Zmalowało się

 

Za Chiny Ludowe nikt nie uwierzyłby, że to coś ze ściany może zleźć. Zlazło jednak i spojrzało na mnie tymi swoimi czarnymi jak borówki oczami. Gapiło się dobre kilka sekund, po czym podrapało się po łysej głowie i wskoczyło na stół. Diabeł, nie inaczej. To musiał być on. Bo czy kto inny potrafiłby odkleić się od ściany i najzwyczajniej w świecie ożyć, przeciągnąć się i zacząć spacerować po mieszkaniu? Chyba nie. No to się ładnie wkopałem. Pięknie. Niech to wszyscy…

 

– Co się gapisz? – spytało coś ze ściany, zaszufladkowane przeze mnie jako diabeł z gatunku „ścienny”. – Lepiej mi powiedz, po coś mnie tu ściągnął.

 

– Ja?! – Zdziwiłem się bardzo. Co ten tu sobie wyobraża?

 

– A kto niby? – Chuchnął mi prosto w twarz. Zapach farby nadal był wyczuwalny. – Sam się niby namalowałem i wyrwałem z tego… no… – Wskazał na odrapaną z farby ścianę. – A tu co? – Wskazał na czerwoną gwiazdkę, którą wymalowałem chwilę wcześniej. – Pentagram jak nic, w środku runy. Czarownik jesteś?

 

Nic nie odpowiedziałem. Wyglądał jak postać wycięta z tektury, z tą tylko różnicą, że mógł się poruszać. Nie popisałem się malarsko. Ale kto by przypuszczał, że mi ożyje.

 

– No to teraz mnie odeślij, bo za cholerę mi się tu być nie chce – mruknął Cienias, bo tak właśnie go nazwałem w myślach. – I nie gadaj mi, że nie potrafisz, bo się zdenerwuję.

 

TO mi się śni. TEGO nie ma. Zamknąłem oczy i wziąłem kilka głębokich wdechów. Wypuszczając powietrze, usiłowałem przypomnieć sobie podstawowe zasady jogi, medytacji i kilku innych rzeczy znanych mi z telewizji.

 

– Drzemka? – usłyszałem szept Cieniasa. Spojrzałem wprost w jego małe ślepia. Jedno oko namalowałem trochę większe, przez co stwór wyglądał jak wariat. – Myśl stary, ja nie mam czasu.

 

– Dobra. Ustalmy coś – powiedziałem nadzwyczaj pewnym głosem. – Popatrz tu. – Chwyciłem do ręki wałek do malowania i wiadro z farbą. – Rozejrzyj się. – Diabeł się rozejrzał. Cały pokój wyglądał jak pole bitwy. Wszędzie meble przykryte folią. Okna oklejone taśmą malarską. Kubełki z farbą. Pędzelki i wałeczki. Tu i tam rozmaite kleksy. – Widzisz? – zapytałem.

 

– No burdel trochę – sapnął Cienias. – No i?

 

– Ja tu maluję pokój, stary! – Ręce mi opadały. – Ciebie nie ma. Rozumiesz? – Różowe brwi uniosły się. – Powinienem był otworzyć okno – powiedziałem trochę do siebie. – Pewnie farba jest toksyczna albo jakaś i nawdychałem się jej za dużo. Jestem na haju. Kumasz, o czym gadam? Gandzia, trawa, majeranek?

 

– Czyli rozumiem, że sprowadziłeś mnie tu przypadkiem? – Poprawił spodnie w 2D. – To trochę komplikuje sprawę.

 

Ok. Nic się nie dzieje. Usiądę. Poleżę. Może napiję się meliski i mi przejdzie. Mam nadzieję, że tak będzie, bo żona, gdy wróci, łeb mi urwie i powie, że znów się uchlałem. A może by się uchlać?

 

– Teraz prowadź mnie do czarownika – rzekł Cienki, siadając na krześle. I ledwo tyłkiem dotknął siedzenia, a wylądował na ziemi.

 

W jednej chwili zrobiło się go więcej. Jakby ktoś wpompował trochę powietrza w sflaczały balon. Krzesło? Spojrzałem na podłogę. Było tam. Ale już nie w dawnej postaci, a zupełnie nowej.

 

– Coś ty tu zrobił?! – wybuchnąłem. – To są nowe panele, jak ja zmyję to… – Patrzyłem w osłupieniu na namalowane na podłodze krzesło.

 

– Wybacz. – Zabrzmiał całkiem szczerze. – Przypadkiem pomyślałem i się stało.

 

– Teraz to napraw. – Cienias sięgał już po pędzel. Uprzedziłem go. – Ale już niczego nie dotykaj.

 

– Spoko. Zapomniałem, że tak mogę. Co z tym czarownikiem?

 

– Nie wiem, o kim gadasz. Z czarowników to znam tylko jednego z Oz, a drugi to małolat Harry Potter. Z książek.

 

– No to jedziemy do tych Książek. Daleko to?

 

Westchnąłem. Dobre pięć minut zajęło mi wyjaśnianie Cieniasowi, o co chodzi z książkami i fikcją literacką, ale w końcu się udało.

 

– To co zrobimy? – dopytywał się po tym, jak zamienił moje drugie krzesło w malowidło napodłogowe.

 

– Nie wiem jak ty, ale ja muszę odpocząć i, jak przypuszczam, wtedy znikniesz. Znaczy… przestanę wierzyć, że jesteś. A ty w tym czasie… – Sięgnąłem po pilota. – Oglądałeś kiedyś telewizję? – Pokręcił głową. Włączyłem. Akurat leciały obrady Sejmu.

 

– Co to?

 

– To… no są trochę podobni do ciebie. Niby są, a tak naprawdę nic nie robią. – Usadziłem go na podłodze, nie zważając na to, że dotykam kogoś, kto przed chwilą zamienił mi meble w malunki. – Jak się obudzę, już cię nie będzie. Fajnie, co? – Uśmiechnąłem się, zrywając folię z kanapy.

 

– Fajnie. – Usłyszałem, a po chwili drzemałem już smacznie. To było ciężkie przedpołudnie.

 

 

 

Obudził mnie śmiech i słońce świecące prosto w twarz. Drgnąłem na łóżku w przekonaniu, że Kaśka z małą wróciła i zaraz dostanę burę za przespanie dnia, który miałem poświęcić na malowanie. Pomyliłem się. Zsunąłem się z kanapy na podłogę. Usiadłem, po czym w oddali ujrzałem różne budynki, okrągłą, przypiekającą Ziemię tarczę słońca i przejeżdżające ulicą samochody. Na werandzie… Cholera, ja nie mam werandy!

 

– Teraz już masz – rzekł diabeł siedzący na wymalowanym na podłodze telewizorze. Prawie jak plazma. Ostatnią myśl musiałem wypowiedzieć na głos. – Sorry, ale ten zając się tu wpieprzył, to dałem mu kopa w dupę i odbił się od ściany… i ściana trochę tak… jakby…

 

No widziałem, co tak jakby. Ściana najnormalniej wymalowała się w powietrzu i zamiast niej miałem teraz najbardziej płaski balkon na świecie. Rozejrzałem się. A raczej rzuciłem okiem na podłogę. Kompozycja złożona z szaf, kufra, szufladek, biurka i krzesła obrotowego wyglądała nader…

 

– Wszystko jest… zamieniłeś wszystko? – Stanąłem na równe nogi. Cienias nie był już takim cieniasem. Kudłate nogi spuchły, a spod podkoszulka zwisał nieduży, ale już widoczny brzuszek piwny. Trzy puszki piwa pięknie ozdobiły fragment podłogi przed telewizorem. – Mówiłem, żebyś niczego nie dotykał. Poza tym miałeś zniknąć!

 

– To nie moja sprawka. Te ludziki w szkle zrobiły mi się przypadkiem. Reszta to już zające. Straszne z nich rozrabiaki, stary.

 

– Zające? – usiadłem na ostatnim meblu, jaki posiadałem. – Cholera! – Pobiegłem do pokoju córki. Wszystkie ściany zdawały się jakby odarte z farby. Z króliczków, które namalowałem, nie został nawet… nawet bobek. Szybko wróciłem do Cieniasa.

 

– Gadaj mi tu zaraz, coście za jedni?

 

Cienias usiadł po turecku, choć pewnie sam nie wiedział, że tak to się nazywa. Podrapał się po łysej głowie i czknął. Piwo pewnie działało nawet na takich jak on. Zapatrzył się w sufit.

 

– Zajęcy nie znam. Sam żeś je tu sprowadził. W moim świecie jest ich trochę, ale raczej nie są groźne. Tyle, że te tutaj trochę urosły.

 

– Trochę, co?

 

– Zanim to pudełko zmieniło się w to, co się zmieniło, pokazywali je – stwierdził – Przerwali to ciekawe wystąpienie, gdzie wszyscy siedzą i śmieją się z tego, który stoi i opowiada.

 

– Co pokazywali? W wiadomościach?

 

– A bo ja wiem. – Wzruszył ramionami. – Zające biegały i zmieniały wszystko wokoło. A było ich…

 

– Niech zgadnę – przerwałem. – Sześć.

 

Pokręcił głową.

 

– To są zające. Mnożą się jak…

 

– … króliki. – Zakręciło mi się w głowie. – I pomyśleć, że chciałem tylko mieć kolory jak żywe…

 

– Coś ty powiedział? – Cienias nagle się ożywił.

 

– Kolory jak żywe. Tak się nazywały te farby, które kupiłem.

 

– To może być to. – Rozejrzał się po pozostałościach narzędzi malarskich. Większość puszek i pędzli stanowiła już część malowidła na podłodze. – O, jest…

 

Znów musiałem go uprzedzić. Ostatnia puszeczka farby była, jakby nie patrzeć, ostatnią nadzieją. Czerwona. Chwilę milczeliśmy, siedząc i wpatrując się w pojemniczek. Rada wojenna. Burza mózgów.

 

– Musimy je zatrzymać, zanim wróci moja córka z żoną. – Ponownie przeczytałem nalepkę na puszce. Nic szczególnego nie zauważyłem. Jeśli ta farba miała coś wspólnego z tym wszystkim, to nijak nie dało się tego udowodnić. Zresztą po co? Miałbym zaskarżyć producenta? „Drogi panie producencie. Farba, którą Państwo produkujecie, ożywa i potem zamienia wszystko w malowidła, spija piwo z lodówek zwykłych obywateli…”. To nie miało sensu.

 

– Marchewka! – wypalił Cienias. – Zające lubią marchew.

 

Jakby tak się zastanowić, to nawet nie był taki zły pomysł. Zresztą innego nie mieliśmy.

 

– Spróbujemy – powiedziałem i podniosłem się z podłogi. – Tu ją maźnę…

 

– Nie, nie. Lepiej bliżej tego pentagramu. Podejrzanie wygląda, to i pewnie ma moc jakąś.

 

– Dobry pomysł.

 

Otworzyłem puszkę. Zamieszałem kolor. Zmoczyłem pędzel i namalowałem największą marchew, jaką kiedykolwiek widział świat. Nie minęła chwila, a płaska jak plaster kiełbasy z Biedronki marchew odkleiła się od ściany i opadła na podłogę. Podniosłem sflaczałą jarzynę i obejrzałem dokładnie.

 

– Nie wygląda zachęcająco – stwierdziłem, a Cienias był podobnego zdania. Chwycił ją i przytknął cienki koniec do ust. Dmuchnął dwa razy, a marchew zaczęła nabierać odpowiedniego kształtu.

 

– Teraz jest dobra – rzuciłem po chwili. – Tylko, co dalej?

 

– Trzeba je znaleźć i nakarmić.

 

Plan był dosyć prosty i to trzeba było mu zaliczyć na plus. Gorzej, że nie wiedzieliśmy, gdzie szukać szalonych zajęcy, a co najważniejsze, nakarmienie ich nie rozwiązywało problemu.

 

– Idziemy – postanowiłem po krótkim namyśle. – Tylko już niczego nie dotykaj.

 

Cienias obiecał.

 

Weszliśmy do korytarza, w którym panował porządek. Wszystkie pary butów leżały jedna na drugiej, wymalowane na wymalowanej półce. Kurtki gniotły się na wieszakowym malowidle. Już na schodach przypomniałem sobie o czymś.

 

– Nie widziałeś czasem… – zacząłem pytać Cieniasa, ale musiałem przerwać.

 

Na schodach leżał kot. Zjeżone futro wyglądało jak prawdziwe. Uniesiony ogon rozpłaszczył się na dwóch stopniach.

 

– Mruczuś – wymruczałem. – Wyjdziesz z tego, stary – dodałem jeszcze ciszej.

 

– Nie tak szybko – dosłyszałem głos Cieniasa. – Ta marchew jest okropnie…

 

Gdy już wpadł na mnie (o dziwo Cienias nie zmieniał wszystkiego w malowidło), obaj stoczyliśmy się po stopniach, zamieniając przy okazji donicę z kwiatem w akwarelę. Nie było czasu na przeklinanie. Ofiar mogło być znacznie więcej niż trochę mebli i jeden kot.

 

 

 

– Samochodem będzie szybciej! – krzyknąłem, znalazłszy się przed domem.

 

Lipa. Już po chwili wiedziałem, że prędzej polecimy marchewką, którą tachał Cienias, niż moim nowym audi. Jako obraz nie prezentowało się za dobrze. Czerwony metalik. Super. Rowery za to stały nietknięte, jakby zające zbierały tylko co droższe łupy.

 

Przytroczyłem marchew do bagażnika i wskoczyłem na rower górski. Cieniasowi dostała się damka mojej żony. Musiał bardzo uważać, żeby nie zmienić wehikułu w obraz. Po kilku minutach lekcji, rozbitym łokciu i ułamanym zębie jeździł już jako tako. Ruszyliśmy w dół ulicy. Ślad był wyraźny. Ciemne plamy pastelowych drzew nie rzucały już cienia. Słońce wesoło grzało wysoko ponad wieżo… Grzało. Kwadraty wieżowców i domków mijałem ze smutkiem, choć musiałem przyznać, że teraz zrobiło się tu znacznie więcej miejsca.

 

Zatrzymałem się dopiero na światłach, a raczej tam, gdzie kiedyś stały wysokie słupy z sygnalizatorami świetlnymi. Cienias wyhamował w ostatniej chwili. I dopiero teraz zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji.

 

Na spękanych płytach chodnikowych zobaczyłem pierwsze ofiary wśród ludzi. Staruszek i mały chłopiec spoglądali na mnie z dołu. Chłopiec ściskał w ręku malutki zabawkowy pistolecik.

 

– No cholera! Na ludzi też to działa. – Zlustrowałem wzrokiem okolicę. I wtedy dotarło do mnie, że wszędzie jest pusto. Nieliczne stojące jeszcze budynki też wyglądały na opuszczone. Chodnikowy dziadek i chłopiec nie byli jedyni. Po prostu w piekącym słońcu nie zauważyłem wszystkich ofiar. A było ich sporo. Zdjąłem podkoszulek i z niemałym wysiłkiem rozdarłem go na pół. Po chwili miałem już to, czego potrzebowałem. Zawiązałem na głowie pasek czarnego materiału. Spojrzałem poważnie na milczącego Cieniasa.

 

– Jak ty w ogóle masz na imię? – spytałem.

 

– Koko – przedstawił się i ukłonił jednocześnie.

 

– A mi mów Rambo. – Tak. Potrzebowałem tego. – Jan Rambo.

 

Koko spojrzał na mnie z podziwem. A przynajmniej tak mi się zdawało.

 

Nagle spadłem z rowera i jak długi rozciągnąłem się na dachu jakiegoś samochodu – oczywiście wymalowanego na asfalcie.

 

Atak nastąpił znienacka. Zając łupnął mnie w plecy, a pazurkami wczepił się we włosy. Szarpnąłem się, ale za nic nie mogłem go strząsnąć. Obróciłem się na plecy i zobaczyłem, że Cienias mocuje się z przywiązaną do bagażnika marchewką. Jakimś cudem ten zajęczy pomiot nie był mnie w stanie zmienić w ciapę na asfalcie. Ale może było to tylko kwestią czasu.

 

– Pośpiesz się! – Pięścią skwasiłem mały zajęczy nos. I dosłyszałem coś jak przekleństwo. A może mi się przesłyszało. Dziś było to całkiem możliwe. Nie zdążyłem jednak zastanowić się nad tym dłużej. Wielka marchewka mignęła mi przed oczami. Poczułem jej zapach. Trzasnęło i gdy udało mi się podnieść, zobaczyłem, że zając zmienił się w obraz. Oparłem dłonie na kolanach, łapiąc oddech. Cienias trzymał ponad metrową marchew jak maczugę.

 

– Wielkie to bydlę, jak na zająca – przyznałem, patrząc na zwierzę wielkości średniego psa. – Najważniejsze, że marchew działa. Skąd wiedziałeś?

 

– Nie wiedziałem. – Cienias nie miał już chyba zamiaru wsiadać na rower. Zarzucił maczugę na ramię i ruszył dalej. – Mów mi Koko, Koko Spoko!

 

No i ruszyliśmy.

 

Krajobraz po bitwie… No właśnie niewiele śladów bitwy można było dostrzec. Było spokojnie, cicho i pusto. Wręcz ładnie. Przede wszystkim cicho. W górze dostrzegłem przelatujący samolot, a gdzieś w oddali wycie syreny policyjnej. Urwane po chwili. Dopiero teraz zacząłem myśleć o żonie i córce. Były na drugim końcu miasta, ale kto wie, gdzie te zające teraz buszują. Jak na razie załatwiliśmy jednego, na dodatek nie wyglądał na jakąś grubszą rybę. Ot, zwykły żołnierz. Na rynku, który kiedyś otoczony był pięknymi budowlami nieodmiennie obsrywanymi przez gołębie, stał tylko pomnik Adama Mickiewicza i jakoś nastrój mi się poprawił. Wieszcz nadal stał na straży naszego miasta. Wpatrywałem się w bujną czuprynę odlaną z brązu. Nie wszystko jeszcze stracone, mówiły oczy z metalu. Nie wszystko…

 

– Przepraszam – wyjąkał Koko Spoko, razem ze mną obserwując, jak wieszcz kurczy się i staje się jedynie cieniem swej dawnej wielkości.

 

– Spoko. – Otarłem łzę z policzka. – Teraz tu nie pasował. Co za burdel. Pieprzone zające!

 

Jak na zawołanie wyrosły jak spod ziemi. Całe stado. Może z piętnaście. Nie nadążyłem liczyć. Wymieniliśmy z Cieniasem szybkie spojrzenia. Obawiałem się, że moje spodnie zrobiły się odrobinę cięższe. Gdyby zające przypominały tego, którego załatwiliśmy przy skrzyżowaniu, nie byłoby źle.

 

Było źle. Połowa wielkością dorównywała wielkim dogom, a dwa przypominały rozrośnięte puchate konie. Kicały ku nam, jakby wyczuwały, że jesteśmy tu, by je pokonać. Raz na zawsze rozplackować. Miałem ochotę wziąć nogi za pas. Tylko dokąd? Rambo, psia krew! Poczułem się lepiej, gdy dostrzegłem, że Koko też się boi. Na dodatek zdradzał objawy szaleństwa. Odgryzł kawałek marchwi i wypluł go na dłoń. Potem następny.

 

– Beziemy to nich rzusaś – wymamrotał.

 

Ale i tak zrozumiałem. Cienias urósł w moich oczach. Nie tylko w przenośni. Stał się większy. I teraz już razem odrywaliśmy kęsy marchwi i rzucaliśmy do wściekłych, kudłatych bestii skaczących wokoło. Koko się nie pomylił. Marchew działała na nie podobnie jak maczuga. Momentalnie zmieniała zające w malowidła. Te jednak nie poddawały się i nawet, gdy zostały trzy i to nie te największe, nadal atakowały z zaciętością, której mogliby pozazdrościć nasi piłkarze. Amunicja kończyła się w zastraszającym tempie, a mnie już zaczynała boleć szczęka od wgryzania się w twardą jarzynę. Trwaliśmy na stanowisku i pewnie powiodłoby się nam, gdyby nie stało się to, co się stało. Wieszcz zamruczał pod naszymi stopami i wyrósł jak grzyb po deszczu. Jak na złość musiałem wylądować na jego kolanie i choć przez chwilę znajdowałem się poza zasięgiem zajęcy, to nie zdołałem w odpowiednim momencie się chwycić i z krzykiem poleciałem w dół. Lądowanie na plecach Cieniasa zamortyzowało upadek, ale marchew, nasza jedyna, choć już trochę ogryziona, broń, wypadła mu z dłoni i potoczyła się pod łapki zajęcy.

 

– Już po nas, stary – powiedziałem do ucha Cieniasowi. – Miło było cię poznać.

 

– Wzajemnie.

 

Widziałem tylko białe jak śnieg ząbki zajęcy. Poruszające się pyszczki nie wróżyły nic dobrego. Zeżrą nas i rozflaczą po całym rynku. Wizja zostania obrazem olejnym nie wydawała się już taka zła. Zamknąłem oczy. Skuliłem się i mocniej przywarłem do Cieniasa. Pachniał farbą i trochę marchwią. Ostatnie zapachy w moim życiu. Cudownie. Nigdy nie zobaczę żony i córki. Umrę zjedzony przez uszatych wariatów. Piękna śmierć, nie ma co. Czekanie na odejście przedłużało się. Zdążyłem się spocić i pomyśleć, że może umieranie wcale nie jest bolesne.

 

– Koko? – szepnąłem, nadal nie otwierając oczu.

 

– No?

 

Obaj nadal tu byliśmy, a przecież powinny nas pożreć te ancymony. Uniosłem głowę

i niepewnie spojrzałem przed siebie. Spodziewałem się zobaczyć czerwony język, gardziel, czy może już dzyndzel znajdujący się w tej gardzieli. Nic z tego. Zające stały jak zaczarowane i kurczyły się. Spoglądały na siebie wystraszone i znów miałem wrażenie, że przeklinają. Ale w tej sytuacji nic nie było pewne. Gdy już były normalnej wielkości – normalnej dla przeciętnych zajęcy, a nie tych malowanych – rozprysły się jak bańka mydlana. Na betonie odbiły się tylko trzy obrazy.

 

– Jak to? – zapytałem bardziej sam siebie. – Same od siebie?

 

Marchew drgnęła i uniosła się, gdy pod nią wyrósł kosz na śmieci. Zaczęło się. Najpierw trzasnęło, jak w wielkim kolanie samego Boga. Potem zaszumiało, a w miejscu, gdzie przed chwilą był tylko jeden wielki obraz, na nowo pojawiło się miasto. Ratusz wykwitł tuż za moimi plecami. Podobnie kościół, w którym rozdzwonił się dzwon. Gołębie zerwały się do lotu. Ludzie wyskoczyli jak parówki z hot dogów. Jakby nigdy nic szli tam, gdzie zamierzali iść przed tą całą aferą. Niektórzy tylko zatrzymali się przy wymalowanych na betonie zającach. Odchodzili z niewyraźnymi minami. Ja nadal leżałem na Cieniasie. Szybko podniosłem się, poprawiłem opaskę na czole i westchnąłem.

 

– Chyba nam się udało. – Tak się czułem. Uratowałem świat.

 

– Myślisz, że to dzięki nam?

 

– To nieważne. Ważne, że wszystko wróciło do normy. – Nagle zrozumiałem, że nie wszystko. – Hej, a ty nadal tu jesteś. – Dziwne, ale ucieszyłem się z tego powodu. Zapraszam na piwo. – Zastanowiłem się na chwilę. – Ale lepiej będzie, gdy wrócimy do mnie.

 

Cienias skinął głową. Wziął marchew z ziemi i powlekliśmy się w kierunku mojego domu, który miałem nadzieję zastać w jak najbardziej normalnym stanie.

 

 

 

Przywitał nas kot. Pogłaskałem Mruczusia i razem z Cieniasem weszliśmy do mojego pokoju. Podniosłem dwie puszki z podłogi. Najwyraźniej Koko wypił wcześniej tylko jedno piwo. Otworzyłem i podałem Cieniasowi. Dopiero teraz coś przyszło mi do głowy. Wziąłem puszkę z farbą.

 

– Cholera – mruknąłem. – Zobacz. – Przypomniałem sobie, że nie umie czytać. – Czas schnięcia dwie godziny. Widocznie tak to działa. Dwie godziny i…

 

– … koniec. – dodał smutno Cienias.

 

Spojrzałem na niego i dostrzegłem coś, czego się nie spodziewałem.

 

– Ty nie chcesz wracać?! – zdumiałem się.

 

Przytaknął i w tym momencie zaczął się kurczyć. Smutek w jego oczach miałem zapamiętać do końca życia.

 

 

 

– Skrzynkę – powtórzyłem sprzedawcy.

 

Nie dziwiłem się jego zdziwieniu. Mało kiedy ktoś kupuje skrzynkę rozpuszczalnika. Cienias czekał już przy aucie. Podałem mu skrzynkę, którą wrzucił na tył samochodu.

 

– Na miesiąc powinno wystarczyć – powiedziałem.

 

– Tylko trzeba schłodzić. – Ostatnio zasmakował w rozpuszczalniku z lodem. Takie tam wariactwo.

 

Wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy do domu. Co tu dużo gadać. Cienias został z nami. Córka zaprzyjaźniła się z nim prawie od razu. Żona zaakceptowała go dopiero, gdy zatrzasnęły się nam drzwi, a Cienias jakby nigdy nic wsunął się pod nie i otworzył od środka. Śpi na strychu z kotem. Tak chciał. Ja nigdy nie miałem lepszego kumpla. Przecież nie co dzień ratuje się świat przed szalonymi zającami. Nam się udało. Ale i tak nikt nam nie uwierzy.