Nadzieja umiera ostatnia

 

 

 

Śnieg z deszczem gęsto padał tworząc na chodnikach morderczą mieszankę, która tylko czekała na ofiarę. Ciemność zimowego wieczoru jedynie dopełniała grozy. Światła rzucane przez latarnie odbijały się w tafli lodu, która skuła ulicę. NIkt nie był na tyle szalony, aby wychodzić w taka pogodę. No, może poza Aspisem. Mężczyzna w średnim wieku, niski i zawsze w eleganckim garniturze uważany był za wariata. Wychodził zawsze po zmroku i stał w jednym miejscu na skrzyżowaniu ulic w samym centrum.

 

Ludzie już dawno nauczyli się nie zwracać na niego uwagi, on sam nigdy nie zauważał reszty. Nawet banda osiedlowych kiboli zrezygnowała z dręczenia Aspisa, kiedy po raz kolejny wrócił w to samo miejsce, dobrze ubrany i bez siniaków, które noc wcześniej mu zostawili. Mężczyzna na początku wzbudzał strach, jednak z czasem ludzie zaczęli obojętnie przechodzić obok.

 

Tego wieczoru jak zawsze Aspis pojawił się na ulicy. Śnieg i deszcz zostawiały ślady na ubraniu, a buty ślizgały się na drodze. Przeszedł wzdłuż patrząc przed siebie. Znalazł się na skrzyżowaniu. W miejscu, gdzie zwykle stał leżały zwalone kamienie. Niepewnym krokiem wszedł prawie upadając. Wyprostował się, otrzepał ubranie, poprawił włosy.

 

– Gotowy?. – powiedział cichym głosem. Nikt nie był w stanie go usłyszeć.

 

– Myślisz, że dzisiaj się uda?

 

Przejeżdające na światłach samochody wpletły się w dźwięki miasta.

 

– Nie robiłbym tego nie będąc pewnym. Musisz mi powiedzieć, o co ci chodzi .

 

…

 

– Słucham?! Za dużo wymagam? Z mojej perspektywy to ty masz jakies niewyobrażalne wymagania.

 

…

 

– No co ty nie powiesz?

 

…

 

– Dosyć tego, nie rozmawiam z tobą więcej. – Aspis potarł dłońmi ramiona, aby choć trochę się rozgrzać. Z jego ust i nosa wydobywała się para. Robiło się coraz zimniej. Minęło kilka godzin odkąd mężczyzna stał na śniegu . Jego ramiona pokrywała gruba warstwa białego puchu, a garnitur był cały przemoknięty.

 

– Nie, nie pójdziemy stąd dopóki jest szansa.

 

…

 

– Czekałem zbyt długo, nie mozesz mnie zabrać…

 

…

 

– Błagam jeszcze tylko parę godzin. Mówiłeś, że dzisiaj na pewno się uda.

 

…

 

– Sam jesteś kretynem! Może się zamienimy miejscami?!

 

 

 

Na horyzoncie pojawiły się pierwsze promienie słońca rozpraszajace mrok i dodające odrobinę ciepła do zimowego krajobrazu. Kiedy światło padło na twarz Aspisa, uśmiechnął się zamykając oczy. Kolejna noc za nim. A miał nadzieję, że już ostatnia. Trudno, wróci tu wieczorem. Strzepnął z siebie resztki śniegu i już miał zejść, kiedy podeszła do niego mała dziewczynka. Patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczyma, w dłoni trzymała lizaka w kształcie królika.

 

Mężczyzna odwzajemnił spojrzenie. Spoglądali na siebie w milczeniu. Dziewczynka nie spuszczająz z niego wzroku włożyła lizaka do buzi. Wyjęła słodycz z głośnym cmoknięciem i spojrzała krytycznie na Aspisa.

 

– Co pan tu robi?

 

– Właśnie miałem wracać. – odparł niepewnie.

 

– To co pan tu robił, aż do rana?

 

– Czekałem.

 

– Na co?

 

– Ciii, nie przeszkadzaj. Rozmawiam z kimś. – powiedział odwracając na chwilę głowę.

 

– Kto to? – zapytała dziewczynka.

 

– Kto? –

 

– Z kim pan rozmawia?

 

– Z nikim. Tylko z tobą. – Dziewczynka patrzyła podejrzliwie. Znów włożyla lizaka do buzi by po chwili wyjąć z głośnym mlaśnięciem.

 

– Wie pan, że rozmawianie z nikim szkodzi? Moja babcia rozmawiała z nikim i później jej nie było. –

 

– Hahaha. Drogie dziecko, nie wiesz o czym mówisz. Gdzie są twoi rodzice? Zmykaj stąd. -

 

Dziewczynka posłała mu ostatnie pogardliwe spojrzenie i odeszła powolnym krokiem. Zapadła cisza.

 

– Chyba oszalałem. Eozmawiam z duchami.

 

…

 

– Nie, w ogóle mnie nie obchodzi co ty masz w tym temacie do powiedzenia. Wracajmy.

 

…

 

– Tak przyjdziemy tu wieczorem. Powinieneś to wiedzieć.

 

…

 

– W to samo miejsce. Oczywiście, że w to samo. Tylko tutaj jest najlepszy widok na Gwiazdę.

 

…

 

– Mówiłeś, że przelatują tędy co noc. Na pewno nas znajdą. Dajmy im trochę czasu. – Mężczyzna zszedł ze śmietnika i ruszył oblodzonym chodnikiem. Doszedł do parku zasypanego płatkami śniegu osadzonych na gałęziach i pojedyńczych listkach. Skręcił ze ścieżki i wszedł na białą polanę. Zatrzymał się przed ścianą zmrożonej ziemi, zniecierpliwiony uderzył palcem w ramię.

 

– Długo będę czekał? Może w końcu otworzysz?

 

Nagle rozległ się syk, powietrze rozwiało płatki śniegu, a na tle sciany pojawiły się uchylone, metalowe drzwi. Aspis wszedł do środka i zamknął je za sobą. Był w małej kapsule pełnej elektronicznych sprzętów otaczających stary, podziurawiony fotel. Mężczyzna usiadł, rozpiął marynarkę i sięgnął po misia z urwanym okiem znajdującego się przed ekranem.

 

– Zimnica. Nie lubię zimy.

 

…

 

– Muszę tam stać. Tylko podczas patrolowania resztek Ziemi mogą zauważyć żywego człowieka. Oni mierzą ciepło.

 

…

 

– Oczywiście, że szukają ocalałych. Nie zostawiliby żywego czlowieka na wyniszczonej Ziemi.

 

…

 

– Nie mogę stać tam w dzień. Te upiory mnie przerażają. Widziałeś dziewczynkę? Myślałem, że zejdę z tego świata.

 

…

– Muszą nas jak najszybciej znaleźć i zabrać do reszty ocalałych. W tych ruinach nie da się żyć.

 

…

– Zapytaj Aspesa jesli mi nie wierzysz.

 

…

 

– Hej Aspes! Prawda, że w końcu po nas przylecą? – Aspis popatrzył wymownym wzrokiem na postać leżącą obok fotela. Był to niski mężczyzna w średnim wieku, miał na sobie elegancki garnitur. Na dłoniach i twarzy mężczyzny osiadał szron. Eleganckie buty były całe w śniegu. Puste oczy patrzyły w dal ziejąc martwym chłodem.

 

– Widzisz? Mówiłem. Na pewno nas zabiorą.

 

…