Port w Leignborn

Wybudowanie niewielkiego portu było planowane w Leignborn od zawsze, lecz nie zawsze udawało się dopiąć wszystkiego na ostatni guzik. Miało to zwiększyć zyski dzięki prawu składu, którym Leignborn mogło się posługiwać. Było ono stosowane w stosunku do kupców podążającym przez miasta przez trakt południowy i dalej, w kierunku granicy z Sherbing. Aby w ogóle inwestycja była sensowna, określono w jakich granicach miałyby mieścić się dochody. Okazało się, że gdyby prawo składu stosowano też w stosunku do barkasów, szkut i komięg które tamtędy przepływały, to zyski powiększył by się prawie dwukrotnie. Leiga była szeroką rzeką, która była używana do transportu jeszcze wtedy, gdy Leignborn było małą wioską i mało kto myślał o powstaniu tutaj jednego z ważniejszych miast. Przez wiele lat do kas nie wpływały żadne pieniądze z tytułu transportu wodnego, choć miasto posiadało w kontroli około piętnastomilowy odcinek rzeki. Leiga była największym dopływem południowego Hagu, największej rzeki w całej Asthardii. Kapitanowie i sternicy szkut płynących przez Leigę nie płacili podatków ani ceł aż do samego połączenia obu rzek. W promieniu 50 mil nie było tutaj bowiem miasta, które posiadałoby port i prawo do zatrzymania towarów na handel. Port miał powstać w okolicy mostu zwodzonego, prowadzącego z miasta wprost na północ, w kierunku Bormlea, Ignborgu, Heatown i Sheld. Koszty były ogromne, głównie ze względu na sprowadzane materiały. Główna siedziba zarządcy miała być przede wszystkim duża. Dużo w niej miało być magazynów, spichlerzy i izb, w których kupcy mogliby się zatrzymać i sprzedawać swoje towary według obowiązującego przez 12 dni prawa składu.

Rok 1619 miał być rokiem przełomowym w budowie portu. Spisano już plan potrzebnych materiałów, przewidywaną kwotę jaką trzeba będzie wyłożyć oraz przewidywany termin ukończenia budowy. Miała ona trwać około czterech lat. Pierwszą fazą budowy było przygotowanie terenu i jego okolicy pod budowę. Całkowicie prawie wyrównano fragment brzegu po zachodniej stronie rzeki, na któym miał stanąć główny budynek wraz z magazynami. Nieco na północ, wyryto długi na 200 metrów kanał, w którym stacjonować miały łodzie. Aby uniknąć niebezpiecznych incydentów i prób ucieczki przed kontrolą, ocleniem i wykonaniem prawa składu, przez całą szerokość rzeki, 20 metrów za kanałem, przeciągnięto długie, pozbijane razem bale które przypominały kształtem bramę. W zamiarze, brama miała być podnoczona na linach z wykorzystaniem wielkich kół zębatych, które to obracały się i wprawiały w ruch inne ogromne bale, nakręcając na nie liny, zupełnie jak to jest z wiadrem w studni. Szkuta, barkas i inna komięga po przejściu kontroli mogła więc bezpiecznie przez tą bramę przepłynąć.

W Leignborn zostawiano na sprzedaż zgodnie z prawem składu tylko określone towary. Te, na które byłw tym momencie największy w mieście popyt, te które na liście potrzeb będą gościć po wsze czasy oraz te, które zarządca portu miał zarzyczyć sobie aby w mieście na czas określony pozostały.

Wykonaniem projektu i planu inwestycji zajął się architekt pochodzący z Ghrakanav, powszechnie uważanego za światową stolicę architektury, budownictwa i wszelkiej maści inżynierii. Projekt był więc, jak przystało na absolwenta Wielkiej Akademii Sztuki i Architektury w Ghrakanav, wykonany niezwykle starannie, szczegółowo i dokładnie. Wystarczyło tylko spojrzeć i już było wiadomo co gdzie jest, jakich rozmiarów są poszczególne pomieszczenia, całe kondygnacje i jakie jest ich przeznaczenie. Ten sam człowiek zajmował się również sprowadzaniem materiałów potrzebnych do zrealizowania tego ambitnegoi, jak wielu uważało, drogiego projektu. Gdy podano mu kosztorys wykonany przez jednego z okolicznych "znawców" uśmiechnął się tylko, dopisał znak dzielenia, wraz z dzielnikiem. Gdy zobaczomo jak dużo będzie można zaoszczędzić na tej budowie, natychmaist odsunięto lokalnego eksperta od wszelkich zobowiązań. Suma podana przez Hesslinka Sechza, bo tak się nazywał, była natychmiast przyjęta, i chciano zaczynać budowę choćby od zaraz. Okazało się, że najpierw trzeba będzie złożyć zamówienia na potrzebne materiały. Kamień, drewniane belki, cegły i spoiwa do nich oraz blaszany dach. Blaszany dach! Żaden ze znanych czy widzianych gdziekolwiek w okolicy obiektów nie mógł się pochwalić blaszanym dachem! Mówiono że blacha lśni w słońcu, że port będzie nazywany Portem Słonecznym. Tak też w rzeczywistości było. Polerowana blacha, pod wpływem światła słonecznego błyskała po oczach jak ogromna latarnia. Zamówienia na kamień były składane w Granti-Duur. Największej na północnym zachodzie kopalni, z której pochodziła znakomita większość stosowanych budulców. Drewno, najwytrzymalsze a zarazem piękne drzewo Sosen Północnych były sprowadzane prosto z Norlon. O tak drogich– mimo znajomości Hesslinka– i wspaniałych materiałach mało kto w ogóle śnił. Wszyscy byli dumni że w okolicy niewielkiego miasta Leignborn, stanie jeden z najpiękniejszych i najnowocześniejszych portów rzecznych w okolicznych imperiach. Miał on być podobny do portów na dalekim południu, w Shinara i Pantras, gdzieistniały najwspanialsze i najprężniej zarabiające porty. Po około dwóch miesiącach oczekiwań zaczęły napływać pierwsze transporty. Ogromnymi wozami zaprzęgniętymi w potężnie umięśnione konie przewożono ogromne ilości kamienia, bali drewnianych i polerowanej blachy. Osobnymi wozami, mniejszymi od tych z głównym budulcem, przewożono narzędzia i spoiwa, a przede wszystkim– wykonawców. Było ich multum. Tak wielkiego i nowoczesnego projektu nie mogła wykonać w krótkim czasie ani mało liczna, ani nie doświadczona grupa. Kilkaset świetnie wyszkolonych w swoim fachu rzemieślników, każdy z zapleczem doświadczeń i ogromną wiedzą, przybywali właśnie tu, do wschodniej części Asthardii by wybudować potężny port. Pochodzili oni, tak jak i budulec, z Ghrakanav i okolicznych miast.

Byli oni ubrani w grube spodnie, zaczepione na ramionach szerokimi szelkami, wokół bioder przepasani byli szerokim trokiem z ponatykanymi w nim narzędziami. Na głowach nosili jedynie włosy, w ogóle nie przejmując się tak szeroko rozgłaszanym na budowach zagrożeniem. Byli profesjonalistami, dlaczego więc miała by komuś z góry spaść cegła? A nawet jeśli spadla to co? Pracownik niezdolny do pracy zastepowany byl natychmiast innym i wysyłany do domu z odprawa. Czasami poszkodowani wracali z powrotem do pracy, czasami nie. Niektórzy jeszcze odchodzili całkiem z tego świata, w dosłownym i metaforycznym sensie. W każdym bądź razie, robota szła sprawnie, gładko i bez większych utrudnień. Czasami tylko zdarzały się chwilowe przestoje, pojawiały się krótkie przerwy, które jednak nie wpływały znacząco na tempo prac i termin ukończenia. Tak więc, przez kolejne dni, tygodnie i miesiące powstawał port. Z biegiem czasu, zainteresowanie rosło i rosło. Nie było już dnia, w którym na murach nie staliby ludzie, oglądając monument.

Po ponad czterech latach nieustannej pracy, wytężania sił ponad wszelką miarę i wkłania ogromu pieniędzy w tę inwestycję, port wkońcu powstał. Powstał taki port, że sami konstruktorzy, architekci i mieszkańcy Leignborn byli zaszokowani. Wstępne projekty, próby wizualizowania i imaginacji gotowego projektu były niczym w porównaniu z tym, co można już było dostrzec. Blacha odbijała słońce mocniej niż sobie wyobrażano, połączenie drewnianych bali, kamienia i pięknych materiałów wykończeniowych wprawiały w zachwyt. Od tego czasu czekano już tylko na zyski. Pieniądze, które zostały zainwestowane, musiały się zwrócić. Oprócz tego miały również przynieść zysk, i zgodnie z tymi słowami– przynosiły go. Już po kilku miesiącach do kasy zaczęły wpływać pierwsze brzęczące dukaty, refety, randy i tinlary. Handel kwitł, ludzie byli zadowoleni z dobrej jakości towarów a przede wszystkim z niskich cen, koszty się zwracały. Jednak pojawiły się pierwsze głosy krytyki. Krytykowano przeważnie wysokość podatków, ceł i opóźnienia w zamówieniach. Podatki zdaniem "kapitanów" były wysokie i tak rzeczywiście było. Każdy z dowódców, który pierwszy raz przepływał portem, przecierał oczy ze zdumienia i doszukiwał się sprawiedliwości. Obiecywano że podatki i cła będą wyjątkowo niskie i przepływ tędy będzie po prostu przyjemnością, a wcale tak nie było. Szyprowie byli z tego powodu wściekli i postanawiali "Napluć na taki interes! Gdzie tu dane słowo i sprzyjanie handlowi?". Przez długi czas polityka portu była bardzo ostra i nie zgadzano się na obnizenie podatków. Dopiero gdy zaczęto odnotowywać mniejsze niż dotychczas zyski, władze uległy. Dzięki temu posunięciu, wszelkie skamlenia umilkły i trzeba było się przyglądać, czy aby każdy pieniążek wpada do odpowiedniej sakiewki, i czy nie wpada czasem niepotrzebnie do innej. Korupcja była jednym z mankamentów w ówczesnych portach. Porażeni nią strażnicy sprzyjali niebezpiecznym transporterom i przemytnikom. Póki proceder był mały, nie zagrażał miastu i sprowadzał się głównie do przewożenia mocnej gorzały, nikt się tym zbytnio nie przejmował, niektórzy nawet korzystali ze skonfiskowanych beczek.

Gdy jednak wkrótce postępki zwłaszcza przemytników stawały się coraz śmielsze, w głowach budził się alarm. Trzeba było zacząc przeciwdziałać. Wszczynano śledztwa, grożono, zabraniano, karano i starano się zapobiec wydarzeniom podobnym tym z Brancji. Transport broni rozkwitał w wielu miejscach "przepięknymi kwiatami". Deven jako jeden z tropicieli brał udział w tych wydarzeniach, i wcale nie najgorzej mu szło. Gorzej szło jednak straży miejskiej, która potrafiła tylko wszcząć niepotrzebny alarm, stłuc kogoś bez potrzeby, a przede wszystkim nie potrafiącej określić się w swoich dokonaniach, przedstawić dowodów przeciwko potencjalnym przestępcom i schwytać ich. Deven zaś opierał się na dedukcji, trzeźwym i inteligentnym myśleniu próbując identyfikować zachowania charakterystyczne dla złoczyńców. Tym sposobem, prędzej czy później zagadka musiała zostać rozwiązana. Czy mu się to udało?