Sekstans, rewolwer i smoki...

Ekspres z Digardu pędził przez długi sosnowy las. Na lewo od torów znajdowywała się góra zwana Fargo. Na nią właśnie spoglądał leniwie Krzysztof Piels. Był jednym z ekskluzywnych gości zaproszonych do wagonu kulturalnego w celu wysłuchania kwartetu smyczkowego.

-A teraz zostanie odegrany utwór pod tytułem: „Pani w niebieskiej sukni". -Rozległy się gromkie, acz stonowane brawa. Czterech skrzypków zaczęło grać. Utwór niósł się po całym przedziale i kończył przy wyjściu gdzie w kącie stał bar. Wysoka lada, dobrze oświetlona przez naftowe lampiony zawieszone u góry. Piels wstał od swojego stolika i mijając tłum podszedł do barmana. Ten dobrze ostrzyżony elf spojrzał na niego.

-Jeszcze jeden gin? -Jego głos był pomimo dobrego retuszu akcentu, zbyt miękki.

-Poproszę. Ile płacę? -Kiedy elf krzątał się za ladą, przygotowując drinka Piels zdążył się mu przyjrzeć dokładniej. Nienaganny strój, szarmanckie maniery, wypastowane na błysk buty. Miał wrażenie, że nie rozmawia z elfem lecz z człowiekiem.

-Nic. Jeżeli pokaże mi pan swój zegarek. -Piels spojrzał z wyższością na barmana. U dołu kamizelki faktycznie zwisał mu złoty łańcuszek prowadzący do zegarka, który spoczywał w bocznej kieszeni.

-Nie odnosi pan wrażenia, że jest pan zbyt śmiały? Jak również, zbyt ciekawski? -Zapytał biorąc do rąk delikatny kieliszek na szklanej nóżce. Gin był wyborny.

-Proszę mi wybaczyć mój brak taktu. Ale, niech pan zrozumie. Jestem osobą, która fascynuje się techniką. A po panu widać, że jest pan wynalazcą i zna się na rzeczy. Chciałbym tylko spojrzeć. -Zaczął wręcz błagać. „Co się porobiło z tą rasą? Kiedyś stali na baczność i dumnie wypinali pierś. A teraz? Ech…" pomyślał Krzysztof. Ale skuszony dobrym ginem, złamał swoje osobiste zasady i sięgnął do kieszeni. Zegarek z grawerowanym napisem: „Oddanemu Wynalazcy. Król Hektor" Elfowi, aż się zabłyszczały jego wielkie oczy na widok tak niezwykłego przedmiotu.

-Nie mogę w to uwierzyć? -Zdusił w sobie oddech elf.

-Jest pan Wynalazcą z dworu króla Hektora? -Piels wziął kolejny mały łyk ginu i długo językiem pieścił podniebienie resztkami tego płynu.

-Już nie. Ale swego czasu… tak. Byłem Wynalazcą na jego dworze.

-A jakież wynalazki pan wymyślił… -Pytanie elfa ukrócił jego przełożony. Jeden z najważniejszych ludzi w wagonie. Sir Chaza.

-Kudraka jaki! Tylko by gości zaczepiał! Raczy pan wybaczyć jego zachowanie. Drink dla tego pana na koszt Kolei Digardu. -Elf niebywale szybko się skulił i zamilkł. Piels trzymany zegarek również schował. Sir Chasa okazał się człowiekiem ubranym w niezwykle schludny garnitur od Gurlkeina. Najlepszej marki odzieżowej po tej stronie Fakand. Pierścienie złote i kompozytowe otaczały jego duże palce. Krzysztof zawsze z rezerwą trzymał się od takich ludzi. Wychodził, bowiem z założenia, że to nie szata zdobi człowieka, a człowiek szatę. Przynajmniej od pewnego statusu społecznego, ponieważ chłopstwu i tak nic nie pomorze. Choćby i kryształowe serce.

-Gdzież moje maniery? Jestem…

-Sir Chasa. -Dokończył Piels patrząc zza szkieł na swojego rozmówce. Dopił gin.

-Brawo. Czyżbyśmy się już poznali? Bo raczy pan wybaczyć, ale ja sobie nie przypominam… -Jego uśmiech był wielki i obleśny.

-Owszem. Ma pan racje. Nie poznaliśmy się nigdy osobiście. Ale znam pana doskonale z gazet. -Mężczyzna uśmiechnął się jeszcze szerzej.

-Ha ha ha… widzi pan. Jednak, te gazety to świetny wynalazek. Zawsze można o sobie posłuchać miłych rzeczy…

-Nie koniecznie miłych…

-,…ale przyznam, że pana z gazet nie znam. -Chasa nawet nie raczył zauważyć drobnego sprostowania, które chciał zasugerować Krzysztof.

-Więc? Kimże pan jest? Sir..? -Zapytał nader poważnie. Krzysztof się wyprostował. Jego srebrne guziki w marynarce zabłyszczały w świetle lampionów. Biała koszula lśniła czystością, natomiast spodnie były wyprasowane idealnie.

-Nazywam się Krzysztof Piels. I jestem z zawodu Wynalazcą. I powiedzmy, że obieżyświatem. -Chasa wyciągnął cygaro z kieszeni. Zapalił zapałką. I spojrzał na młodzieńca, który popijał drinka.

-A, więc, to panu możemy zawdzięczać potęgę wszelkich wynalazków? No proszę, jak ten świat mały. Ale obieżyświat-wynalazca? To chyba do siebie nie pasuje? Znam wielu Wynalazców i wszyscy, co do jednego nie ruszają się ze swoich miejsc pracy. Czyżby pan był inny, czy może to ja jestem w błędzie? -Gęsta chmura dymu zawisła na twarzą barmana.

-Ma pan rację. To ja jestem inny. Ale, to się zmieni. I to już niebawem. Aczkolwiek nie zamierzam mówić o moich prywatnych planach każdemu. To chyba oczywiste. -Chasa uśmiechnął się szeroko i podszedł.

-Oczywiście oczywiście. Każdy z nas ma swoje tajemnice. Dobrze to rozumiem. Życzę miłej podróży, panie Piels. -Odrzekł odchodząc w stronę grającego kwartetu, Wynalazca jeszcze długo za nim patrzył.

-Dziękuje za w sumie dwa drinki. Życzę więcej szczęścia następnym razem. -Elf spłonął rumieńcem aż po sam czubek spiczastych uszu. Piels usiadł ponownie na swoim miejscu. Stolik był dwu osobowy, ale siedział sam. Rozsiadł się wygodnie i spojrzał za okno.

-Ech… wszędzie las. I tak jeszcze przez dwa dni. -Tęskno mu było do zurbanizowanego otoczenia. Jako wynalazca raczej średnio się odnajdował w leśnych okolicach. Między drzewami, małymi miasteczkami bez oświetlenia lampowego, z masą dziwnych stworzeń i jeszcze dziwniejszych tradycji.

-Czy mogę się pana o coś zapytać? -Przed nim stał postawny szlachcic z długą ciemną brodą.

-A, z kim mam przyjemność? -Zapytał jakby od niechcenia Piels. Brodacz otulił swój wielki brzuch rękoma i odchrząknął.

-Jestem Nestor von Sauberklain. A to jestem moja córka Gloria von Sauberklain. -Dopiero teraz zza wielkich pleców wychyliła się młoda dziewczyna w długiej żółtej sukni. Miała ładny nosek i delikatne usta. Brązowe włosy ładne współgrały z zielonymi oczami.

-W takim razie Ja jestem Krzysztof Piels. Wynalazca. -Dodał dla świętego spokoju, brodacz od razu się uśmiechnął. Usiadł naprzeciwko Krzysztofa, dziewczyna stanęła przy jego boku. Opierając malutkie dłonie obleczone w białe rękawiczki, na lewym ramieniu brodacza.

-Rozumiem, że zna się pan na naprawach?

-Oczywiście, ale moja dziedzina to rusznikarstwo i mechanika.

-Doskonale, doskonale. -Ucieszył się Nestor i od razu dał znak barmanowi by podszedł.

-Czego się, więc pan napije? -Jako, że Tomasz był już po dwóch ginach, nie w smak mu było pić więcej alkoholu.

-Może być jakieś półwytrawne wino. Ale tylko lampkę.

-Oczywiście. Wynalazca nie może mieć zmąconego umysłu. Proszę lampkę waszego najlepszego wina na mój koszt, dla mojego nowego przyjaciela. – Elf przytaknął i poleciał do baru po drinka. Muzyka cicho rozbrzmiewała w koncie przedziału. Dwie pary pomalutku i z gracją tańczyły po środku wagonu. Złoty półcień nadawał magicznej niemalże poświaty.

-W takim razie, mam do pana pytanie. Czy nie szuka pan pracy? -Brodacz pijąc wódkę zapytał, odciągając spojrzenie wynalazcy od tańczących par.

-Przepraszam pana bardzo, zamyśliłem się. Czy mógłby pan powtórzyć?

-Oczywiście. Widzę, że jednak młodość się w panu odzywa. Tak jest. Wam młodym, to powinno się dawać tańce i swawole, a nie pot i ciężką pracę. Wiadomo. -Przerwał swój wywód na chwilę i ukradkiem spojrzał na swoją córkę.

-Pytałem się pana czy nie szuka pan pracy? Ja mogę panu ją zagwarantować. Dobrze zapłacę. -Oferta zainteresowała od razu Piels-a. Może i był wynalazcą, ale bez pracy mógłby być i bogiem, od biedy i tak by go to nie uratowało.

-Ciekawe. A czym się pan zajmuje? I co ja bym u pana robił? -Wino miało cudowny smak, a po za tym, Tomasz wychwycił ukradkowe spojrzenie dziewczyny. Jak tylko to zrobił, ta się zarumieniła i spojrzała w swoje stópki.

-Jestem właścicielem kopalni żelaza. Poszukuję osoby na stanowisko wynalazcy do pomocy przy naprawach…

-Czy posiada pan zaplecze parowe?

-Niestety, jeszcze nie. Ale, mając bardzo kreatywnego wynalazcę w rodzinie, to bym się nie wahał ani sekundy. -Uśmiechnął się jeszcze bardziej brodacz, Tomasz zmierzył go ciekawym spojrzeniem.

-W rodzinie? -Zauważył skrępowanie na twarzy córki Nestora.

-No tak. Bo widzi pan, ja przyszedł w imieniu mojej córki prosić w awanse do pana. -Ciepły uśmiech pojawił się na twarzy Krzysztofa.

-A gdybym był, na przykład… już zajęty?

-Mój drogi przyjacielu, jedziemy tym pociągiem już ładny kawał czasu. Zdążyłem się panu przyjrzeć. Nie ma pan obrączki, żadnych sygnetów. Większość czasu spędza pan w przedziale restauracyjnym czytając książki naukowe. Nie pisze pan listów, jeno same notatki. No i najważniejsze. Wodzi pan oczami za większością młodych niezamężnych panien w tym pociągu. Tak się zachowuje człowiek młody, niemający jeszcze nawet narzeczonej. Zgadza się? -Brodacz widać było, że zna się na rzeczy, jeżeli idzie o ludzkie zwyczaje.

-Brawo. Rozszyfrował mnie pan. Nie mam żony, ani narzeczonej. Nawet damy serca. Ale musi mnie pan zrozumieć, że na razie nie mogę się wiązać z nikim. Zmierzam do Digardu z pilną wizytą i dopóki tam swoich spraw nie załatwię nie mogę nic planować.

-Rozumiem. Rozumiem również, że ciężko by było takiemu młodemu i światowemu mężczyźnie przywyknąć do wiejskich warunków życia. Ale naprawdę byłbym w stanie zrekompensować tą niedogodność. -Uścisnął dłoń swojej córki.

-A nie sądzi pan, że jako szlachcic, nie powinien pan szukać dla swojej córki kogoś z podobnego stanu? -Zapytał bardzo poważnie, patrząc ukradkiem na rozmiar bioder dziewczyny. Był cudownie szeroki i bardzo ponętny, widział to pomimo szerokiej sukni.

-No właśnie. Tak myśli wiele osób. Zapominając o najważniejszej sprawie. O miłość. -Znowu mocniej uścisnął dłoń swojej córki i spojrzał pierwszy raz poważnie.

-Jestem żonaty od ponad dwudziestu trzech lat. Z kobietą, którą zmuszony byłem poślubić. Przez pierwsze tygodnie się mnie bała, Ja jej też. Zakochałem się w niej z wzajemnością po trzech latach pożycia. Nie było łatwo. Nie chce, by moja ukochana córeczka miała podobnie. Chcę, żeby wyszła za mąż za człowieka, którego pokocha i będzie chciała z nim zakładać rodzinę. Rozumie to pan? Ja wiem, że nie jest pan szlachcicem. Widać to po panu, bez obrazy oczywiście. -Nieco zszokowała Krzysztofa wypowiedź prostego człowieka z prowincji.

-Nawet nie zdaje sobie pan sprawy, jakby świat inaczej wyglądał, gdyby wszyscy myśleli tak jak pan. Można tylko zazdrościć mądrości. -Przytaknął i oddał honor. Brodacz się uśmiechnął życzliwie.

-A tak w ogóle, mości panie. To już mnie pan kiedyś spotkał. -Tomasz nie dał po sobie poznać kompletnego zaskoczenia.

-Tak? A kiedy, jeżeli można spytać? -Brodacz spojrzał na córkę i odpowiedział.

-Byłem dowódcą jazdy z Berkley pod Fagotem. -Kieliszek zadrżał w dłoni Krzysztofowi.

-Ale skąd? Przecież, ja walczyłem w piechocie… jak?

-Mój oddział przybył jako pierwszy do tego… co z was wtedy zostało. Wszyscy wyglądaliście jak żywe trupy. Zaskoczeni, że ktokolwiek przybył wam z pomocą. Pan był jednym z tych dzielnych chłopców z krwią elfów na rękach kryjących się w okopach. Pamiętam, jaki miał pan zdziwiony wyraz twarzy. Nigdy nie zapomnę. Widzę, że jednak wyszedł pan na ludzi. Bardzo wysoko postawionych ludzi. Od żołnierza aż do wynalazcy. A wiadomo, co jeszcze przed panem? -Szok był już widoczny na twarzy Krzysztofa. Zataił wszystko, nawet to gdzie się urodził. A tu nagle, w jednym z pociągów dowiaduje się od innego pasażera, że go zna.

-Aha. No cóż… to są stare dzieje. Kto by to pamiętał?

-To było z dziesięć wiosen temu. A pan miał wtedy lat szesnaście zapewne, bo tylko takich wyrostków brali do piechoty. I wiem, że jest pan raczej typem człowieka hardego. I bardzo nieokrzesanego. W końcu, walczył pan w kompani karnej. Czyż nie? -Krzysztof zmrużył oczy.

-Jeżeli przyszedł pan mnie obrażać, to wybrał pan zły moment. Bo dzisiaj nad wyraz dobrze mi się słucha występu kwartetu smyczkowego.

-Niech mnie pan źle nie zrozumie. Co było kiedyś, to było kiedyś. Zostało za nami już. Ale, lubię takich ludzi jak pan. I wiem, że umie pan walczyć o swoje. Dlatego, myślę, że mojej córce byłoby dobrze z kimś takim jak pan. Mogę zagwarantować, że jest bardzo miła i umie wszystko, co powinna umieć kobieta w jej wieku. Co pan na to? -Tomasz spojrzał życzliwszym okiem na swych rozmówców.

-Przyznam panie von Sauberklain, że nie można odmówić urody pańskiej córce. Naprawdę. Ale, jaka jest? Nie wiem. Nie wiem, jaki lubi kolor, nie wiem, co lubi robić w wolnym czasie? Nie wiem o niej niczego. Więc?

-Więc czemuż by nie spędziłby pan z nią wieczoru? Pozwalam. Pomimo strachu o nią, jestem w stanie odpuścić rodzicielską pieczę na ten wieczór. Zatańczcie sobie, zjedzcie kolacje, porozmawiajcie. Bawcie się. Jesteście młodzi. Do Was świat należy. To, co pan, na to? Panie Piels? -Krzysztof zmierzył dziewczynę od stóp do głów. Była piękna.

-Może robię głupstwo. Ale, zgadzam się. Spędzę z Twoją córką wieczór. I obiecuje nie uchybić jej w jakikolwiek sposób godności.

-Wspaniale! -Aż klasną w dłonie Nestor. Parę gości się obejrzało. Wstał i na miejscu, w którym sam przed sekundą siedział posadził swą córkę.

-Baw się dobrze kochanie. I nie bój się. To dobry człowiek. -Ruszył w stronę baru.

-Wszystko co oni zamówią proszę pisać na mój koszt. Rozumiemy się? -Elf przytaknął. Brodacz uśmiechnął się po raz ostatni do nich i powędrował do innego przedziału. Tomasz spojrzał na dziewczynę, ta wyglądała na przestraszoną.

-Jak Ci na imię? -Zapytał, delikatnie się uśmiechając. Ta podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy.

-Nazywam się Gloria von Sauberklain. A Ty jesteś Krzysztof Piels. -Wynalazca się cichutko zaśmiał i przytaknął.

-Masz rację. Masz rację. A ja wiem coś… wiem, że jesteś wychowana według podręcznika Gonta? Mam rację? -Dziewczyna spłonęła rumieńcem i opuściła głowę.

-„Jak przyjmować awanse kawalera by zachować klasę i szacunek."? Czyż nie? -Spojrzał na dziewczynę pytająco.

-Ma pan rację. Młode damy czytają ten podręcznik praktycznie od siódmego roku życia.

-Uczą się go wręcz na pamięć, żeby oczarować mężczyznę. Wiem, znam to. Na uczelni, każdy z moich kolegów miał narzeczoną, która opierała się na tym podręczniku.

-To źle? Uczy wielu, pożytecznych rzeczy.

-Tak. Wiem. Ale, przez to, kobieta, jest skazana na odpowiadanie na pytania mężczyzny, a sama żadnego pytania zadać nie może. I to ją boli, prawda? -Dziewczyna spojrzała na niego.

-Prawda. -Przyznała.

-Napijesz się czegoś? -Zanim odpowiedziała, dodał jeszcze stanowczym tonem.

-Wypiję to samo, co Ty. Więc wybierz mądrze. -Dziewczyna zawahała się.

-I, co? Prawda? Podręcznik daje reguły, które czasami sobie przeszkadzają. -Dziewczyna nie wiedziała, co powiedzieć.

-Według podręcznika powinnaś zamówić herbatę. Czy tak? -Gloria przytaknęła głową.

-No właśnie. Ale, z drugiej strony. Podczas pierwszego spotkania, musisz zrobić na mężczyźnie jak najlepsze wrażenie i spełniać jego zachcianki. Tak by czuł się z tobą dobrze. A gdy powiedziałem, że wypiję to samo, co Ty. To dobrze wiesz, że herbaty zamówić nie możesz. Bo zazwyczaj pijam…

-Gin.

-Brawo. Wyprzedzę twoje pytanie. Herbaty nie lubię. Przynajmniej, nie o tej porze. Więc zastanów, co zamówisz. Masz jakieś piętnaście sekund. -Wyciągnął szybko zegarek i położył na stoliku. Sekundnik tykał szybko.

-Barman! -Zawołał, elf szybko ruszył ku nim od innego stolika.

-Masz jeszcze kilka sekund, wiesz, że zwlekanie z zamówieniem jest bardzo nietaktowne.

-Słucham państwa? -Elf podszedł i spojrzał na chowającego zegarek Tomasza.

-Dwa ciepłe mleka z cynamonem. -Powiedziała stanowczo Gloria. Elf spojrzał na nią, a następnie na Tomasza. Ten z zadowoleniem przytaknął, barman szybko zanotował zamówienie i pobiegł do baru. Tomasz odprowadził go wzrokiem, a następnie odwrócił się do Glorii i cicho zaczął bić brawo.

-Winszuję. Muszę przyznać, że zrobiła na mnie pani ogromne wrażenie. -Widząc, że dziewczyna chciałaby coś powiedzieć, ale nie została zapyta, postanowił dalej ciągnąć.

-Zatańczysz? -Zapytał.

-Oczywiście. Lubię tańczyć. -Wstał, zapiął marynarkę i podszedł do swojej towarzyszki. Uchwycił jej dłoń i pomógł wstać. Wagon kulturalny nieco już wyludniał, ponieważ, pora była już późna. Skrzypkowie nadal grali widząc, kolejną parę, która zechciałaby zatańczyć. Tomasz i Gloria stanęli z boku i przyłączyli się do tańca. Tańczyli patrząc sobie w oczy, nie wiedzieć, czemu.

-Dziękujemy państwu za wspólny wieczór. Mam nadzieje, że nasza gra umiliła państwu przejazd tymi ekskluzywnymi liniami kolejowymi. -Zaczął mówić na koniec, koncertmistrz.

-Zagrajcie jeszcze „Tonące królestwo" usłyszeli goście wagonu kulturalnego. Wszyscy spojrzeli po sobie. Na środku Sali stał Krzysztof i jego partnerka.

-No zagrajcie. -Usłyszeli głos Sir Chasy. Piels się odwrócił i spojrzał na szlachcica. Ten siedział w najdalszym koncie Sali i palił nadal cygaro. Ukłonił mu się, na co ten kiwną głową.

Sekundę potem usłyszeli znajomą melodię i zaczęli ponownie tańczyć. Piosenka jest dość długa, więc zdążyli się długo patrzyć w siebie. Gdy muzyka umilkła jako jedni z pierwszych bili brawo kwartetowi. Pomalutku wszyscy zaczęli się rozchodzić do przedziałów. Zostało, tylko parę osób. Gdy, tylko podeszli do stolika, od razu zauważyli stojące kubki z mlekiem.

-Poczekaj sekundę na mnie. Muszę komuś podziękować. -Gloria potulnie stanęła obok stolika i spojrzała za okno. Tomasz podszedł do właściciela kolei.

-Dziękuje panu za ten ostatni taniec. -Sir Chasa patrząc na Krzysztofa odpowiedział z uśmiechem.

-Moja kolej powinna nieść szczęście ludziom. Mam nadzieję, że ten ostatni taniec był bardzo owocny. Życzę udanej nocy, panie Piels. -Wrócił do swojej towarzyszki. Wręczył jej kubek w dłonie i kazał iść za sobą. Wyszli na balkonik z tyłu wagonu. Tomasz oparł się całym ciałem o balustradę i wziął głęboki wdech leśnego powietrza. Gloria cicho siorbała mleko.

-Byłeś kiedyś zakochany? -Padło pytanie z jej ust. Odwrócił się do niej, miał uśmiech na ustach.

-Brawo. Zadałaś mi pytanie. To bardzo dobrze.

-Byłeś? -Zapytała ponownie, nie za pewnie czuła się w nowej roli, dziewczyny pytającej.

-Byłem. Kiedyś tak. Ale, to było dawno.

-Opowiedziałbyś o niej? Jaka była? I co robiła? -Zapytała i przysunęła się bliżej. Piels westchnął.

-A, co tu o niej mówić? W mojej rodzinnej wsi, mieszkała dwa domy dalej. Miała na imię Flora. Kochaliśmy się. Chcieliśmy się pobrać. Ale Ja…

-Tak?

-,…ale Ja pojechałem na wojnę. I już nie wróciłem do rodzinnej wioski.

-A, co z nią? Nie chciałeś do niej wrócić?

-Na początku chciałem, owszem. Ale dostałem od niej list, że już wyszła za mąż, za mojego przyjaciela. I w sumie, już nie chciałem wrócić. A potem, na wioskę napadły elfy i fart chciał, że pierwszym oddziałem, jaki tam posłano był mój. Cała wioska była zgrabiona i w sumie po za kopaniem mogił nie robiliśmy nic więcej.

-Elfy ją zabiły? Tak mi przykro. -Piels spojrzał na gwiazdy.

-No i właśnie… tu jest problem. Nie wiadomo, czy zginęła, bo jej ciała nie odnaleźliśmy. Więc istnieje nadzieja, że żyje. Gdzieś. -Gloria nieco zmarkotniała, Tomasz to zauważył.

-Taka miłość to jest wielka radość…

-A gdzie tam! Mi już przeszło. Czekam na kolejną.

-To, co teraz kochasz?

-Ja? Ja kocham przyjemności.

-Ciekawe. -Rozmawiali jeszcze długo na temat różnych spraw i w końcu postanowili się położyć spać. Po krótkim czasie doszli do przedziału 23 gdzie spała razem z ojcem. Otworzył im brodacz i widząc uśmiech na ustach obojga nieco odetchnął z ulgą.

-Rozumiem, że wieczór wam się udał?

-Owszem. Było nad wyraz przyjemnie. Dziękuję, za możliwość spędzenia z Pańską córką trochę czasu. Mam nadzieje, że kiedyś będę w stanie się odwdzięczyć. -Pożegnali się i Tomasz udał się do swojego przedziału. Gdy się już zamknął, zdjął ubranie i wyciągnął swój własny rewolwer skonstruowany przez siebie samego, położył się do łóżka.

-Ładna. Ma szerokie biodra. Więc, pewnie by świetnie rodziła dzieci. Może pora się ustatkować Krzysiu? -Sam zadał sobie pytanie