Utopia grabarza

Spojrzeli po sobie i od razu wiedzieli co powinno nastąpić.

Dedriw wpadł na biednego przechodnia, a Kelbo, ograniczył się tylko do obserwacji I instrukcji.

-Sprawdź czy ma przy sobie pieniądze. Nie, nie tak…trochę mocniej z prawej. O, tak jest dobrze.

-Yhym.

-Tylko uważaj na jego piękną twarzyczkę!

-Yhym.

Nieszczęśniak ledwo dychał. Był nieprzytomny, cały mokry i poobijany.

-No.Tcha! Ale mało– szepnął jeden z kurdupli, grzebiąc swoją ogromną łapą w maciupkiej sakiewce.

-Dobre i to.

-A pacz, pacz, jaki wystrojony.

Młodzieniec wprawdzie był czysty, a za nim nie unosił się nieprzyjemny fetor, ale na pewno nie można było go nazwać wystrojonym. Miał zwyczajną koszule, spodnie I wytarte pantofle.

-Pewno do dziewuszki popylał.

-Pewno tak.

Tak jak co dzień spodziewali się Velmiego w pabie, przy zawsze pełnej szklane wódki, z miną męczennika, albo przynajmniej zbitego kundla.

I mieli racje. Oto siedział na jednym z wysokich krzeseł, mamrocząc coś pod nosem.

– Kogo ja widzę! Drogi Velmi, morduchna nasza!

– Witam brac i– przyjaciel podniósł smutne oczy, łypiąc z za baru.

– Co taki zmizerowany?

– A. Koń mój.

– Przecież widzę, że na miejscu. Co z nim?

– Nie ten, mój stary uciekł.

– Jak to uciekł? Z niczego tak?

– Aaa. szkoda gadać…– wycedził. Kelbo wbił chciwe spojrzenie w rozmówce, gotowy choćby wydusić z przyjaciela odpowiedź.

– No.

– A bom zobaczył dziś rano otwartą stajnie. Tom pomyślał, że pewno dzieciak bawił się i zapomniał zamknąć.Wchodzę…-przerwał by zamoczyć usta w trunku.Po chwili wypluł napój. Jak lubił piekący smak na języku, tak nie przepadał za tym samym w rzołądku.-…a tu puste boksy kompletnie. Nima.

– Jak to, twojego Gugi nie było? Uciekł? Z babą?!

– Na to wygląda…

Mieli już zupełnie zepsuty wieczór. Zwłaszcza Velmi. W końcu jego własny pupil wykiwał go, narażając przy tym krasnoluda na złość piekielnej żony.

“Nie pozostawiaj kumpla, lub szefa, dla jakiejkolwiek kobiety z nieważne jak dużymi walorami estetycznymi.”

– A ja mu kostki cukru dawałem, po grzbiecie głaskałem…

– Kutas i tyle.

Niewiele osób pozostało w karczmie. Większość spłoszyły śpiewy trojga pijanych żałobników. Ich tańce i dziwne propozycje, na które, na szczęście, nikt nie przystawał.

Zataczając się do swoich chat, za namową Dedricha, wstąpili jeszcze do zakładu pogrzebowego. Szukali nowego przyjaciela, ładnego i możliwie jak najbardziej wygodnego.

– Witam panów. W czym mogę pomóc?

– Ma pani może…takie miękką…całkiem miękkie, nieduże..no…te…trumienki?

Kobieta posłusznie skinęła głową I zniknęła za drzwiami sklepowego magazynu. Miała okazje wcisnąć towar nie całkiem świadomym klientom. Taka okazja nie nadążała się co dzień.

– Te są całkiem ładne – krzyknęła z daleka sprzedawczyni. Do mężczyzn zmierzały trzy uśmiechające się drewniane trumny.

– Czy, czy mi się zdaje, czy one nie wydają się za bardzo wygodne?

– Nowiutkie, ledwo co przywiezione z Zelandii. Pierwsza jest bardzo przyjazna, lubi się bawić i nie stroni od pieszczot. Druga jest wytrzymała, pójdzie z właścicielem aż po grób…ha! – nerwowo się zaśmiała, odsłaniając dziwnie zaostrzone zęby.– No I ostatnia! Ta jest jedną z naszych najlepszych. Jest też jedną z najrzadszych. Zgniłek 360! – znów wybuchnęła panicznym śmiechem. Przyjaciele zaczynali się jej bać.

 

 

Były to trumny zrewolucjonowane w tysiącleciu Neptuna. Stworzone z myślą o samotnych, starszych, i dość dziwnych ludziach z alergią na sierść. Nie dość, że zyskiwało się towarzysza, to jeszcze zaoszczędzało pieniądze za opłate pogrzebu. Trumny te, w czasie pogrzebu Pana bądź Pani, samodzielnie szły za księdzem, wykopywały idealny rów i składały się do niego z szybkością odrzutowca. Czyli pupil idealny. Niestety z powodu tak dużego popytu na tego rodzaju produkty, zupełnie wymarł zawód grabarza. Te, nawet po śmierci właściciela, podlewały kwiaty I same czyściły grób.

 

 

– Ile ta?

– 2600. Przyjmujemy także płatności manną lub energią życiową.

– I co panowie na to?– spytał już prawie trzeźwy Kelbo.

– Ja tam biorę .– podniósł łapę Dedrich.

 

 

*

– Ee…matko, ale mnie urządzili, jak ja się teraz pokarzę ?

– Mi się tam podoba.

– Taaa.

Podniósł się i dokładnie otrzepał. Nienawidził miejscowych oprychów. Zwłaszcza tych małych, śmierdzących, kurdupli krasnoludzkich. Najchętniej wszystkich powiesił by za jaja. Nie za duże zresztą jaja.

– Czemu dałeś się im pobić? Nie rozumiem. – wyszedł z zaułka. Ten głos był już nie do zniesienia.

– …

Fauna, pierwszy raz w swoim życiu, poczuła się urażona. Pierwszy raz miała doczynienie z ignorancją.

Na domiar złego, dziś w duszy Qwera było jakoś duszno i nieprzyjemnie. W takich momentach, chciała tylko olać Pana ciepłym strumieniem moczu. Tak! Bo to za sprawą Pana znajdowała się w takiej sytuacji. W TAKIEJ duszy, TAKIEGO człowieka.

Przekroczyli próg i zatopili się w mroku. Zwinnie omijając przeszkody wreszcie stanęli w niedużym salonie.

– Panie… -zaczęła błagalnym głosem Fauna.

– Ja teraz mówię – urwał jej młodzieniec.

– Nie kłóćcie się. Nie ma takiej potrzeby. Macie to?

– Mamy. – chłopak położył małe zawiniątko na stoliku odruchowo cofając się.

– Dobrze.jesteście kochani. Powinniśmy pomyśleć nad tym czy jednak… was nie zostawić. Dobrze się spisujecie jako Duozmo.

Cicho jęknęli.

– Ależ pochlebia nam to Panie…ale wolelibyśmy jednak tak jak Pan obiecywał…odłączyć nas…wie Pan.

– Nigdy wam nie obiecywałem , że was odłączę. Udało wam się i przynieśliście o co was prosiłem, możecie odejść.

Ha! Teraz to dopiero miała ochotę się na niego wyszczać.

– Panie! Tu jest strasznie. Ciasno. Do tego jestem na prawdę głodna.

– Spokojnie. Qwera będzie dostawał ode mnie co dzień nową energię . A teraz już skończ.

– A ja? Ja Panie? Jak ja się czuje z tą idiotką w myślach?

– Spierdalaj Qwera, falfusie zasrany.

“I życie znów nabiera kolorów.” – pomyślała.

 

 

Pan siedział w swoim wielkim, lwim fotelu i skrobał coś na dziwnej tabliczce. Nie był przygotowany na bunt wśród “dzieci”. Coraz więcej młodych wątpiło także w słuszność Jego sprawy. To zapowiadało rychły bunt, albo jakiś idiotyczny odłam, na który i tak by nie pozwolił.

“Dziecinne sprzeczki”– wyrył na płytce. Zastanowił się chwilę. Mruknął coś pod nosem i szybko dodał:”(niebezpieczne)”.

– Wierzącym przydał by się motywator. – wyszeptał jakiś niski głos. – Ktoś za kim pójdą tysiące.

-Hmm…– Pan zmarszczył brwi. Jego twarz momentalnie stężała.– Coś jak Mesjasz?

-Tak, ktoś tego typu. Tyle, że lepiej ubrany.

 

 

 

 

*

 

 

Dedrich nie wiedział jak okazać swoje zadowolenie. Podskoki, piski i salta byłyby nie wystarczające i jakieś nie na miejscu. Wypada, żeby do końca życia składał bratu hołd…tak, to by w zupełności wystarczyło…na jakiś czas.

– Ojjjj! Bracie, kochany! Bracie! Ha! Nie wierzę!

– Masz tu zbity dowód, więc uwierz. O pacz, pacz, nawet cię tu ten dowód liże. Kiedyś oddasz kasę, nie przejmuj się.

Zgniłek właśnie przymilał się do swojego pana, łasił i domagał pieszczot.

Obaj siedzieli już w domu. Przy wielkim, drewnianym stole kuchennym, ozdobionym gdzieniegdzie pustymi butelkami po Brendy. W pomieszczeniu panowała przyjemna dla ucha cisza. Myśleli nad tematem do rozmowy, przez co, paradoksalnie, nie gadali. Po dwudziestu minutach już sobie odpuścili. Milczenie było znacznie łatwiejsze.

– Kto tam?

– …

– To do męża?

– …

– A w jakiej sprawie?

– …

– Tak, jest.

– …

– Dobrze, już wołam…Keeeeeelbooo! Złociuuuutki! – ryknęła z ganku żona jednego z krasnoludów – Ktoś do ciebie!

Mężczyzna cicho westchnął i podniósł swój ociężały tyłek z krzesła. Nie chciało mu się ruszać, ale mimo to i tak poczłapał do drzwi.

W progu stała nawiedzona sprzedawczyni z zakładu pogrzebowego. Ta sama, która nie dawno kryła się za ladą, teraz ukazuje się w całej okazałości. Wysoka, wręcz patykowata kobieta.

– Dzień dobry. Pan Kelbo Wichrowski?

– Tak, tak, to ja.

– Chodzi o Pana zakup.

– Coś nie tak?

– Wpłata nie została potwierdzona.

– Jak to?

– Jest pan nie wypłacalny

– Hmm…?

– Mogę wejść?

– Proszę, proszę…

 

 

Wreszcie dotarli do kuchni. Przybyli zastali Dedrich załatwiającego swoją potrzebę do stojącego nie opodal garnuszka. Kobieta uśmiechnęła się pod nosem. Kochała krasnoludy. Ten szczególnie przypominał jej dawnego chłopaka z którym chodziła jeszcze w tysiącleciu Uanu. Robił co chciał, kiedy chciał I z kim chciał. “Niepokorny strzelec”, “samotny wilk na drodze zwanej wolnością”– tak miał skromnie w zwyczaju siebie nazywać. Niestety dychnął w jednej z karczmianych bójek.

– Nie rozumiem…jak to nie wypłacalny? Będziemy musieli zwrócić zwierzaka? Tak już się zadomowił, polubił…

– Nie, nie o to teraz chodzi. – kobieta podirytowała się. Poprawiła nerwowo swoje duże okulary, kątem oka zerkając na zmagania Dedricha. – Jest pan n i e w y p ł a c a l n y. Co oznacza, że nie ma pan już energii. Żadnej.

– Ależ co pani gada?..Przecież stoję tu. Teraz. Mam się dobrze. W sumie nawet nie widziałem zbytniej różnicy w samopoczuciu. – gość tylko westchnął.

– Nic dziwnego. Jak się nie żyje.

Na dno garnka nie spadły już żadne krople. Wszyscy zamarli w bezruchu.

 

 

 

 

*

Przemierzali ostatnie już rejony. Byli wykończeni. Nogi Quer powoli odmawiały posłuszeństwa, dając o sobie znak uciążliwym i nieznośnym bólem. Ręcę też nie były w dobrym stanie. Musiał ich używać do obrony własnej, odganiania się od żebraków, bizmesmenów i nierządnic, proszących o “dwa miechy” życia-tak by zdążyć jeszcze się spokojnie wyspowiadać i łatwo przejść rewizje dzielnicową.

 

 

– Koniec z tym. – splunął. – Rzucam tą prace. Gówniana jest i tyle. – dokończył zapalając skręta.

 

W jego głowie buchnęła nagle ogromna fala ciepła. Coś stało w koncie jego pokoju. Jakaś dziwna, długa postać.

– To żuć. Co za problem?

– Nie pierdol. Wiesz dobrze, że to niewykonalne. – odparł. Ogromne okulary, wbite w rozmówce, nieznacznie drgnęły.

“Jointom mówimy nie.” – pomyślała I zasiadła na przeciw niego.

– Przestań. Na dziś już wystarczy.

– Ale co? – zapytał obużony. Postać wskazała na małego gniota w jego dłoni.

– E. Lepiej opowiadaj jak z nimi poszło?

– No jak zwykle. ”Jak to możliwe?”, ”Pani chyba żartuje”, ”Nigdzie z Panią nie idę”. No tak poszło.

 

 

 

 

*

– No. W końcu.

Pomieszczenie wypełniały miarowe stuki. Wielka machina po środku sali wyciskała z siebie siódme poty, buchając niebieskawą parą.

– Ile już tego mamy? Dziesięć? Dwadzieścia tysięcy?

– Tak. Ale nadal za mało.

Gdzieś na końcu taśmociągu spoczywała jeszcze nie polakierowana trumna.