Obcy w Niebie

 

– Już idę, już idę! – za­wo­łał Świę­ty Piotr, zbli­ża­jąc się do bramy Nieba. Pal­ca­mi wer­to­wał grube karty Re­je­stru Zba­wio­nych. – Co jest grane? – mruk­nął pod nosem. – Prze­cież wszy­scy prze­wi­dzia­ni na dzi­siaj już do­tar­li.

 

Ło­mo­ta­nie w złote odrzwia nie usta­wa­ło.

 

Świę­ty Piotr wyjął klucz i otwo­rzył wrota.

 

– Witaj, dobra du­szyczk… – słowa tra­dy­cyj­ne­go po­wi­ta­nia uwię­zły mu w gar­dle, gdy uj­rzał przy­by­sza.

 

Po­czwa­ra była prze­brzy­dła – cała zie­lo­na, wiel­ka, ślu­zem ja­kimś ocie­ka­ją­ca. Z be­czuł­ko­wa­te­go kor­pu­su wy­ra­sta­ły, oprócz rąk za­koń­czo­nych szczyp­ca­mi, dwie pary macek. Głowy toto nie miało wcale, a na jej miej­scu wid­niał duży wzgó­rek po­kry­ty trąb­ko­wy­mi wy­pust­ka­mi.

 

– Witaj, Świę­ty Pio­trze! – za­grzmiał po­twór tu­bal­nym gło­sem, do­by­wa­ją­cym się nie wia­do­mo skąd, a świę­ty mąż z wra­że­nia aż klap­nął na tyłek. Zaraz jed­nak ze­brał się w sobie, po­zbie­rał z ziemi, od­chrząk­nął i, pró­bu­jąc ra­to­wać reszt­ki god­no­ści, od­po­wie­dział rów­nie mocno:

 

– Witaj! Kim je­steś i co ro­bisz u bram Nieba?

 

– Na­zy­wam się Spaj i po­cho­dzę z pla­ne­ty Scam. Przy­le­cia­łem razem z moimi po­bra­tym­ca­mi na Zie­mię, ale lu­dzie opacz­nie zro­zu­mie­li nasze za­mia­ry, do­szło do nie­for­tun­nej wy­mia­ny ognia i tak tra­fi­łem tutaj.

 

– No ale… czego chcesz ode mnie?

 

– Jak to? – zdzi­wił się Spaj. – Wejść do Nieba oczy­wi­ście! Przez całe życie byłem do­brym sca­mia­ni­nem, opie­ko­wa­łem się moimi sa­mi­ca­mi, spło­dzi­łem wiele dzie­ci, a moje sztua pach­nia­ło na wiele ki­lo­me­trów! Chyba za­słu­gu­ję na zba­wie­nie, praw­da?

 

– To nie takie pro­ste – od­parł Piotr dy­plo­ma­tycz­nie, roz­pacz­li­wie sta­ra­jąc się nie my­śleć, czym mogło być owo „sztua”, ale wy­obraź­nia pod­su­wa­ła mu coraz gor­sze ob­ra­zy. Prze­łknął ślinę. – Mu­siał­byś się na­wró­cić.

 

– Ależ ja się na­wró­ci­łem! Wiem już, że nie wy­wo­dzi­my się od bul­go­czą­cej ba­gni­stej wszech­mat­ki, ale od Pana na­sze­go, Boga Wszech­mo­gą­ce­go! Amen!

 

– Ekhm… Czci­łeś wcze­śniej bagno?

 

– Tak. A co?

 

– Nic, nic. – Świę­ty mąż po­krę­cił głową. – Nie­ste­ty nie mogę cię wpu­ścić.

 

– Dla­cze­go? – spy­tał po­dejrz­li­wie po­twór.

 

– No bo… je­steś sca­mia­ni­nem. – Pio­tro­wi nic lep­sze­go nie przy­szło do głowy. Bez­rad­nie kart­ko­wał Re­jestr, sta­ra­jąc się zna­leźć ja­ką­kol­wiek in­struk­cję na taki wy­pa­dek.

 

– To dys­kry­mi­na­cja! – wrza­snął Spaj, po­trzą­sa­jąc groź­nie mac­ka­mi. – A gdzie się po­dzia­ło wasze słyn­ne: „miłuj bliź­nie­go swego, jak sie­bie sa­me­go”?! Gdzie rów­ność i spra­wie­dli­wość?!

 

Na to Piotr nie zna­lazł od­po­wie­dzi.

 

– Pro­szę chwi­lecz­kę za­cze­kać. Za­py­tam szefa – oznaj­mił i za­trza­snął wrota.

 

***

 

W dro­dze do re­zy­den­cji Chry­stu­sa do­szedł do wnio­sku, że słusz­nie po­stą­pił. W grun­cie rze­czy miał oso­bo­wość urzęd­ni­ka i jak każdy urzęd­nik wie­dział, że na­le­ży trzy­mać się pew­nych ści­śle okre­ślo­nych reguł, które da­wa­ły spo­kój i pew­ność. A naj­waż­niej­sza z nich brzmia­ła, za­rów­no w nie­bie jak i na ziemi: ChWD.

 

Chroń Wła­sną Dupę.

 

O wszyst­kim za­de­cy­du­je Jezus, zwal­nia­jąc wie­ko­we­go straż­ni­ka z od­po­wie­dzial­no­ści. W razie czego, syna Naj­wyż­sze­go nikt nie bę­dzie się cze­piał.

 

– Panie, mam pro­blem i przy­sze­dłem po radę – po­wie­dział, gdy sta­nął przed ob­li­czem Chry­stu­sa.

 

– Mów więc, przy­ja­cie­lu.

 

– Do bram Nieba za­stu­kał dziw­ny stwór, który żąda, aby wpu­ścić go do środ­ka.

 

– Demon?! – Syn Boży po­de­rwał się na nogi, a w oczach jego za­pło­nął słusz­ny gniew. Pod­szedł do mie­cza za­wie­szo­ne­go na ścia­nie i wy­cią­gnął go z po­chwy.

 

Piotr zbył mil­cze­niem tę de­mon­stra­cję. O kom­plek­sach Je­zu­sa nikt nie mówił gło­śno, ale ta­jem­ni­cą po­li­szy­ne­la było, że nie mógł wy­ba­czyć sobie, że pod­czas wojny z Sza­ta­nem nie stał u boku Ojca. Uwa­żał, że z tego po­wo­du anio­ły nie trak­tu­ją go po­waż­nie. Odkąd po­wró­cił z Ziemi, nie­ustan­nie przy­go­to­wy­wał się do osta­tecz­nej bitwy, a stos gier przy kon­so­li sys­te­ma­tycz­nie rósł.

 

– Nie, panie. To coś… in­ne­go. Nie śmier­dzi siar­ką, nie ma rogów.

 

– A jego śle­pia? Czy nie płoną zło­wiesz­czym bla­skiem?

 

– Nawet nie wiem, gdzie to coś ma oczy. Mówi, że jest ja­kimś sca­mia­ni­nem.

 

– Czym?

 

Piotr wzru­szył ra­mio­na­mi.

 

– Trud­no to opi­sać.

 

– Chodź­my więc zo­ba­czyć tego dzi­wacz­ne­go stwo­ra! – Pod­jął de­cy­zję Chry­stus i żwa­wym kro­kiem opu­ścił salon. Klucz­nik pod­ka­sał togę i po­gnał za nim.

 

***

 

– To ra­si­sta! – wrzesz­cza­ło zie­lo­ne mac­ko­wa­te coś, wska­zu­jąc na Pio­tra, a Jezus stał z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi i gapił się na ob­ce­go, nie mogąc wy­krztu­sić ani słowa.

 

– Panie, oto Spaj. Bo­go­boj­ny… eee… chrze­ści­ja­nin?

 

– Oczy­wi­ście! – po­twier­dził Spaj. – Gdyby tylko lu­dzie od razu mnie nie za­strze­li­li, na pewno bym się ochrzcił.

 

– Wiesz, kim je­stem? – spy­tał Chry­stus.

 

– Ty je­steś Jezus Chry­stus, Syn Boży! Jak miło cię po­znać! Niech cię uści­skam! – Ko­smi­ta roz­ło­żył za­pra­sza­ją­co ra­mio­na i macki, a otwo­ry na jego ciele wy­plu­ły do­dat­ko­wą por­cję śluzu.

 

– To chyba nie bę­dzie ko­niecz­ne… – Jezus prze­zor­nie scho­wał się za ple­ca­mi to­wa­rzy­sza. – Wiem, co zro­bi­my! – oświad­czył.

 

– Co ta­kie­go, panie?

 

– Spy­ta­my mo­je­go Ojca.

 

***

 

– Ojcze – Jezus zwró­cił się do po­sta­ci sie­dzą­cej na świe­tli­stym tro­nie – przed bramą Nie­bios stoi dziw­ne stwo­rze­nie, które twier­dzi, że za­słu­gu­je na zba­wie­nie i chce do­łą­czyć do twej trzo­dy.

 

– Jak na­zy­wa się to stwo­rze­nie, synu?

 

– Sca­mie­nian, sci­mi­nien, scam­ciam… Ska­mie­li­na jakaś, zie­lo­na taka. Co mamy z nią zro­bić? Wpu­ścić czy nie? Nie wie­dzia­łem, że takie be­stie w ogóle ist­nie­ją.

 

Bóg po­de­rwał się z tronu i rzekł na­tchnio­nym, peł­nym mocy gło­sem:

 

– Za­praw­dę po­wia­dam wam, czy człek, czy zwierz, czy zie­lo­ne coś, wszyst­kie są one stwo­rze­nia­mi bo­ży­mi i mi­łu­ję je jed­na­ko­wo, jako i cie­bie umi­ło­wa­łem synu mój je­dy­ny!

 

– „Wam”? Tato, nie wy­głu­piaj się. Sami je­ste­śmy.

 

– No tak. Znowu się za­po­mnia­łem. – Bóg wy­raź­nie oklapł.

 

– Czyli mamy go wpu­ścić?

 

– Tak. Daj­cie mu też pre­zent ode mnie. Mały po­da­ru­nek po­wi­tal­ny.

 

W po­wie­trzu po­ja­wi­ło się pu­deł­ko, które ła­god­nie opa­dło pro­sto do rąk Chry­stu­sa.

 

– Prze­cież to jest… – za­czął z nie­do­wie­rza­niem, ale Bóg już go nie słu­chał.

 

***

 

Spaj raź­nie ma­sze­ro­wał ścież­ką przez po­ro­śnię­te so­czy­stą trawą ła­god­ne wzgó­rze, trzy­ma­jąc pod pachą pu­deł­ko. Wiał przy­jem­ny wie­trzyk, słoń­ce świe­ci­ło mocno.

 

Jezus i Piotr po­dą­ża­li parę kro­ków za nim.

 

– Wszyst­ko się zmie­nia – wes­tchnął klucz­nik. – Czy tak to teraz bę­dzie wy­glą­da­ło, panie? Dzi­wa­dła pa­łę­ta­ją­ce się po ogro­dzie?

 

– Sły­sza­łem to, ra­si­sto! – krzyk­nął przez ramię obcy.

 

Syn Boży nie od­po­wie­dział. Ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi wpa­try­wał się w niebo. Ze­wsząd nad­cią­ga­ły cięż­kie chmu­ry. Po chwi­li nie widać było już nawet skraw­ka błę­ki­tu.

 

– Czy to nor­mal­ne? – za­in­te­re­so­wał się Spaj. – Wy­da­wa­ło mi się, że po­win­na tu za­wsze pa­no­wać pięk­na po­go­da…

 

– Pierw­szy raz widzę coś ta­kie­go – od­parł zdu­mio­ny Piotr. – Deszcz w Raju! Kto by po­my­ślał!

 

Pierw­sza wiel­ka kro­pla spa­dła pro­sto na czoło świę­te­go. Ten starł ją z czoła i wło­żył palec do ust.

 

– Ale numer! – za­wo­łał. – Woda świę­co­na!

 

– Co ta­kie­go? – Przy­bysz wy­da­wał się au­ten­tycz­nie za­nie­po­ko­jo­ny.

 

– Rze­czy­wi­ście – po­twier­dził Chry­stus.

 

Po­wie­trze roz­darł grom, a potem lu­nę­ło jak z cebra. W mgnie­niu oka prze­mo­kli do su­chej nitki. Spaj zawył ża­ło­śnie ni­czym ranne zwie­rzę i pędem rzu­cił się w stro­nę bramy Nieba.

 

– Chyba nie masz się czego oba­wiać, Pio­trze. Naj­wy­raź­niej wszyst­ko zo­sta­nie po sta­re­mu.

 

– Na to wy­glą­da. Ro­zu­miesz coś z tego?

 

– Nic a nic.

 

Przy­ja­cie­le ob­ser­wo­wa­li od­da­la­ją­cą się syl­wet­kę ob­ce­go, aż zu­peł­nie zni­kła im z oczu.

 

 

***

 

 

Lu­cy­fer leżał na ka­na­pie i na wiel­kim pla­zmo­wym te­le­wi­zo­rze oglą­dał drugą część „Ob­ce­go”. Od ja­kie­goś czasu był wiel­kim fanem kina SF. Szcze­gól­nie upodo­bał sobie wizję Ri­dleya Scot­ta. Przed­sta­wie­ni w niej ko­smi­ci byli praw­dzi­wy­mi ma­szy­na­mi do za­bi­ja­nia.

 

– Wspa­nia­le! – krzyk­nął, gdy klat­ka pier­sio­wa ko­lej­ne­go nie­szczę­śni­ka eks­plo­do­wa­ła od we­wnątrz.

 

Nagle roz­le­gło się pu­ka­nie.

 

– O co cho­dzi? – wark­nął wład­ca Pie­kła, nie­za­do­wo­lo­ny, że ktoś prze­szka­dza mu w se­an­sie.

 

– Sze­fie, wró­cił agent Ba­al­fe­gor – do­bie­gło zza drzwi.

 

– No to na co cze­kasz? Dawaj go tu!

 

Lu­cy­fer za­sto­po­wał pi­lo­tem na­gra­nie.

 

Za­tarł ręce z ra­do­ści. Nie spo­dzie­wał się tak szyb­kie­go po­wro­tu pod­wład­ne­go, ale pe­wien był, że jego ge­nial­ny plan się spraw­dził. Przez wiele ty­go­dni za­po­zna­wał się z tech­no­lo­gia­mi efek­tów spe­cjal­nych uży­wa­nych w fil­mach. Potem roz­ka­zał, by w czar­cich la­bo­ra­to­riach opra­co­wa­no spe­cjal­ny kom­bi­ne­zon szpie­gow­ski, który sku­tecz­nie ukrył­by w środ­ku de­mo­na i za­ka­mu­flo­wał pie­kiel­ne atry­bu­ty. Na samą myśl o dy­le­ma­tach i roz­ter­kach zwią­za­nych z wpusz­cze­niem do Nieba ko­smi­ty ogar­niał go śmiech. Wie­dział, że szpieg osta­tecz­nie zo­sta­nie wpusz­czo­ny. Nie mogło być ina­czej – dobro, spra­wie­dli­wość i to­le­ran­cja ponad wszyst­ko. Nawet ponad zdro­wy roz­są­dek. Pie­kło miało znacz­nie bar­dziej ży­cio­we po­dej­ście. Naj­pierw strze­laj, potem pytaj.

 

Już sam widok Ba­al­fe­go­ra spra­wił, że na­dzie­je Lu­cy­fe­ra legły w gru­zach.

 

– Co ci się stało, na wszyst­kie ognie Pie­kieł?!

 

Agent wy­glą­dał ża­ło­śnie. Ko­stium sto­pił się na nim i zde­for­mo­wał. Na do­da­tek okrop­nie śmier­dział.

 

– Ulewa świę­co­na… Sze­fie, to nie chce zejść. – Demon spra­wiał wra­że­nie, jakby miał się zaraz roz­pła­kać.

 

– Idio­ta! Ota­cza­ją mnie sami idio­ci i nie­udacz­ni­cy! Nic nie zdzia­ła­łeś? Nie wy­kra­dłeś żad­nych in­for­ma­cji?

 

– Mam tylko to.

 

Ba­al­fa­gor podał prze­ło­żo­ne­mu pu­deł­ko. Ten otwo­rzył je i ze środ­ka wyjął szary sze­ścian. Kost­ka miała gład­kie ścia­ny, bez żad­nych otwo­rów czy zamka.

 

– Klo­cek? Przy­nio­słeś mi cho­ler­ny klo­cek?! – Lu­cy­fer wska­zał pal­cem na ekran, z któ­re­go szcze­rzył się po­dwój­ny pysk ob­ce­go. – Chciał­bym mieć tutaj dzie­sięć ty­się­cy ta­kich stwo­rów! Z nimi mógł­bym cze­goś do­ko­nać. Wy je­ste­ście do ni­cze­go.

 

Sze­ścian roz­ja­rzył się, a potem znikł.

 

Wład­ca Pie­kła z po­sza­rza­łą twa­rzą wpa­try­wał się w puste nagle dło­nie.

 

– Sze­fie, nie wie­dzia­łem, że wy­mie­ni­łeś sprzęt – ode­zwał się agent. – To kino 3D na­praw­dę robi wra­że­nie!

 

– Jakie 3D? O czym ty ga­dasz?

 

– No jak to? Wy­glą­da jak żywy. Eee… Sze­fie? On chyba jest żywy i wła­śnie prze­ła­zi przez ekran.

 

– To dla­te­go, że on stał się żywy, kre­ty­nie! To był Cud. Przy­nio­słeś mi z Nieba praw­dzi­wy Cud!

 

– O w mordę…

 

Z ze­wnątrz do­bie­gły ich krzy­ki i od­gło­sy walki.

 

– Do broni! – ryk­nął Lu­cy­fer.

 

Dzie­sięć ty­się­cy ob­cych ru­szy­ło na łowy.

 

 

 

Na ustach Boga na mo­ment po­ja­wił się fi­glar­ny uśmie­szek.

 

 

 

To­masz Za­wa­da