Ostatni

Ten przedmiot był iście diabelski.

Rozglądając się po pomieszceniu, mój wzrok zatrzymał się na klatce dla ptaków ,średniej wielkości. Klatka stała w rogu pokoju, toteż nie docierało do niej bladoniebieskie światło. Nie mogłem więc stwierdzić, czy klatka była zamieszkana, czy też nie. W każdym bądz razie ponura cisza sugerowała mi, że jest pusta…

Nie licząc delikatnego szumu emitowanego przez zagadkową skrzynkę, nic nie zakłócało milczenia panującego w pomieszczeniu. Nagle szum ucina się, a szklana powierzchnia skrzyni wypełnia się obrazami. Obrazy te napełniły mnie strachem, który z biegiem czasu przerodził się w panikę. A oto, co przedstawiały.

Ludzi mniej więcej mojego wieku, o twarzach otępiałych i apatycznych, wpatrujących się skrzynki podobne do tej, która stała przede mną. Skrzynki były różnych rozmiarów– od najmniejszych, wielkości dłoni, po giganty, skupiające przed sobą pokazną widownię… Ludzie z otępieniem i przygnębiającą obojętnością patrzyli na sceny przedstawiające kopulujące zwierzęta, komiczne w swej brzydocie pojazdy ze stali i budowle sięgające nieba, ludzi w białych fartuchach znęcających się nad leżącym na łóżku nieszczęśnikiem. Podczas oglądania tych okropności pewien fakt przyprawił mnie o uczucie obrzydzenia i nienawiści do widzów tych paskudnych przedstawień.

Ten fakt to niezdrowe podniecenie, wręcz radość, malująca się na twarzach widzów, których nie zdołała przyćmić nawet apatia i otępienie…

Mignięcie i kolejny obraz:

Tym razem przyszło mi oglądać czarnoskórych ludzi w łachmanach, stojących w niewiarygodnie długich kolejkach na jałowej, spieczonej słońcem ziemi. Chwilę potem ci sami czarnoskórzy ludzie błąkali się po ulicy z maczetami, rzadziej z dziwnymi, podłużnymi urządzeniami, wypluwającymi z siebie kąsające pociski. Byłem niemal całkowicie pewien, że są to jedne z "maszyn śmierci", opisanych w Kronikach.

Dalsze obrazy z kolei całkowicie mącą mój umysł, nie mogę bowiem znalezć w nich jakiegokolwiek sensu, czy wytłumaczenia.

Są wśród nich wielkie, groteskowe budowle, znajdujące się na samym środku wielkiej wody, z płomieniem ognia wydobywającym się ze szczytu wieży. Są tajemnicze osoby w szarych uniformach, wrzeszczące do tłumów w nieznanym mi języku. Dalej miasta w chmurach, chłodne miasta ze stali, a w nich panujący chaos. Dane mi było zobaczyć niezmierzone połacia drzew. Wiedziałem dokładnie, co to jest. w Kronikach tak duże skupisko drzew opisane zostało jako lasy. W mojej ojczyznie, Thule, nikt nie uświadczy lasów. Są jedynie surowe łąki oraz przecinające je strumienie rzek.

Nagle poczułem się naprawdę zle. Spróbowałem wstać, lecz jakaś tajemnicza siła jeszcze mocniej zacisnęła moje palce na krawędziach fotela. Rozszerzyłem powieki.

-Muszę czekać… Musisz czekać…-

Coś powtarzało te słowa w mej głowie niczym mantrę.

Trwało to jeszcze jakiś czas. Ile dokładnie minut, godzin, bądz lat spędziłem w tym stanie? Cóż, obawiam się, że nie potrafiłbym tego dokładnie określić. W realiach, w jakich się znalazłem Czas zatracił swe klasyczne znaczenie. Wiem że to banał, ale tak było.

Nagle

Nastała cisza.

Martwa cisza.

Już myślałem że tak będzie wiecznie, że na zawsze pozostanę więzniem tego fotela, a złowrogi pokój stanie się mym grobowcem, gdy klatka w rogu pokoju, o której zdążyłem całkowicie zapomnieć, ożywiła się.

A raczej coś, co w niej było.

To coś zaczęło rozpaczliwie szamotać się za cienkimi kratami, wydając przy tym serie piskliwych dzwięków.

Byłem kompletnie przerażony. Tajemnicza siła nadal nie zamierzała puścić mnie z objęć fotela. Groteskowy spektakl zaaprobował mnie do tego stopnia, że nie zauważyłem dwóch osobników, którzy niespodziewanie pojawili się na szklanej powierzchni skrzyni.

W końcu stało się nieuniknione– Klatka, pod naporem wierzgających kończyn tajemniczego stworzenia upadła na podłogę.

Powoli moja uwaga skupiła się na dwóch mężczyznach. Jeden z nich, na pierwszym planie, najwyrazniej wygłaszał mowę, siedząc przed biurkiem w stylowo urządzonym pomieszczeniu. Drugi, skrupulatnie milczący osobnik, stał w tle, jakby nadzorował całość przemówienia. Spojrzenia obu mężczyzn nie sugerowały kompletnie nic, były martwe. Tak jakby wieki temu zatracili oni jakiekolwiek uczucia…

Podniosłem się niezgrabnie i usiadłem na łóżku. Obok mnie, na pomiętym prześcieradle leżała przepocona pościel.

-Nie, błagam! Nie znowu! Jezu, jak mnie to wkurwia…-

Cóż, stało się. Znowu.

Mimo że od przebudzenia minęło ledwie kilkanaście sekund, to za nic nie mogłem sobie przypomnieć o czym sniłem. Pamiętam tylko uczucie spadania, ten niemiły ucisk w okolicy serca, jak na złość nad wyraz często pojawiające się w moich snach.

Wstałem i podszedłem do okna. Na zewnątrz panował upał. Czułem to wyraznie, kiedy słońce przez szybę smażyło moją zmęczoną twarz. Chwiejnym krokiem odwróciłem się i ruszyłem w kierunku drzwi. Okazało się, że dom jest pusty.

-Fakt, dziś jest piątek, czyli normalny dzień roboczy, a ja w tej chwili wykonuję czynność, którą potocznie nazywa się wagarowaniem – Pomyślałem sfrustrowany. Budzik znów nie zadzwonił. Ostatecznie znowu uniknąłem sześciogodzinnego pobytu w moim prywatnym "Disneylandzie Koszmarów", jak zwykłem nazywać szkołę. A więc punkt dla mnie. "Grunt, to odnalezć pozytywną kroplę w morzu negatywów" – Jak mawia pieprzony szkolny psychoterapeuta.

Minąłem wyłożoną białymi kafelkami kuchnię i skierowałem się do salonu. Usiadłem na fotelu. Naprzeciwko niego stał jasnoszary telewizor marki Qingdao.

Oskar siedział w swojej klatce. Po tym, jak dziabnął mnie podczas karmienia, nie mam najmniejszego zamiaru zajmować się ptakiem. To zadanie rodziców.

Wpatrzyłem się w ekran telewizora, pokazujący jak na razie tylko odbicie mojej twarzy.

Sięgnąłem po pilota i użyłem go.

To co ujrzałem na ekranie, nie zdziwiło mnie wcale. Po raz kolejny zostałem bezczelnie obrzucony breją informacji z frontu w Korei Północnej, nowinek z życia "gwiazd", oraz parlamentarnym wrestlingiem. Mówiąc krótko – idealna patelnia do smażenia mózgu na poranne śniadanie. Pięknie. Sięgałem po pilota, by wyłaczyć telewizor, kiedy na dolnym pasku informacyjnym jednej ze stacji pojawił się intrygujący tekst: "Dziennikarz odkrywa plany budowy szerokiej sieci podziemnych miast w środkowej Islandii. Prasa spekuluje o przygotowaniach do wojny atomowej. Rzecznik prasowy NATO odmawia komentarza." Sprawdziłem, czy na innych kanałach informacyjnych znajdę podobne doniesienia. Okazało się, że tak. Na antenie telewizji publicznej dwóch jajogłowych wymieniało się spekulacjami dotyczącymi owego odkrycia.

– Nie chcę kreować się na jakiegoś proroka, ale to było do przewidzenia. Oś antyamerykańska, założona m.in. przez takie państwa jak Iran, Rosja, Nigeria i oczywiście Chiny to istna bomba zegarowa. W takiej sytuacji reakcja rządu USA jest jak najbardziej zrozumiała…znaczy się…To miał być taki sygnał ostrzegawczy i zarazem pokazanie, że administracja rządu Stanów Zjednoczonych jest absolutnie przygotowana na agresję ze strony państw osi, oraz zupełnie nie przejmuje się zaczepkami, w rodzaju…yyy, chociażby…Prób nuklearnych w prowincji Gansu, czy ostatniej konferencji antyamerykańskiej w Isfahanie…

Drugi jajogłowy, nie mniej wyszczekany od poprzedniego, błyskawicznie odbił piłeczkę:

– Z całym szacunkiem, panie profesorze, lecz nie wydaje mi się, by wyciek tak niezręcznej informacji do mediów był porządany i kontrolowany bezpośrenio z Białego Domu…To znaczy…chcę przez to powiedzieć… Ta budowa z całą pewnością miała być trzymana w tajemnicy do samego końca…zważywszy na fakt, iż prezydent Obama nie zorganizował jeszcze konferencji prasowej dotyczącej tych sensacyjnych wyników badań…-

– Jakich badań? – wtrącił dziennikarz prowadzący.

– No tych… O zagrożonych chromosomach męskich, XY – o ile mnie pamięć nie myli.

– Pan wybaczy, panie senatorze, ale… – I tak w kółko. Zwykle doniesienia o zbliżającym się kryzysie, czy to ekonomicznym, czy militarnym, puszczałem mimo uszu. Tym razem jednak nawarstwiło się to w niepokojący krótkim czasie. Najpierw burza w telewizji z powodu chromosomu. Że niby pierwiastek taki i taki zabójczy, że nie wolno spożywać junkie-food, ani przebywać w pobliżu wysypisk śmieci… A teraz to.

Postanowiłem wyjść na moment i zjeść konkretnego cheeseburgera. Albo pizzę z salami. Bądz co bądz wszystkie rzeczy wydają się większe i straszniejsze, kiedy jest się głodnym.

Stałem i czekałem, aż wyjdzie z budynku. Było po piątej, lekcje się skończyły. Nie było więc zagrożenia, że zza rogu szkoły wyskoczy pan Gerschmann, dopadnie mnie i spyta z wiertłami w oczach czemu nie byłem na wuefie. O, przepraszam, pomyłka. Na "Zajęciach z wychowania fizycznego". Pan Gerschmann nie znosi określenia "wuef'. Twierdzi, iż"…umniejsza ono rangę przedmiotu, który ma dbać o rozwój fizyczny, ale przede wszystkim kształtować charaktery nadające się do funkcjonowania w zdysplinowanym, harmonijnym społeczeństwie". Jawohl, Herr Obersturmführer. Es wird nie mehr passieren.

Czekałem, aż w końcu brama szkoły otworzyła się i wypadli z niej wszyscy uczestnicy kółka plastycznego. A wśród nich Dora.

– Miło cię widzieć, czemu nie byłeś w szkole? – spytała.

– Chujowo się czułem – odparłem wiedząc, że dziewczyna, którą znam niemal od urodzenia zwietrzyła kłamstwo.

Dołączyła do mnie, wymieniliśmy się pocałunkami i ruszyliśmy w kierunku jej domu.

– Wiedziałeś o tym, że jakieś zwierzę, zapomniałam nazwy, w obliczu zagrożenia kładzie się plackiem i udaje martwego? Nawet śmierdzi jak zdechłe…Nauczycielka mówiła o tym na historii. -

Cóż, nie wiedziałem i nie próbowałem nawet dociekać, skąd temat symulujących śmierć zwierząt pojawił się na lekcji historii. Miałem ciekawsze rzeczy na głowie i chciałem poznać opinię Dory na ich temat.

– Ta? To sprytne. Nie uwierzysz, o czym mówili dzisiaj w telewizji. Pewien dziennikarz wykrył tajne plany jakiegoś schronu przeciwatomowego, czy coś w tym stylu…

– Tak? No i co?

– No i jest dym. Dziennikarz zapadł się pod ziemię. Mówi się, że trwają przygotowania do wojny. W kościołach i na ulicach pewnie już nawołują do pokuty i nawrócenia. -

– Może to i dobrze. Niech rozwalą tą pierdoloną planetę w drobny mak, juz od dawna się na to zanosiło.

– Fakt… za dużo bałaganu – odparłem, nieco zaskoczony tak mocnymi słowami które padły z jej ust.

Kiedy w końcu, po kolacji w pobliskim barze i godzinie spędzonej w księgarni doszliśmy do jej domu, wszystko było jak zawsze. Nic nie wróżyło, że jest to moje ostatnie spotkanie z Dorą.

Była dwudziesta piętnaście, gdy przekręciłem klucz w zamku i wszedłem do domu. Dzwięki z telewizora dało się słyszeć przy wejściu:

"Nie możemy działać pochopnie…Panika tylko pogorszy sytuację…Wszystkim mieszkańcom dużych miast radzimy pozostanie w domach i niezwłoczne zajrzenie na stronę internetową Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Zamieściliśmy tam przydatne wszelkie informacje niezbędne podczas ataku…"

– Ataku? Jakiego, kurwa, ataku?! – pomyślałem.

Wszedłem do salonu. Rodzice siedzieli na kanapie.

Mama płakała.

– Pakuj się. Jutro wyjeżdżamy – rzekł ojciec, nie odrywając wzroku od telewizora. Nigdy nie widzialem go w takim stanie.

– Chyba żartujesz?! Nigdzie nie wyjeżdżam! – odparłem zaskoczony.

Powieki ojca skurczyły się.

– Nie…? Bardzo proszę, zostań. Ale może zanim zdecydujesz, obejrzyj telewizję.

Spojrzałem na ekran. Stacja emitowała właśnie konferencję prasową prezydenta Iranu. Prezydent siedział na fotelu, wypowiadając Stanom Zjednoczonym wojnę. Ot tak, jakby to było równoznaczne z ogłoszeniem konkursu na najładniejszą figurkę Lorda Vadera z plasteliny.

Zaintrygował mnie człowiek stojący z tyłu. Łysy mężczyzna, ubrany w czarny płaszcz z białymi guzikami. Zupełnie jakby nadzorował, czy przemówienie będzie takie, jakie być powinno. Wyglądał na męzczyznę w średnim wieku, lecz z jakiegoś powodu wiedziałem, że jest o wiele starszy.

Jeszcze raz spojrzałem na rodziców, tym razem nie tak pewny swego. Nie znaczy to jednak, że w pełni aprobowałem ich pomysł wyjazdu, gdyż wszystko co dziś usłyszałem, bądz zobaczyłem, wskazywało na to, iż od pewnych rzeczy nie da się uciec. Chyba pojmowałem tok myślenia rodziców. Trudno liczyć na to, że miejsce, w którym żyjemy zostanie wyjęte z kotła konflitku.

Wolnym krokiem wyszedłem na balkon. Z siódmego piętra był wspaniały widok na miejską starówkę. Nad dachami pięknie odrestaurowanych poniemieckich kamienic zbierały się ciemne chmury. Po chwili zaczęło padać. Nie był to silny deszcz, jedynie ciche pokropywanie.

Nawet na balkonie nie dało się uciec od tych ponurych wieści. Zapowiadających koniec doczesnego życia i narodziny nowego. Niekoniecznie lepszego.

W studiu telewizyjnym kolejny dziennikarz snuł swe spekulacje, – Śmiertelny pierwiastek, niszczący ludzką tkankę w porażająco szybkim tempie, jest nagromadzony pod powierzchnią lodowca Vatnajökull…

Nie mogłem tego więcej słuchać. Wróciłem do pokoju. Leżąc na łóżku, przypomniałem sobie coś, co mnie autentycznie rozbawiło.

Opos Północnoamerykański.

W obliczu zagrożenia zwija się w kłębek i udaje zdechłego. Ponoć jest na tyle wiarygodny, że drapieżnik nawet po kilku godzinach obserwacji, odchodzi niepocieszony, a opos może bezpiecznie powrócić do normalnego trybu życia.

Nie mam pojęcia, skąd to wiem i czemu olśniło mnie dopiero po paru godzinach od spotkania z Dorą, ale to niesamowite, jak skomplikowane mechanizmy potrafią wypracować zwierzęta tylko w celu przeżycia.

Zastanawiające, że najbardziej zaawansowane w rozwoju zwierzę na Ziemi, zamiast doskonalić mechanizmy umożliwiające przeżycie swej rasy, dąży do tego, by maksymlnie utrudnić je innym osobnikom, de facto z tego samego gatunku, co ostatecznie prowadzi do klęski wszystkich stron. Ewolucja zatacza koło.

Ale tak naprawdę to tylko głupie przemyślenia piętnastoletniego frustrata. Jutro wszystko będzie po staremu. Stary, wypracowany przez tysiąclecia porządek przetrwał tak wiele, a miałby paść na kolana przed czymś takim? Wolne żarty.

To naprawdę nic wielkiego.