Psia kref, czyli głatko poszło

Również z konkursu "Co Baranek je, że jest taki piękny i gładki?"

 

I nie ma za wiele fantastyki. Właściwie nie ma wcale :)

 

Do wielkiej torby wrzucał kolejne pliki banknotów, starając się przy okazji przeliczać, czy wszystko się zgadza. Ufał bankom, ale pomyłki zdarzały się nawet w tych najlepszych – szwajcarskich. Ten nie był jednym z nich. W jednej z szyb dostrzegł swoje odbicie. Wyglądam całkiem nieźle, stwierdził, uśmiechając się sam do siebie. Może to przez pieniądze?

 

– Pięć milionów – powiedział z ulgą, spoglądając na bankiera.

 

– Dokładnie – dodał drugi z bankierów. – Ale proszę jeszcze chwilkę zaczekać – zwrócił się do Baranka, gdy ten już zarzucił tobół na ramię i zabierał się do opuszczenia lokalu. – Wedle nowych wytycznych po odebraniu wygranej w dużym lotku trzeba uiścić opłatę.

 

– Podatek? – Baranek skrzywił się. Co prawda od tego skrzywiania miał już zmarszczkę podatkową, ale to już nie była jego wina.

 

– Dokładnie – przytaknął trzeci bankier. – Zaledwie milion. – Bankier uśmiechnął się.

 

– No i tak zostają mi cztery bańki – stwierdził Baranek, wypakowując przed chwilą spakowany do torby milion złotych. – Będzie na dom, samochód, własne wydawnictwo, wakacje w Meksyku, kawior…

 

Bankierzy uśmiechnęli się nieznacznie i wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

 

– No, to skoro mamy to już za sobą… – zaczął szczęśliwy zwycięzca, zasuwając zamek błyskawiczny.

 

– W zeszłym roku wprowadzono podatek bezpieczeństwa – wtrącił pierwszy z bankierów. – Do uiszczenia po odebraniu nagrody.

 

– A co to za danina?

 

– To takie zabezpieczenie na wypadek kradzieży – wyjaśnił drugi bankier. – Gdyby ktoś panu teraz ukradł tę torbę, to co?

 

– No, ale czeka na mnie taksówka i…

 

– No, ale gdyby?

 

Baranek zastanowił się. Nie było to takie głupie.

 

– A czy to obowiązkowy podatek? – zapytał.

 

Bankierzy uśmiechnęli się pobłażliwie.

 

– Ile? – chciał wiedzieć.

 

– Sto tysięcy…

 

– No, to nie najgorzej – Baranek odetchnął z ulgą.

 

– Od każdego miliona – dopowiedział czwarty bankier. Skąd ich tu tylu?, zastanawiał się szczęśliwy zwycięzca.

 

– Czyli milion złotych. – Znów torba stała się lżejsza. – I tak zostanie na samochód, własne wydawnictwo, wakacje w Meksyku, kawior… – Rozmarzył się po raz kolejny – Mam nadzieję, że to już wszystko – rzekł Baranek. – Bo taksometr bije, panowie.

 

– Tak, oczywiście. – Tym razem bankierzy odezwali się chórem.

 

Wtedy zadzwonił telefon jednego z bankierów. Podczas rozmowy ów pracownik banku w skupieniu wpatrywał się w Baranka.

 

– Panie Krzysztofie…

 

– Co znów? – rzekł już trochę podenerwowany.

 

– Od zeszłego miesiąca każdy obywatel zobowiązany jest utrzymywać nasze przepiękne stadiony narodowe – stwierdził bankier. – Dopiero teraz obliczono, ile wyniesie pana podatek.

 

– Ile!?

 

– Tylko tysiąc dwadzieścia trzy złote.

 

Baranek otarł pot z czoła.

 

– No i taki podatek to mi się nawet podoba – uśmiechnął się. – Może dostanę za to jakiś bilet na mecz, na piłce kopanej się nie znam, ale…

 

– Tysiąc dwadzieścia trzy złote od metra kwadratowego murawy. – Słowa dotarły do Baranka jakby z oddali. Krew buzowała w nim jak ślina w ustach pseudokibica, który i tak w końcu z wrażenia zdolny jest powiedzieć tylko jedno proste słowo. Szybko pomnożył w głowie.

 

– Cholera! – Nigdy nie kupował tak drogiej trawy. Unijna, psia kref! I tak zostanie na własne wydawnictwo, wakacje w Meksyku, kawior…

 

Gdy już przełożył pozostałe banknoty do małego plecaczka podsuniętego mu przez jednego z bankierów, poczuł, że jak zaraz stąd nie wyjdzie, to dojdzie do rękoczynów.

 

– Czy to już wszystko?

 

– Jak najbardziej. – Jeden z bankierów wskazał Barankowi drzwi. – Po wyjściu z biura zapraszamy do okienka numer trzy.

 

– A na jakiego diabła?

 

– Tam uiszcza się opłaty stałe, opłaty za przygotowanie konta, podatki od spraw pomniejszych i tym podobne.

 

Baranek pamiętał później, że dwóch bankierów musiało go prowadzić do okienka i pomagało mu przy przeliczaniu gotówki, która szła na wszelakiej maści opłaty. Na górników, stoczniowców, rolników, którym nie wzeszła pszenica, archeologów prowadzących wykopaliska w Tunezji, utrzymanie dróg, łatanie dróg, łatanie starych łat, zrywanie starych łat. Na zaprzyjaźnione szkoły w Chinach, naukę tańca dla kombatantów, ordery dla harcerzy, stypendia dla studentów, zbieranie petów na plażach, odśnieżanie chodników. I po tym całym cyrku Baranek wyszedł z banku. Bankierzy z rozrzewnieniem odprowadzili go na sam próg i zaprosili na kolejną wizytę. Machali zza przeszklonych okien, gdy wsiadał do samochodu. Ocierali wilgotne oczy chusteczkami.

 

– Za czekanie należy się sto dwadzieścia złotych – burknął taksówkarz.

 

Baranek z trudem rozluźnił zaciśniętą pięść, w której ściskał jeden banknot. Ostatnie sto złotych z wygranej w dużego lotka. Sięgnął do kieszeni po portfel. Coś chyba zostało z wypłaty. Wygrzebał dwudziestkę. Monety wyrzucił na dłoń.

 

– Cholera, nawet na kawior nie zostało – powiedział ze łzami.

 

– Dokąd? – zapytał kierowca.

 

– Do domu – rzekł Baranek – Do domu… do domu… do do…

 

 

 

– Do do.. do… do – mruczał Baranek.

 

Gdy się obudził, w świetle lampki zobaczył twarz żony. Dzieciaki spały między nimi i cichutko pochrapywały. Jak to dzieciaki – ładnie.

 

– Co się stało? – spytała.

 

– Miałem koszmar – stwierdził Baranek, ocierając czoło. – Śniło mi się, że wygrałem w dużego lotka.

 

Baranek dostrzegł jej pytające spojrzenie.

 

– Wierz mi. To był koszmar, kochanie. Teraz jest dobrze – stwierdził, głaszcząc synka po główce. – Teraz jest dobrze.

 

Pieniądze szczęścia nie dają, pomyślał Baranek, i na pewno nie sprawiają, że człowiek wygląda dobrze. A i tak nie lubię kawioru, przypomniał sobie jeszcze zanim zasnął.