Artrea: nie odkryta Tajemnica. Rozdział 1

Cóż… Wyszło, jak wyszło, ale mam nadzieję, że jako tako się przyjmie. Byłabym bardzo wdzięczna za wszelkie uwagi i rady, gdyż nie mam zielonego pojęcia, co mogłabym źle zrobić (tyle tylko, że strasznie dużo dialogów daję) ^^

Niezwykle słoneczny dzień, nieuchwytnie zbliżał się ku końcowi. Promienie zachodzącego słońca padały na niewielką wioskę, znajdującą się u podnóża gór, gdzie wybudowana była Szkoła Rycerska. W takim miejscu przebywało wielu chłopców, szkolących na rycerzy, mających nadzieję, że w przyszłości będą bronić swojej ojczyzny przed najazdami z zewnątrz. W tych czasach bardzo taki zawód był popularny, gdyż Arenia była oblegana przez okropnego tyrana, noszącego imię Tylenos. Rozmaite lasy płonęły, zwierzęta uciekały w inne rejony kraju, w poszukiwaniu pożywienia, ludzie żyli w strachu przed nagłą śmiercią, jaka mogła ich spatkać, w każdej chwili. Na południu Arenii nie było już zupełnie nic. No… Może poza dzikimi zwierzętami, żywiącymi się zwłokami poległych żołnierzy i zwykłych cywilów. Jednak nie można powiedzieć, że tylko i wyłącznie mężczyźni interesują się szermierką i łucznictwem.

Na arenie właśnie zakończyła się potyczka dwóch chłopców, którzy skłóceni byli ze sobą, niemal od trzech lat, kiedy to jeden z nich przyłożył nóż do gardła drugiego i oznajmił, żeby ten nie wchodził mu w drogę. Mistrz Nalf – wielce szanowany mężczyzna, około trzydziestu-paru lat, wybitny szermierz i doświadczony żołnierz – rozdzielił, szarpiących się chłopców i wydał im rozkaz powrócenia na swoje miejsca na trybunach. Aed – szczupły, wysoki blondyn, o oczach w kolorze ametystów, ubrany w lekką kolczugę i ciemnobrązowe bryczesy – spiorunował wzrokiem swojego przeciwnika i ruszył we wskazanym mu kierunku. Hiroy – umięśniony brunet, o oczach w odcieniu bagiennej zieleni, z ogromnym mieczem, przypiętym do grubego, skórzanego pasa -stał jeszcze przez kilkanaście sekund na środku pola walki, patrząc na odchodzącego chłopaka, zaciskając pięści. Na szczęście żaden z nich nie odniósł poważniejszych obrażeń, tak więc ćwiczenia mogły być kontynuowane. Aed usiadł na ławce, w drugim rzędzie, obok Artrei – jedynej dziewczyny w całej Szkole Rycerskiej. Była w posiadaniu ognistorudych, lekko falowanych, do pasa włosów oraz turkusowych oczu, w których – w tej chwili – miotały się iskry. Miała na sobie długą tunikę, z krótkimi rękawami, w kolorze jasnej zieleni. Od pasa w dół owa tunika rozcięta była po dwóch stronach, ukazując długie nogi dziewczyny, które w tej chwili były przysłonięte ciemnozielonymi getrami do kostek. Spojrzała na przyjaciela i przekrzywiła głowę, widząc na jego twarzy uśmiech:

– Co cię tak cieszy? – spytała, nie kryjąc zdziwienia.

– Cieszy mnie fakt, że mistrz w końcu ujrzał, kto przez tyle lat rozpoczynał bójki – odparł, z łobuzerskim uśmieszkiem.

Artrea przewróciła oczami i skierowała swój wzrok na środek areny. Jedyne, czego pragnęła, w tym momencie to błogi i długi odpoczynek na pastwisku.

– Artrea, Aed! Wasza kolej! – zawołał mistrz.

– Kazał mi usiąść, tylko po to, żebym zaraz wstawał – mruknął pod nosem blondyn, podnosząc się z ławki.

Artrea zeszła za nim, po schodkach i oboje podeszli do mistrza Nalfa. Mężczyzna kazał im wyciągnąć miecze i oznajmił:

– Dziś ćwiczyliście blokowanie, więc chcę zobaczyć efekt końcowy. Jeżeli któreś z was będzie starać się zranić drugą osobę – nie ręczę za siebie.

– Mistrzu… – zaśmiał się Aed – Artrea to moja przyjaciółka. Nie mógłbym jej skrzywdzić, gdybym nie miał powodu, by to zrobić.

Posłał szeroki uśmiech rudowłosej, a ona odwzajemniła się tym samym.

Głownie mieczy zalśniły w blasku zachodzącego słońca, gotowe do obrony swych właścicieli. Artrea zacisnęła dłoń na rękojeści i czekała na pierwszy ruch przyjaciela. Poznała, po wyrazie jego twarzy, że nie jest pewny do rozpoczęcia walki. Uśmiechnęła się tajemniczo, a oczy jej zabłysły. Stanęła pewniej, wysuwając do przodu prawą stopę, by mieć lepszy kontakt z podłożem. Arenę wypełniały gwizdy, krzyki i wiwaty innych uczniów.

Aed ruszył w jej kierunku, z wyciągniętym przed siebie mieczem. Niewielkie iskry rozproszyły się, gdy ostrza natarły na siebie z siłą, uderzającego o ziemię kamienia, który spadł z dość dużej wysokości. Dziewczyna odepchnęła blondyna, któremu "zaplątały się" nogi, po czym upadł na ziemię, z głuchym łoskotem. Artrea zaśmiała się pod nosem. Podeszła do przyjaciela i wyciągnęła, w jego stronę rękę. Aed chwycił jej dłoń i podzękował, po czym nagle przeciął powietrze mieczem. Artrea pochyliła się, unikając ciosu, następnie podcięła chłopaka własnymi, tym samym sprawiając, że Aed ponownie wylądował na ziemi. Tym razem dziewczynie nie chciało się do niego podchodzić, więc zwyczajnie usiadła na ziemi. Chłopak sięgnął po swój miecz, przyjrzał mu się uważnie, a potem, jak gdyby nigdy nic, schował go do pokrowca.

– Hmm… – mistrz Nalf podszedł do nich, drapiąc się po brodzie – Bardzo ciekawe. Wykorzystałaś nieuwagę Aed' a przeciw niemu samemu.

– Sądziłam, że wszyscy to robią podczas walk – była nieco zbita z tropu – Podstawienie "haka" nie był oryginalnym pomysłem, wiem, ale innego pomysłu nie miałam.

Mistrz uniósł brew, następnie zwrócił się do Aed' a:

– Ty nadal nie potrafisz się skupić. Cały czas jesteś niepewny swych ruchów, co bardzo przeszkadza w czasie pojedynków. Gdybyś, choć na chwilę zdezoriwntował się podczas walki "na śmierć i życie"… Pewnie odwiedziłoby cię to pierwsze – powiedział spokojnie, siląc się na spokojny ton w swoim głosie.

Aed spuścił głowę. Podniósł się z ziemi i stanął obok przyjaciółki, która położyła mu rękę na ramieniu.

– Nie martw się. Następnym razem…

– … będzie lepiej – dokończył za nią, ze smętnym wyrazem twarzy – Nie obraź się, ale to oklepany tekst. Możesz mi to wmawiać, ale i tak bez ćwiczeń twoje słowa nie będą mieć pozytywnego efektu.

Artrea spiorunowała go spojrzeniem i zabrała rękę z jego ramienia. Mistrz nie miał nic więcej do dodania, więc spokojnie mogli wyjść z areny, rozkoszując się wolnością. Szli brukowaną ulicą w stronę stajen. Słońce całkowicie zaszło za linię horyzontu, a na niebie zaczęły pojawiać się małe, migoczące punkciki, oddalone o jakieś… Miliony, nie, milardy kilometrów. Ah, gwiazdy! Te ciała niebieskie wprost fascynowały Artreę, lecz nie miała o czich bladego pojęcia.

Aed szedł przed rudowłosą, jednak zatrzymał się w pół kroku. Coś zaszeleściło w zaroślach, otaczających, od dawna wysuszoną, studnię. Dziewczyna spojrzała w tamtą stronę, a Aed ruszył, by się temu przyjrzeć. "Oj… Nie jest dobrze", pomyślała Artrea, patrząc na skradającego się, na palcach, chłopaka. Podbiegła do niego cicho, złapała za kołnierz, odciągając od tajemniczych zarośli. Aed zaczął się wyrywać, ale ona uparcie go trzymała, odchodząc, aż pod drzwi wejściowe jakiegoś, niewielkiego domu.

– Jeszcze ci mało? – spytała, retorycznie, dziewczyna – Nie dość, że oberwałeś dziś od Hiroy' a to jeszcze chcesz otrzymać grafis kolejne siniaki?

– Oj przestań! Co złego może się stać? Szkoła jest otoczona trzydziestometrowym murem, bram pilnują wykwalifikowani szermierze, a także trwają prace nad wieżami strażniczymi.

– No… Niby racja – westchnęła rudowłosa. Puściła kołnierz chłopaka, a on popędził w stronę krzaków. Zaczął się dokładnie przeczesywać, aż w końcu chwycił coś w ręce i odwrócił się. Był to… mały jeż. Pokryty kolcami, maluch spał w najlepsze w rękach Aed' a. Artrea wydała z siebie dźwięk, typowy dla dziewczyn, na widok słodkiego zwierzaka, i podbiegła do przyjaciela.

– Musimy go odłożyć w bezpieczne miejsce, żeby żaden z naszycho go nie zdeptał – powiedziała, patrząc się na małego jeżyka.

Aed skinął głową i wskazał brodą na stajnie. Ruszyli przez miasteczko, ogarnięte ciszą i spokojem. Młodzik, którego znalazł Aed, zwinął się jeszcze bardziej w kłębek, robią się przy tym bardziej uroczy.

Kiedy dotarli do stajni, w ich nozdrza uderzył zapach świeżego owsa. Boksy, znajdujące się po obu stronach stajni, były puste, co znaczyło, że tej nocy konie przebywały na pastwisku.

– Ale cicho – szepnął Aed.

– Może dlatego, że nikogo poza nami tu nie ma?

Artrea weszła do boksu swojego ulubieńca i wrzuciła do jego żłobu kawałki marchewki, które przez cały czas spoczywały w jej kieszeniach. Uśmiechnęła się pod nosem i wróciła do Aed' a. Chłopak położył się na wielkiej stercie siana, kładąc obok siebie małego jeża. Artrea usiadła pod boksem i przez kilkanaście minut wpatrywała się w przyjaciela. Aed zamknął oczy i tego wieczoru już ich nie otworzył. Rudowłosa zdecydowała się pójść w jego ślady.