Gra o czas

Ciemne uliczki wielkich miast są wspaniałym miejscem dla grzesznych kobiet. Niektórzy powiedzieliby jednak, że jej przewinienia były wyższej kategorii.

 

Miała na sobie czarny, skórzany płaszcz, sięgający kostek, który ociekał jasnoczerwonym płynem. W powietrzu zaczął się już unosić metaliczny zapach krwi, będący niemalże afrodyzjakiem dla jej nozdrzy. Stała tak patrząc na swą ofiarę, ciesząc oczy tym makabrycznym widokiem. Ściana przed nią była cała obryzgana krwią, a na ziemi leżał martwy mężczyzna z rozpłatanym gardłem i wnętrznościami wylewającymi się z ogromnego brzucha. Dziewczyna podniosła swoją lewą rękę, w której dzierżyła narzędzie zbrodni i zaczęła starannie je wylizywać. Ciepły płyn rozchodził się po jej podniebieniu doprowadzając ją do orgazmu. Kiedy w końcu uznała, że tasak jest wystarczająco czysty schowała go do wewnętrznej kieszeni płaszcza i uśmiechnęła się z satysfakcją. Zanim odeszła w swoją stronę schyliła się jeszcze nad mężczyzną i ucałowała go w policzek dziękując za udany wieczór.

 

 

 

Drobna postać weszła do kościoła i przeżegnała się na samym wstępie. Skręciła w lewo i idąc między potężnymi filarami rozglądała się nerwowo. Jej wzrok jak zawsze spoczął na drodze krzyżowej i wizerunku Jezusa przybijanego do krzyża. Z nieukrywanym zawodem stwierdziła, że jest to mało realistyczny obraz. Wiedziała przecież, że przybijany człowiek wyrywałby się, skomlał, a przede wszystkim krwawił. Oderwała od niego wzrok dopiero, kiedy zbliżyła się do konfesjonału. Uklęknęła, zbliżyła twarz do krat, zniżyła głos i zaczęła swoją spowiedź.

 

– Niech będzie pochwalony.

 

– Pochwalony moje dziecko.

 

– Ojcze, ja… znowu zgrzeszyłam.

 

– Rozmawialiśmy przecież o tym ostatnio. Miałaś już więcej tego nie robić.

 

– Ale to jest silniejsze ode mnie. Kiedy wychodzę na ulicę i widzę jakiegoś mężczyznę to nie mogę się oprzeć… wiem, że to jest złe i nie powinnam tego robić, a mimo to nie potrafię inaczej.

 

– Rozumiem, że twoje jakby to powiedzieć? Żądze, tak to dobre słowo, są bardzo mocno rozbudzone, ale powinnaś się starać kontrolować i powstrzymywać. To nie jest dobre, a bóg dając nam możliwość grzechu, chciał byśmy sami nauczyli się z nim walczyć. Musisz nauczyć się kontroli nad swoimi pierwotnymi instynktami. Inaczej nie będziesz mogła pójść ścieżką jaką sobie dawno obrałaś.

 

– Wiem Ojcze.

 

– Sama wiedza nie wystarczy. Jeśli rzeczywiście chcesz wstąpić do klasztoru musisz pozbyć się cielesnych żądzy. Wiem po sobie, że jest to ciężkie do osiągnięcia, ale możliwe.

 

Kobieta westchnęła ze znużenia. Czemu nie mógł jej zrozumieć, tylko znowu pouczać? Nie lubiła tego.

 

– Ja naprawdę nie chcę tego robić i wiem, że to grzech śmiertelny, ale ty nawet nie wiesz jakie to trudne. Za każdym razem czuję jak coś w środku, we mnie, aż krzyczy, każe mi to robić. Ja już nie mam siły by to kontrolować, po prostu poddaję się tej dziwnej sile, która jest we mnie. Nie zmyślam. Tak naprawdę jest. Czuję, że dzieje się ze mną coś dziwnego i nie mogę już z tym walczyć…

 

– Dziecko, wymówki tutaj nie pomogą. Rozumiem, że może być ci wstyd za to co robisz, ale nie powinnaś szukać jakichś dziwnych wyjaśnień. Musisz się pogodzić z tym, że masz pewien problem i starać się go rozwiązać.

 

– Ja nie zmyślam! – Wrzasnęła uderzając pięścią o konfesjonał.

 

– Mario spokojnie. Nie jesteś sama. Jest wiele kobiet z podobnym problemem do twojego, jednak to, że jesteś… panią do towarzystwa nie zmienia faktu, że możesz znaleźć sobie inny sposób na życie.

 

– Nie jestem żadną dziwką do cholery! – Warknęła.

 

Jak ten ksiądz w ogóle śmiał pomyśleć, że upadła tak nisko? Jak mógł myśleć o niej w taki sposób? Myślała, że chociaż on ją zrozumie i pomoże jej dźwigać to brzemię. Tymczasem przez cały ten czas odkąd do niego przychodziła myślał, że jest zwykłą, sprzedajną kurwą. W tym momencie cały szacunek jaki do niego czuła uleciał z niej. Siedziała tak trzęsąc się ze wzrastającej złości i coraz bardziej nerwowo zaciskając palce na torebce.

 

– Nie? – Zdziwił się ksiądz. – Przecież cały czas mówiłaś, że wieczorem wychodzisz na ulicę, nie możesz się oprzeć na widok mężczyzny i tak dalej. Przepraszam, że cię uraziłem, ale tylko to przyszło mi na myśl… Co zatem robisz nocami, jeśli mogę spytać moje dziecko?

 

– Chcesz wiedzieć? Naprawdę chcesz żebym ci to powiedziała? A może mam ci pokazać co?

 

– Nie trzeba, wystarczy jak mi powiesz.

 

Po tych słowach Maria wstała od konfesjonału, Podeszła do drzwiczek i otworzyła je. Był to pierwszy raz kiedy ksiądz Adrian zobaczył w całej okazałości jej twarz pokrytą licznymi bliznami. W jej oczach dojrzał błysk szaleństwa i przeraził się. Serce zaczęło mu pędzić jak oszalałe, ręce spociły się, a nogi mu drżały.

 

– Ma… Mario. – Wyszeptał niemalże błagalnie. – Uspokój się.

 

Dziewczyna jednak nie posłuchała. Nachyliła się nad jego uchem i zaczęła złowieszczo szeptać wmurowując tym samym biednego księdza w jego siedzenie.

 

– Zabijam, zabijałam i będę zabijać nadal. A wiesz czemu? Bo to cudowne uczucie, które daje mi władze nad losem tych żałosnych debili. Mogę wybrać sposób w jaki zginą, czy będzie to bolesne, czy też nie. Zobaczyć strach malujący się w ich oczach, usłyszeć jęki i błagania o litość. Myślą, że są tacy silni i wspaniali, że mogą zrobić co zechcą i z kim zechcą, a na końcu okazuję się, że nie mają za grosz odwagi, są żałośni i pozbawieni godności. Lubię widok ich zmasakrowanych ciał, metaliczny posmak ciepłej krwi w ustach i tą satysfakcję, że dzięki mnie tych debili jest coraz mniej.

 

Maria odsunęła się od księdza i spojrzała na niego uśmiechając się szyderczo. Trząsł się ze strachu, a to tylko dodatkowo ją prowokowało i posuwało dalej do przodu.

 

– Czyżbyś się mnie bał ojczulku? – Zapytała niewinnie. – Wiesz co ci powiem? Wyglądasz teraz jak ci wszyscy mężczyźni, w chwili gdy zrozumieli, że to już ich koniec.

 

Do jej nozdrzy doleciał specyficzny zapach uryny. Spojrzała na niego z nieukrywanym rozbawieniem i prychnęła śmiechem.

 

– Boże… nawet twoi kapłani są tacy żałośni. – Poklepała jeszcze tylko księdza po policzku poczym odwróciła się i zaczęła oddalać.

 

– Do miłego ojczulku. – Rzuciła jeszcze tylko na odchodnym.

 

Ksiądz trząsł się w konfesjonale jeszcze dłuższy czas bojąc się podnieść i kiedy już miał wstać usłyszał czyjeś kroki. Usiadł zatem z powrotem i czekał na spowiednika.

 

– Zapomniałam torebki. – Usłyszał tylko znajomy szept, a następnie odgłos otwieranego zamka.

 

Kobieta otworzyła swoją małą torebeczkę i zaczęła w niej szperać bez zbytniego pośpiechu. Wyjęła z niej niewielki przedmiot i uśmiechnęła się drapieżnie. Uśmiech nie spełzł jej z twarzy nawet wówczas, gdy ksiądz wyleciał pośpiesznie z konfesjonału. Dogoniła bez zbytniego problemu przerażonego mężczyznę i przewaliła na ziemię. Ksiądz zaskomlał z przerażenia i próbował się podnieść jednak wtedy Maria stanęła przed nim.

 

– Szkoda, że nie wzięłam ze sobą tasaka. No cóż… pilniczek będzie musiał wystarczyć.– Powiedziała głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji, poczym bez dłuższych przeciągań pokazała mu przedmiot trzymany w ręce.

 

Trzema szybkimi ruchami ręki wbiła w przerażonego księdza narzędzie. Najpierw w oczy, a następnie w krtań. Ksiądz zaczął się krztusić umierając powolnie i boleśnie. Tym czasem Maria kucnęła przy nim, niczym małe ciekawskie dziecko, które pierwszy raz zobaczyło żuczka spacerującego powolnie przez leśny mech, obserwując z niezwykłym skupieniem jego zmieniającą się mimikę twarzy. Patrzyła na rozbabrane gałki oczne, z których zaczęło wyciekać nieśpiesznie białko, krew powolnie ściekającą mu z kącika ust i w tym momencie poczuła się wolna od wszelkich trosk i zmartwień.

 

 

 

W jednym z biurowców położonych najgłębiej w stolicy świata mieści się pewien apartament, do którego wstęp mają tylko dwie osoby. Znajduję się tam niewielka sala telewizyjna, w której mieszczą się dwa fotele, barek, kominek z wiecznie płonącym weń ogniem i oczywiście duża plazma. Na ścianach wesoło tańczą cienie rzucane przez nikłe, kominkowe światło, a w powietrzu roznosi się duszący, cygarowy dym. Miejsca przed telewizorem zajmuje dwóch mężczyzn będących swoim lustrzanym odbiciem. Odróżnia ich tylko stój i sposób picia whisky.

 

Jeden z nich ubrany w kremowy, elegancki garnitur z wyraźnym rozeźleniem pstryknął palcem i wyłączył ekran.

 

– Cholera! Znowu wygrałeś. – Burknął poirytowany. – Na prawdę nie wiem jak ty to robisz. Myślałem że wybrałem tym razem dobrą osobę.

 

– Ta dziewczyna miała w sobie wiele dobra.

 

– I co z tego, skoro w końcu poddała się żądzy mordu, którą w niej rozpaliłeś.

 

– Owszem, ale to było prawdziwe wyzwanie. Włożyłem w nią wiele starań, by odwróciła się od ciebie drogi przyjacielu. Wygranie zajęło mi wiele czasu, jednak muszę ci powiedzieć, że obserwowanie tego jak się zmienia było czystą przyjemnością. Pamiętasz jak na samym wstępie powiedziałeś, że mi się nie uda jej sprowadzić na złą drogę ponieważ kocha ciebie jak mało kto?

 

– Pamiętam. Naprawdę myślałem, że się nie ugnie. W końcu tyle przeszła. Najpierw straciła rodziców, a potem trafiła do sierocińca. Tylko w rozmowach ze mną i tym księdzem znajdywała ukojenie. Chciała iść nawet do klasztoru, a przez ciebie straciłem… chyba, że nagniemy jednak reguły gry i pobawimy się z nią jeszcze trochę.

 

– Nie ma mowy. Umowa to umowa. Sam przecież powiedziałeś, że jeśli założy habit tak jak wcześniej planowała, to wygrasz. Natomiast jeśli podniesie rękę na któregoś z twoich kapłanów dając tym sposobem dowód na to, że kościół przestał mieć dla niej jakąś wyższą wartość, to ja wygram.

 

– No wiem, ale naprawdę myślałem, że go nie zabije. Był jej powiernikiem i w pewnym sensie przyjacielem.

 

– Wiesz co ci powiem? Jesteś zbyt naiwny. W ludziach istnieje pierwiastek dobra, to prawda, ale wystarczy im wskazać inny kierunek, często bardziej mroczny przez co nabiera też pikanterii, a zapomną o swoich wcześniejszych idealistycznych gadkach. A wiesz dlaczego? Bo zło spowija gęsta mgła, a ludzka ciekawość nie zna granic. Kiedy zanurzą się w tej mgle, oślepną, co otworzy drogę ich instynktom i innym zmysłom. Nawet jeżeli z początku będą się opierać to i tak w końcu się poddadzą.

 

– No i właśnie tego nie rozumiem. Dlaczego?

 

– Oj mój głuptasku. To oczywiste. Adrenalina, strach, pożądanie, władza… to coś czego ty im nie zapewnisz, dlatego to ja zazwyczaj wygrywam.

 

Bóg wyraźnie się zasępił. Nie spodziewał się usłyszeć takiej odpowiedzi, a ta nie przypadła mu do gustu.

 

– Wracając do celu naszego spotkania… jak ta mała miała na imię? – Zagaił Szatan.

 

– Maria.

 

– No tak. A zatem ile lat miała żyć pierwotnie nasza sierotka Marysia?

 

– Bodajże 66.

 

– Cóż za zbieg okoliczności. – Ucieszył się Szatan. – Zatem zabieram jej ten czas.

 

– Tak, tak. – Machnął ręką zrezygnowany Bóg i dokończył swoją szklaneczkę whisky.

 

Odkąd pamiętał zawsze grał ze swoim najlepszym i zarazem jedynym przyjacielem w tą grę. Hazard był ich ulubioną rozrywką, a najwyższą z możliwych stawek mógł być tylko świat. Władza nad światem była bowiem jedynym czego pożądali. Czemu jednak mieli by o nią zaciekle walczyć, narażając tym samym na szwank swoją wieloletnią przyjaźń. Zdecydowanie ciekawsze było bawienie się ludźmi i wykorzystywanie ich czasu dla własnych korzyści. Ludzie byli zwykłymi narzędziami w ich rękach, zabawkami i wyznacznikiem władzy. Wygrany zyskiwał czas danej osoby, co tym samym łączyło się z długością jego panowania. Kiedy zaś minął termin ludzkiego życia, a jego czas dobiegł końca, rządy jednego z nich kończyły się i gra zaczynała się od nowa.

 

Rozmyślania przerwał mu Szatan, który wstał ze swojego fotela zacierając ręce.

 

– Czas się zbierać. Świat wzywa swego nowego władcę. – Spojrzał z nutką rozbawienia na zrezygnowanego Boga i dodał. – Ty tym czasem możesz tu sobie posiedzieć i popatrzeć na moje poczynania. Masz… – Pstryknął palcem włączając telewizor. – … pooglądaj sobie jak wywołuję kolejną rzeź.

 

Po tych słowach zniknął, zostawiając swojego przyjaciela niedoli z napoczętą butelką i pudełkiem cygar.