tego słońca była rzezią brutalnego pingwina podcinającego blade żyłki rozpaczy ściekającym popędom u ujścia rzeki szmaragdowych rzygowin oddychających topielą burych liści kokainy/morfiny/heroiny/meskalu/haszu i muchomorów suszonych przez Wiedźmę Rodzaju Nijakiego.

-Miotły gotowe do drogi?

-Tak jest!- Dżą, Bzdę, Dź i Bzda buchnęli jednogłośnym chórem dziewiczych starców.

-Bibeloty pod spody i wio! – Zawołała Wiedźma.– A teraz nauczę was latać w piasku!

6.

(z intymnych rozmów Dź z Bzdą):

-Gąsienice mężczyzn przeorały płótno obrazu wszechświata

-Ontologie przytuliły się do siebie pierwotniej w obawie o utratę bez-gruntu metafizycznej gnozy uciekającej wiecznie na zakupy, bo w domu jak wiadomo jest nudno i pech nie chciał więc pustka zen roztoczyła mimochodem perfidny cel.

-Dogen oczekiwał ich przeszłości przed tobą Bzdę, więc…

-Nie ma więc! Nie ma już więc/ponieważ/dlatego że…ale dlaczego? Właśnie! Dlaczego?

-pytasz zdziwiona niczym głupiutki Tales zadumany nad brzegiem morza/oceanu/jeziora/kałuży/szamba/studni. Bo wciąż nie wiesz jaką minę zrobić, gdzie zmarszczki ułożyć i jak by nie opaść w samotnię bezsensu. Dotychczas człowiek mrużył oczy, lecz przyszły aniołki na nóżkach szpilkowych drapiąc po sromie twój byt sadystycznym materiałem. Uważaj! Kozioł satanista zabity leży u twych płuc!

-Oho…Lepiej nie oddychać bo zżera dobre intencje i stanę się pośmiewiskiem obcych podróży i karmazynowych cnót.

-Czy wiesz już, że nic nie wiesz?– wtrącił Dżą – I że nawet tego nie wiesz czy wiesz, że nie wiesz? Czy aby na pewno martwisz się o świat? Czy nie jest raczej tak, że gówno cię to wszystko obchodzi? Co się stanie z tym pięknym/brzydkim miejscem po twojej śmierci? No właśnie…czy wiesz już że umrzesz? Czy wiesz, że kiedyś umrzesz na bank, na pewno i nic już tego nie zmieni?

-Pozostaje nie zastanawiać się nad absurdem – dodaje nieletni Bzdę – ponieważ śmierdzi waszym własnym strachem przed wieczną rozkoszą nieba. Ekstaza mistyczna, nirwana i wielkie bum mogą równie dobrze okazać się jedynym wyjściem z próżni niebytu. Uważajcie teraz wy: ja sram!