Samsara cz.1

 

Strawiński nienawidził rozłączać się z BioTechem. Zawsze szczypały go od tego oczy, skóra piekła, a głowę zalewała fala tępego jednostajnego bólu. Nie znosił tej chwili, bo nie mógł się podrapać, ani wziąć proszków. Syntetyczne połączenia nerwowe odklejały się od niego z głośnym mlaśnięciem. Cała procedura przejścia do rzeczywistości trwała około pół godziny.

 

Po wszystkim szybko podszedł do zlewu, odkręcił wodę i pił tak szybko jak tylko mógł. Po długim okresie w wirtualu organizm był jak sucha gąbka, potrzebował wody. Kiedy zaspokoił pragnienie poczuł błogość. Dla odmiany ten stan mu się podobał.

 

Ostatnio coraz więcej czasu spędzał w przestrzeni wirtualnej. W końcu jaki główny architekt firmy odpowiadał za zapisanie świadomości na twardy dysk. Projektował rozwój stanu inteligencji. Nie było to łatwe zadanie. Kilka prototypów już się rozpadło, jednak założony cel zdawał się nabierać ostatecznych kształtów.

 

W trakcie przygotowywania kolacji Strawiński podłączył się do panelu wiadomości. Informacje szybkim strumieniem napływały do jego mózgu. Pobieżnie przeanalizował wyniki sportowe, okazało się, że stracił trochę pieniędzy, ale żadnej wielkiej sumy. Architekt grał dla zabawy, a nie fortuny. Szybko przeskoczył do wydarzeń publicznych. Unia Watykanu ciągle sprzeciwiała się wprowadzeniu Wiecznej Świadomości. Nic dziwnego. Przecież religia, która oferuje niepewne życia po śmierci przegrywa z rzeczywistością, która daje wieczność. Co ciekawe, kiedy buddyści dowiedzieli się o projekcie BioTechu, od razu wykupili tyle akcji, ile tylko mogli. Dla nich ten projekt oznaczał Nirwanę. Czyżby tak miał wyglądać dla nich raj? Koniec samsary? Najwyraźniej tak. Droga poprowadzi ich do światłowodowego oświecenia oraz niezliczonych możliwości uwolnienia swojego „ja”.

 

Samo zapisanie stanu świadomości nie wyglądało na problem. Takie próby podejmowano już dwieście lat temu. Problemem było to, żeby jaźń nie zanikała i zdołała się rozwijać. Powołanie do życia kubków smakowych też powodowało pewne komplikacje, ale to zmartwienie kogoś innego. Strawiński jako główny architekt miał inne zadania.

 

Szatkując cebulę, poczuł coś lepkiego na palcach. Zamyślił się i zaciął. Kolejny skutek uboczny odłączenia od całej maszynerii: nie czuł bólu. Przepłukał palec wodą i zakleił go plastrem. Ciekawe, jak się wytłumaczy Karoli? Dla niej przygotowywał przecież tę kolację. Jemu głód nie dokuczy jeszcze przez jakiś czas. Zje papkę proteinową i tyle. Smaku przecież nie czuje. następny owoc uwolnienia się od Awatara, w przypadku konsumpcji, jedzeniem tego syntetycznego gówna nazwać się nie da, wydawał się być zaletą a nie wadą.

 

Bzzz-bzzz-bzzz. W mieszkaniu rozległ się donośny jazgot dzwonka. Strawiński powlókł się otworzyć drzwi. Nie zregenerował się w pełni, więc poruszanie się z prędkością większą niż ślimacze tempo wykraczało poza jego możliwości. Bzzz-bzzz-bzzz, po raz kolejny usłyszał ten piekielny dźwięk i po raz kolejny zanotował w pamięci, że musi go wreszcie wymienić. Najlepiej na miłą, uspokajającą melodyjkę. Może na przykład szum drzew?

 

– Przyszła za wcześnie, stanowczo za wcześnie – mamrotał pod nosem. Otworzył drzwi, w których ukazała się wesoła twarz Karoli.

 

– Cześć Grzesiu, okropnie wyglądasz, znów za długo siedziałeś w tej przeklętej maszynie?

 

– Nie. To Ty jesteś za wcześnie – Grzegorz marudził jak zwykle, kiedy coś nie szło po jego myśli.

 

– Niemożliwe popatrz na zegarek. Jestem punktualnie jak zawsze.

 

Architekt spojrzał na ścianę. Przedwojenny, ogromny zegar, który tak bardzo nie pasował do minimalistycznego wystroju mieszkania, stał w miejscu. Strawiński miał się go pozbyć, ale to była jFuego jedyna pamiątka po rodzicach.

 

– Nie patrz na ten okropny stary zegar. Miałeś go usunąć – lubił tę słodką paplaninę – Co masz dla mnie na kolację? Mogłabym zjeść konia z kopytami.

 

– Jeszcze nic, bo przyszłaś za wcześnie – marudził Strawiński.

 

– Jestem punktualnie, jak już zdążyłam zauważyć. Patrz na mój zegarek – Karola wystrzeliła wizualizacją prosto w twarz architekta. Okazało się, że to Grzegorz się pomylił. Siedział za długo w pracy. – A Ty jak zwykle nie potrafisz przyznać się do błędu.

 

– Wejdź, siadaj, poczekaj chwilę – burknął. – Zaraz coś odgrzeję.

 

– Nie chcę jeść odgrzewanego plastiku!

 

– Przecież sam Aron Kotany reklamuje potrawy!

 

– To nic nie zmienia, nie wezmę tego do ust i koniec. Chodźmy na miasto. Najpierw zjemy coś w jakiejś małej, uroczej restauracyjce, a potem pójdziemy potańczyć.

 

Architekt już widział tą małą i uroczą restauracyjkę. Jeśli nic się nie zmieniło odkąd ostatni raz włóczył się po mieście, to właśnie wychodził do najdroższej knajpy w centrum. Klub pewnie też do tanich nie należał.

 

– Chodźmy – Strawiński tylko westchnął w myślach, zabrał klucze i wyszedł. Nie miał ochoty tracić kolejnych pieniędzy, ale cóż mógł zrobić.

 

– To fantastycznie – dziewczyna uwiesiła się mu u szyi i dala mocnego całusa w policzek.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Gdyby tylko kac towarzyszył Strawińskiemu przy obudzeniu, wszystko byłoby w porządku. Zasłużona kara za nadużywanie możliwości organizmu. Z resztą wiedział, że nie może wypić za dużo, bo jest sterowany. Tak jak nie czuł głodu, tak nie czuł też alkoholu we krwi… Do czasu, kiedy urywał mu się film. Nie pamiętał jak dostał się do domu, jak otworzył drzwi i kiedy go okradli. Mieszkanie wyglądało jak po przejściu ostrego gradobicia. Ciężkie i nie potrzebne rzeczy leżały chaotycznie porozrzucane po podłodze, meble tworzyły istną barykadę, a puszki i liofilizowane jedzenie układały się w kuchni w magiczny wzór. Na dodatek jego narzędzia pracy: z PCeta wymontowali twarde dyski, płytę główna, kartę graficzną i wszystko co można jako tako opylić. Same dyski kosztowały jakieś dziesięć tysięcy Zielonych Kredytów.

 

No i Awatar. Skoro nie mogli go wynieść, został całkowicie zniszczony – złośliwość ludzka nie zna granic. Przez to projekt zostanie opóźniony przynajmniej o dwa miesiące. W tym wypadku czas to pieniądz, cholernie ciężki pieniądz. Firma liczyła na kolosalne zyski, przekroczenie terminu, oznaczało straty, a te dupki z zarządu nie lubiły strat, opóźnień i problemów. W zaistniałej sytuacji nie miał wyboru. Musiał iść do bezosobowego biura, by się wytłumaczyć, sprawdzić kopie zapasowe, zobaczyć zapisane wyniki badań i zacząć żmudną pracę od początku. Teraz Strawiński czekał na policję i raport z włamania. Marna to wymówka, ale zawsze jakaś.

 

Strawiński uruchomił logarytm połączeniowy. Przed jego oczami pojawiło się okno z listą kontaktów. Nieśmiało zaznaczył ikonę firmy, przed nim pojawił się kolejny wiersz poleceń znalazł tam wizerunek goryla, czyli dyrektora wykonawczego Henryka Protagońskiego.

 

– Henryk, cześć, tu Grzegorz. Jest sprawa. Okradli mnie, więc musisz mi przetransferować dane do Awatara w firmie.

 

– Czyli całą, pracę diabli wzięli? W jakim momencie masz zapisane dane na serwerach?

 

– Sprzed trzech miesięcy… – w głosie słychać było lekkie zdenerwowanie.

 

– Człowieku, czy ty jesteś poważny? – Dyrektor wykonawczy ryczał jak niedźwiedź – czemu nie robiłeś zrzutów?

 

– Bo siedziałem w maszynie i projektowałem. Wychodziłem góra na dwa dni, żeby dojść do siebie – teraz architekt wydawał się rozjuszony – Wiesz co to znaczy? Siedzieć tam tyle czasu? Terminy mnie goniły. Sam naciskałeś, żeby pracować więcej i to są efekty twojej polityki! Szybciej, więcej, dokładniej, lepiej, bo bałeś się, że mnisi siądą ci na głowie!

 

– Tak bałem się, ale dzięki tobie przestałem – syczał przez logarytm Protagoński. – Dobrze wiesz, że inwestorzy są upierdliwi i potrafią dopiąć swego!

 

– Nie moja wina, ani to, że się czepiają, ani to, że mnie okradli. Przecież tego nie chciałem.

 

– Dobra zaraz przetransferuję dyski do firmowego Awatara. Za tydzień widzę cię w firmie w pełnej gotowości bojowej. Za trzy dni umawiamy się z przedstawicielem buddystów. Lepiej myśl jak wyciągnąć nas z tego bajzlu. Powiedz mi jak złamali kody u ciebie w mieszkaniu? Przecież sam zamawiałem ci specjalistów ze Szwajcarii?

 

– Pojęcia nie mam… – burknął.– To wszystko jakoś dziwnie wygląda, lada moment dostanę raport policji. Czekaj właśnie wrzucili mi go na logarytym czeka na akceptację.

 

Architekt szybko przeskanował raport, jego rezultatu nie spodobały mu sie. Szefowi nie przypadną do gustu jeszcze bardziej.

 

– I co?

 

– Wygląda na to, że po wczorajszej imprezie nie zamknąłem drzwi, alarmu też nie aktywowałem…

 

– Jezuuu… Jesteś nieodpowiedzialnym dupkiem, tyle roboty szlag trafił, przez twój romans z alkoholem – darł się po nim jak po dziecku, które zrobiło coś złego i nie wie za co dostaje bure. – Ochrony jak rozumiem też nie aktywowałeś? Masz się chyba za jakiegoś plastikowego superbohatera z dwudziestego wieku. Czy ja muszę myśleć za ciebie cały czas?

 

– Zejdź ze mnie, wiesz, że gdyby nie ja to ta firma tworzyłaby tylko jakieś małe softy, dla niekomercyjnych użytkowników. Skończylibyście jak twórcy Linuxa, z dużymi wkładem w programowanie i pod mostem.

 

– Jesteś nieodpowiedzialnym dupkiem – powtórzył Protagoński. – Ale, jesteś najlepszym dupkiem jakiego mamy. Aha sprawdziłem tą dziewczynę, z którą się spotykasz, wydaje się czysta. normalne dzieciństwo, tatuś jej nie bił, mamusią pracował w księgarni, skończyła zarzadzanie kapitałem społecznym. Kilka razy notowana za posiadanie narkotyków.Nic ciekawego, ale ładna.

 

– Dzięki. Dobra idę główkować co powiemy mnichom.

 

– Mam nadzieję, że wykombinujesz coś ekstra.

 

Rozmowa dobiegła końca. Przed twarzą Strawińskiego pojawiła się ikona goryla. Teraz wydawało się, że posyła mu szyderczy uśmiech. Przez chwilę zastanawiał się czy nie powinien zmienić go na barana.

 

– Kretyn zawsze zrzuca na mnie odpowiedzialność – złorzeczył do siebie.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Skoro architekt miał wolny czas postanowił iść do knajpy. Przemyślenia najlepiej wychodziły mu przy piwie. Przynajmniej przez pierwsza godzinę. Potem różnie bywało. Kiedy spotykał znajomych lub szybko się zaprzyjaźniał, zapisywał notatki w pośpiechu i wysyłał je do kości pamięci wbudowanych w marynarce. Dobry staroświecki sposób. Dziś strojnisie wmontowywali sobie takie urządzenia bezpośrednio pod skórę. Architekt nie rozumiał tego, ale nie musiał. Wiedział natomiast, że moda jest jak pory roku – przemija.

 

Strawiński siadł przy barze i zamówił piwo. Barman ociągając się podał mu ciemny trunek. Knajpa wydawał się jakaś dziwna, stare meble, sufit jakby po pożarze, huśtawki wiszące prostopadle do lady, a na ścianach czarno-białe akty, najczęściej nie ukazujące twarzy modeli i modelek. Jednak tylko ten pub w mieście serwował ciemnobrązowy trunek o lekkim, słodkawym smaku.

 

Siedząc nad pokalem, nawet nie zauważył jak dosiadła się do niego Karola.

 

– Cześć, czemu nie pracujesz – zapytała słodko mrużąc oczy.

 

– O cześć, nie zauważyłem cię. Okazało się, że mam trochę wolnego i mogę odpocząć.

 

– To czemu nie dzwoniłeś?

 

– Bo musze coś przemyśleć. Taką małą rzecz dla inwestorów – lustrował ją wzrokiem i zastanawiał się jak go znalazła – Zamówię ci drinka. Co ty na to?

 

– Nie, dzięki. Po wczoraj piję tylko sok.

 

W barze zaczynało robić się tłoczno. Zaczynała się pora, kiedy ludzie mają ochotę spotkać się ze znajomymi, posiedzieć i porozmawiać. Wniosek nasuwał się sam: szybko należało znaleźć stolik.

 

– Chodź, siądziemy gdzieś z tyłu – Grzegorz zaczął rozglądać się za wolnym miejscem.

 

Usiedli w trzeciej sali, na starych, zielonych fotelach, z których gdzieniegdzie wystawały wykrzywione, pordzewiałe sprężyny, przy mdłym świetle świeczki wystającej z butelki Jacka Danielsa. Knajpa nie należała do najgustowniejszych, jakie Strawiński widział, ale musiał przyznać, że posiadała własny klimat, a stolik wydawał się idealny dla samotnej pary. Rozmowa toczyła się gładko i przyjemnie. Skakali po tematach: od książek, poprzez plotki o znajomych. W końcu zaczęli mówić o pracy. Strawiński dokładnie powtórzył jej czym się zajmuje. Wtedy padło pytanie, które zbiło go całkowicie z pantałyku:

 

– Dlaczego chcesz zabić Boga? –patrzyła mu prosto w oczy, tak, że aż się wzdrygnął.

 

– Ja, yyyy… Co? – zdenerwowało go to tak, jakby uśmiercenie boga, leżało w jego gestii lub sprawiało mu przyjemność.

 

– No tak. Bóg umarł. Tako rzecze Zaratustra. Co?

 

– Nie. To nie tak. Przecież nie zabieram ludziom wyboru. Jeśli chcą, mogą wierzyć. Nie chcą – nie muszą. Taki wybór istniał przecież od zawsze. Zawsze po świecie włóczyli się ateiści – próbował się bronić. Jednak klarowne myśli nie przychodziły mu do głowy. – Przecież nie jestem złym człowiekiem. Nie mam zamiaru nikogo krzywdzić.

 

– Pewnie. Nikt nie jest – parsknęła. Nagle jej oczy znów wyglądały normalnie, brwi wygięły się w łuk, a mięśnie mimiczne przestały się kurczyć w ten straszny sposób. – No już! Nie obrażaj się. Nie podoba mi się to, bo jesteś dla mnie ważny i nie chcę cię stracić.

 

– Wiesz też bardzo cię lubię i jesteś dla mnie ważna.

 

Nagle atmosfera zmieniła się całkowicie: lśniące oczy, usta w dziubek… Rozpoczął się taniec godowy. Wystarczyło, że Strawiński nie zrobi nic głupiego. Wtedy dziewczyna będzie jego. Śmiali się, pili, trochę zjedli.

 

– Karola, masz może ochotę wpaść do mnie na kawę?

 

– Pewnie. Już się bałam, że tego nie zaproponujesz – roześmiała się.

 

Wyszli z pubu. Noc była parna. Niebo zasłoniły chmury, tak, że żadna gwiazda nie miał szansy przebicia się zza nich. Architekt wziął ją pod ramię. Szedł szczęśliwy. W pewnym momencie poczuł mocny ból z tylu głowy. Zanim upadł na chodnik, przez głowę przebiegła mu jedna myśl: to chyba miłość jest taka silna.