Zamiana

Obudził go nagły ruch ciała. Minimalnie uniósł prawą powiekę i równie szybko ją zamknął. Koszmar trwał. Na poduszce obok spoczywała druga głowa. Głowa, w której ukrywała się jego kobieta. Drobna, delikatna, małomówna Emma. Ruch powieki trwał setne ułamki sekundy. A jednak został zauważony.

– Wiem, że nie śpisz – usłyszał głos Emmy.

Próbował jeszcze udawać. Chrapnął przez nos. Nie pomogło. Nie przestawała mówić. Zatęsknił za czasami, kiedy wyłączała jej się fonia i milczała w jego obecności.

– Musimy porozmawiać – kontynuowała – otwórz oczy.

Z niechęcią podniósł powieki. Nie miał najmniejszej ochoty na kolejną pogadankę. Nie chciał wysłuchiwać po raz 2365 o tym, że coś może pójść nie tak. Cholera, wiedział o tym jeszcze zanim zdecydował się na zmianę. Wydawało mu się, że ona też to wiedziała. No tak, wtedy jeszcze tylko się uśmiechała i potakiwała głową.

– Jutro czeka nas trudny dzień – zaczęła.

– Wiem. Dlatego śpij już. Ciało musi wypocząć – próbował logicznym argumentem trafić jej do przekonania.

Logika na niewiele się zdała. Miał wszak do czynienia z samicą. Ich rozumowanie było co najmniej pokrętne.

– Nie mogę spać. Denerwuję się.

– Czym? – zapytał, chociaż doskonale znał odpowiedź.

– Tym co stanie się jutro.

– A co się stanie?

– No wiesz… – zaczęła i nie dokończyła.

Wiedział. Jak miał nie wiedzieć. Od trzech tygodni codziennie mu to uświadamiała. I w końcu ten dzień miał nadejść.

– A jak się nie uda? Jak coś pójdzie nie tak?

– Ryzyko wynosi jak 4000000000:1. Nie panikuj. Będzie dobrze. Nie było problemów w tę stronę nie będzie i z powrotem. Myśl o tym, że jutro będziemy w domu – mówił spokojnym, cichym głosem, który zawsze ją uspokajał.

– Ale… zaczęła

– Dość. Nie ma żadnego ale – przerwał jej – spać.

Przysunęła do niego głowę. Zamilkła. Po chwili zaczęła lekko posapywać. Eryk wsłuchiwał się w jej oddech i marzył o papierosie. Od trzech tygodni nie palił.

– Pierwszą rzeczą, jaką jutro zrobię po przemianie będzie wyciągnięcie paczki starych dobrych Marlboro

Tymczasem w innym miejscu…

– Boję się – powiedziała Ema.

– Dwa tysiące czterysta dwadzieścia pięć – mruknął Ryk – Będzie dobrze. Jutro wszystko wróci do normy. Śpij w końcu.

– Nie mogę. Źle zrobiliśmy. Nie trzeba nam było się na to godzić.

– Dobrze zrobiliśmy. To były piękne trzy tygodnie – powiedział odgarniając jej włosy z czoła.

– Piękne. Ale chcę już wrócić do siebie. Tęsknię za lataniem.

Te trzy tygodnie były dla Ryka ciężkie. Jego gadatliwa, kochana Ema prawie z nim nie rozmawiała. Rzadko opowiadała się, a jeśli już to po to, aby powiedzieć, że się boi.

– Ja też, mała – rzekł w końcu – Śpij.

Zasnęła szybciej niż się spodziewał. Wtuliła się mocno w niego. Jeszcze bardziej niż za lataniem tęsknił za bliskością. Te ciała były tylko namiastką. Wystarczyło się na chwile odwrócić, by Ema gdzieś ginęła. To było strasznie uciążliwe. No i brakowało mu pożądanego ognia. Od trzech tygodni nie zapalił.

Nadeszło jutro. Przemiana udała się. Emma i Eryk dokonali zamiany powrotnej z Emą i Rykiem. Ich dusze wróciły na właściwe miejsce. Dwugłowy smok z rykiem zerwał się w powietrze wykonując kolejne salta. Ryk w końcu mógł sobie poziać ogniem. Eryk zaś z radością wygrzebał z kieszeni dżinsów paczkę poczciwych papierosów.

– Mówiłam, że się wszystko uda – śmiała się szczęśliwa Emma.

– To była bułka z masłem – ryknęła z góry Ema.