NATURA SKORPIONA

NATURA SKORPIONA

 

 

***

 

 

Skorpion zapragnął, by się przeprawić na drugi brzeg wielkiej rzeki. Zobaczył Żabę.

– Żabo, Żabo! Przewieź mnie na swoim grzbiecie na drugi brzeg rzeki, proszę. Wiesz przecież, że nie potrafię pływać. Odwdzięczę ci się – obiecuję.

– Wiem – odpowiedziała Żaba – że masz na końcu ogona wielki zatruty kolec. Boję się ciebie.

– Och, Żabo, Żabo – Skorpion na to – przecież wiesz, że tego nie zrobię – nie użyję tego kolca przeciw tobie. To by było nierozsądne: sam bym się wtedy utopił.

Żaba – nie znajdując żadnych uchybień w tej argumentacji – zgodziła się. Jednak kiedy tylko wypłynęli, Skorpion uderzył Żabę kolcem.

– Skorpionie! Zginiemy teraz oboje! Sam mówiłeś: ”to nierozsądne”…

-Tak – powiedział skorpion, krztusząc się wodą – Jednak nic nie mogę na to poradzić – taka już moja natura…

 

 

 

***

 

 

 

– Co myślisz o tym Ego77 ?

– Given Fink. Czterdzieści jeden lat. Żona, dwoje dzieci. Kwalifikacje – dość wysokie. Negocjator. Ratownik. Ale – o, widzę – w razie czego i niezłą rozpierduchę potrafił zrobić. W swoim czasie nastawiony na standardowy sukces. Całkowita zmiana wektora orientacji przed trzema laty. Teraz: niespokojny, labilny emocjonalnie, depresyjny… Poczucie utraty sensu – ostre – w ciągu kilku miesięcy. Wierzący, ale poszukujący interpretacji na poziomie ekstremalnym, więc z dużym dystansem do typowej praktyki religijnej – chrześcijańskiej znaczy, bo jest ochrzczony. Wrażliwość, typ refleksji – żeński… Żeński?? – tak piszą ( no nie wiem – Fat nigdy takich głupot w ankietach nie pisał… ). Co tam jeszcze? Aha – podkreśla konieczność osobistego zaakceptowania misji – mądrala.

– Jak oni wszyscy…

– Tak: jak oni wszyscy. Wartość oferty? Sam nie wiem… Może komuś podpasować, owszem. Ale ryzyko duże – na pewno. Potencjał? Trudno powiedzieć… Trudno powiedzieć, co z niego jeszcze zostało.

 

– Dotychczasowe zainteresowanie ofertą?

– Na razie – zero. I nic dziwnego – kompletnie nieobliczalny. I może być niebezpieczny.

– Jak oni wszyscy.

-Tak: jak oni wszyscy… Wywalmy?

– Nie, jeszcze zostawmy, zaczekajmy trochę… Aha – poszukajcie czegoś… by móc go kontrolować jakkolwiek. Czegokolwiek…

– Nic z tego. Szukałem – oczywiście, ale to na nic. To desperat. Niby to i owo jeszcze ma, ale obawa przed utratą – zero. Z-e-r-o…

 

 

 

****

 

 

– Zabije tego skurwysyna, tego gnoja… Normalnie – zabije! Tego świra, tego… – ledwie można było wyłowić pojedyncze , niewyraźne słowa wśród głośnego charczenia – Gdybym wiedział … Przecież miałem w reku gnata!

Korgh, od kiedy ukończył siedemnasty rok życia, rzeczywiście z bronią się nie rozstawał. Tam, gdzie ludzie przemocą załatwiali swoje interesy, była po prostu niezbędna. Już dawno przestał patrzeć na świat w kategoriach dobra i zła, sprawiedliwości, lub jej braku. Musiał być skuteczny. To wszystko. Leżał teraz ze złamanym nosem, zapuchniętymi oczyma, złamanym mostkiem. I – co bolało najbardziej – ze złamanym sercem drapieżnej bestii. Czuł się, jak rekin karmiony owsianką.

 

– Szefie, zrobiłem – jak zwykle. Mam metody. Proste, ale skuteczne. Umówiłem się w starej cegielni. Zamknąłem za drucianą siatką psa – wielkie, brudne, parchate bydle, strasznie agresywne, może i wściekłe… – tu ugryzł się w język. Nie powinien konfrontować rekruta z zainfekowanym zwierzęciem. Przecież mogły być konsekwencje. Kto wykluczy możliwość fizycznego kontaktu Osiołka ze zleceniodawcą? Z jego współpracownikami?

(„Osiołkami” nazywano ich wszystkich – tych szczególnych samobójców, którzy chcieli umrzeć nie normalnie, w ciszy i spokoju, ale w akcji – realizując trudne, niebezpieczne zadanie.)

 

– Ten popapraniec przyszedł punktualnie. Duży był, nie powiem, ale – tak… miśkowato jakoś wyglądał, niegroźnie.Jak zwykle w takich razach pokazałem mu blaszaną puszkę. Powiedziałem, ze za dziesięć minut mają w nim leżeć jaja tego psa. Albo oczy. A, najlepiej – jedno i drugie. Zzieleniał wtedy. Odwrócił się. Wyglądało, że zwątpił, zrezygnował, odpuścił… Tak bywa – znaczy mięczak, albo zmotywowany niedostatecznie. Wiem, w każdym razie, jak dalej rozmawiać.

A ten… Jakby mnie kto kamieniem w łeb przypierdolił! Nic nie pamiętam, cholera. To kompletny świr!

 

– Nie zapominaj, że właśnie takich szukamy – przerwał Fidel, ale po głowie chodziło mu co innego. Podkradanie wyselekcjonowanych wcześniej Osiołków było procederem bardzo opłacalnym, ale i niebezpiecznym. Ci, którym się towar kradło, do szczególnie miłosiernych przeważnie nie należeli (do takich, co to drugi policzek chętnie nadstawiają). Było jasne jak słońce, że konkurencja o swoje się upomni. Pytanie – tylko – kiedy? Wiele wskazywało, że właśnie teraz. Może Osiołek okazał się nie – jak to bywało najczęściej – zdesperowanym podwórkowym psem, ale wściekłą, szaloną bestią? Może? Ale…Ale, jeśli to ktos taki, jak Korgh? Szkolony killer? Pracujący dla konkurencji. Nie, nie wyglądało to dobrze…

 

– Chyba chcą mi się do dupy w końcu dobrać. I to właśnie teraz…

– Co? Szefie… – Fidel szeptał do siebie, bardzo cicho, Korgh nie mógł go więc słyszeć.

– Nie, nic… tak tylko… Posłuchaj, meldujesz się u mnie od razu po wyjściu z tej śmierdzącej umieralni!

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ