Kiedy deszcz zmyje łzy

Deszcz lejący się strumieniami z nieba, przysłaniał wszystko w promieniu kilku

metrów. Szare ściany wody otaczały wszystko, z równą zaciętością siekąc ulice, budynki oraz

samochody. Zapewne więc, nawet gdyby ktokolwiek zaryzykował nocny spacer w taką

pogodę, nawet jeśli ktoś przypadkiem przechodził by teraz jedną z ciemnych ulic, nie miałby

prawa dostrzec nieprzytomnego człowieka, leżącego pod jedną ze ścian burego budynku.

Padający deszcz przybrał na sile tak, że po chwili miejskie chodniki pozamieniały się w

wartkie potoki. Zerwał się wiatr. Nocna aura jasno dawała do zrozumienia, że nie warto

opuszczać bezpiecznego schronienia ciepłych czterech ścian. Dzisiejsza noc była jedną z tych,

podczas których ludzie instynktownie woleli siedzieć zamknięci we własnych domach. Była

to noc, podczas której lepiej nie wpatrywać się w padający deszcz. Bo podczas takiej nocy

nawet zwykli ludzie mogą dostrzec…prawdę.

Niestety leżący pod ścianą człowiek, widać nie miał dość rozsądku, aby pozostać w tą

noc u siebie. Nie miał dość rozsądku, albo też jakaś nie cierpiąca zwłoki sprawa zmusiła go

do opuszczenia bezpiecznego lokum. Jakiekolwiek powody by nim nie kierowały, teraz leżał

on na chodniku, a padający deszcz zmywał z niego krew.

Wokół zaczęły gromadzić się cienie. Niespokojne cienie zwabione tutaj zapachem

świeżej krwi. Na razie trzymały się z daleka, na granicy ledwie widzialnej dla ludzkiego oka,

jednak to była ich noc…i one doskonale zdawały sobie z tego sprawę. Temperatura zaczęła

gwałtownie spadać, a spowijająca wszystko ciemność zdawała się oblepiać cały świat

szczelnym całunem tak, że nawet światło ulicznych latarni było jakieś blade i niewyraźne.

Ryk silnika przedarł się przez odgłos kanonady padającego deszczu. Zalegające wokół

cienie zafalowały zaniepokojone, po czym rozpłynęły się w ciemności. Po chwili mrok ulicy

przecięły dwa snopy światła. Czarne BMW wjechało w wąską uliczkę z dużą szybkością, by

zatrzymać się, z piskiem katowanych opon dokładnie obok leżącego człowieka.

Z samochodu, nie zważając na ulewę, wysunęło się dwóch mężczyzn. Obaj ubrani w

długie czarne płaszcze. Pierwszy z nich, ten który prowadził samochód, był wysoki i

postawny, a jego twarz poprzecinana była licznymi zmarszczkami. Mężczyzna z całą

pewnością nie był stary, chociaż jego krótko przycięte włosy były zupełnie siwe.

Jego towarzysz był od niego nieco niższy, wyglądał też zdecydowanie młodziej.

Włosy i brodę miał niemal tak czarne jak nocne niebo. Właśnie on ruszył w stronę leżącego

człowieka, mrucząc równocześnie niezrozumiałe słowa.

Nagle wszystkie pobliskie latarnie zgasły,a cała ulica pogrążyła się w nieprzebytym

mroku. Stojący przy samochodzie mężczyzna sięgnął pod płaszcz, równocześnie odwracając

się do swojego towarzysza.

– Cholera, pośpiesz się Justusie – rzucił siwowłosy, rozglądając się dookoła.

Drugi z mężczyzn doskoczył do leżącego i całkowicie ignorując głębokie kałuże

uklęknął obok niego. Jednym mocnym szarpnięciem przewrócił go na plecy, ani na chwile nie

zaprzestając monotonnej inwokacji. Nieprzytomny człowiek okazał się młodym mężczyzną.

Z jego ust, nosa i rozciętego czoła bezustannie sączyła się krew, teraz spływająca po całej

jego twarzy. Po chwili jasne włosy nieprzytomnego młodzieńca poznaczone były

szkarłatnymi pasmami, których nie zmywał nawet padający deszcz. Czarnowłosy, brutalnie

rozwarł usta leżącego i wlał w nie zawartość trzymanej w dłoni fiolki, dopiero wtedy przerwał

niezrozumiałą inkantację. Mijały kolejne sekundy, a młody mężczyzna nadal nie okazywał

żadnych oznak życia.

– Na Cienie, chłopcze nie uwierzę, że przyjechaliśmy za późno – wykrzyknął

czarnowłosy, wymierzając leżącemu siarczysty policzek.

Na młodzieńcu, jednak te zabiegi nie zrobiły żadnego wrażenia, wciąż bowiem leżał

bez ruchu, w potokach wody przelewających się przez chodnik.

– Justusie, zabieramy go ze sobą, zajmiesz się nim na miejscu – stojący przy

samochodzie mężczyzna zwrócił się do swojego towarzysza, nawet na chwilę nie przestając

obserwować ciemnej ulicy.

– Nie mogę go zabrać w takim stanie Severinie. Równie dobrze mógłbyś go w tym

momencie zastrzelić.

Siwowłosy już otwierał usta do odpowiedzi, kiedy nagle coś przykuło jego uwagę.

Mężczyzna wyszeptał szybko jakieś niezrozumiałe słowa, po czym szybkim ruchem

wyciągnął spod płaszcza pistolet. Cała broń pokryta była zawiłymi symbolami, które teraz

lśniły lekką, błękitną poświatą. Severin spojrzał na swoją broń i skrzywił się wyraźnie

niezadowolony. Raz jeszcze zerknął w stronę swojego towarzysza, po czym powoli ruszył

przed siebie.

Czarnowłosy nadal tkwił przy nieprzytomnym młodzieńcu, znowu szepcząc jakieś

niezrozumiałe dla zwykłych ludzi słowa. Wszystkie mięśnie na jego twarzy były napięte do

granic możliwości. Nagle, po dłuższej chwili do uszu klęczącego mężczyzny doleciał cichy

jęk, a młodym człowiekiem wstrząsnął dreszcz.

– Chyba go mamy – powiedział cicho mężczyzna klęczący do tej pory na chodniku.

Puścił on głowę młodzieńca i chwiejnie stanął na nogach. Dopiero teraz rozglądnął się po

ciemnej ulicy w poszukiwaniu swojego towarzysza.

– W samą porę – rzucił jego partner, odwracając się w jego stronę, jednak nie

chowając broni.

– Trzeba nam się stąd zbierać – dodał. – I to szybko.

Justus wyszeptał coś półgłosem, a jego oczy na krótką chwilę rozbłysły srebrną

poświatą. Dopiero teraz rozglądnął się uważnie dookoła i mimowolnie zrobił krok w kierunku

samochodu.

– O cholera – szepnął. – Ale ich nawiało.

– Zabierajmy go stąd, bo będzie naprawdę źle – dodał pośpiesznie.

Siwowłosemu nie trzeba było drugi raz powtarzać, momentalnie doskoczył do

leżącego, schował swój pistolet i wymownie popatrzył na swojego towarzysza. Ten także

podszedł do młodzieńca, zarzucając sobie jego ramię za szyję.

– No chłopcze obudź się, już wyśniłeś swój koszmar,…teraz będziesz musiał w nim

żyć – powiedział Severin do nieprzytomnego chłopaka, pomagając Justusowi zanieść go do

samochodu.

Kiedy dwójce mężczyzn udało się umieścić nieprzytomnego na tylnej kanapie,

Severin ponownie sięgnął pod swój płaszcz, jednak nagle na jego ramieniu spoczęła dłoń jego

towarzysza.

– Daj spokój – powiedział czarnowłosy. – Przecież wiesz, że to i tak niczego nie

zmieni.

– Nasza bierna postawa też nie – odparł drugi z mężczyzna.

– Nie mamy czasu – Justus najwidoczniej nie dał się przekonać.

– Może i nie mamy, ale ja mam tutaj małą niespodziankę – uśmiechnął się siwowłosy,

po czym rzucił na środek ulicy jakiś długi przedmiot owinięty w szare płótno.

– Czy ty kiedyś dorośniesz? – Zapytał Justus, kiedy usłyszał dźwięk tłuczonego szkła.

Jednak kiedy tylko zobaczył drapieżny uśmiech towarzysza, nie czekał już na jego

odpowiedź.

– Jedźmy już – powiedział z rezygnacją i wsiadł do samochodu.

Drugi z mężczyzn poszedł w jego ślady i po chwili czarne BMW ruszyło z piskiem

opon. Wtedy wokół leżącego na drodze przedmiotu zaczął nienaturalnie gęstnieć mrok, a po

chwili zawiniątko zniknęło zupełnie, tak jakby nigdy go tam nie było.

Każdy nienarodzony wie, że wszystko co zniknie w ludzkim świecie, pojawi się w

innym, niedostępnym dla zwykłych śmiertelników miejscu. I tam po drugiej stronie

rzeczywistości, w szarym świecie podwymiaru z rozszarpywanej na drobne strzępy,

przesączonej krwią szmaty wypadł niewielki owalny kamień, a rozsiana chwilę później

Klątwa Srebra pożarła otaczające ją cienie.

Prowadzący samochód Severin uśmiechnął się kolejny raz tej nocy, a jego towarzysz

pokręcił z rezygnacją głową. Czarne BMW mknęło dalej ciemnymi, obmywanymi deszczem

ulicami.