POBRATYMCY (drugi fragment)

Dołączył do grupy, która starała się dotrzeć na Uroczysko Trzech Kruków. Mężczyźni prowadzili za uzdy konie, na postronkach szły woły i krowy, kobiety na rękach niosły dzieci, zauważył też Natana i jego dwie szkapy obładowane pakunkami. Salome szła popłakując. Poczuł się bezpieczniej.

– Dalej, dalej, tam drzewa rosną gęściej! Za brzozami w lewo! – pouczał głośno jeden z chłopów.

Coraz częściej błyskawice rozjaśniały niebo. Wiatr dął potężnie, drzewa gięły się pod jego naporem, a deszcz niemiłosiernie siekł po twarzach. Dawno już zapadły ciemności, nadciągała burza, ale tej nocy bezpieczniej było przedzierać się przez las, niż zostać w Pilwiszkach. W każdej chwili spodziewano się nadciągnięcia Tatarów.

Jurko stracił rachubę czasu, mógł iść godzinę, dwie, albo i trzy. Na Uroczysko dowlókł się jako ostatni. Przywiązał konie do drzewa i usiadł ciężko na powalonym pniu. Kilka rozpadających się szałasów, które zostały tu z poprzedniego roku, gdy najazd ordy wypłoszył ludzi do lasu nie mogło dać wszystkim schronienia. Ci, którzy nie znaleźli tam miejsca mokli i trzęśli się z zimna. Ognisk nie rozpalali, Tatarzy, mimo gęstwiny drzew i chaszczy, mogli dostrzec światło nawet najmniejszego płomyka. Zresztą, drewno było mokre jak gnój.

Masował chorą nogę, gdy nagle ktoś trącił go w bok, a jednocześnie usłyszał cichy jęk dziewczyny.

– Jurko, to ty? – rozpoznał głos Natana i zrozumiał, że przed chwilą zderzyła się z nim Salome.

– Bo co?

W świetle błyskawicy zauważył, że karczmarz trzymał się za serce. Sprawiał wrażenie jakby postarzał się o dziesięć lat, twarz nabrała sinego koloru i pokryła się siecią głębokich zmarszczek, z kącików ust ciekła na brodę ślina.

– Ja mam prośbę, błaganie, niech Jurko się zgodzi.

– Jeszcze nie wiem o co ta prośba – warknął

– Jeśli coś złego będzie się działo, niech Jurko weźmie moją córkę i ucieka do Kijowa, tam mam rodzinę, tam się nią zaopiekują, a ciebie nagrodzą. Tylko jedną ją mam.

– Co też Natan mówi? – Jurko próbował wymigać się. Nie było łatwo samemu dostać się do Kijowa z Zadnieprza, po którym grasowały czambuły, a co dopiero z dziewczyną. Miał dość kłopotów, nie potrzebował nowych, a poza tym nie bardzo wierzył, że otrzymałby nagrodę, w końcu rodzina Natana niczego mu nie obiecywała.

– Niech Jurko się zgodzi, uratuje dwa życia, moje i jej.

– No nie wiem – bąknął.

– Konie poniosły, na ich grzbietach miałem wszystko, cały majątek, pieniądze, złoto… jestem zrujnowany. Kto złapie te konie jest już bogaczem… serce, kłuje mnie w sercu… – stary usiadł ciężko na ziemi.

– Tate! – Salome rzuciła się ojcu na szyję.

– Słowa nie dam, ale mogę spróbować – powiedział, a jednocześnie pomyślał, że zobaczy jaka będzie sytuacja i dopiero wtedy zdecyduje co zrobi.

Stary wydusił słowa podziękowania. Jego charczący oddech Jurko słyszał mimo nawałnicy przewalającej się nad lasem. Przypomniał sobie, że już dzisiaj widział karczmarza w podobnym stanie.

– Kim był ten człowiek, który przyprowadził dziada-lirnika? – zapytał.

Natan złapał się za głowę.

– Został na górze! Zapomniałem powiedzieć mu, że Tatarzy idą! Zabiją go! – widać dopiero w tej chwili przypomniał sobie o mężczyźnie, któremu wynajął gościnną izdebkę.

– Kto to był?

– Jurko nie uwierzy – karczmarz pokręcił głową.

– Niby czemu? – rzucił opryskliwie.

– To był Hryhory Ługaj – powiedział z naciskiem.

– To niemożliwe, przecież on nie żyje!

– Widziałem na własne oczy. W izbie miał kaptur naciągnięty na oczy, ale jak mu kasze zaniosłem na górę, to go poznałem. To Ługaj, nie mylę się.

Jurko podrapał się po głowie:

– Powiadali, że zginał. Tyle pewnego, że z chadzki nie wrócił.

– Wie Jurko, kto rozgłosił, że Ługaja Tatarzy zabili pod Oczakowem?

– No, nie wiem.

– Szumajło. Ja takie rzeczy wiem, Kozacy przychodzą do karczmy i różne rzeczy gadają. A wie Jurko, kto jest jego pobratymcem?

Zaprzeczył.

– Szumajło.

– O cholera – zaklął.

– Dzisiaj do karczmy na wieczerzę miał przyjechać Szumajło. A tam siedzi Ługaj, to nie może być przypadek.

– Zemsty szuka, inaczej być nie może.

***

Jest to fragment opowiadanie liczącego ok. 20 stron. Ten fragment nie jest efektowny, ale zdecydowałem się go zamieścić, ponieważ bez niego, to co dzieje się w dalszej części opowiadania byłoby niejasne.

Silverhair, przepraszam, że między zamieszczeniem pierwszego i drugiego fragmentu była taka duża przerwa.