Kara Śnieżki

Śnieżkę jak zwykle obudziło lizanie. Zaczęła się zastanawiać, który z krasnoludków ośmielił się tym razem. Gapcio to na pewno nie był. Jako największy wielbiciel jej stópek najczęściej miał śmiałość by przekraczać granice. Jednak jego języczek był zdecydowanie mniejszy. Do tego dużo lepiej nim operował. Śnieżka uwielbiała jak powolutku wylizywał każdy kawałeczek jej skóry. Delikatnie liźnięcia sklepienia stopy i paluszków zawsze wprawiały ją w dobry nastrój. Co nie znaczy, że nie karała Gapcia jeszcze mocniej. Wszak zawsze robił to bez pozwolenia. Dziś jednak było inaczej. To nie był mały, miły języczek krasnoludka. Ktoś obcy wdarł się do ich chatki. Obcy… Nie… To jednak znajomy. Kiedyś czuła już tę szorstkość, zachłanność i pośpiech. Nie otwierając oczu mruknęła:

– Aslan, miło, że wpadłeś. Co słychać w Narnii?

– Wasza Wysokość jak zawsze niezwykle przenikliwa. Wybacz, że się ośmieliłem Pani, ale nie mogłem się po prostu oprzeć tym boskim paluszkom.

– Mam do ciebie słabość kocie, ale nie mogę dawać złego przykładu. Bez kary nie wyjdziesz dziś.

– Jak sobie życzysz Wasza Wysokość.

Królewna przeciągnęła się. Otworzyła oczy i wrzasnęła

– Kto ci to zrobił?

Przed nią klęczał lew, lew bez grzywy. Śnieżka kochała się nią bawić. Zanurzać dłonie, ciągnąć i szarpać. Lubiła patrzeć jak krasnoludki zaplatają tysiące warkoczyków i zawiązują na nich różnokolorowe kokardki. Wiedziała, że duma Aslana cierpi straszliwie. Czerpała przyjemność z upokarzania innych. A oni… Lew jak każdy kot skrywał swoje tajemnice. W każdym razie, co jakiś czas przybywał do siedziby krasnoludków po to, aby służyć swojej pani.

– Drobna przygoda. Odrosną Wasza Królewska Mość.

– Odrosną, odrosną. A co ze mną, nie pomyślałeś durny pchlarzu. Odebrałeś mi przyjemność.

– Wybacz o pani. Nie pomyślałem – powiedział Aslan. I choć nie było tego widać zaczerwienił się z lekka.

– Taaa. Nie pomyślałeś…. No cóż w takim razie ja pomyślę.

Śnieżka wbrew krążącej opinii nie była wcale grzecznym i słodkim dziewczątkiem, które zła macocha wygnała z zamku. Tę wersję stworzyła na potrzeby grafomanów, którzy uwielbiali łzawe historia. Z krasnoludkami zamieszkała dobrowolnie. Dość miała macochy, która była gotowa jej nieba przychylić. Była taka miła i kochana, że nikt normalny nie mógł tego znieść. A przynajmniej nie Śnieżka. Wybrała swoją drogą. Mieszkanie z krasnoludkami miało swoje zalety. Do tego od czasu do czasu pojawiał się jakiś ciekawy typ z innej bajki. Tyle, że dziś lew ją zirytował. Myślała nad porządną karą dla krnąbrnego kota. A jakby tak…

– Krankins obreks wandis – mruknęła pod nosem królewna.

Lew przestał być lwem. Na podłodze klęczał mężczyzna. Mały, grubiutki, łysy. Ubrany tylko w pończochy i czarny gorset wyglądał groteskowo. Królewna uśmiechnęła się.

– Za dwa miesiące grzywa odrośnie. Wtedy może przywrócę ci poprzednią postać – powiedziała Śnieżka.

Aslan spojrzał w lustro i zawył, tak, że usłyszeli go w pałacu. Był łudząco podobny do pewnej znanej postaci z innej bajki, bajki dla dorosłych pt. "Polityka", do której znajomości żaden szanujący się bohater, nie miał zamiaru się przyznawać. Stał się trzecim bratem.