Nikt już nie szanuje blupów

– Nikt już nie szanuje blupów! – wykrzyknął oburzony blup po tym, jak nadepnął na niego jakiś łobuz.

Tak naprawdę łobuz wcale nie był łobuzem. A zdanie, które wykrzyknął blup, jest jednym z najczęściej padających z ust blupów.

Ale po kolei.

Blupy to małe stworzenia, które trochę przypominają ziemniaki. Tylko niech nikt im tego nie mówi! Bardzo nie lubią tego porównania. Poza tym, są większe od ziemniaków. Niewiele, ale są. Mieszkają w ziemi i właśnie ziemią się żywią. Wiodą spokojne życie, z dala od tłumów i hałasu. Gorzej jak tłumy robią pikniki. Wtedy blupy nie mają łatwo. Zwłaszcza, że żyją na wyspie zamieszkanej przez czarodziejów, a pikniki czarodziejów są nieprzewidywalne.

Tym razem nie było jednak żadnego pikniku. Po prostu jakiś chłopak nie zauważył blupa i dlatego go nadepnął.

– Przepraszam – powiedział chłopiec.

– A przepraszaj, przepraszaj – burknął blup i odturlał się.

Blupy rzadko mają dobry humor, zwłaszcza po tym, gdy ktoś na nie nadepnie, ale ten był szczególnie niezadowolony, i to z wielu powodów. Okazało się, że musi opuścić swój wspaniały dom, tuż niedaleko wrzosu, bo zamieszkały tam podejrzane typki, z którymi nie chciał się zadawać. A że blupy są marudne i nie lubią się przeprowadzać, nie było łatwo. Odwiedził już kilka miejsc, ale tym razem „Blupia agencja nieruchomości” nie spisała się za dobrze. Nic nie przypadło mu do gustu. Marzył o pięknym, ustronnym miejscu, w którym mógłby odpoczywać po pracy i do którego mógłby sprowadzić narzeczoną. A co on miał za narzeczoną! Była wspaniała! A jak pięknie potrafiła wybrzydzać i wrzeszczeć! Blup westchnął. Mało kto tak potrafił. Ostrzegali go co prawda, że nie będzie miał z nią łatwo, ale bardzo się kochali, a to najważniejsze. I miała taką wspaniałą, chropowatą skórę. Tak, była cudowna. A on nie mógł nawet znaleźć mieszkania!

– Blupie! Blupie!

Blup zatrzymał się i obejrzał za siebie. O! Znów ten wredny chłopak. A już zdążył o nim zapomnieć.

– Czego chcesz? – zapytał niezbyt miło blup.

– Naprawdę cię przepraszam.

– I co? Mam cię teraz uściskać czy jak? – zapytał nieprzyjemnym, szorstkim głosem.

– Nie, ale… możemy się zaprzyjaźnić.

– Tak, nie mam co robić, tylko zaprzyjaźniać się z takim wrednym chłopaczyskiem.

– Nie jestem wrednym chłopaczyskiem.

– To czemu mnie nadepnąłeś?

– Przez przypadek.

– Oczywiście, to zawsze przez przypadek. Słuchaj, chłopcze, nie mam czasu na pogawędki. Szukam mieszkania.

– Mieszkania? – zdziwił się.

– Mieszkania, mieszkania – blup przedrzeźniał chłopca. – A myślisz, że nie mam mieszkania? Wiesz, jak trudno znaleźć dobrą ziemię?

– Nie – zająknął się chłopiec.

– No właśnie.

– Ale mogę ci pomóc. Możesz zamieszkać u mnie w ogródku, na skraju lasu. Mamy też śliczną polanę.

Blup na początku nie chciał się zgodzić, ale w końcu dał się namówić i chłopiec zabrał go do siebie. Gdy blup zobaczył ogródek, nie mógł uwierzyć. Pełno tam było wspaniałych kwiatów, bujnych drzew i krzewów, a ziemia… od dawna lepszej nie widział.

– Idealne miejsce – wyszeptał blup, a chłopiec się uśmiechnął.

Wkrótce blup przeprowadził się do chłopca. Zaprzyjaźnił się z nim i wziął ślub ze swoją ukochaną narzeczoną, a po kilku miesiącach pojawili się nowi domownicy – małe blupiątka.