Czas, którego nie pamiętamy

Wyrwałem się na chwilę z objęć Diablo 3 i … taki tego efekt. Życzę miłego czytania i wytykania błędów ;)

 

===============================================================

 

 

 

Leżał na lodowatym stole. Równie zimne światło niemal wypalało zmrużone oczy. Pochylające się nad nim istoty wyglądały wrogo – w rękach trzymały błyszczące, ostre narzędzia, twarze skrywały za maskami. Obserwowały go uważnie przymrużonymi oczyma.

 

Spróbował podnieść głowę, jednak bezskutecznie – była jak przynitowana do stołu. Spuścił więc maksymalnie wzrok – kątem oka zauważył jakieś czerwone, półkoliste, postrzępione kształty. Czuł też tępy ból w okolicy serca – i wtedy dotarła do niego brutalna prawda. Miał rozwartą klatkę piersiową, przechodził operację na otwartym sercu. I był tego świadom – a to mogło oznaczać tylko jedno – narkoza była za słaba! Spanikował. Zaczął się szamotać – ale ciało zupełnie nie chciało go słuchać. Leżał nieruchomo jak kłoda drewna, a zespół zgromadzonych wokół chirurgów nerwowo wykrzykiwał kolejne komendy. Jeden z nich miał w dłoniach dwie długie, płaskie metalowe łyżki…

 

Chwilę później Piotr poczuł przeszywający ból, na moment pojaśniało mu w oczach i zapadła zimna ciemność.

 

***

 

Ocknął się gwałtownie – jak człowiek budzący się z koszmarnego snu. Leżał, przykryty poszarzałym prześcieradłem. Był cały sparaliżowany – może to przez strach, spowodowany ostatnimi wspomnieniami, a może przez działające wciąż trankwilizatory. Nie mógł poruszyć nawet końcami palców. Wydało mu się dziwne, że głowę również miał okrytą osobnym, białym kawałkiem materiału. Panująca tu cisza nie dawała mu spokoju – zdawał się słyszeć jedynie dźwięki pracującego miarowo wentylatora. „Halo, czy jest tu ktoś?! HALO!” – chciał zawołać, lecz usta były równie nieruchome, co reszta ciała.

 

***

 

Patrzył na czyste, niemal sterylne pomieszczenie. Metalowy stół, na którym leżał, przypominał płytką wannę. Widział też siebie, nagiego, nieruchomego, z poszarzałą skórą i zamkniętymi oczyma. Czuł… nie, nie czuł – był świadom powolnego rozkładu swojego ciała. Spostrzegł, jak pracownik prosektorium beznamiętnie i metodycznie usuwa jego narządy wewnętrzne, wypełniając czymś powstałe puste przestrzenie. Zauważył też grube igły, wbite w tętnice. Jakaś ciecz nieśpiesznie sunęła gumowymi wężykami, wypełniając sukcesywnie cały układ krwionośny. Piotr Kosiński obojętnie przyglądał się własnemu trzydziestoletniemu trupowi, leżącemu na stole sekcyjnym…

 

***

 

Pogrzeb wydawał mu się nudny i zdecydowanie za długi. Ksiądz odprawiał swe modły jakby z przymusu, zgromadzone babki i ciotki zawodziły jedna przez drugą. Ojciec nieskutecznie próbował dodać matce otuchy. Dzieci najbliższego kuzynostwa, zabrane siłą sprzed konsol do gier, śmiertelnie się nudziły i nie próbowały nawet tego ukryć, ziewając przeciągle raz po raz.

 

Gdy cały ten czarny, płaczliwy rytuał dobiegł końca, ziemia przyjęła martwe ciało oraz żywy umysł Piotra w ciche i mroczne objęcia. Lecz on nie był na to jeszcze gotowy.

 

***

 

Pierwszy rok był dla niego najgorszy. Leżał w głuchej pustce. Wręcz czuł przytłaczającą go zewsząd smolistą, wilgotną i gęstą ciemność. Przez kilka dni po pogrzebie próbował wydostać się na zewnątrz, krzyczeć, wołać o pomoc, ale szybko zdał sobie sprawę, że to działania pozbawione sensu. Ciało rozkładało się szybko. Mięśnie praktycznie przestały istnieć. Robaki już dawno poczuły upajającą woń posiłku i coraz śmielej wdzierały się do jego trumny. Ogarnęły go niemoc, bezsilność, brak możliwości działania – leżenie w mogile było gorsze niż przebywanie w więzieniu o najostrzejszym rygorze. I świadomość, że tak może być już na zawsze – wszystko to doprowadzało go do obłędu. To było jak sen, z którego nie można się obudzić. Sen, który nas dusi i męczy. Albo jak całkowite kalectwo, upośledzenie ciała – przy zupełnie sprawnym umyśle. Więzienie idealne.

 

Piotr niełatwo pogodził się ze swym losem. Ale gdy nie masz możliwości sprzeciwu – możesz jedynie się zgadzać.

 

Próbował zająć swe myśli, skupić je na czymś konkretnym, wypełnić sobie czas. Rozmyślał nad życiem, zastanawiał się, co było w nim najbardziej wartościowe, a co zmieniłby na lepsze. Szybko jednak zrozumiał, że nie ma to żadnego celu. Wizja wiecznego „spoczynku” w totalnym zawieszeniu zupełnie go zmiażdżyła.

 

***

 

Poddał się po trzech latach. Pozwolił, aby matka ziemia przyjęła jego ciało i pochłonęła udręczony umysł. Wtedy wszystko się zmieniło.

 

Piotr poczuł, jakby zaczął się rozpływać. Świadomość rozszerzała się, delikatnie pulsując. Uczucia wolności i nieskrępowania wyparły zupełnie dotychczasowe wrażenie uwięzienia. Mrok, ciężki i gęsty do tej pory stawał się mleczny i mglisty – jakby cały świat wokół rozprężał się. Ziemia, robaki, cisza – wszystko to przestało się liczyć, zniknęło za baldachimem delikatnego, atłasowego światła.

 

– Czy jestem w niebie? – zapytał niepewnie. Nie tak wyobrażał sobie Raj. Ku najwyższemu zdumieniu jasność odpowiedziała jego własnym głosem:

 

– W Niebie? Nie – Niebo nie istnieje.

 

– Zawsze o tym wiedziałem – odparł sam do siebie. – Kim jesteś?

 

– Za każdym razem zadajesz to pytanie. Jestem twoim Przewodnikiem. Wskażę ci drogę – chodź za mną.

 

Przewodnik wędrował z nim poza czasem i miejscem.

 

Piotr widział światy, o których istnieniu naukowcy nie będą mieli nigdy pojęcia. Wymiary, dostępne jedynie we śnie. Czasy, które nigdy się nie wydarzą.

 

– Jesteś więc aniołem – dopytywał się nieustannie.

 

– Już mówiłem. Jestem Przewodnikiem. Twoim własnym odbiciem. Zaprzeczeniem. I uzupełnieniem. Byliśmy od zawsze i na zawsze będziemy. Jesteśmy dwiema stronami tej samej istoty. Ty obdarzony zostałeś uczuciami, burzą emocji. Ja – ich zupełnym brakiem. Ty jesteś Umysłem uwięzionym w ciele. Ja – Duszą, poza nim. Ty jesteś zdolny do czynienia dobra i zła. Ja – nie potrafię ich nawet odróżnić. Chodź – niech cykl trwa dalej…

 

Przewodnik scalił się z Umysłem, zatracając się w nim zupełnie.