Przemiana

Sobota. Po całym tygodniu zapierdalania w firmie ubezpieczeniowej nie mam ochoty na nic, poza wódką i laseczkami. Umówiłem się z kumplem w klubie „Paradise”. To nowy lokal, więc chcemy go obejrzeć i się zabawić. Dochodzi ósma, stoję nieopodal klubu i już z daleka widzę radosną minę nadchodzącego kompana. Wygląda, jakby przed chwilą wygrał milion w totka. Nie daje mi dojść do głosu, od razu odciąga mnie na bok i podekscytowany pokazuje małe pudełeczko.

– Stary, zwariowałeś? – pytam zszokowany – Komu chcesz się oświadczać?

Nie odpowiada, tylko powoli uchyla wieczko pudełka. W środku leżą dwie małe, zielone pigułki.

– To da nam takiego kopa, jakiego jeszcze nie mieliśmy. Kosztowały kupę forsy, więc jesteś moim dłużnikiem – mówi konspiracyjnym szeptem.

Wzruszam ramionami. Po ostatniej genialnej pigułce rzygałem przez 2 dni. Jednak gdy widzę, jak kumpel bierze jedną i błyskawicznie połyka, idę w jego ślady. Nic się nie dzieje, wchodzimy do klubu i rozglądamy się w poszukiwaniu jakiejś kanapy. Niedługo później dosiadają się do nas dziewczyny. Pijemy kielich za kielichem, tańczymy, obmacuję laski bezceremonialnie, a one są zachwycone. Świat wiruje, dyskotekowa kula rozbłyska barwami tęczy, a ja czuję się nieziemsko szczęśliwy. Tak, to na pewno jest udany wieczór. I będzie udana noc, z tą cycatą rudą, której imienia w tej chwili nie pamiętam. Muzyka całkowicie przejmuje nade mną władzę, szaleję w rytm przebojów lat 80. Aż nagle ktoś naciera na mnie i czuję, jak na mojej szyi zaciskają się zęby. Upadam na parkiet. Wokół mnie zaczynają gromadzić się sylwetki. Przyglądam się im z poziomu podłogi. Dlaczego nikt mi nie pomaga?

– Jest pod wpływem przemiany – słyszę czyjś głos.

Twarze nade mną zaczynają się rozmywać. Już nie rozpoznaję kto jest mężczyzną, a kto kobietą. Robią się niewyraźni, jakby przeźroczyści, ale dostrzegam, że się ze mnie śmieją. A z ust wystają im śnieżnobiałe kły. Wampiry! Ugryzł mnie jakiś pieprzony wampir! Wściekłość stawia mnie na nogi. Jeszcze przez chwilę tłum mi się przygląda, a potem znów zaczyna tańczyć, jak gdyby nic się nie stało. O nie, nie podaruję im tego. Wybiegam na zewnątrz. Przez dłuższy czas kluczę wśród ulic, aż w końcu trafiam na ogródki działkowe. W jednym z budynków znajduję siekierę. Uśmiecham się triumfalnie. Już ja im pokażę, przekonają się, że ze mną się nie zadziera. Chowam swoją zdobycz pod marynarkę i powoli wracam do klubu. Bez problemu wchodzę na salę, ochroniarz nie zauważył niczego podejrzanego. Staję na środku i wyciągam siekierę. Nadszedł czas zemsty, drogie wampirki. Czytałem kiedyś, że takiego nieumarlaka można zabić tylko przez poćwiartowanie i spalenie. A zatem do dzieła.

Nikt nie jest w stanie mnie powstrzymać. Ostrze tnie gładko, rzadko trafia na jakikolwiek opór. Oblepia mnie jakaś ciepła, dziwnie pachnąca substancja. Czuję podniecenie i głód. Głód krwi. To pewnie wina tej przemiany, o której mówili wcześniej. Zamieniam się w jednego z nich? Gdy zapada cisza, rozglądam się wokół. Wszędzie widzę czerwień. Wychodzę w poszukiwaniu ognia, muszę to wszystko spalić. Na wprost wejścia do budynku stoi facet, który wygląda jak łowca wampirów z filmu Van Helsing. Mierzy do mnie z pistoletu ze srebrnymi kulami. Ale ja nie dam się tak łatwo zabić. Podnoszę siekierę i biegnę na niego z dzikim okrzykiem. Słyszę odgłos wystrzału. Kula trafia prosto w serce. Zatrzymuję się i podnoszę na niego zdziwiony wzrok. Czuję, jak umieram.

– Co tu się stało, Borewicz? – pyta mężczyzna, który wysiadł właśnie z kolejnego radiowozu.

– Kolejny czubek na haju. Wymordował cały klub niewinnych ludzi, panie komendancie. Na szczęście nie zdążył go podpalić. To już trzeci przypadek w ciągu dwóch miesięcy. – policjant wskazuje na czarny foliowy worek, pod którym widać ludzki kształt i jasnoczerwoną plamę.

– A więc wszystko wskazuje na to, że faktycznie mamy do czynienia z nowym narkotykiem. Jak go nazywał nasz kapuś?

– Przemiana, panie komendancie. Przemiana.