URINOV - KUKUŁA

Któregoś popołudnia zwiedzałem zmęczone ulice starego Yorku, wyglądając z histerycznie rozedrganym sercem nadejścia deszczowej jesieni. Bretania o tej porze roku jest nieprzejednana głównie za magiczną sprawką przeklętych wiedźm żerujących na miejscowej ludności niczym księża na katolikach. Nie znając tutejszych zwyczajów skręciłem w uliczkę gdzie nie trzeba…Prędko z stamtąd nie powróciłem. A oto, co tam ujrzałem:

Czerwona Kukuła leciała ponad kosmosem sapiąc, co nie miara. Lepki brud mosiężnych galaktyk spawał dziurawy wylot bezdennej czeluści rozochoconej bohaterki. Zasmarkane ukulele prowadziło czarną rozgrywkę pingpongowego członka, a ona mlaskała miąższyście ponad kokardą upstrzonego welonu ohydnie ciągnącego koński smród. Kosmate płomyki jej ust puchły pod jej własnymi ogonami okrywając rude peeps. Kukuła wyostrzyła wzrok na rokujący w oddali szok plaży sponiewieranej w dramatycznym złomie zbuczałej planety. Stwardnienie rozsianych komet udaremniając wywiadowcze przeszpiegi rozmydliło szarą zadymę pstrej plazmy mechanicznego płodu. Pośladki Czerwonej Kukuły rozpościerały się niczym nagi ślimak bez skorupki, ale z jajem. Świńska powłoka jej gęstej kawalerii uderzała w me nozdrza powonieniem rozpętanego pożądania. Kolorowe łechtasie smyrały me usta i języczkiem lizałem truskawkową piankę słodziutkiego wyuzdania. Ropusze wyłupiasto oczka Kukuły rozpękły się nagle chlapiąc czerwonym kremem krwistej polewy wprost z jej mózgu tryskając mi ropą prosto w genitalnego narządu twarz.

Do domku wróciłem późno po herbatce. Od razu położyłem się spać. Nawet zębów nie zdążyłem umyć ni wacka…