Mrok nadszedł ze Wschodu, Tom 1,rozdział 2

Po powrocie z lasu Yerchengen, Ronald uznał, iż najpierw musi pokazać się swojej, umierającej ze strachu ciotce.

Pożegnał się z Retilią i powiedział jej ,że przyjdzie do niej wieczorem . Retilia z tego powodu poczuła wielki entuzjazm

i odeszła podniecona do swojego domu ,nie mogąc doczekać się wieczoru . Gdy Ronald otworzył drzwi i wszedł do środka, zobaczył siedzącą przy oknie, zaniepokojoną panią Oywenel.

– Ciociu! Wróciłem! – krzyknął niespodziewanie .

Jego ciotka, aż podskoczyła, gdy usłyszała jego głos i rzuciła mu się z radości na szyję. – Moje dziecko! Gdzieś ty był całą noc!? Nawet nie zdajesz sobie nawet sprawy jak bardzo się o ciebie martwiłam.– Zaczęła się żalić.

Opowiedział jej co mu się przydarzyło, że ujrzał piękną fioletooką kobietę, wołającą jego imię. Brunhilda Oywenel posiadała dosyć rozległą wiedzę na temat różnych stworów i zjaw, więc fakt, że owa „driada” miała fioletowe oczy, zdziwił ją jeszcze bardziej niż Retilię.

Ronald przez pół dnia rozmawiał z ciotką na temat tajemniczego zjawiska i wysłuchiwał o tym, jaką to zoorganizowano akcję poszukiwawczą, aby go odnaleźć. Gdy słońce zaszło zaczął się zbierać do spotkania z Retilią. Jego ciotka nie miała pojęcia dokąd się wybierał, więc zapytała go ze zdziwieniem w głosie:
– A ty dokąd?
– Obiecałem Retilii, że ją dziś odwiedzę.– Odpowiedział spokojnie
– A co z kolacją?

– Wrócę najpóźniej za półtorej godziny, po za tym kolacja może poczekać,Retilia nie.
– Tylko uważaj na siebie po drodze! – powiedziała zaniepokojona Brunhilda Oywenel.
– Ciociu, to zaledwie kilka kroków stąd. – uspokoił ją – Żegnaj!
Gdy doszedł do domu rodziny Herienhill, zapukał delikatnie do drzwi. Myślał, że zastanie jak zwykle na początku, ojca Retilii. Tym razem ku jego zdziwieniu drzwi otworzyła dziewczyna.
– Witaj, Ronald nie mogłam już się doczekać. Wejdź proszę do środka. – Powiedziała podnieconym głosem.
Ronald wszedł na korytarz i szedł za Retilią, która kierowała się w stronę schodów.Ronald nigdzie nie zauważył pana Herienhill’a, który zwykle pałętał się po domu. Wydało mu się to dziwne,więc zapytał się Retilii:
– Gdzie jest twój ojciec?
– Jest u siebie w gabinecie. Ostatnio dużo pracuje – odpowiedziała, stawiając nogę na trzecim stopniu schodów.
Weszli do jej pokoju, Retilia zauważyła, że zapomniała schować swój pamiętnik ,który leżał na biurku. Szybko i niechlujnie schowała go do szuflady,chłopiec zrozumiał jednak po jej gwałtownym zachowaniu, że to co schowała było dla niej bardzo intymne. Usiadł na łóżku, dziewczyna poczuła się niezręcznie, ponieważ nie miała pojęcia jak zająć się gościem i to w dodatku tak ważnym dla niej gościem. Wpadła na pomysł, aby porozmawiać z nim na temat owej pięknej kobiety, którą spotkał w lesie. Chciała znać więcej szczegółów. Usiadła obok niego na łóżku i zadała pytanie.
– Gdy byłeś w tym lesie, jak wyglądała ta kobieta ,która cie wzywała?
– Piękna, wysoka, delikatne rysy twarzy, złote włosy i te fioletowe oczy…
– Ty również masz fioletowe oczy ,to niezwykle rzadkie . Istnieje zaledwie garstka takich osób. – Retilia w tym momencie poczuła że coś wisi między nimi w powietrzu ,jej intuicja podpowiadała jej ,że to właściwy moment ,aby zrobić pierwszy krok ze swojej strony.
Przysunęła się w kierunku Ronalda i poczuła ciepło jego ciała.
– Dlaczego mnie o to pytasz? – Ronald nadal nie wiedział ,że to tylko pretekst ,dzięki któremu Retilia chciała się do niego zbliżyć emocjonalnie.
– Jesteś moim przyjacielem ,Ronald . Przyjaciele interesują się swoimi przeżyciami. – Retilia przysunęła się już bardzo blisko Ronalda .Dotykała większej powierzchni jego ciała . Czuła ciepło, które było dla niej bardzo przyjemne. Pomyślała wtedy ,że chciałaby ,aby to ciepło cały czas ją ogrzewało .
– Ronald ,ja…bardzo cię lubię i jesteś świetnym przyjacielem,ale… – niedokończyła ,obawiała się jego reakcji
– Ale,co? O co ci chodzi?– Ronald poczuł ciepło bijące od jej uda przez zwiewną sukienkę, jednak nadal nie rozmumiał co chce dać mu do zrozumienia .
– Ronald, ja…ja – ponownie nie dokończyła .Nie pozwoliła mu się odezwać ,rzuciła się na jego szyje ,zetknęła swoje wargi z jego . Wwierciła się mu językiem w usta ,mimo że całowała się pierwszy raz ,robiła to bardzo namiętnie i z uczuciem .
Ronald był zupełnie zdezorientowany ,w pierwszej chwili chciał ją od siebe odepchnąć,ale poczuł że sprawia mu to przyjemność . Nie przerwał ich pierwszego pocałunku ,spodobało mu się to, chciał całować się dłużej . Jednak to Retilia w końcu oderwała się od jego ust i odsunęła się od niego . Była mocno zawstydzona spuściła w dół głowę i z dużym trudem wydusiła z siebie słowa:
– Ja nie powinnam. Przepraszam.
– Retilia…Nic się nie stało, nie masz za co mnie przepraszać. – mówiąc te słowa położył jej rękę na ramieniu – Miałaś chwilę słabości ,każdy z nas je miewa .Po za tym to było przyjemne.
– To nie dlatego. Już od jakiegoś czasu …podobałeś mi się. Co ja sobie wyobrażałam !? – wykrztusiła to z ironią w głosie.
– Spokojnie . Myślę ,że powinniśmy pozostać przyjaciółmi – uspokoił ją Ronald.
– Masz rację ,do tej pory dobrze żeśmy się dogadywali i niech tak zostanie .
– Świetnie ! Wybacz ale chyba już muszę iść ,moja ciotka będzie się niepokoić .Żegnaj!
– Żegnaj ! – w tym momencie zdała sobie sprawę, że wszystkie jej marzenia względem Ronalda runęły. Nie wiedziała jednak jak bardzo jest w błędzie…