Psychiatryczny oddział szpitalny

Pisać? – Tak. działo to się w Świecie równoległym, opisuje to by nie zapomnieć.

 

Był u swoich. Dobrze się czuł na oddziale, nikt go się nie czepiał. Z radością zawsze witali. Raz wręcz trafił na zabawę – taniec, kawę oraz ciasto. Kamil myślał tylko o łóżku, kobiety siedziały przy nim pół godziny i łagodnością i zrozumieniem jego problemów, prawie zmusiły go by tańczył z nimi, to mu pomogło.

 

Znał prawie wszystkich pacjentów oddziału psychiatrycznego numer I. Byli zwartą grupą wspierającą i akceptującą się mimo choroby psychicznej. Dużo było wybaczane, czego nie ma na „zewnątrz”. Niektórzy mieszkali ty od lat.

 

– Przyjęli dziś nowego pacjenta. – ktoś krzyknął.

 

Nie był jeszcze w szpitalu psychiatrycznym. Kamil z „takimi” nie rozmawia. Bo co ma im powiedzieć? Jak nalegają to wysłucha. I tak się stało. Był niższy od niego i piekielnie chudy, terkotał bardzo szybko. Już od dwóch dni narzucał się, zresztą przy okazji każdemu przymilając się. w końcu pielęgniara wygadała się:

 

– on ma sprawę sądową o gwałt.

 

Powiedziała to zaufanemu pacjentowi, pół godziny później wszyscy wiedzieli.

 

Kamil mógł posłuchać tej opinii – nie posłuchał.

 

Lutek chodził w koło drzwi wejściowych, bez klamki. Nie mógł podświadomie zrozumieć, że nie może wyjść. Świadomie fascynował go zamek w postaci trójkąta, podobnie jak w pociągach. Wszyscy to przechodzą.

 

Lutek namówił Kamila, by z nim wyszedł na zewnątrz:

 

– Duszę się w oddziale, nie upłynął jeszcze tydzień i nie mam wolnych wyjść. Proszę … Kamil wyjdź ze mną, proszę …proszę… plis.

 

Kamil był już trzy tygodnie, według regulaminu mógł wziąć za Lutka odpowiedzialność i wyjść z nim do szpitalnego parku i lasu. Nie miał go obezwładniać w chwili ucieczki tylko powiadomić pielęgniarkę z oddziału i to szybko.

 

Spacerowali, Lutek był uśmiechnięty i radosny jak młody piesek, a miał grubo po trzydziestce. W starym zapuszczonym sadzie Kamil wziął kij i strącił sobie dwa jabłka.

 

– Co robisz? Tak nie można.

 

– Jak chcesz, to strąć sobie jabłko. To świetna zabawa. – Zignorował Lutka uwagi, on wie najlepiej.

 

Kamil wiedział, że jabłka są niczyje, od lat nie zbierane, zresztą niedużo ich zostało. Lutek strącił kilka jabłek, a resztę zebrał z trawy i tak obładowany wrócił na oddział.

 

Następnego dnia Kamil dowiedział się o przejściu na oddział dzienny, otwarty. (Na tym oddziale jest się od rana do popołudnia, a resztę dnia w domu.) Wyszedł na łąki zadowolony i położył się w wysokiej trawie by oglądać niebo. Zasnął od razu. Obudził się, a raczej tak mu się zdawało. Podniósł głowę i zobaczył nad dachami szpitala krążące zjawy. Duchy osób zmarłych były przerażające, wlatywały na oddziały i wylatywały rechocząc z trupim śmiechem. Zobaczył prom z filmu „ Enterprace” jak ląduje na ścieżce szpitalnej. Odwrócił się i nad lasem widział myśliwce klonów „Lorda Vadera” jak spotykają się w walce z statkami rebeliantów. Z boku stały „Gwiezdne wrota” tuż obok niego, ale nieaktywne. Zobaczył z daleka idące z lasu postacie z filmu „ Babilon V”, przyglądały się jak statki „cieni” nie lądowały na dachach oddziałów tylko zostały wchłonięte przez budynki.

 

Kamil nie był przerażony, westchnął i położył się, pomyślał, „tyle już widział w szpitalu, nuda”. Zerwał się wiatr i obudził Kamila, nie pamiętał snu.

 

Na oddziale dziennym Lutek pojawił się po dwóch tygodniach. Drżał jakby w gorączce, był upał, a on jak na mrozie w podkoszulku. Na dzienny przyjeżdżała mama Lutka, rozmawiała z jego znajomymi. Kamila nie ominęła. Chodziła w kosmicznie wielkich okularach, przez które nic nie widziała. Pokazywała, że też jest dziwna. Broniła Lutka jak lwica, była nauczycielką na emeryturze. Mała niepozorna i przy tym wredna. Dla Lutka to był trudny okres, nie ukrywał tego i że chce się wymigać od skazania przez sąd. W sekrecie mówił o łapówkach, jakie dał lekarzom, by dostać papiery „wariata”. Udało mu się.

 

Kamil wyszedł ze szpitala. Po kilku miesiącach, Lutek odwiedził go, był pewny siebie, zupełnie inny i niesamowicie bezczelny.

 

Odwiedził Lutka po kilku dniach, nudził się, gość zajmował mu czas. Liczył na wdzięczność za opiekę na całodobowym.

 

– Lutek przyjdź z jakąś koleżanką do mnie na film video.

 

– Będę za tydzień.

 

Przyszedł z Jolą i zdziwił Kamila. Jola starała się o niego, ale była za bardzo dziwna. Wierzyła, że „obcy” przyjdą i zabiorą ją do raju. Drogą dotarcia tam jest biblia i bardzo gorąca modlitwa, co zresztą robiła. Lutek od początku intensywnie i z zapałem ją obmacywał. Kamil nie wiedział co jej obiecał Lutek, wszystko wskazywało, że zgodził się z nią.

 

– Kamil zrób kawy i puść film. – rozkazała Jola.

 

Była u niego już trzeci raz, zawsze z Lutkiem.

 

– Kawa jest gotowa, przyniosę z kuchni, spoko.

 

– No, puść ten film.

 

Miał niespodziankę, wypożyczył pornosa i nie powiedział o tym.

 

– To puszczam.

 

Po minucie oglądania Jola krzyknęła.

 

– Wyłącz to natychmiast. – I zasłoniła oczy.

 

Jola i Lutek przestali się obmacywać, ona rozkazała:

 

– Wychodzimy, takie rzeczy to dopiero w raju jak nas zabiorą. Nie będę tego oglądała. Ty Lutek też. Pasi? Co?… Idziemy.

 

I nie pojawiła się więcej u Kamila.

*

 

Po powrocie z pracy za granicą Kamil kupił samochód. Chwalił się wszystkim znajomym, pojechał też do Lutka. Jole też miał odwiedzić.

 

– Lutek kupiłem samochód.

 

– A gdzie jest?

 

– Stoi przed blokiem, tu pod twoim oknem. – I pomyślał milion dolarów za jego minę.

 

– Aaa.

 

Lutek wyglądał bardzo głupio, sponiewierany.

 

Po dłuższej chwili arogancko poinformował:

 

– Ja byłem na giełdzie, ale nie znalazłem nic dla siebie odpowiedniego. Potrzebny duży samochód do przewożenia szyldów. Założymy spółkę? Potrzebuje zleceń na szyldy. Dam ci spory procent od zysku.

 

– Spoko, jak jest robota to się zrobi. Przygotuj mi materiały: ścinki kolorów foli i zdjęcia szyldów jakie zrobiłeś.

 

Znał się na tym był przedstawicielem handlowym w różnych branżach.

 

– Kamil to nie problem, przyjedź za tydzień, będą.

 

Nie pojechał do Joli, zajął się pracą, zbierał zamówienia i dobrze mu szło. Jak zarobił kilkaset złotych, na spokojnie pojechał do Joli.

 

– Kupiłem samochód i współpracuje z Lutkiem.

 

– Nie mów przy mnie tego imienia. – krzyknęła.

 

– Co się stało?

 

– Jest tutaj? W samochodzie?

 

– Nie.

 

– Nie ma tu wstępu, sąsiedzi wiedzą. Zostanie obity, jak tu się pojawi. Nie chcę o tym mówić.

 

– Ale Co?

 

– Wiesz co On mi zrobił? Więcej nie powiem. Dobrze, że jesteś.

 

Kamil nie pytał więcej o Lutka. Pił herbatę i myślał rozmawiając z Jolą. Jaki scenariusz? Lutek wymusił seks, albo zgwałcił. Jola nie chce rozmawiać, to jest może ten powód. Dyskretnie i delikatnie pożegnał się i wyszedł. Nie dała mu szansy by zareagować.

 

Po kilku dniach pojechał do Lutka, chciał wypytać go.

 

– Cześć, mam tu następne zamówienia, jest ich pięć.

 

– Chcesz obejrzeć moje obrazy z liceum plastycznego?

 

– Tak chętnie. Gdzie masz te obrazy?

 

Jego mama wchodzi ze sztalugami i koń czy malować kwiatki farbami olejnymi. Lutek milczy. Po chwili mama odzywa się z pretensją:

 

– Przecież ich nie masz, oddałeś szkole.

 

– Mamo slajdy? Dasz mi je, ja zasłonie okno?

 

W trakcie przygotowań do wyświetlenia slajdów, Kamil wysłuchuje pochlebne przemówienie na temat artystycznej „duszy” syna. Mijało się to z prawdą, bo obrazy na slajdach były mierne.

 

W końcu zapytał o Jolę, jak już był sam na sam z Lutkiem. Usłyszał obszerne wyjaśnienie, tylko nie na temat:

 

– Nie wiem o co jej chodzi? Nie chodzę tam, ona jest chora i wymyśla „niestworzone rzeczy”.

 

Te kobiety… kiedyś TAKĄ zatrudniłem, chciałem zwolnić bo leniwa, a ona oskarżyła mnie o gwałt. Kiedy byłem w szpitalu, na moją działalność gospodarczą wykonała dużo szyldów i wtedy nie była leniwa. Teraz nie mam pieniędzy, spłacam dług w Urzędzie Skarbowym.

 

Kamil nie dochodził prawdy, nie da się. Milczał, Lutek mówił szybko i zagadał go. Pomyślał, znowu jakieś problemy i po kilku minutach ulotnił się. miał wrażenie, że Lutek jest z kosmosu i tam spędził dzieciństwo. To nie jest cool, ale praca to pieniądze.

 

Po kolejnym miesiącu postanowił upomnieć się o wypłatę. Przyjechał do niego.

 

– Dobrze, że jesteś w domu. obliczyłem, zarobiłem ponad tysiąc złotych. Kiedy umówimy się na wypłatę?

 

– Spójrz na ten kolor folii, nadaje się na tło do tych liter, czy dać jaśniejszy?

 

– LUTEK, mówiłem o wypłacie.

 

– No wiesz… sam chciałeś pracować i pomagać mi, nie wspomniałem o pieniądzach. Teraz muszę wyjść, jak będziesz miał kolejne zamówienia to przyjedź.

 

Przez kilka dni Kamil myślał o znajomości z Lutkiem. Jaki był na zamkniętym, a jaki jest teraz. Przyjechał do niego i zagroził mu. W końcu Lutek wygrzebał z szuflady pięćset złotych i zapłacił mu. Nie chciał dalej współpracować pokazując Kamilowi, że go obraził.

 

Po jakimś czasie Kamil krzyknął w swoim mieszkaniu:

 

– Nigdy więcej nie ufaj takim ludziom GŁĄBIE. I przypomniał sobie, że go ostrzegano przed tym „człowiekiem”.

 

Po latach usłyszał od koordynatorki, jak był wolontariuszem:

 

– Uczmy się na cudzych błędach, a nie na swoich, bo to kosztowne.

 

Przekonał się do tej myśli i postanowił – na drugi raz porozmawia w takich przypadkach z lekarzami. Uprzedzili by go.

 

Nurtowała go myśl: Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego żyje na Ziemi? Może tam gdzieś w gwiazdach jest lepsze życie?

 

Tak pomyślał, ale tak naprawdę nie wierzył, że gdziekolwiek jest życie poza Ziemią.

 

Paweł Korzuch.