Na zachód

tekst na konkurs kapeli steampunkowej BatstaB – 333 słowa

 

Almeryk był złym dowódcą, a od czasu, gdy jeden z karłów odciął mu głowę, nie było dnia, byśmy nie wyzywali go od dupków i pokrak. Mimo wszystko wypełnialiśmy rozkazy

i szliśmy za tym rozsypującym się kapitanem. Coraz częściej zdarzało mu się zapominać, gdzie i po co tak właściwie idziemy. Dzisiejszego ranka Almeryk, paradując w potarganej piżamie, z głową wetkniętą pod pachę, kazał zwijać obóz, gdyż, jak twierdził, nasz cel był bliski i musieliśmy ruszać. Z ociąganiem wykonaliśmy rozkazy i po godzinie byliśmy już w drodze.

 

– Kapitanie, czy nie lepiej będzie iść na zachód? – zapytałem w imieniu chłopaków podczas popasu.

 

Kapitan nalał sobie do szyi wody, a leżąca między kolanami głowa otworzyła usta

i czknęła.

 

– Chłopcze, gdybyś był mądrzejszy, swoje pytanie zachowałbyś dla siebie. – Głowa otworzyła oczy. – Odkąd idziemy na zachód? – zapytała.

 

Wzruszyłem ramionami.

 

– Właśnie. – Gdyby głowa spoczywała na karku, z pewnością kiwnęłaby się kilka razy w przód i w tył. – Idziemy od niepamiętnych czasów, panowie. Po drodze mijamy inne oddziały i ludzi. Walczymy z nimi bądź zawieramy sojusze. Oni też idą. Zawsze, kurwa, na zachód.

 

– Taki był cel…

 

– A co jest na końcu?

 

– Raj – powiedziałem szybko. – Koniec drogi i tułaczki – dodałem.

 

– Gówno prawda! – wrzasnął kapitan. – Spójrzcie na niebo.

 

Spojrzeliśmy. Nad naszymi głowami pojawiły się słowa wymalowane na nieboskłonie. Jedno zdanie.

 

„Dochodziła północ, kiedy zrozumiał, że nadeszła jego godzina – godzina duchów.”

 

– Co z tego? – spytaliśmy.

 

– Pamiętacie, jak to wszystko się zaczęło? Dlaczego jesteśmy… tym, czym jesteśmy?

 

Usiłowałem sięgnąć do zasobów swojej pamięci, ale za każdym razem trafiałem w jeden punkt, przed którym nie było nic. Żadnych narodzin, dzieciństwa, pracy, podatków.

 

– Nie pamiętamy – odpowiedzieliśmy jednym głosem.

 

– Wiecie, co się stało z moją głową? – zapytał jeszcze raz kapitan, a kiedy nikt nie odpowiedział, zaczął mówić szeptem. – Nie obciął mi jej karzeł. Nie ma karłów. Nie ma raju. Sam sobie ją odciąłem.

 

– I co się stało?

 

– Przypomniałem sobie. Widziałem jego oczami.

 

– Czyimi? – zapytałem – Boga?

 

– W jego świecie nazywają go Autorem.

 

– A co z nami? Stworzył nas?

 

– Jesteśmy jego niedokończonym pomysłem.