Time travelling blues

 

 

 

Sie­dzia­łem przy sto­li­ku wy­glą­da­jąc przez nie­do­my­te okno. Przede mną ry­so­wa­ła się pusta, spa­lo­na słoń­cem droga. Jej kra­niec nik­nął w roz­dy­go­ta­nych od upału mi­ra­żach, któ­rych blask ośle­piał mi oczy. Nie mo­głem jed­nak ode­rwać wzro­ku od ho­ry­zon­tu.

Na nie­du­żym, przy­le­ga­ją­cym do lo­ka­lu par­kin­gu stały dwie zde­ze­lo­wa­ne cię­ża­rów­ki. Ich po­szar­pa­ne cie­nie kła­dły się pra­wie pod samą wi­try­nę, dając złud­ną na­dzie­ję na nad­cho­dzą­cą ochro­nę przed pie­ką­cym słoń­cem.

Czu­łem, jak go­rą­ce kro­ple potu ście­ka­ją mi po twa­rzy, rzeź­biąc wą­skie smugi w po­kry­wa­ją­cym ją pyle. Spierzch­nię­te usta bo­la­ły mnie nawet, kiedy zwil­ża­łem je ję­zy­kiem.

Ro­zej­rza­łem się szyb­ko po sali. W po­miesz­cze­niu nie było ze­gar­ka i choć nie wie­dzia­łem, jak długo już tutaj cze­kam, wy­da­wa­ło mi się, że trwać to musi całą wiecz­ność.

Znów za­czą­łem ści­skać kle­ją­cą się do brud­ne­go blatu pa­pie­ro­wą torbę. Jej zmię­ta struk­tu­ra no­si­ła ob­fi­te plamy tłusz­czu, które wciąż się po­więk­sza­ły. Uci­ska­jąc ją dłoń­mi wsłu­chi­wa­łem się w suchy sze­lest, jaki wy­da­wa­ła.

W lo­ka­lu prócz mnie i kel­ner­ki było tylko dwóch ko­mi­wo­ja­że­rów. Jeden z nich nosił szpi­cza­stą bród­kę i wąsy, które bar­dziej upodob­nia­ła go do ar­ty­sty cyr­ko­we­go, niż za­wo­do­we­go kie­row­cy. Choć nie pa­trzy­łem teraz w ich stro­nę, wie­dzia­łem, że wciąż tkwią w sku­pio­nym bez­ru­chu, jakby ocze­ki­wa­li cze­goś nad­zwy­czaj­ne­go. Odkąd tutaj we­szli nie za­mie­ni­li ze sobą nawet jed­ne­go słowa. Może w oba­wie, by nie za­głu­szyć pierw­szych oznak nie­zwy­kło­ści?

Jed­nak stan, który im przy­pi­sy­wa­łem nie mógł być praw­dą. Mu­sia­ła to być je­dy­nie moja wy­obraź­nia. Pew­nie pod­świa­do­mie do­strze­ga­łem w ich twa­rzach emo­cje, które w tym cza­sie od­czu­wa­łem sa­me­mu.

Kiedy z za­ple­cza wy­szła kel­ner­ka, jeden z nich ski­nął na nią ręką i po­pro­sił, żeby włą­czy­ła radio. Ko­bie­ta zbli­ży­ła się do od­bior­ni­ka, chwi­lę ma­ni­pu­lo­wa­ła przy po­ten­cjo­me­trach, po czym wzię­ła z lady ta­lerz i po­de­szła do mnie, kła­dąc go na moim sto­li­ku.

Cho­ciaż ni­cze­go nie za­ma­wia­łem, nie od­mó­wi­łem jego przy­ję­cia. Sie­dzia­łem już tutaj kilka go­dzin i jeśli dzię­ki temu mo­głem nie zo­stać wy­rzu­co­nym, mu­sia­łem uznać to za uczci­wy układ.

Z za­wie­szo­nych na ścia­nie gło­śni­ków usły­sza­łem wy­stu­ki­wa­ne nogą takty sta­re­go blu­esa. Wie­dzia­łem, co to ozna­cza. Radio za­wsze grało blu­esa, kiedy się zja­wiał. Jeśli był to tylko zbieg oko­licz­no­ści, to po­wta­rzał się z za­dzi­wia­ją­cą kon­se­kwen­cją.

Wy­tę­ży­łem wzrok, by móc do­strzec go, kiedy tylko po­ja­wi się na ho­ry­zon­cie. Jed­nak w tym samym mo­men­cie uświa­do­mi­łem sobie, że już go widzę. Zanim zdą­ży­łem się nad tym za­sta­no­wić, sta­wiał swoje nie­zdar­ne kroki na za­ku­rzo­nym par­kin­gu.

Był nie­wy­so­ki i tę­ga­wy. Kiedy jego za­krzy­wio­ny cień wy­ło­nił się spo­mię­dzy kła­dą­cych się na pia­chu odbić sto­ją­cych tam sa­mo­cho­dów, za­uwa­ży­łem, że przy­glą­da mi się swo­imi ry­bi­mi ocza­mi. Jego star­cza twarz miała nieco szel­mow­ski wyraz.

Po­wi­nie­nem po­wie­dzieć, że był brzyd­ki, jed­nak pod pew­ny­mi wzglę­da­mi byłem zbyt do niego po­dob­ny, żeby móc bez­kar­nie okre­ślić go w ten spo­sób.

Sia­da­jąc na­prze­ciw mnie się­gnął do mo­je­go ta­le­rza i wy­cią­gnął z niego płat sma­żo­ne­go bocz­ku. Chwi­lę ważył go w dłoni, po czym we­pchnął sobie do ust.

Oglą­da­jąc go teraz z bli­ska nie mo­głem uwie­rzyć, że dałem się wcią­gnąć w tę jego grę.

Cho­ler­ny szan­ta­ży­sta!

Jeśli to dzia­ło się na­praw­dę, to któ­ryś z nas mu­siał być sza­lo­ny. Albo ra­czej obaj by­li­śmy.

– Masz pie­nią­dze? – spy­tał po chwi­li, z peł­ny­mi jesz­cze usta­mi.

Prze­su­ną­łem torbę w jego stro­nę, nie wy­pusz­cza­jąc jej jed­nak z ręki. Po po­je­dyn­czym szarp­nię­ciu przyj­rzał mi się ba­daw­czo.

– Za­sta­na­wia­łeś się kie­dyś, co sta­nie się, jeśli któ­re­goś dnia ci nie za­pła­cę? – za­py­ta­łem, usi­łu­jąc, by mój głos brzmiał pew­nie i zde­cy­do­wa­nie.

– Prze­cież wiesz, co się sta­nie.

– Tak i w tym sęk. Jeśli to, co mó­wisz jest praw­dą, jeśli rze­czy­wi­ście je­steś z prze­szło­ści i mo­żesz zabić mo­je­go dziad­ka… – Przyj­rza­łem się mu przez chwi­lę. – Prze­cież wtedy nigdy się nie na­ro­dzę, a ty nie bę­dziesz miał kogo szan­ta­żo­wać.

– Wiem. Ale czy był­byś tak głupi, by za­ry­zy­ko­wać i mi nie za­pła­cić? Prze­cież tutaj nie cho­dzi tylko o twoje życie, ale także o życie two­je­go dziad­ka.

Za­sta­no­wi­łem się nad tym, co mi po­wie­dział. Było to dla mnie zbyt abs­trak­cyj­ne. Nigdy nie po­zna­łem swo­je­go dziad­ka. Nie po­tra­fi­łem sobie nawet wy­obra­zić, że kie­dy­kol­wiek go mia­łem. Dzia­dek za­gi­nął w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach, na lata przed moimi na­ro­dzi­na­mi. W tam­tych cza­sach zda­rza­ło się to nad wyraz czę­sto. Nawet mój oj­ciec nie zdą­żył go po­znać. Je­dy­ne, co o nim wiem, to to, że nie był naj­sym­pa­tycz­niej­szą osobą w na­szej ro­dzi­nie. Ale pew­nie dzię­ki temu udało mu się do­ro­bić po­kaź­nej for­tu­ny, któ­rej zo­sta­łem teraz spad­ko­bier­cą. Tylko to wy­star­czy­ło, żeby nie za­rzu­cać mu zbyt wiele.

– Jest jesz­cze druga rzecz – wciąż nie re­zy­gno­wa­łem – jeśli się nie na­ro­dzę, to nie bę­dziesz miał kogo szan­ta­żo­wać, a wtedy ta sy­tu­acja nie wy­da­rzy się i…

– Prze­stań. – Prze­rwał mi wy­mow­nym ge­stem. – Mą­drzej­si od cie­bie zje­dli sobie na tym zęby. I je­dy­ne, co udało im się usta­lić to to, że po­wi­nie­neś pła­cić. Już choć­by po to, żeby nie wpro­wa­dzać w za­kło­po­ta­nie na­tu­ral­nej kolei rze­czy.

– Dla­cze­go więc, jeśli mo­żesz po­dró­żo­wać w cza­sie, nie wy­ko­rzy­stasz tej moż­li­wo­ści, żeby zro­bić for­tu­nę na gieł­dzie, albo na lo­te­riach? Dla­cze­go wy­bra­łeś mnie, aby się do­ro­bić?

– Na­tu­rą rzą­dzą pewne prawa, któ­rych nie da się obejść, a pod­sta­wo­wym z nich jest prawo rów­no­wa­gi. To dla­te­go tra­fi­ło na cie­bie. Ale to bar­dziej skom­pli­ko­wa­na sy­tu­acja. Nie ja de­cy­du­ję o tym, co mogę zro­bić, a czego nie mogę. Moż­li­wość wy­cie­czek w cza­sie uzy­ska­łem na pew­nych za­sa­dach i te za­sa­dy ogra­ni­cza­ją mi znacz­nie za­kres dzia­ła­nia. A ty, nie­ste­ty, mie­ścisz się w tym za­kre­sie. – Koń­cząc zda­nie wy­cią­gnął torbę z moich dłoni.

– A te pie­nią­dze? – spy­ta­łem, kiedy już wsta­wał. – Prze­cież w prze­szło­ści muszą być bez­war­to­ścio­we.

– Skoro wciąż je od cie­bie biorę, to chyba zna­la­złem dla nich od­po­wied­nie za­sto­so­wa­nie?

To jego re­to­rycz­ne py­ta­nie, wzbo­ga­co­ne zja­dli­wym uśmie­chem, prze­są­dzi­ło o wszyst­kim. Jesz­cze do teraz nie wie­dzia­łem, czy je­stem w sta­nie zro­bić to, co za­pla­no­wa­łem. Jed­nak w tej chwi­li byłem już pe­wien, że nie spra­wi mi to naj­mniej­sze­go pro­ble­mu. Mu­sia­łem tylko zna­leźć od­po­wied­ni mo­ment.

– Na mnie już czas – po­wie­dział prze­gry­za­jąc ko­lej­ny kęs bocz­ku. – Muszę tylko za­ła­twić jesz­cze jedną rzecz.

Po­pa­trzy­łem na jego zgar­bio­ne plecy, kiedy szedł w stro­nę to­a­le­ty. Wie­dzia­łem, że taka szan­sa może się już nie po­wtó­rzyć. Po­cze­ka­łem, aż znik­nie za drzwia­mi i ru­szy­łem za nim, ści­ska­jąc w dłoni rę­ko­jeść pi­sto­le­tu.

 

 

***

 

 

Jeden z ko­mi­wo­ja­że­rów spoj­rzał ukrad­kiem na wy­cho­dzą­ce­go z to­a­le­ty męż­czy­znę. Na jego nie­sta­rej jesz­cze twa­rzy do­strzegł wyraz wstrzą­su i ry­su­ją­cej się de­spe­ra­cji. Kiedy od­pro­wa­dzał go wzro­kiem do wyj­ścia, za­uwa­żył, że jego ubra­nie po­pla­mio­ne jest krwią.

– Więc jed­nak to zro­bił – po­wie­dział się­ga­jąc po pa­pie­ro­sa. – Wy­glą­da na to, że znowu wy­gra­łeś za­kład.

Drugi z kie­row­ców, po­cie­ra­jąc swoją bród­kę, wska­zał mu za­wie­szo­ną na ścia­nie in­for­ma­cję o za­ka­zie pa­le­nia. Gdy jego to­wa­rzysz odło­żył pa­pie­ro­sa do pu­deł­ka, tam­ten ro­ze­śmiał się.

– Je­steś naj­dziw­niej­szym de­mo­nem, ja­kie­go spo­tka­łem – po­wie­dział.

– A wi­dzia­łeś kie­dyś sie­bie w lu­strze? Wy­glą­dasz jak pie­przo­ny Ale­xan­der Her­r­mann.

So­bo­wtór Her­r­man­na na­my­ślał się przez chwi­lę.

– My­ślisz, że kel­ner­ka coś sły­sza­ła? – spy­tał, gdy skoń­czył.

– Nie, ale chyba po­win­ni­śmy się już stąd zbie­rać.

Bro­da­ty ko­mi­wo­ja­żer wyjął z kie­sze­ni plik bank­no­tów i po­ło­żył je na bla­cie.

– Nie je­steś za­wie­dzio­ny, że to wszyst­ko stało się zbyt późno i nie udało ci się przy tym spraw­dzić, jak na­tu­ra roz­wią­za­ła­by ten pa­ra­doks? – za­py­tał jego to­wa­rzysz.

– Może innym razem. Teraz po­win­ni­śmy się cie­szyć, że ten młody czło­wiek mógł po­znać swo­je­go dziad­ka.

Męż­czyź­ni ro­ze­śmie­li się.

– Muszę przy­znać, że chyba prze­ko­na­łem się do two­jej me­to­dy – pod­jął po chwi­li pierw­szy z nich.

– Na­praw­dę? – za­in­te­re­so­wał się bro­da­ty.

– Tak. Ma coś w sobie.

Drugi z kie­row­ców uśmiech­nął się try­um­fal­nie.

– Mó­wi­łem ci – po­wie­dział. – Nie da­jesz im w za­sa­dzie nic kon­kret­ne­go, nie mu­sisz się nimi zaj­mo­wać, nie po­trze­bu­jesz żad­nych spi­sy­wa­nych krwią do­ku­men­tów, któ­rych i tak póź­niej nie spo­sób upil­no­wać, nie mu­sisz speł­niać żad­nych z ich ab­sur­dal­nych ży­czeń, bo sam okre­ślasz, co mogą od cie­bie do­stać i co mogą zro­bić, a oni sami wiodą sie­bie na za­tra­ce­nie i jesz­cze cią­gną za sobą in­nych. Mi­ni­ma­li­za­cja kosz­tów przy mak­sy­ma­li­za­cji zy­sków. Nie mó­wiąc już o oszczęd­no­ści czasu.

– Aku­rat czasu to mamy pod do­stat­kiem.

Kie­row­cy znów za­czę­li się śmiać. Kiedy po chwi­li do­szli do sie­bie, wsta­li i skie­ro­wa­li się w stro­nę wyj­ścia. Radio za­czę­ło nada­wać nową au­dy­cję i teraz Hugh Lau­rie śpie­wał swoją in­ter­pre­ta­cję Po­li­ce Dog Blues.

– Więc gdzie teraz? – spy­tał pierw­szy z nich.– Gdzie­kol­wiek, gdzie blues bę­dzie lep­szy.

 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=NcdfUR0KsZ4