Manekiny

Pisk opon. Samochód osobowy ledwo się zatrzymał. Zając bezpiecznie przebiegł przez ulice. Samochód pojechał dalej, kierowca nawet nie zwrócił uwagi na dwójkę ludzi stojących przy drodze. Była noc, mimo to było bardzo jasno, dzięki przydrożnym latarniom. Zmęczenie i wizja kolejnej nieprzespanej nocy, mocno rysowała się na ich twarzach. Milczeli. Co jakiś czas zerkając na siebie w nadziei, że ktoś coś powie. Na próżno. Kolejny samochód przejechał. To już trzeci przez ostatnią godzinę. Tak jak poprzednie, ten też odprowadzili wzrokiem. Spojrzeli na siebie z rezygnacją.

Rozglądał się. Nic więcej nie mógł zrobić. Jedna droga, w obie strony. Las. Kilka domów. Trochę dalej stacja benzynowa. Za ich plecami kawałek ziemi porośniętej słabą trawą z kilkoma krzakami i niskimi drzewami. Za tym wszystkim, pięćdziesiąt, może trochę więcej metrów od nich, stał budynek. Wyglądał jak magazyn. Duże okna, prawie na całą ścianę. W jednym z nich paliło się przytłumione światło, a może to on miał zamglone oczy ze zmęczenia. Na chwile musiał przerwać obserwacje, bo oto jechał kolejny samochód. Niestety mógł spokojnie dalej patrzeć w stronę magazynu. W oknie gdzie paliło się światło, zauważył dwie postacie. Wyglądało to tak jakby akurat przyglądały się im. W oddali dało się słyszeć muzykę i odgłosy wiejskiej biesiady. Najpierw pomyślał, że to z tego budynku, tych dwóch po prostu odpoczywa, gapiąc się na debili, którzy stoją w odblaskowych kamizelkach przy drodze. Gdzieś między nimi a magazynem zaczął biegać zając. Skupił się teraz na nim. Nawet lekko podniósł kąciki ust do góry, mówiąc jej o tym co widzi. Zbyła go krótkim komentarzem. Po chwili sam się zganił w duchu. Głupi podniecił się jak dziecko w zoo. Kolejny samochód, a nawet trzy po kolei. Jeden z nich zwolnił. Serce podeszło do gardła, a po chwili ręce opadły, gdy ów samochód zwyczajnie w świecie zjechał na stacje. Odpalił papierosa i znowu odwrócił się w stronę magazynu. Zaciągnął się. Dwie postacie nadal tkwiły w oknie. Do jego głowy dotarło, że muzyka jest zbyt cicha by mogła wydobywać się z tego budynku. Wypuścił dym, który zaburzył mu pole obserwacji, dlatego nie zauważył bardzo istotnej rzeczy. Kolejny zając biegał gdzieś w oddali.

Zamienili ze sobą kilka zdań. Śmiali się przez chwilę, choć wcale nie było im do śmiechu. Minęła kolejna godzina i kolejnych kilka szans przemknęło im przed oczami, powodując jedynie drgawki z zimna. Zające biegały jak oszalałe, a może to był jeden, który był wszędzie jakby czegoś szukał. Dla niego nie było to istotne, już ich nie zauważał. Skupił się na oknie i postaciach, które się tam znajdowały. Co to może być. Myślał resztkami sił. Może jacyś debile się nudzą i gapią. Bardzo szybko to wykluczył, bo nie jest to możliwe, żeby stali tak kilka godzin bez ruchu. Gdy o tym pomyślał, do jego zmęczonego mózgu dotarł impuls, że jednak pewien ruch w oknie występuje. Zdziwiło go to bardzo i trochę przestraszyło. To coś co przypominało postać z prawej strony, kołysało się jakby ktoś przestępował z nogi na nogę. Drugą opcją, którą brał pod uwagę to wisielec, lekko kołyszący się w przeciągu na sznurze. Nie wiedzieć czemu, druga postać bardziej go zaciekawiła. Stała obok tej pierwszej, by po chwili, jak na wrotkach, albo taśmie przy kasach biedronki, oddalić się prawie całkowicie za okno. Wtedy było widoczne tylko ramię, albo coś co je przypominało. Najgorsze było to, że cały czas patrzyła na niego i na nią.

Chodził dookoła, skakał, wydawał dźwięki niezadowolenia, co chwile zerkając na okno w magazynie. W końcu nie wytrzymał i jej o tym powiedział. O wszystkich swoich przemyśleniach, na ten temat, obracając to w żart. Zaciekawiła się. Teraz oboje, zamiast patrzeć na drogę, patrzyli w okno. Snuli niedorzeczne historie, jak to w środku mordują ludzi. On wyobraził sobie siebie, powoli dyndającego na sznurku. Oczami z dogasającym życiem, patrzy na pustą drogę i na nią. Miała na twarzy uśmiech. Była sama. Jemu zostało kilka sekund życia. Też się uśmiechał. Była ostatnim widokiem jaki dany mu było oglądać przed śmiercią. Czy mogło być coś piękniejszego? Ostatnia myśl w jego życiu. Przez jego ciało przeszedł dreszcz, to wiatr, wywołany kolejnym mijającym ich samochodem. Popatrzył na nią. Uśmiechnął się tak by tego nie zauważyła. Zamknął oczy, a chwilę po tym, gdy je otworzył, znowu na nią spojrzał. Zdenerwowała się tym, że się na nią gapi. To pewnie jakieś manekiny. Rzucił pierwsze co mu przyszło do głowy, żeby wyjść jakoś z twarzą z tej sytuacji. Zgodziła się z tą tezą. Musiało tak być. Uwierzyli w swoje zapewnienia.

Zostały niecałe trzy godziny do świtu. Zmęczenie wzięło górę. Poszli na stację. Ułożyli się niewygodnie pod ścianą i tak zasnęli. Obudził się pierwszy. Coś kapało na jego głowę. Same nieszczęścia i jeszcze deszcz zaczął padać. Trzeba szybko się zbierać i coś wspólnie uradzić. Pomyślał i chciał wstać, ale coś krępowało jego ruchy. Krople zaczęły spływać do kącika jego ust. Oblizał się. Zaczął się szarpać. Dotarło do niego, że jest coś nie tak. Deszcz nie ma słodkiego smaku z gorzkawym aromatem. Rozejrzał się. Był w jakimś dużym pomieszczeniu, jakby sala gimnastyczna, ale bez koszy i drabinek. Z sufitu niewątpliwie kapała na niego krew. Nie mógł spojrzeć w górę, ale wiedział to. Ręce i nogi miał przywiązane. Był w pozycji pionowej. Rozejrzał się raz jeszcze. Nie ma jej. Był wściekły. Zaczął się szarpać z całych sił. Udało mu się. Wiązania jednej dłoni puściły. Wyzwolił się. Biegł do wyjścia. Chciał ją znaleźć. Musiał. Przebiegał przez próg w stronę innego ciemnego pomieszczenia.

Otworzył oczy. Tym razem leżał. Straszliwy ból promieniował z jego twarzy. Musiał dostać zaraz za progiem i stracić przytomność. Przemknęło mu przez pulsującą głowę. Co z nią. Pomyślał, gdy wyrównał oddech. ‘Nie martw się’ Usłyszał ochrypnięty głos za plecami. ‘Nic jej nie jest, na razie. Hahahahahahahahaha’ Przeraźliwy śmiech odbijał się od pustych ścian. Znowu stracił przytomność.

Podniósł powieki. Nic nie widział, przez oślepiające światło. Po kilku chwilach wyostrzył mu się obraz. Przed nim, na stole, leżała ona. Zupełnie naga. Jaka ona piękna. Przeszło mu przez głowę, po czym przypomniał sobie w jakiej są sytuacji i zaczął się szamotać. Na próżno. Kątem oka dostrzegł jakąś postać, krzątającą się przy małym stole. Metaliczny brzdęk, dźwięczał w obolałej głowie. Postać poruszała się w jej kierunku. W krzywej ręce coś błyszczało. Chuju! Wyrwało się z jego ust. Nie obeszło się bez reakcji postaci. Z nagich ud kobiety popłynęła strużka krwi, gdy krzywa dłoń przejechała skalpelem po aksamitnej skórze. Na jej twarzy rysował się grymas bólu. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Nie chciała dać oprawcy satysfakcji, albo była po prostu zbyt zmęczona. Odwróciła twarz w jego kierunku. Spojrzała na niego z nadzieją i pustką w oczach. Mrugnęła, po czym po jej policzkach spłynęła słona kropla.

Zaczął się szarpać, wyzywając jednocześnie przygarbioną postać. Odniósł zamierzony skutek. Zostawił ją, podszedł teraz do niego. Może się bał, że on się wyswobodzi, albo był czuły na słowa. Na twarzy postaci widać było zadowolenie, mimo że miała maseczkę chirurgiczną na twarzy. Jego wzrok powędrował na nią. Chciał jej jakoś przekazać, żeby spróbowała się uwolnić i uciec. Chciał, żeby walczyła, ale nie wiedział jak to zrobić bez słów. Patrzyła w jego stronę. Był zasłonięty przez tajemniczą postać. Nie krzyczał. Wydawał tylko czasem głośniejsze syknięcia. Za każdym razem, gdy docierał do niej taki odgłos, zaciskała mocno zęby. Próbowała się wydostać. Patrzyła cały czas w jego stronę. Nagle zobaczyła, że coś jej pokazuje lewą dłonią. Przepełniona nadzieją, zaczęła bardziej się szarpać. W końcu się jej udało. Przekazała mu to spojrzeniem. On wyswobodził swoją lewą rękę i złapał oprawcę. ‘Uciekaj’ Krzyknął. Spojrzała na niego zaszklonymi oczami. ‘Pamiętaj o mnie, a teraz w nogi!’ Zacisnął jeszcze mocniej uchwyt na postaci. Z uśmiechem na twarzy obserwował jak ona wybiega z pomieszczenia. Chwile potem znów stracił przytomność, po tym jak postać wbiła skalpel w jego brzuch.

Ból górnej części pleców wybudził go z letargu. Półprzytomnym wzrokiem patrzył przed siebie. Widział drogę, przy której stali. Ból i utrata krwi powodowały, że zaczął odpływać. Powieki mu opadały, gdy nagle zobaczył postać biegnącą w stronę drogi. To ona. Udało się jej. Teraz mógł spokojnie, z uśmiechem na twarzy zamknąć oczy. Tuż przed śmiercią, widział jak samochód zatrzymał się i zabrał ją ze sobą. Była bezpieczna. Dyndając na rzeźniczym haku, umarł szczęśliwy. Nie miał pojęcia jak bardzo się mylił. To był dopiero początek jej końca.