Stare, dobre RPG

Jakiś czas temu tą historię udostępniał Russ'a. Oryginalnie opublikowana była Valkiria.net.

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Dryń, dryń…

– Halo, czy jest Arlon? – zapytał głos w słuchawce.

– Arlon? – odpowiedział dziewięcioletni chłopiec, który odebrał telefon.

– No, Arlon… Znaczy się Łukasz…

– Łukasz?

– No, Łukasz… Powinien mieć teraz z 60 lat…

– Dziadku! Do ciebie!

Staruszek podszedł do telefonu.

– Halo?

– Cześć Arlon! – zawołał głos w słuchawce.

Staruszek pomyślał chwilę, po czym bardzo się ucieszył.

– Hi, Benia!

– Posłuchaj, wreszcie skończyłam swój scenariusz!

– Ten scenariusz? Kiedy gramy?

– Za tydzień u mnie, OK?

– Pewnie! Kto jeszcze będzie grał?

– Jeszcze nie wiem. Dzwonię do ciebie jako pierwszego. Ale pewnie Narmo, Gabi, Villemo…

– Super! To do zobaczenia za tydzień!

– Benia?…

– Kiedyś razem grałyśmy w Warhammer’a.

– A, Benia! Co u ciebie?

– Skończyłam ten mój scenariusz. Grasz?

– No pewnie. Tylko kiedy?

 

Na strych weszła staruszka z pomocą swoich wnucząt. Wytarła z kurzu stare pudło i z podekscytowaniem otwarła je. Wyciągnęła z niego segregator i delikatnie wyjęła z koszulki kartę do Warhammer’a.

– Babciu, co to jest? – zapytał chłopiec patrząc z przejęciem na pożółkłą kartkę papieru A4.

– To jest papier wnuczku – odpowiedziała babcia, patrząc z zachwytem na trzymany w ręku antyk.

– A co tu jest? – zapytał drugi wnuczek wyciągając z pudła sakiewkę.

– Tu są kości – babcia wysypała na podłogę różnokolorowe kostki.

– Jakie fajne kryształki! – stwierdził młodszy wnuczek.

– Babciu, a z czego to jest zrobione? – zapytał starszy podnosząc z podłogi jedną z K20’tek.

– To jest plastik, wnuczku, plastik.

– Jakie to nie ekologiczne…

 

– Za tydzień jestem umówiony na sesję. Muszę w takim razie już ruszać – stwierdził Arlon patrząc na swojego dorosłego już wnuka. Wyjrzał przez okno – Muszę dojść do przystanku autobusowego. Przynieś mi jutro śniadanie pod tamto drzewo – wskazał na kasztanowca odległego od domu o jakieś 100 metrów.

– Ambitny cel dziadku – stwierdził z kamienną miną wnuk.

 

W salonie zebrało się sześcioro staruszków. Jeden podłączony do butli tlenowej drzemał w fotelu.

– Jestem Benia, jakby ktoś zapomniał. A ty kim jesteś? – zapytała jedną ze staruszek.

– Ja jestem Narmo – odpowiedziała staruszka trzęsącym się głosem.

– A ty kim jesteś?

– Ja jestem Villemo.

– A ty?

– Arlonek jestem.

– Ja jestem Gabi, a tam śpi Żółty.

Besia odwróciła się w stronę śpiącego.

– Żółty! Za chwilę będziemy grać! Grasz?! – krzyknęła w jego stronę.

Żółty zaczął chrapać.

 

Godzinę później…

Przy stoliku siedzi sześcioro staruszków. Jeden przysypia, lub tylko udaje. Reszta krzyczy i niemal skacze na krzesłach. Jeden przekrzykuje drugiego, w tle idzie jakaś muzyka, której w ogóle nie słychać. Na stoliku stoi kilka świeczek, które jakimś cudem wciążjeszcze stoją pionowo.

– Strzelam do niego z łuku! – zawołała Gabi trzęsąc w dłoni kośćmi.

Kości zabrzęczały na blacie stołu.

– A ja w niego fireball’em! – zawołał Arlon.

– Oboje spudłowaliście! – przekrzyczała ich na chwilę Benia.

– Jak to? Fireball’em?

– To ja do niego z kuszy – odezwała się Villemo. Rzuciła kośćmi.

Benia już była na to przygotowana i rzuciła własnymi, wstając.

– Ha, ha, ha! Pudło!

– Zabiję go! Zabiję go! Zabiję!!! – wrzeszczy Narmo – Ten cholerny smok odważył się mnie zadrasnąć!

Do pokoju wbiega kilkoro małych wnuczków.

– Babciu! Babciu! Bo ci ciśnienie skoczy!

– Nie teraz! Nie widzisz, że właśnie zabijam smoka?!

– Smoka?…

– Dobra to ja w niego włócznią!

– Wsiadam na konia, wyciągam moją 3 metrową pikę i szarżuję!

– Ale ty nie miałaś żadnej piki!

– Ale teraz już mam!

– Smok uderza cię skrzydłem i spadasz z konia!

– To ja go tnę! – zawołali jednocześnie Narmo i Żółty, który z tym okrzykiem na ustach się obudził.

 

– Naprawdę to nic poważnego – stwierdził facet w białym kitlu, mówiąc do grupki staruszków – Chcemy tylko, byście się do nas na jakiś czas przejechali. Pomożemy wam ubrać to bardzo ładne ubranko – mówił uspokajającym głosem, pokazując białą koszulę z bardzo długimi rękawami.

Żółty z butlą tlenową pod pachą popatrzył najpierw na niego, potem na resztę.

– Oni dopiero teraz chcą mnie włożyć w kaftan bezpieczeństwa i do wariatkowa. A ja tam chciałem od dawna – pożalił się.

– My się przecież wszyscy od dawna do niego klasyfikujemy – stwierdziła Narmo.

– Spóźnili się o jakieś 40 lat – dopowiedziała Villemo.

– Moi przyjaciele pomogą się wam ubrać – stwierdził facet i wpuścił do pomieszczenia kilku sanitariuszy.

– Ty! – krzyknęła Villemo – Ja biorę tego z lewej! – i zatrzęsła kośćmi.

– OK. Ja biorę tego z prawej! Szarża! – krzyknęła również Narmo. Obie jednocześnie rzuciły.

– Przerzut! Ha, nie żyjesz!

– Ja też chcę! – zawołała Benia i sięgnęła po własne kości.

Arlon i Żółty już wyciągali własne sakiewki.

– Dobiłam mojego!

– Ten w środku, po prawej też zginął śmiercią tragiczną!

– Oj, masakra!… – skomentował swój rzut Żółty.

– A ja? A ja?! – zawołał Arlon.

– No to bierz ostatniego – odpowiedział mu Żółty.

– Rzut! Przerzut! Przerzut! Przerzut! Plus siła na osiem, magiczny miecz plus pięć…

– Opisać ci to malowniczo? – zapytał Żółty.

– No…

– Resztki twojego są wszędzie… Na ścianach, suficie, 10 metrów przed tobą i za tobą. A najwięcej na tobie…

Sanitariusze patrzyli się na nich baranim wzrokiem, kompletnie nie wiedząc co się dzieje.

– No co tak stoicie – zakrzyknęła Besia – Właśnie wszyscy zginęliście!…

 

Sanitariusze prowadzili grupkę omotanych w kaftany bezpieczeństwa staruszków. Mijali właśnie drzwi z małym zakratowanym okienkiem. Siedział tam staruszek, szukając czegoś w kątach wyłożonych materacami ścian.

– Patrzcie! Senior!

Podbiegli do okienka.

– Kurcze, zepsuła się. Gdzie ja posiałem tą drugą metalową kulkę? – mówił do siebie Senior.

Sanitariusze zabrali ich stamtąd i zamknęli w podobnych białych pokojach bez klamek.

 

Nagłówek gazety z następnego dnia: Grupka staruszków pobiła sanitariuszy z domu wariatów za próbę odebrania im tajemniczych kostek. Natomiast w głównym wydaniu wiadomości pokazane zostało jak z kanalizacji wychodzi grupka ludzi z fryzurami a'la zabójca trolli. Trzymają oni w górze wspomnianą wcześniej gazetę i pokazując na zdjęcie grupki staruszków krzyczą:

– To nasi! To nasi!…