I kissed a girl

Tom I, księga I, część I, rozdział I

Prolog

Jest to monumentalna opowieść o prawdziwej miłości, która na dzień dzisiejszy liczy sobie 55 milionów znaków.

Aniołowie spadli z nieba wraz z deszczem.

Jesienią czułam się nieco wyobcowana i zła. Być może był to wpływ pogody, być może samotności? Nie wiem. Bez względu na to, którą nogą wstałam, czułam się źle.

Każdy dzień zaczynał się i kończył tak samo. Po pobudce odmawiałam krótką modlitwę, wlokłam się do łazienki, stawałam przed lustrem i gapiłam się w twarz naprzeciwko, podziwiając podkrążone oczy i dziedziczną bladość. Oto ja – myślałam i chciało mi się wyć. Oszołomienie mijało, po minucie, po dwóch, czas nie był istotny. Wracałam z dalekiej podróży, by się umyć, umalować i poczuć się odrobinę lepiej. Potem, jako nie całkiem nowa ja, szłam do pracy. Po pracy wracałam do domu. I cykl się powtarzał. Ubrania wracały na wieszaki w garderobie, majtki lądowały w koszu na bieliznę, buty szły na stojak. Nagusieńka jak Pan Bóg stworzył klękałam przed lustrem i modliłam się do swego wizerunku. Do człowieka, który jako jedyny potrafił mnie wysłuchać i zrozumieć.

Najbardziej nie lubiłam weekendów. W soboty zaszywałam się z ulubioną książką i przy lampce oliwnej czytałam, dopóki sen nie zamknął oczu. Lokal na parterze, dziesięć pięter niżej, jak co tydzień przeżywał oblężenie. Rytm niósł się starymi murami, tańczył w rurach, rozrywał myśli na części. Skupienie się, gdy najpopularniejszy w mieście Dj Jajko rządził za konsoletą, było niemożliwością.

Nie cierpiałam dyskotek.

W niedziele marazm łagodniał. Piłam mocną kawę i siedząc na parapecie paliłam papierosa. Patrzyłam na dym unoszący się skłębioną chmurą ku niebu. Gdy zasnuł je całkowicie, tak że nawet księżyc drań nie wychylał swej łysiny, czułam, że żyję.

Strząsany popiół wirował w podmuchach powietrza wysysanego przez wentylatory, straciwszy ciąg opadał łagodnie, czarnym pieprzem tworząc nieuformowane kształty.

Lubiłam patrzeć na świat z wysokości. Wyciągać ręce ku górze i chwytać srebrny sierp, bumerang rzucony ręką Boga – niezmiennie powracający po okrążeniu Ziemi Matki do dłoni łowcy.

Jeden z takich wieczorów przestworza rozdarły setki błyskawic, lunął deszcz, a wraz z nim spadli oni.

Myślałam, że to anomalia pogodowa w postaci gigantycznych płatków śniegu, dopóki jedno z ciał nie przemknęło obok okna.

Odskoczyłam ze strachu. A potem, przykleiłam twarz do szyby i patrzyłam na jesienny opad kosmitów, nie rozumiejąc nic.

Kwadrans zajęło podjęcie decyzji o zjechaniu windą na dół.

Na ulicy i chodnikach kłębił się oniemiały ze zdziwienia tłum, powietrze wypełniała dławiąca woń zmoczonych piór. Skryłam nos w przedramieniu.

– Świat się kończy – szeptali gapie.– Nadchodzi armageddon.

– Czy to Sąd Ostateczny?

– Czy to aniołowie?

Nie zapamiętywałam strzępów zdań, które obijały się o uszy. Patrzyłam, nie mogąc oderwać wzroku.

Najbliższa z istot stała na ulicy nie dalej niż dwadzieścia kroków ode mnie. We wgłębieniu, które musiało powstać przy upadku. Białoszara, ze skrzydłami opuszczonymi wzdłuż boków, człekokształtna i potężna. Na oko mogła mierzyć dziesięć stóp. Węzły mięśni i żył znaczyły wypukłościami całe ciało.

Nie była piękna – w niczym nie przypominała mych wyobrażeń z dzieciństwa. Gdyby nie skrzydła i to, że wciąż ktoś nazywał ją aniołem, sama bym chyba na to nie wpadła.

Sto metrów dalej stał następny, kolejny na rogu ulicy.

Tyle widziałam, choć gdy stałam w oknie, przez te kilkanaście minut, spadły ich setki, jeśli nie tysiące.

Kierowcy wychodzili z aut zostawiając samochody na środku ulic. Gdzieś w pobliżu musiało dojść do wypadku, bo zjawili się policjanci i strażacy.

– To ufok? – jakiś dzieciak zapytał matkę.

Spojrzałam na szkraba. A potem w górę. Wciąż padało czyniąc niebo niedostępnym dla wzroku. Czy gdzieś w mroku mógł czaić się statek kosmiczny?

Może rzeczywiście nie byli to boscy posłańcy, lecz kosmici, którzy dokonali inwazji? Niewykrywalni dla radarów i teleskopów, bo ponadwymiarowi? Przecież nikt nie potrafił określić miejsca, gdzie znajdowało się Niebo. Co, jeśli było w innym wymiarze i wystarczyło przypadkowe pęknięcie barier, by jeden ze światów zapadł się w drugi?

Otaczający mnie ludzie nie przestawali szeptać, zadając pytania i próbując odpowiedzieć. Zagłuszali strach, który również czułam.

Istota stała bez ruchu. Jak posąg albo rzeźba. Majestatyczna. Z opuszczonej głowy spływała woda. Podświadomie, przyglądając się jej, szukałam stożkowatych wypukłości między srebrnymi włosami. Wydawała mi się zbyt brzydka, i mimo swej człekokształtności, nieludzka.

Gdyby nie te skrzydła i dławiący zapach zmoczonych piór… Gdyby nie głosy wokół mnie zakłócające logikę rozumowania.

Przenikanie się światów nie musiało przecież oznaczać, że obcy byli aniołami!

Tłum zdawał się wiedzieć lepiej. W ateistycznym społeczeństwie, które traktowano dogmaty jako zbędny balast, nagle nastąpił nawrót wiary. Na moich oczach dokonał się cud.

Opcja o kosmitach upadła, zanim pojawiła się na dobre. Większość zakrzyczała tych, którzy myśleli inaczej. W pięć minut po moim przybyciu pierwsi z gapiów upadli na kolana i zaczęli się modlić.

Stojąca w pobliżu kobieta, jej dziecko, para staruszków, czarnowłosy mężczyzna z tatuażem na twarzy, którego nigdy bym nie podejrzewała o gorliwość religijną; kobieta w kusej spódniczce, i matrona z parasolką w ręku; sąsiad z naprzeciwka, którego wzrok zawsze błądził na wysokości mych pośladków; sprzątaczka z mopem w dłoniach; i wielu innych.

Anioł milczał, znieruchomiały w swej pozie, wręcz nierealny.

Kim jesteś? – zadawałam sobie to samo pytanie broniąc się przed małpowaniem tłumu.– Nie możesz być aniołem. Jesteś zbyt nieludzki.

Myliłam się.

Istota podniosła głowę.

Spojrzałam w bok, na dwie pozostałe. Również patrzyły w niebo.

Nie potrafię opisać krzyku, który rozdarł przestrzeń. Powietrze zafalowało od drgań, rozbijając krople deszczu w mgłę, która niczym chmura zawisła nad istotami. Na zdjęciach, które pojawiły się później, w prasie i telewizji, przypominała aureolę.

Ludzie zamarli i chwycili się za głowy zasłaniając dłońmi uszy. Niektórzy zaczęli wyć. Szyby w oknach zadrżały, by po chwili pokryć się pajęczyną pęknięć.

Upadłam na kolana nie mogąc znieść bólu, który wypełnił głowę. Łzy pociekły z oczu, a usta zamarły otwarte w niemym wołaniu, bez sił.

Płakałam.

Świat wył.

Tego roku jesienią, w dniu zmarłych, wraz z deszczem, aniołowie spadli z nieba.