Narodziny chłopca (nie-konkurs )

Śmierć przyszła do niego w nocy.

– Mówili, że białaczka jest uleczalna – błagalnie do niej szepnął.-Jest noc, przyjdź rano.

– Lubię ciemność. Ona zawsze przypomina o końcu wszystkiego i o …. początku.

Uśmiechnęła się. Przypominała mu jego babcię. Już tak wiele czasu minęło odkąd odeszła.

– Czy ją zobaczę?

– Jeżeli będziesz tego chciał.

– Nie jesteś końcem wszystkiego?

– Po co pytasz? Przecież wiesz.

– Jestem tylko małym chłopcem. Skąd mam o tym wiedzieć?

– Każdy marzy o jakimś ciągu dalszym. Niewielu jest takich, którzy umierają naprawdę.

– Nie chcę. Chcę żyć!

– Zobaczysz inne światy.

– A moi rodzice, rodzeństwo, krewni, przyjaciele?

– Pogodzą się, lecz nie zapomną.

– Cofnij swój werdykt. Proszę cię.

Śmierć przemieniła się w okrutną wiedźmę.

– Mój osąd jest niepodważalny. Popatrz.

Wyjrzał przez okno.

Świat dymiących kominów, smogu i tysięcy świateł setek samochodów. Czuł zapach spalin.

– Ile jeszcze czasu?

– Niewiele. Niekiedy lepiej umrzeć zbyt wcześnie niż zbyt późno. Chodź. Wszystko zniknęło. Może poza… światło.

Na końcu tunelu promyk poświaty.

Biało błękitne słońce, a pod nim planeta.

– Czy to ziemia?

– Tak, ale inna. Jej bogowie byli bardziej litościwi.

– Morza, góry… ta dolina. Dziwni ci ludzie. Kto im wykłuł jedno oko?

– To cyklopy. Jednookie olbrzymy. Nie są nazbyt szczęśliwym ludem. Bardzo swarliwi. Wstydzą się swojego kalectwa.

– Czy tutejszych ludzi także drażni odmienność?

Śmierć chichocze.

– Aby istniało dobro musi istnieć zło. Tutejsi ludzie są podobni, ale i także inni. Zahartowała ich walka ze złem Popatrz!

Pole bitwy zasłane ciałami. Zapach świeżej krwi. Odległa wrzawa; okrzyki rannych, szczęk oręża. Nieliczni nadal ze sobą walczą. W tej walce nie ma zwycięzców.

– Wiele pracy na mnie czeka!

– Czy jesteś zła?

Śmierć się śmieje. Obnaża swoje ohydne oblicze czaszki.

– Ani zła, ani dobra. Jestem uwięziona, zakotwiczona w służbie przypadkowi. Kiedyś byłam kobietą, ale przemożna chęć bycia kimś uwięziła mnie w tej roli – spomiędzy zębów wypadają jej robaki – Ktoś musi oprowadzać zmarłych po krainie iluzji.

– Ja się boję.

– Przepraszam. Nigdy nie potrafiłam w spokoju odpowiedzieć na to pytanie – naciąga kaptur na głowę. Materiał jest zmurszały, mokry, prześwituje. Przypomina podartą ścierkę.

-…!

Dwóch potężnych wojowników, prawie olbrzymów. Walczą ze sobą. Mimo wielkiej odległości, która oddziela chłopca od nich, słyszy on brzęk broni. Jeden z rycerzy upada. Drugi zamierza się. Chce swoim mieczem przerwać nić jego życia.

– Stój!

Miecz uderza obok głowy powalonego przeciwnika.

– Będzie żył – mówi śmierć – I nadal zabijał. Przyjrzyj im się dobrze, gdyż nadejdzie czas, gdy się z nimi spotkasz. Z wojownikiem, któremu darowałem życie kiedyś się zmierzysz. To twoje przeznaczenie.

-Ale jak?

– Niekiedy głos z zaświatów może zmienić bieg wypadków. Nim potężniejszy tym groźniejsze zachwianie rzeczywistym światem. Proszę cię, już nie krzycz.

– Po co mi to pokazałeś? To obrzydliwe, wstrętne.

– Muszę wyznaczyć ścieżkę twojego losu.

– Czy mam na niego wpływ? Czy mogę go zmienić?

– Niektórym się udało, ale było ich niewielu.

– Chciałbym…

Śmierć podniosła prawą rękę.

– Nic nie mów. Słyszysz?

– Śpiew, tłum ludzi, jakby żal.

– To kolejna dusza odchodzi w zaświaty.

– Ale przecież ja żyję.

Śmierć wypiękniała. Stała się młodą kobietą, prawie dzieckiem. Była brzemienna.

– Jesteś zawieszony między życiem, a śmiercią. Zbyt młody na to, aby tęsknić za całkowitą pustką. Za mało zepsuty, aby stać się demonem.

– Kim jesteś?

– To boli – śmierć krzyknęła – Człowiek wtłoczony w swoją skorupę rzadko obnaża swoje prawdziwe oblicze, a ja niczym nieograniczona robię to zawsze. Nie mam stroju, miejsca, w którym mogłabym się ukryć.

– A ja?

– Jesteś tylko małym chłopcem.

– A ty kim teraz jesteś?

– Życiem. Każdy ma swój rewers i awers – zacisnęła zęby chcąc stłumić wewnętrzne cierpienie – Zabieram i daję życie.

-I wyznaczasz mój los.

– Możesz wybrać. Ale pospiesz się, gdyż czas porodu jest coraz bliższy – zdarła z siebie przegniłą szatę. Stanęła przed nim naga.

– Ja…

– Co wybierasz? Nędzę, czy bogactwo? Los wiejskiego przygłupa, czy też mądrego syna wielkiego króla rządzącego najpotężniejszym imperium tego świata?

– To trudny wybór.

– W życiu zawsze musimy wybierać pomiędzy mniejszym lub większym złem. Bardzo rzadko zdarza się, że jest to wybór między większym lub mniejszym dobrem.

– Zatrzymaj czas. Chcę się zastanowić.

– Nie jest to w mej mocy. Ja tylko daję lub zabieram. Chcesz być synem żebraka?

– Niewielka to radość. Trudno nazwać wspaniałym takie życie, w którym jest się szczęśliwym, gdy napełni się własny żołądek.

– Królem?

– To zbyt dużo.

– Chcesz wojny, czy pokoju?

– Przygody!

– Chwały, czy rozumu?

– Mądrość jest ważniejsza!

– Dobra, czy zła?

– Wiesz przecież!!!

– To twój naród – wskazała ręką, powaloną jej własną krwią, leżącą w dole krainę. To były bolesne narodziny.

– Jacy oni są?

– Na swej ziemi nigdy nie zaznali wojny. Na północ od tej krainy rozciąga się pusty step, tundra, a za nią Morze Lodowe. Na zachodzie są Góry Zwaliste, a na wschodzie Góry Nieprzebyte. Od barbarzyńskich ludów południa oddziela ich Morze Handlowe. Niekiedy krainę tę łupią statki pirackie, ale zazwyczaj płoną jedynie przybrzeżne wioski. Szanują oni mądrość i wiedzą co to dobro. Nie chcesz być żebrakiem, ani królem. Wybieraj! Szlachcic, kapłan, czy inteligent. Jakiego chcesz ojca, jaką matkę?!

– Jestem tylko dzieckiem. Chcę… dobrych rodziców, którzy będą mnie kochali i nie będzie to pusta miłość.

– Popatrz – Życie trzymało w dłoniach niemowlę. Zębami odgryzło i zawiązało pępowinę – Dałam ci urodę. Dar to niezwykle rzadki. Tylu ułomnych chodzi po tym świecie.

Niemowlę szczebiocze. Dziwi się, że jest tym chłopcem, który przed chwilą był tylko ulotnym brzmieniem głosu.

– Nazwą cię Pączuszkiem.

– Nieee, nieee…

– Tak wszystkie dzieci zwą, gdy te przychodzą na świat. Swoje prawdziwe imię otrzymują one, gdy dorastają.

– Jaaa, ja…

– Nie wiem jak ciebie nazwą – Życie śmieje się – Nie o wszystkim decyduje Przeznaczenie.

Chłopiec słyszy jakieś głosy. Ktoś krzyczy, coś mówią. Nagle oślepia go światło. Nieznane twarze pochylają się nad nim. Głosy pełne radości, szczęścia.

– Pączuszek – ktoś mówi.

Chłopiec chce zaprotestować, ale tylko płacze. W końcu zapomina o tym kim był kiedyś.

A jak go nazwano?

Imię nadał mu Przypadek. A jakie ono było? O tym powiem następnym razem.