Prototype (Fan-Fic)

Efekt katowania Prototype :) Pierwszy fragment jest bardzo schematyczny z dziełem Activision, następne już od tego odchodzą…

 

Malcolm przyłożył do oka kolimator zamocowany w swoim M16 i oddał krótką serię w człowieka przekradającego się między samochodami po jego lewej stronie. Postrzelony zacharczał przez chwilę, opluwając się krwią, i umarł.

 

Dzień jak co dzień, pomyślał strzelec, sprawdzając stan amunicji. Miał jeszcze ponad połowę naboi, a zapasowe magazynki w kieszeniach na bokach przyjemnie ciążyły.

 

Dowódca oddziału, idący kilka kroków przed nim, uniósł ostrzegawczo rękę. Z zaułka po ich prawej rozległo się potępieńcze wycie, które narastało, zbliżając się.

 

– Pomóżcie mi… – jęknęła młoda kobieta w zniszczonym ubraniu, wyłaniając się z uliczki. Ledwo stała na nogach.

 

– Nie podchodź! – rozkazał oficer, machając przecząco ręką.

 

Odepchnęła się od ściany, o którą się opierała, i niemal wpadła w ręce dowódcy, Jeff’a. Ten odepchnął ją lekko za siebie jedną ręką, drugą przystawiając celownik broni do policzka, wpatrzony w zaułek.

 

Oficer znów uniósł dłoń, zacisnął ją w pięść i grupa sformowała się za jego plecami, odwracając się w kierunku zagrożenia. Malcolm czuł swój palec zaciśnięty na spuście, jednak nie naciskał go. Jeszcze nie, powtarzał sobie. Gogle noktowizyjne na jego masce nie rejestrowały w ciemności żadnych zmian otoczenia.

 

Wreszcie pojawił się pierwszy z nich, spęczniały od wirusa samiec. A może za życia był tłustym biznesmenem? Malcolma to nie interesowało. Przodownik ryknął z furią, a w tej samej chwili zza jego pleców dobiegła reszta. Kobiety i mężczyźni, niektórzy niemal nietknięci, inni przeżarci i wykoślawieni przez krążący w ich ciele wirus. W liczbie około dwudziestu popędzili na wojskowych.

 

Malcolm zerknął na stojącego po jego prawej dowódcę, czekał na ten jeden, upragniony sygnał.

 

– Ognia – usłyszał w słuchawce.

 

Sześć karabinów plunęło ołowiem, dziurawiąc na wylot pędzących na nich zarażonych. Padali pojedynczo, lub w grupach, niektórzy robiąc jeszcze kilka chwiejnych kroków przed upadkiem. Wszyscy bez wyjątku wrzeszczeli.

 

Oficer zrobił krok do przodu, nie opuszczając broni. Jedna z kobiet, dotychczas wyglądająca na martwą, zerwała się z miejsca i wyskoczyła do przodu, wykrzywiając twarz w dzikiej furii i machając rękami.

 

Nie przeszła trzech kroków. Dowódca odwrócił i opuścił dymiącą lekko z lufy broń.

 

– Idźcie dalej – rozkazał i spojrzał na Malcolma. – Ty ze mną.

 

We dwóch zatrzymali się przy klęczącej niedaleko, płaczącej cicho kobiecie. Miała krótkie blond włosy i byłaby nawet piękna, gdyby nie brud i strach odbijający się na jej twarzy.

 

– Ją też – usłyszał Malcolm.

 

Bez wahania sięgnął po tkwiący w kaburze pistolet. Odbezpieczył, spojrzał przelotnie w jej oczy. Olbrzymie, zielone, pełne łez. Wpatrzone w niego, nierozumiejące.

 

Zabił ją bez zwłoki.

 

Jej ciało nie zdążyło opaść, kiedy Malcolm podniósł wzrok i zobaczył stojącego parę kroków dalej mężczyznę. Ubrany był w niebieskie jeansy, spod czarnej bluzy wystawała mu koszula. Na głowę miał nasunięty kaptur. Dowódca też zdążył go zauważyć.

 

– To on! – krzyknął, błyskawicznie unosząc broń.

 

Jednak nieznajomy był szybszy. Skóra i ubranie na jego rękach i ramionach zagotowała się, przemieniając jego dłonie w wielkie szpony. Błyskawicznym skokiem znalazł się przy oficerze i przebił go na wylot. Przeorał ostrzami po stojącym obok maruderze, a Malcolma wyrzucił lekko w powietrze i przeciął na pół, zanim zdążył opaść.

 

Rozproszeni członkowie oddziału odwrócili się, otwierając ogień do napastnika. Najbliższego złapał za głowę i z mocą wyrzucił za siebie, przepuszczając go przez ostrza prosto na stojący niedaleko samochód.

 

Nieznajomy odwrócił się, słysząc dźwięk granatnika. Zasłonił się, błyskawicznie zmieniając jedno z ramion w wielkie, podwójne ostrze. Wystrzelił do przodu, odbił się od taksówki i z wyskoku podzielił nieszczęśnika na dwie połowy.

 

Ostatni z żołnierzy uniósł właśnie wyrzutnię rakiet. Eksplozja pokryła pyłem i dymem całą okolicę. Opuścił broń i zauważył swojego dowódcę, leżącego na ziemi. Podbiegł do niego, chwycił za ramię i pomógł wstać.

 

– Gdzie jest twój oficer dowodzący? – zapytał tamten, opierając się o żołnierza.

 

– Sir, trzy przecznice stąd – odparł, trochę zdziwiony. – Wezwę transp…

 

– To nie będzie konieczne – przerwał mu dowódca, zatapiając szpony w jego ciele. Uniósł go lekko w górę i trzymał tak przez chwilę, wsłuchany w jego agonię, po czym odrzucił na bok.

 

Ciemny mundur Czarnej Straży zagotował się, od dołu do góry zmieniając w postać ubranego w jeansy i czarną kurtkę mężczyzny.

 

Właśnie świtało słońce.