Eurodżin (szort)

Asystent Kwiatkowski dzielnie walczył z popołudniowym kacem, ale czuł, że jeśli lada moment nie pojawi się wsparcie, czeka go sromotna porażka. Skrzypienie otwieranych drzwi, choć wielce nieprzyjemne, było iskierką nadziei na wybawienie. W pokoju pojawił się podekscytowany docent Raczko.

 

– Kupiłeś czystą? – padło fundamentalne pytanie.

 

– Remanent mają, pies ich jebał – westchnął przybyły. – Ale za to znalazłem butelkę z dżinem.

 

– Dżin jest syfiasty, no ale może z czymś się pomiesza… – westchnął Kwiatkowski.

 

Raczko pokręcił głową.

 

– Ale to nie jest dżin do tonika! – postawił na stole fikuśną butlę pokrytą niebieską emalią i złotymi gwiazdkami. – To taki duch powietrzny, geniusz, jak w lampie Aladyna.

 

– Geniusz w lampie? Co ty pierdolisz!?

 

– Nie znasz się ćwoku, to nie gadaj, tylko patrz!

 

Raczko odkorkował butlę. Wypełzły z niej kłęby dymu, które wnet uformowały się w gościa wyglądającego jak sprzedawca kebabów ubrany w ekstrawaganckie wdzianko od Armaniego.

 

– Witajcie, śmiertelnicy. Jestem tu, by spełnić życzenia władców lampy! – przywitało się dziwadło.

 

Kwiatkowski podrapał się w głowę, potem w tyłek, skrzywił się i rzekł:

 

– To może karton czystej?

 

– Proszę bardzo – odparł dżin i pstryknął palcami.

 

Na stole pojawiło się pudło z tuzinem ponętnych flaszek.

 

– O w mordę! – westchnął Kwiatkowski, przecierając oczy ze zdumienia. – Napijesz się z nami? – Pomimo przemożnej chęci zaklinowania kaca, mężczyzna pamiętał o świętych regułach polskiej gościnności.

 

– Nie wolno mi, jestem muzułmaninem – odparł dżin. – Ale mogę serwować alkohol niewiernym, tak jak w hotelach w Emiratach.

 

– No tak, to logiczne – mruknął Raczko.

 

– Co jeszcze potrafisz? – spytał Kwiatkowski, wyciągając butelkę z kartonu.

 

– No… prawie wszystko. – Duch wzruszył ramionami. – Ograniczają mnie tylko…

 

– He, he – Kwiatkowski wszedł mu w słowo. – A wścibską teściową byś mi zarąbał?

 

– Robi się! – odparł dżin, a w jego dłoni pojawił się nagle lśniący sejmitar. Wyfrunął przez okno i chwilę później z bloku obok dobiegł głośny krzyk. Dżin wrócił tą samą drogą, którą wyszedł, po czym bezceremonialnie wytarł zakrwawione ostrze w jedwabną chustę.

 

– Eeee… ja tak tylko… – Kwiatkowi otarł pot z czoła. – No cóż, może glinom się wytłumaczy, że mamuśka pocięła się przy robieniu sałatki…

 

Raczko przełknął nerwowo ślinę i opadł na krzesło.

 

– Ja pierdziu! – jęknął. – Chyba muszę zapalić – zwrócił się w stronę dżina. – Marzą mi się „Camele” bez filtra…

 

Dżin pokręcił głową.

 

– Mogą być tylko z filtrem – rzekł. – Widzicie, ja jestem eurodżinem i muszę działać zgodzie z regulacjami wspólnotowymi.

 

– No trudno, niech będą – westchnął Raczko i w tym samym momencie w jego dłoni pojawiła się paczka papierosów.

 

– Czegoś tu nie czaję. – Kwiatkowski zmarszczył brwi. – To teściową zarąbać można, a papierosów bez filtra palić nie można?

 

Dżin podrapał się w łysinę.

 

– No bo… – rzekł. – Nie ma dyrektyw na teściowe. Co innego, gdyby mamuśki figurowały choćby w obszarze Natura 2000…

 

– Teściowa nie żaba, nie podlega ochronie – skomentował Raczko.

 

– Muszę was na chwilę opuścić – wtrącił dżin. – Po każdych spełnionych trzech życzeniach składam raport do Eurostatu…

 

I zniknął.

 

– Jak tak sobie głębiej pomyślę, to ma to wszystko wspólny mianownik – zamyślił się Raczko. – Bo popatrz, papierosy bez filtra są szkodliwe i teściowe są szkodliwe…

 

– Taaak – odparł Kwiatkowski, rozlewając czystą do musztardówek. – Kiedyś byłem eurosceptykiem, ale teraz widzę, że Unia faktycznie dba o ludzi.