Jak w bajce [BG]

30 czerwca

Kochany Pamiętniczku!

Cholera, cholera, cholera! Tatulo wysłał mnie do cioci Zosi! Będę tu tkwić do końca wakacji. Cholera!

„Zmiana klimatu dobrze ci zrobi, moja Królewno.” Tak powiedział. Wyobrażasz sobie?!

Gdyby mnie na Teneryfę wysłał, albo coś, to rozumie, ale do Gdyni? Pfff… Jestem wściekła! Ciotka, owszem miła, pociesza mnie, mówi, że zorganizuje mi jakieś rozrywki. Taaa… jasne, pogramy sobie w brydża z jej koleżankami z kółka różańcowego. Na zapałki.

Byłabym załamana, gdybym nie była tak wściekła. Wrrr… mogłabym drapać i gryźć, gdyby mi nie było szkoda paznokci (ładne te nowe akryle!) i zębów (jeszcze by mi się coś w aparat wkręciło!).

Całe szczęście, że ciocia ma ładny, duży dom. Mam swój pokój, ten nad garażem. Nikt mi nie będzie wypominał, że muzyka za głośno.

Nie wiem jak to przeżyję.

Cholera!

 

2 lipca

Pamiętniczku Mój Miły!

Nudzę się! Zdycham z nudów. Śpię, jem, gapię się w telewizor i słucham o rozlicznych chorobach cioci. Ma kobieta zdrowie, gdybym ja miała tyle dolegliwości, pewnie bym już nie żyła.

Muszę znaleźć sobie zajęcie. Przypomnę cioci o tych rozrywkach, które mi obiecała. Może przynajmniej wyjdziemy z domu.

 

4 lipca

Najmileńszy Mój!

Mam rozrywkę!

To znaczy nie mam, ale jest!

To znaczy mam Strażnika!

Kochana cioteczka to ma łeb! Żebym się nie nudziła i miała towarzystwo bardziej w moim wieku, poprosiła sąsiadkę, żeby poprosiła swojego wnuka, żeby mnie oprowadził po mieście, zabrał na plażę, a potem może jeszcze do Sopotu i do Gdańska. Kochana Cioteczka!

Ma mnie pilnować. Jest kilka lat starszy, ciocia twierdzi, że mądry, bo student. Tu bym się spierała, ale po co? Może być mądry, a nawet przemądrzały, byleby mnie zabierał z domu. Byleby to „trzymanie mnie z dala od kłopotów” nie oznaczało całych dni w towarzystwie „naszej kochanej Zosieńki”. Jeszcze go nie widziałam, nie rozmawiałam z nim. Trochę się boję, że to sztywniak i maruda, ale lepszy on, niż areszt domowy.

 

5 lipca

Pamiętniczku!

Nie uwierzysz!!! Ten mój Strażnik to jest niezłe ciacho! Coś ok. metra osiemdziesiąt, blond włosy, niebieskie oczy w seksownej obwódce ciemnych brwi i rzęs. Mrauuu… I ten głos… Fajny jest. I całkiem niegłupi. Może trochę zadziera nosa. Może trochę za wyraźnie daje mi do zrozumienia, że nie jest zachwycony tą swoja „pracą”(a właśnie, to jest przykre, ale chyba mu płacą za dotrzymywanie mi towarzystwa), ale się poświęci. Owszem, wkurza mnie to, ale w sumie mi to lata, niech się „męczy”! A ja i tak jestem bardziej zadowolona niż zła. Beznadziejne wakacje właśnie zyskały jaśniejszy akcent.

Może jak trochę nad nim popracuję, to będzie milszy.

Na imię ma Paweł. Ładnie.

 

10 lipca

Pamiętniczku Kochany!

Wybacz, że cię tak zaniedbuję, ale dzieje się! Oj, dzieje się! Nie mogę ci wyznać wszystkiego, nie teraz, dopiero gdy znajdę lepszą kryjówkę, tak na wszelki wypadek.

Oswajam Strażnika! Śmiało mogę rzec, że je mi z ręki. W przenośni i dosłownie. Ha! Ma się ten urok osobisty.

Zabrał mnie już do Gdańska i Sopotu. Świetnie się bawię. Tatulko nawet nie wie, jaką mi wyświadczył przysługę. I niech jak najdłużej pozostanie w błogiej nieświadomości. Całe szczęście, że w tych Andach mają utrudnioną łączność jeszcze przez najbliższe kilka tygodni. Rozmowy z ciotką ograniczają się do krótkich informacji, że „żyję, jestem zdrowa i grzeczna” i tyle, na więcej nie starcza czasu.

Ciocia niczego nie podejrzewa. Jest przekonana, że takie zwiedzanie okolicy dobrze mi zrobi, a Paweł to bardzo przyzwoite towarzystwo dla młodej panienki. He! Owszem, przyzwoite, ale już nie długo!

 

15 lipca

Drogi Pamiętniczku!

Znowu zaczynam się nudzić. To jeżdżenie i łażenie po Trójmieście już mnie męczy. Ile można?! Czy on nie widzi, że te wszystkie kościoły i kamieniczki są prawie takie same? Spoceni turyści też mnie wkurzają, ciągle tylko „Czy zrobi nam pan zdjęcie?”, bo jemu niby tak dobrze z oczu patrzy. Taaa… jasne cudny chłopak.

Na plaży tylko godzinkę posiedzieliśmy, bo to nieedukacyjne zajęcie i grozi rakiem skóry. Wyobrażasz sobie? Tak mi powiedział! Chyba mam go dość.

 

16 lipca

Najukochańszy Pamiętniczku!

Dziś znacznie lepszy dzień. Mój Strażnik znowu fajny. Zorganizował dla nas piknik. Wieczorem. Na dzikiej plaży. Było bosko! Romantycznie i czule. Tak udanej randki jeszcze nie miałam.

Chociaż… chociaż ten piasek na plaży mógłby być mniej piaszczysty. Powłaził mi w miejsca niewymowne i ledwie doszłam do domu.

W sumie wychodzi na to, że przyjemniejszy od randki był prysznic.

 

18 lipca

Miły Mój Pamiętniczku!

Robi się gorąco. I nie mówię tylko o pogodzie. Ten mój Strażnik to taki niby przyzwoity, ale krew nie woda, a ja nie ostatnia paskuda i coś nas tak ciągnie ku sobie… No, mnie to już od dawna ciągnie, już się doczekać nie mogę, ale on tylko cmok w czółko i cmok w czółko. Noż, zdziczeć i oprzyzwoicieć można od tego.

Ciocia też nie ułatwia sprawy. W domu na krok nas nie odstępuje, a w plenerze to się chyba chłopak krępuje, albo co.

Mógłby mnie porwać! Wywieźć gdzieś i więzić. Oczywiście więzić w miłosnym uścisku.

Ech…

 

22 lipca

Kochany Pamiętniczku!

Porwał mnie!

No, jak kocham moje kapcie, porwał mnie! Wywiózł i uprowadził! Niecnie!

No, powiedzmy, że prawie niecnie. Zaproponował mi wyjazd nad jeziorko, pod namiot. Wyjechaliśmy rano, gdy ciocia była w kościele. Nie pytał jej o zgodę, ja też nie (oczywiście!), bo by się pewnie nie zgodziła. Ale ledwie wyjechaliśmy z Gdyni, nie wytrzymał i zadzwonił do cioci z przeprosinami i zapewnieniem, że za trzy dni odda mnie całą i zdrową.

Eeee… mięczak! Ale przystojny.

Zapowiada się super!

 

23 lipca

Kochany Mój!

Leje! Żabami rzuca! Też mi romantyczna wycieczka! Ja chcę do domu!

Czy jest w pobliżu jakiś rycerz? Żeby mnie uwolnić? Ratunku! Błagam!

Mam dość mojego Strażnika! Zamiast szału ciał i uniesień, doczekałam się łowienia ryb w przeciekającej łódce. Zmarzły mi nogi, kicham, śmierdzę rybami, które musiałam pomóc mu oprawić i dymem z ogniska. W sumie ognisko i pieczone rybki były fajne, ale reszta do bani. Znowu cmoczek w czółko i „Dobranoc Kochana”, a potem zaczęło padać, lać i jeszcze mocniej lać. Gdy się przejaśniło, w tym okropnym deszczu, zwinęliśmy namiot, zebraliśmy graty i pobiegliśmy do pensjonatu. Na szczęście nie było daleko. Siedzę tu już cały dzień i nudy. Nudy niesamowite. Mój romantyczny kochanek czyta książkę i zapytuje regularnie co pół godziny „czyż dźwięk pluszczącego deszczu nie jest kojący”.

Jak jasna cholera! Jestem ukojona!

Za jakie grzechy?! (W sumie wiem za jakie i ty też Pamiętniczku, ale to nie jest istotne dla dramaturgii moich obecnych przeżyć.) Za jakie winy muszę tu pokutować?!

Trzeba będzie się ulotnić. Jeśli rycerz sam się nie zjawi, to go sobie poszukam.

 

24 lipca

Pamiętniczku!

Ufff… Nareszcie w domu, a właściwie w domu cioci. Udało mi się uciec. Odpoczywam w ciepłym, suchym i przyjaznym miejscu. Sama. Całe szczęście sama.

Zdziwisz się, ale znalazłam rycerza. Serio, serio.

A było tak… Kiedy Strażnik poszedł do toalety, zwinęłam swoje rzeczy i wybyłam cichutko z pokoju. Postanowiłam wracać do cioci, choćby piechotą.

Wcześniej proponowałam Pawłowi, żebyśmy wracali do Gdyni, ale według niego spotkała nas fantastyczna przygoda i odwiezie mnie dopiero za kilka dni, tak jak obiecał cioci. Ale ja już nie mogłam wytrzymać. Dwa kolejne dni z tą ofermą jawiły mi się jako wieczność. Tfu… jak ja piszę? Jak nic przelazło z niego na mnie. Z czasem powinno mi przejść. Cholera!

Dlatego postanowiłam wiać. Niestety nie miałam pieniędzy. Ale zawsze można jechać stopem, byłam przekonana, że sobie poradzę. Znasz mnie, ja zawsze sobie radzę.

Padało. Ale deszcz wydawał mi się mniej upierdliwy niż wcześniej, przynajmniej przestałam śmierdzieć. Kobieta w pensjonacie powiedziała mi jak dojść do przystanku autobusowego. Miały być cztery kilometry, a ja szłam i szłam i szłam i końca widać nie było. To mi nie przeszkadzało, ale bałam się, że Strażnik zacznie mnie szukać i ruszy za mną w pogoń, żebym się nie zgubiła i nie przepadła, bo by mu ciocia pewnie uszu natarła, albo zrobiła coś jeszcze gorszego np. spojrzałaby z dezaprobatą.

Doszłam do przystanku. Sprawdziłam obszarpany rozkład jazdy. Miałam godzinę. Za dużo. Zaczęłam się bać. Zastanawiałam się, czy nie iść dalej i nie złapać jakiejś podwózki po drodze. Tak też zrobiłam. Ruszyłam i przewróciłam się, gdy za moimi plecami ktoś zawołał „A dokąd to Królewno?” Spanikowałam, chciałam uciekać, ale poślizgnęłam się i znowu wpadłam w błoto. Silne ręce wzięły mnie pod pachy i podniosły bez wysiłku. Upacianą w błocku ręką odgarnęłam mokrą grzywkę z czoła, żeby przynajmniej stanąć z zagrożeniem twarzą w twarz.

Całkiem sympatyczna mordka należała do młodego rowerzysty. Nie słyszałam go wcześniej przez kaptur na głowie i deszcz. Ponoć jechał za mną przez pewien czas, ale byłam tak zajęta własnymi myślami, że kompletnie go nie zauważyłam.

Spłynęło ze mnie napięcie. Troska obcego chłopaka, była jak katalizator, cała moja złość, rozczarowanie i strach, zamieniły się w potok łez. Nie byłoby ich widać w tym deszczu, ale kilka charakterystycznych chlipnięć i moja wykrzywiona gęba, poinformowały rowerzystę, że płaczę. Głupio mi było. A on wyjął paczkę chusteczek higienicznych, które i tak niewiele dały w ulewie, ale liczy się gest, i próbował jakoś powycierać moją ubłoconą buzię. Potem zaprowadził mnie pod lipę kilka metrów dalej. Pod drzewem padało ciut mniej rzęsiście. Zapytał uprzejmie czy nie potrzebuję pomocy, a ja mu inteligentnie wychlipałam, że chcę do domu i nie mam pieniędzy i chce mi się pić. Westchnął. Ale jak sympatycznie westchnął! Wyciągnął z plecaka kartonik soku porzeczkowego. To był najlepszy sok jaki piłam, ever! Potem wręczył mi pięćdziesiąt złotych na bilet autobusowy oraz ważny bilet MPK, żebym z dworca autobusowego bezpiecznie dotarła do domu, a wygrzebanym z kieszeni małym, zestruganym ołówkiem zapisał mi swój gdyński adres i numer telefonu na drugim, skasowanym bilecie MPK, żebym skontaktowała się z nim, kiedy znów będę potrzebować pomocy, ale nie wcześniej niż za tydzień, bo jeszcze kilka dni zostaje u dziadków, a ja jestem najfajniejszą zmokłą kurą, jaką kiedykolwiek widział.

Mój Wybawca! Mój Rycerz!

Głupi to ma zawsze szczęście, czyli ja. Nie opuścił mnie, aż do przyjazdu autobusu. Właściwie nawet nie rozmawialiśmy dużo. Po prostu ze mną był.

Paweł znalazł mnie, ale było już za późno. Siedziałam w autobusie i jechałam do Gdyni. Biegł za nami, ale kierowca chyba nie widział go w deszczu. Całe szczęście.

Dotarłam do domu. Ciocia nawet bardzo się nie gniewała.

Cholera! Czuję się jak w bajce.

Za kilka dni zadzwonię. Muszę mu oddać pieniądze i porządnie podziękować.

Kurde. Czuję się jakbym zmądrzała. Jak ci się wydaje Pamiętniczku?

 

„Tylko ci się wydaje, Królewno, tylko ci się wydaje.”