Ognistowłosa cz.1

Trochę krótkie, ale jak się spodoba, to wstawię kolejną część ;)

Dzień zaczął się jak każdy inny. Uprzątnęłam główną izbę mojego małego domku, ugotowałam obiad i poszłam na targ kupić rzeczy niezbędne do lecznicy, jaką miałam zamiar niebawem otworzyć. Ludzie kręcili się po całym placu chodząc od jednego kramu do drugiego, a kupcy namawiali ich do nabycia jak największej ilości towaru. Nigdy nie lubiłam chodzić w to miejsce, ale często było to konieczne.

Usłyszałam za sobą stukot końskich kopyt i w ostatniej chwili uskoczyłam w wąską, ciemną uliczkę, na którą nie wychodziły żadne drzwi, żadne okna tylko gołe, poszarzałe od starości ściany. Przeczekałam aż serce trochę mi się uspokoi. Cóż… o mało nie doświadczyłam stratowania przez wielkiego konia. Nagle w głębi uliczki ujrzałam migoczące światełko, które powoli się do mnie zbliżało. Po chwili w ciemności wyszła dziewczyna odziana w zwykłą czarno-złotą koszulkę, zwykłe, brązowe spodnie, zwykły, skórzany pas, zwykłe rękawice… Jednak niezwykłe w niej było to, że… jej włosy płonęły.

Jak gdyby nigdy nic przeszła koło mnie nie zwracając na mnie nawet najmniejszej uwagi i zniknęła w tłumie przechodniów.

Fascynujące! Jak można mieć na głowie zamiast włosów płomienie? Było to nader zadziwiające zwłaszcza dla mnie – świeżo upieczonego medyka. Wiedziona tą ciekawością podążyłam za nią przeciskając się między ludźmi. Po chwili straciłam z oczu "płonącą dziewczynę", co trochę mnie rozśmieszyło, gdyż wyróżniała się nawet w tak wielkim tłumie.

Jakiś czas później zobaczyłam ją siedzącą przy fontannie i czyszczącą ręce. Delikatna mgiełka unosząca się znad mini-wodospadu trochę przygasiła płomienie na jej głowie. Kiedy doprowadziła swoje ręce do czystości usiadła na fasadzie fontanny i zaczęła się rozglądać z lekkim niesmakiem. Po chwili dostrzegła mnie stojącą kilka metrów po jej prawej stronie. Odezwała się do mnie, jednak nie umiałam wychwycić ani jednego słowa z powodu gwaru, jaki wokół mnie panował. Z ruchu jej warg dało się jednak wyczytać sarkazm.

Odwróciłam się gwałtownie, a ten niekontrolowany ruch spowodował, że wpadłam na jakąś dziewczynę mniej więcej w moim wieku.

– Uważaj, jak chodzisz! – warknęła spoglądając na mnie groźnie wielkimi, niebieskimi oczami.

Zdziwiona jej nagłą agresją cofnęłam się, potknęłam na wystającym kamieniu i runęłam jak długa na bruk potrącając jeszcze kilka innych osób, które jednak nie zwróciły na mnie większej uwagi.

No ekstra! Dzisiaj chyba tylko zniechęcę do siebie ludzi! – skarciłam w myślach samą siebie zbierając zioła, maści i różne przybory niezbędne jako wyposażenie lecznicy. Kątem oka dostrzegłam, że ktoś się schyla, żeby mi pomóc.

– Avaneda – niebieskooka dziewczyna, z długimi, rudymi włosami, która wcześniej się na mnie wściekła podała mi rękę.

– Alitheia – zawahałam się, jednak odwzajemniłam uścisk.

Koniec

„...do lecznicy, jaką miałam zamiar niebawem otworzyć.” - Do lecznicy, którą, a nie jaką.

„Cóż... o mało nie doświadczyłam stratowania przez wielkiego konia.” - Doświadczanie stratowania to ciekawa kolokacja. Czemu nie po prostu: O mało nie została stratowana...?

„Kiedy doprowadziła swoje ręce do czystości...” - kolejne dość dziwne, mało naturalne zdanie.

Fasada fontanny...? Głowę dam sobie uciąć, że fontanna nie ma fasady. Może usiadła na krawędzi?

Umiejętność czytania sarkazmu z ruchu warg naprawdę robi wrażenie.

Czy w tej historii występują same kobiety? Bo brak osobników płci męskiej już w tak krótkim fragmencie mnie jakoś uderzył.

Prowadzenie narracji niestety mnie nie porywa. Pojawienie się Ognistowłosej powinno - wydawałoby się tak przynajmniej - wywołać jakieś emocje, przestrach, niepokój, a tu nic. Jestem dziewczyną, poszłam na targ, zrobiłam zakupy, zobaczyłam dziwną dziewczynę, która na dodatek siedziała na fasadzie fontanny, wpadłam na jeszcze inną dziewczynę. Koniec fragmentu.

W tekście literackim wydarzenia powinny być żywe, barwne, płynne i wiarygodne. Powyższy fragment to za mało, by cokolwiek ocenić, oczywiście, ale nie mogę powiedzieć, by interesowały mnie dalsze losy pani medyk, niestety.

Pozdrawiam.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Kiedy to się dzieje? Bo chyba nie współcześnie, jak mniemam. To dlaczego bohaterka zamierza urżądzić " lecznicę" i zachowuje się jak byzneswoman?

Bardzo mocno takie sobie.

Pozdrówko.

Rude som fajne

Blogasek.

Wiencej rudych

Ten komentarz dotyczy RogerRedeye.

Jest business woman w języku angielskim, bądź bizneswoman w języku polskim. Nie sądzę że jest takie słowo jak byzneswoman.

Ale, niewątpliwie mamy spolszczone wyrazy "byznes"," byznesman", a także "byznesmen"...

Oto przykład :" Nie tak dawno Rzeczpospolita, w nawiązaniu do przewidywanych roszad na stanowisku ministra środowiska, przypomniała postać działacza PO i „byznesmana” Macieja Trzeciaka. Tenże „byznesman”, mając możliwości wykorzystał je i zasadził z kolesiami i rodziną kilkaset hektarów plantacji orzecha włoskiego. Trochę wspomógł ten swój „byznes”, meldując się w każdej gminie, w której nabywał ziemie z Agencji Rolnej (choć na parę dni, gdyż zakup ziemi był możliwy jedynie dla mieszkańców gminy). Dziwne, że sprzedająca grunt Agencja nie zauważyła tego „naginania”. A może to normalne w naszych warunkach? Wysiłek Pana M.T. się opłacił, gdyż państwo funduje mu nagrodę w postaci tzw. dopłat. W przypadku „byznesu” pana Macieja, podobno chodzi o więcej niż milion.
Przypominam sobie, że pan Piskorski swego czasu kupił legalnie grunt, by go zalesić i w efekcie przestał być członkiem PO. Choć zasługi miał ogromne."

Przykład znaleziony od ręki.

A więc --- jeżeli oprócz wyraz "biznesman" funkcjonują wyrazy "byznes", "byznesman", "byznesmen" ( fonetyczne kalki wyrazów angielskich) , wyraz "byzneswoman" także funkcjonuje i jest językowo poprawny, choć niewątpliwie rzadziej spotykany. Być może, niebawem narodzie się wyraz" byznesłumen"...

Pozdrówko.

Dzięki za komentarze

joseheim:

„Kiedy doprowadziła swoje ręce do czystości...” - kolejne dość dziwne, mało naturalne zdanie. - A ty nie doprowadzasz swoich rąk do czystości? Przecież to jest jak najbardziej poprawne!

Umiejętność czytania sarkazmu z ruchu warg naprawdę robi wrażenie. - Cóż... przykro mi, że tego nie umiesz, ale ludzie w takim przypadku inaczej układają wargi, marszczą brwi i/lub mróżą oczy (chociaż to, przyznaję, nie są wargi)

Brdzo mi przykro, że czujesz się niedowartościowany, ale bywają opowiadania, gdzie nie występują żadne kobiety i nic do nich nie mam!

> „Kiedy doprowadziła swoje ręce do czystości...” - kolejne dość dziwne, mało naturalne zdanie. - A ty nie doprowadzasz

> swoich rąk do czystości? Przecież to jest jak najbardziej poprawne!

Poprawne, ale w narracji opowiadania sztuczne, przez co brzmi niezamierzenie śmiesznie (podobnie zresztą jak wspominane już "doświadczenie stratowania").

Pewna ilość powtórzen: "Po chwili dostrzegła mnie stojącą kilka metrów po jej prawej stronie. Odezwała się do mnie, jednak nie umiałam wychwycić ani jednego słowa z powodu gwaru, jaki wokół mnie panował".

Zauważyłam trzy wielokropki, z czego ani jeden nie ma uzasadnionej racji bytu. Też rzuciło mi się w oczy, że same kobiety. I w dodatku chyba same rude;) Zdecydowanie unikałabym dawania dwóm bohaterkom dwóch skomplikowanych imion na tę samą literę. Za nic czytelnik nie będzie ich rozróżniać. Jak jedna ma A-cośtam, to drugiej daj B-cośtam, przynajmniej będzie potem wiadomo o którą chodzi. Język jest strasznie prosty, wręcz rzekłabym, że prymitywny i nie pasuje do historii, jednak mimo wszystko stylizowanej na jakieś średniowiecze. Izba, targ, tłumy, konie - versus - no ekstra, uważaj jak chodzisz, lecznica... gryzie się to. Widać, że jeszcze brak wprawy w pisaniu (i czytaniu! czytaniu DOBREJ literatury!), wprowadzenie postaci na zasadzie: przedstawiamy jedną (medyka) zafascynowaną inną (płomienną) która wpada na trzecią (rudą) jest trochę takie mało wciągające. No i czemu, skoro Ruda najpierw zareagowała agresją, potem podaje rękę i jeszcze się przedstawia? Jakieś to nielogiczne mi się wydało.