Odwieczny problem

Odwieczny problem

 

 

Pełnia. Łagodne światło księżyca wydobywało z mroku dachy budynków, kominy oraz sterczące tu i ówdzie w niebo anteny telewizyjne. Niżej, po rozświetlanym latarniami chodniku, szedł młody, zaledwie dwudziestokilkuletni mężczyzna. Pierwsze jesienne chłody zaczynały dawać się we znaki, więc ubrał czapkę z daszkiem i szczelnie zapiął pod szyję czarną kurtkę. Zmierzał w kierunku jedynego otwartego w tej dzielnicy i o tej porze sklepu. Nie śpieszył się, do dwudziestej drugiej, czyli pory rozpoczęcia zmiany, miał jeszcze kwadrans. Wpatrzony przed siebie, rozmyślał. Lubił swoją pracę sprzedawcy. Szczególnie, jeśli przypadała na godziny nocne – wtedy zawsze trafiał się przynajmniej jeden ciekawy klient. A i na płacę nie mógł narzekać.

 

Minął skrzyżowanie, przeszedł jeszcze kawałek i znalazł się przed futryną, nad którą zawieszono duży, zielony szyld z napisem „Szwarc mydło i powidło”. Pchnął drzwi i zanurzył się w ciepłym, przytulnym wnętrzu. W nozdrza uderzył go miły, korzenny zapach.

 

– Witaj, Paweł. – Stary Chińczyk uśmiechnął się na jego widok. Mężczyzna odpowiedział uśmiechem.

 

– Cześć, Chen. – Paweł zdjął czapkę i kurtkę, a następnie zawiesił ubranie na wieszaku. – Działo się coś ciekawego?

 

– Jak dotąd nie, ale noc jeszcze młoda.

 

Chen przebywał w Polsce ponad dwadzieścia pięć lat i nauczył się płynnie władać językiem Mickiewicza, czym od dawna wprawiał klientów w zdumienie. Po chwili znów się odezwał.

 

– Wybacz, że nie pogadamy dlużej, ale śpieszę się do domu – obiecałem poczytać bajki wnuczce i pewnie jeszcze nie śpi.

 

– Jasne, pozdrów małą ode mnie.

 

Młody mężczyzna poszedł na zaplecze nastawić wodę na herbatę, a staruszek narzucił płaszcz i krzyknąwszy na pożegnanie, zniknął w drzwiach. Paweł został sam. Szybko zaparzył napój, po czym usiadł na krzesełku za ladą i wyciągnąwszy gazetę, rozpoczął swoją zmianę. Wokół niego półki uginały się pod ciężarem różnorakich przedmiotów. Na pierwszy rzut oka wydawało się, iż dobra zostały rozmieszczone bez żadnego ładu i składu, ale po dokładniejszej analizie, można było dostrzec swoistą logikę. Rozrzut towarów przyprawiał

o zawrót głowy – dało się znaleźć dosłownie wszystko od kart do gry, po części do przedwojennych maszyn. Słowem – taki mały pchli targ.

 

Do sklepu często zaglądały kobiety, szukające bibelotów do mieszkania, ale zdarzali się również hobbyści, a nawet wiedzeni ciekawością przypadkowi przechodnie. Oprócz tego, istniała pewna grupa klientów specjalnych, których wymagania dalece odbiegały od standardowych, a poszukiwane przez nich przedmioty należały do najtrudniejszych do zdobycia. Takich kupujących Paweł lubił obsługiwać najbardziej.

 

Minęła godzina i nikt się nie zjawił.

 

– Zapowiada się spokojna noc – mruknął do siebie sprzedawca

 

Już miał na powrót zagłębić się w lekturze, gdy wtem drzwi stanęły otworem i do środka wkroczyła młoda kobieta, tak na oko dwudziestopięcioletnia. Jej ubiór prezentował się dziwnie, jakby chciała założyć elegancki, a przy tym podkreślający walory płci pięknej strój, ale nie do końca potrafiła dobrać poszczególne elementy. Jednak tym, co najbardziej rzucało się w oczy, była bardzo blada skóra, wyraźnie odcinająca się od ciemnego koloru ubrania. Wrażenie dodatkowo podkreślał całkowity brak makijażu. Wszystko to niewiele odejmowało jej kobiecości i zmysłowości. Mężczyzna nabrał podejrzeń, iż oto właśnie odwiedziła go klientka należąca do specjalnej grupy. Zerknął pod ladę, na wyświetlacz małego monitora i szybko odczytał widniejące się na nim informacje. Jego przypuszczenia okazały się słuszne. Uśmiechnął się uprzejmie i spytał:

 

– Witam, czym mogę służyć?

 

Kobieta dotychczas rozglądała się niepewnie po półkach i dopiero usłyszawszy głos Pawła, spojrzała w jego kierunku.

 

– Dobry wieczór. Poszukuję kilku przedmiotów o charakterze… – zrobiła krótką pauzę, ale nie teatralną, raczej, jakby próbowała ubrać myśli w słowa. – …specjalnym i powiedziano mi, iż dostanę je u państwa.

 

Paweł kiwnął głową i wyrecytował wyuczoną formułkę.

 

– To prawda, specjalizujemy się w artykułach nietypowych dla bardziej wymagających klientów.

 

– Nie wątpię, tylko, że ja poszukuję czegoś naprawdę wyjątkowego… – Nadała wypowiedzi sceptyczny ton.

 

– Zapewniam panią, iż oferujemy szeroki asortyment towarów dla wampirów.

 

Kobieta bardzo szybko się opanowała, jednak chłopak dostrzegł na jej twarzy cień zaskoczenia. Wyraźnie zwiększyła również czujność.

 

– Skąd pan wiedział?

 

– Proszę się nie bać. Dyskrecja to nasze motto. – Mężczyzna uniósł ręce

w uspokajającym geście. – Zorientowałem się w momencie, gdy zobaczyłem jak bardzo jest pani blada. Temperatura ciała na poziomie 15,5 stopni Celsjusza i brak pulsu tylko upewniły mnie w przypuszczeniach. – Uśmiechnął się, widząc teraz już autentyczne zdziwienie na jej twarzy i dodał. – W drzwiach zostały zainstalowane czujniki – sekundę po pani wejściu miałem komplet danych.

 

– Widzę, że rzeczywiście dobrze trafiłam…

 

– Zatem, czego pani szuka?

 

– Proszę mi mówić Mona.

 

– Paweł.

 

– No więc, Pawle, mam nadzieję, że mi pomożesz… szukam… lusterka… – Ostatnie słowo wypowiedziała jakby ze wstydem.

 

– Ależ oczywiście. Jak duże? Podręczne? A może naścienne? Do łazienki? Przedpokoju?

 

Monie aż oczy się zaiskrzyły.

 

– Naprawdę macie tu lusterka dla wampirów?

 

– Pewnie. Jakie tylko zechcesz.

 

Wampirzyca wyraźnie się ucieszyła, ukazując naturalnie białe, równe zęby. Mężczyzna stwierdził, iż kły były tylko trochę większe od ludzkich. Mona tymczasem zaczęła trajkotać.

 

– To taki nasz odwieczny problem. Jak się umalować nie widząc swojego odbicia? Na tych wszystkich filmach wampirzyce są zawsze nieziemsko piękne, nieziemsko seksowne, idealnie uczesane i nikt z twórców oczywiście nie pomyśli, że makijaż się przecież sam nie zrobi, a fryzura nie uczesze na zawołanie.

 

Paweł przez grzeczność nie dodał, iż ogromna większość ludzi nie wierzy w istnienie Dzieci Nocy. Zamknął drzwi wejściowe na klucz i powiedział do Mony.

 

– Chodźmy znaleźć dla ciebie jakieś lusterko.

 

Wskazał jej przejście na zaplecze, a wampirzyca tymczasem rozkręciła się na dobre.

 

– A tu w piątek bal. I jak mam tam pójść nieumalowana? Już na ulicę boję się wychodzić. Zawsze mam wrażenie, iż wszyscy na mnie patrzą. – Umilkła na chwilę. – Doprawdy ratujesz mi życie. To znaczy uratowałbyś mi je, gdybym jeszcze żyła. Zresztą wiesz, co mam na myśli. – Szybko przeszła do porządku dziennego nad faktem, iż Paweł zna jej tajemnicę.

 

Słuchając z zainteresowaniem monologu klientki, mężczyzna podszedł do ściany, przy której stała szafa wypełniona książkami. Nacisnął cztery grzbiety w odpowiedniej kolejności i fragment podłogi zaczął się obniżać. Po chwili oboje znaleźli się przed umieszczoną na wysokości głowy mężczyzny, niewielką płytką z zagłębieniem w kształcie twarzy. Wiązka laserowa zeskanowała wzór siatkówki Pawła. Następnie przyłożył on kciuk do umieszczonego z boku czytnika. System zabezpieczający sprawdził linie papilarne wraz z DNA i po pozytywnej weryfikacji rozsunął ścianę. Dodatkowe zabezpieczenie stanowiły odpowiednie zaklęcia „rozpoznające” wchodzącego wraz z ewentualnym klientem, a także „odczytujące” intencje odwiedzjących.

 

Sprzedawca przepuścił Monę przodem. Wkroczyli do ogromnego pomieszczenia, zawalonego najdziwniejszymi przedmiotami, rodem z legend, fantazji, baśni, powieści oraz filmów. Sprytnie ukryta hala mieściła magazyn towarów niedostępny dla zwykłych klientów, a wyrafinowane biometryczne i magiczne zabezpieczenia zapewniały, iż nikt niepowołany nie dostanie się do środka. Wampirzyca po raz kolejny tego wieczora rozszerzyła oczy ze zdumienia.

 

– Widzę, że traktujecie swoją pracę bardzo poważnie.

 

– Profesjonalizm przede wszystkim.

 

– Dużo macie klientów… specjalnych? – spytała.

 

Paweł skinął głową.

 

– Całkiem sporo. Zdziwiłabyś się, ile w tym mieście można spotkać istot oficjalnie nieistniejących. – Omiótł ręką pomieszczenie. – Jakie chcesz lusterko?

 

– Takie małe, do kosmetyczki.

 

– Ok. – Mężczyzna oddalił się na chwilę i przyniósł dużą walizkę. Położył ją na stole

i otworzył. W środku, przyczepione do wyłożonych zamszem ścianek, umieszczone zostały niewielkie lusterka różnych kształtów i rozmiarów.

 

Mona chwilę przebierała we wnętrzu walizki i dokładnie oglądała swoje odbicie w kilkunastu zwierciadłach, chichocząc przy tym jak mała dziewczynka. Paweł podziwiał piękne rysy wampirzycy i pomyślał, że gdy się już w końcu umaluje, to dopiero zrobi piorunujące wrażenie.

 

– Ależ cudnie. Wreszcie mogę się zobaczyć. Chyba wybiorę… to. – Sięgnęła po okrągłe lusterko, zamykane w fioletowym pudełeczku.

 

– Zapakować?

 

– Nie, od razu wrzucę sobie do torebki.

 

– Oczywiście. Mogę pomóc w czymś jeszcze?

 

Nie musiała się długo zastanawiać.

 

– Tak. Na bal mam już prawie wszystko – suknię, szpileczki, torebkę oraz kolczyki. Brakuje mi tylko naszyjnika. Problem w tym, że to musi być krzyżyk… A wampiry i symbole religijne…

 

– …stanowią nienajlepsze połączenie – dokończył Paweł. – Chyba mogę coś na to poradzić.

 

Po tych słowach sięgnął po niewielką paczuszkę i wyjął z niej rzemyk z zawieszonym małym krucyfiksem.

 

– To dość rzadki towar, ale mamy jeszcze kilka egzemplarzy. Tylko jedna firma jubilerska na świecie je robi – do stopu metalu dodaje się sproszkowany kieł nieumarłego i odpowiednio obrabia. Ma to jakiś związek z temperaturą, a proces można przeprowadzać tylko podczas pierwszej pełni w roku. Dzięki temu neutralizuje się właściwości krzyża. Oczywiście, jeśli nie był wcześniej poświęcony – wyjaśnił. – Niestety, wadę stanowi cena… – Wręczył naszyjnik Monie.

 

Z wahaniem zerknęła na przedmiot, a później go dotknęła, ale widząc, że nic się nie stało, powiedziała.

 

– Załóż mi go.

 

Zdjęła kurtkę, odsłaniając bluzkę ze sporym, lecz wykrojonym z klasą dekoltem, pod którą rysowały się krągłe i jędrne piersi, a następnie stanęła tyłem do mężczyzny, którego wzrok, naturalnym odruchem, prześlizgnął się po biuście Mony.

 

– Gotowe. – Paweł zapiął rzemyk na szyi wampirzycy.

 

Wyjęła nowo nabyte lusterko i przejrzała się w nim. Ponownie na jej ślicznej twarzy zagościł uśmiech.

 

– Fantastycznie! I wcale mnie od tego krzyża nie odrzuca! Biorę! – Pokraśniała

z radości. – Coś mi się wydaje, iż zostanę stałym klientem.

 

– Zapraszamy. A tymczasem, to wszystko?

 

Wampirzyca zmarszczyła nosek, próbując sobie przypomnieć, czego jeszcze potrzebuje. Wreszcie pstryknęła palcami.

 

– Wiedziałam, że o czymś zapomniałam – filtr przeciwsłoneczny.

 

– Jaki faktor? – Jeśli liczyła na zdziwienie Pawła, to się zawiodła.

 

– Najlepiej jakby starczał na cały dzień. Nie mogę ryzykować poparzeń słonecznych.

 

– Czyli 180-tka powinna być w sam raz. Mamy dwa rodzaje: kakaowy czy bezzapachowy?

 

Mona uśmiechnęła się figlarnie.

 

– A jaki ty wolisz?

 

– Kakaowy.

 

Paweł podszedł do pobliskiej półki, wziął z niej buteleczkę i podał wampirzycy. Biorąc przedmiot, musnęła jego dłoń palcami. Mężczyzna poczuł chłodny dotyk, nie skomentował tego jednak.

 

– To wszystko?

 

– Tak.

 

Wrócili do głównego pomieszczenia sklepu. Wampirzyca sięgnęła po portfel.

 

– Przyjmujecie karty?

 

– Jak najbardziej – odparł, zastanawiając się mimochodem, jaki zawód może wykonywać Dziecko Nocy.

 

Zapłaciła i gdy nachylała się po kartę szybko pocałowała Pawła w policzek. Sprzedawca chciał się cofnąć, ale nie zdążył.

 

– Spokojnie, nie miałam zamiaru cię ugryźć. Nie piję ludzkiej krwi. No chyba, że ktoś znęca się nad dziećmi, albo coś w tym guście. Ale takich przystojniaków nie ruszam… Przynajmniej nie w kontekście jedzenia… – Zmrużyła zalotnie oczy i ugryzła dolną wargę.

 

Paweł, mile połechtany, uniósł kącik ust, a Mona skierowała się do wyjścia. Tuż przed drzwiami odwróciła się i z zachęcającym uśmiechem spytała:

 

– Słuchaj, a może pójdziesz ze mną na ten na ten bal?

 

– Na bal wampirów?

 

– Nie, to zwyczajna zabawa. Będę jedyną nieumarłą. Potem możemy pojechać do mnie… albo do ciebie… – zawiesiła głos.

 

Pawłowi wyobraźnia momentalnie podsunęła Monę wijącą się w zmysłowych pozach. Odpowiedź nasunęła się jednak jeszcze szybciej.

 

– Dziękuję, ale mam dziewczynę.

 

Którą w zmysłowych pozach mogę sobie nie tylko wyobrażać, dodał w myśli. I która nie jest zimna jak lód.

 

– Ale z pewnością kogoś upolujesz… W ten czy inny sposób. – Kiwnął jej głową, po czym zapytał: – Jedno mnie zastanawia. Czy pozostali goście, nie zorientują się, że cos nie gra, gdy staniesz w świetle lamp, a na podłodze nie zobaczą cienia?

 

– Nikt nie będzie patrzył na podłogę, już ja się o to postaram. – Puściła mu oczko. Później sięgnęła do torebki, wyjęła mały kartonik i rzuciła na ladę.

 

– Gdybyś zmienił zdanie co do balu, daj znać.

 

Uśmiechnęła się ostatni raz i wyszła ze sklepu. Mężczyzna usiadł za kontuarem

i spojrzał na wizytówkę.

Mona Sławińska

Kierownik stacji krwiodawstwa

Tel. Kom. 0600700800

 

Znów stwierdził, że naprawdę lubi swoją pracę.

 

– A noc jeszcze młoda…