Przygody Nanirii z Vertdell rozdział III

Dowódca sił zbrojnych w Athelas, Gregor Verum, był niskim, brzuchatym mężczyzną z pożółkłą twarzą, na której zawsze widniał wyraz zniesmaczenia wszystkimi i wszystkim. Omiótł spojrzeniem swych szarych, przeszywających wszystko na wskroś oczu, wnętrze namiotu. Szkarłat i złoto, krew i bogactwo… Idealne barwy dla najpotężniejszego Królestwa na wschodzie – pomyślał, przyglądając się herbowi Królestwa Athelas – Najpotężniejszego, a zarazem najbardziej tajemniczego. Mimo iż był oddanym człowiekiem króla, wywiązywał się ze swoich obowiązków, a na dodatek zdobywał dla władcy kolejne królestwa, by stworzyć z nich część kraju, nie dostawał zaproszeń na zebrania Rady Królewskiej. Jako dowódca wojska samego króla powinienem tam być! Pieprzony szlachcic.

Poły namiotu uchyliły się, a do środka wkroczył sir Winston Moore, jeden z rycerzy ochraniających króla. Jego srebrna zbroja była brudna od błota i krwi, ciemnobrązowe włosy, spływające na jego ramiona, jednak nie ucierpiały. Pod pachą trzymał półhełm, a w drugiej ręce, okutej żelazem, zwitek papieru.

– Mam dla dowódcy wiadomość ze Wzgórza Światła – oznajmił sztywno, podchodząc do stołu Veruma.

– Wzgórza Światła? – Zdziwił się mężczyzna. – Nagle się mną zainteresowali? Przesyłają całuski? Hieny jedne. Nic, tylko by buszowali po papierach i sprawdzali każdego, kto ani trochę ich nie przypomina.

– Nie, panie, mają pewne informacje co do… – Rycerz położył zwitek na stole, przed dowódcą, i wyszedł pospiesznie z jego namiotu.

Ciekawe… Mają informacje, najwyraźniej ważne, i przychodzą z tym do mnie? Chciwie pochwycił kartkę i zaczął wczytywać się w słowa, na niej wypisane.

Po przeczytaniu odłożył ją, jakby była jego objawieniem. Poderwał się z krzesła, przewracając je, i szybkim, krótkim krokiem wyszedł z namiotu. Nie zwracał uwagi na grzmoty i lejący się deszcz. Przed oczami miał to, co przeczytał, nic innego się nie liczyło. Jak na kogoś, kto jest niższy od stojaka na futra, kroczył zwinnie i pewnie na króciutkich nóżkach między namiotami. Jeżeli to jest prawda, to mamy poważne kłopoty. Jeżeli nie…

Dotarł na miejsce. Niewielki namiocik był ledwie widoczny wśród tyvh szkarłatno-złotych Rady Wojennej, jednak budził w pozostałych taki sam respekt. Nie. Osoba go zamieszkująca wzbudzała szacunek. Verum wkroczył pewnie do środka. Strzała minęła jego głowę o kilka cali, przebijając płachtę namiotu.

– Dostałeś zaproszenie? – odezwał się niski, melodyjny głos z końca namiotu.

– W pewnym sensie. Mam dla ciebie zadanie.

– "W pewnym sensie" nie wystarczy. Daję ci je ja albo ponownie spotkasz się z moją strzałą. Tym razem… nie licz na pobłażliwość. Co ty na to?

Przed postacią w kapturze wylądowała skórzana sakiewka. Po ciężarze i dźwięku ocierającego się o siebie złota można było domyślić się, że ta sprawa wymaga szybkości i precyzji.

– Stoi. – Zakapturzona postać podniosła się ze stołka, chwytając kołczan, pełen strzał o czerwonych piórach. – Będziesz miał kolejne trofeum do kolekcji.

Po tym zapewnieniu wyszedł z namiotu w burzę.

Verum oklapł na stołek, na którym uprzednio siedział tajemniczy łucznik.

Jeśli mu się nie uda, każę go ściąć.