JAKI FACET CHCIAŁBY POZNAĆ DZIEWCZYNĘ, KTÓRA OPŁAKUJE ZMARŁEGO KOTA? (WOJNA PŁCI 2013)

JAKI FACET CHCIAŁBY POZNAĆ DZIEWCZYNĘ, KTÓRA OPŁAKUJE ZMARŁEGO KOTA?

Miałam szesnaście lat, kiedy go poznałam. To była prawdziwa Big Love. Należałam do niego, a on należał do mnie. Dziś, choć od tamtej chwili minęło wiele lat wciąż go kocham.

Nie jesteśmy razem. Umarłam, kiedy bezpowrotnie straciłam nadzieję. Zamknęłam drzwi od łazienki. Napuściłam do wanny wody. Był późny wieczór. Rodzice poszli spać. Zapaliłam kilka lampek i postawiłam je na terakocie. Zdjęłam medalik z szyi i włożyłam do kieszonki w spodniach. Łzy płynęły mi po policzkach. Oparłam głowę o brzeg wanny i pozwoliłam, żeby zaczęła wypływać ze mnie krew. Było jej wciąż więcej i więcej. Kręciło mi się w głowie. Woda była coraz bardziej czerwona. Płakałam póki ojciec nie wyłamał zamka.

Potem leżałam tydzień w szpitalu. Wypisano mnie z diagnozą – głęboka depresja. Zaczęłam zażywać leki psychotropowe. Takie sprawy nigdy nie kończą się dobrze. Te pigułki. One powodują nieodwracalne zmiany w mózgu. Muszę je zażywać, aby móc wyjść z domu i jakoś funkcjonować.

Może to dziwne, ale nigdy nie zastanawiałam się dlaczego uzależniłam swoje szczęście od faceta, który jest skończonym draniem. Zdarza się, że przeklinam dzień, w którym go poznałam, ale nie mogę wyrzucić go z głowy. Jest przy mnie. Wszystko bym oddała, żeby spędzić z nim choćby jedną chwilę. Czy ktoś, kiedyś kochał bardziej?

Pierwszy raz zobaczyłam go w kawiarni, w hotelu. Miał dwadzieścia dwa lata, długie blond włosy. Wyglądał jak Dawid Michała Anioła, mój najukochańszy książę. Był barmanem. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Pozwoliłam, żeby mnie poderwał. Pragnęłam go bardziej niż zbawienia. Nawet teraz, po tylu latach to uczucie jest wciąż żywe. Chociaż nic już nas na tym świecie nie połączy, on wciąż jest moją miłością.

Dzięki niemu przeżyłam najszczęśliwsze chwile w życiu. Góralska kapela grała mi "Hankę". Łzy jak grochy zaczęły kapać na deski podłogi, bo już wiedziałam, że on mnie zdradza. Zabierał mnie w zamieć śnieżną na kulig, przy ognisku wpatrywał się w moje oczy, obiecywał rzeczy, które w ustach innych mężczyzn nie miały znaczenia. To on nadał prawdziwą treść wielu słowom. Boże, przecież on prosił mnie o rękę. Tych wspomnień jest tak wiele…a wszystkie wokół mnie. Żadna chwila, radosna czy smutna, którą z nim spędziłam nie odstępuje mnie na krok. Żyję w świecie, którego już nie ma. Żyję jak cień, jak zbłąkana dusza. Nie odczuwam radości. Zastanawiam się nieraz czy tak może wyglądać piekło. Ta ciągła rozpacz.

Kiedy podają prognozę pogody spoglądam na dół mapy, żeby zobaczyć jaką aurę przyniesie mu jutrzejszy dzień. Wiem, że to szaleństwo, ale jak przerażająco słodkie.

On wciąż tam mieszka, w tym małym miasteczku. Tyle razy planowałam tam pojechać. Żeby raz jeszcze zobaczyć jego twarz, choćby z daleka. Jak bardzo się zmienił. Usłyszeć ten zabójczo słodki śmiech. W mieście byłam jedyną dziewczyną, z której nie utoczył krwi, która jego zębom nie poddała karku. Miał w sobie nieodparty urok, z łatwością zdobywał każdą kobietę. Nie musiał nic robić. Wystarczyło, że się pojawił, a one oblegały go jak muchy plaster miodu. Gubił je. Mnie nie tknął. Gdyby to zrobił musiałabym tam zostać, w tej dziurze i ukrywać się przed słońcem każdego dnia. Wychodzić w nocy. Spać w drewnianych trumnach.

Ale zniosłabym to. Pod warunkiem, że przestałby sypiać z innymi kobietami. Tyle, że nie chciał tego zrobić. Zbyt łatwo je zdobywał. Był zbyt piękny. Kłamał. Przyłapałam go dziesiątki razy na zdradzie. Mimo to wciąż, z jakichś niezrozumiałych powodów wierzyłam w jego gładkie słowa, w zapewnienia o poprawie. Przez trzy lata. Póki nie targnęłam się na własne życie. Wtedy nastąpił koniec. Uratowano mnie, ale cząstka mnie samej umarła w tamtej wannie. Przecięłam coś więcej niż żyły.

Kiedy wyjeżdżałam z miasteczka zabrałam mu coś cennego, ulubionego zwierzaka, małego kotka. Czarną kuleczkę, która od tamtej chwili towarzyszyła mi w najcięższych chwilach, której do snu opowiadałam o swojej miłości, której się żaliłam, przy której piłam i ćpałam. A dzisiaj ona umarła. Odeszła. Już nie wskoczy mi na kolana. Nie pozwoli pogłaskać się po grzbiecie. Zatem nie zostało mi nic. Prócz wspomnień i żalu. Jak się z tego otrząsnąć? Podobno lekarstwem na miłość jest inna miłość. Ale jaki facet chciałby poznać dziewczynę, która opłakuje zmarłego kota?