Demonolog

które poczęły tańczyć w pół mroku. - półmroku

Victor popatrzył na niego spode łba.- No dobrze, po co mnie wezwałeś?Victor rozglądnął się po okolicy, aby upewnić się, czy aby nikt przypadkiem nie podsłuchuje. - powtórzenie

jak co dekadę, okazało się - kropka zamiast przecinka według mnie

wasza ekspedycja nie powróciła by już do waszego zamku. - powtórzenie

go z wielką łatwością ku górze. - chyba lepiej "w górę"

- Wiesz kto pieczętował te wrota, nikt nie powtórzy jego dzieła! - zamiast przecinka znak zapytania.

A tak ogólnie to jak prolog do czegoś większego, średnie

Ale jak na debiu to nawet nawet.

Początek jest tak bardzo cliche i grafomański, że aż nie chce mi się tego komentować. Co drugie opowiadanie debiutanta zaczyna się od zachodzącego słońca, które nic sobą nie wnosi. I te "srebrne miecze księżyca"...

Co do reszty -- taka sobie scenka z nieco drętwymi dialogami. Jakiś zarys fabuły w niej majaczy, ale nic z tego nie wynika.

Powinieneś popracować nad interpunkcją.

exturio - Co wy chcecie od opisów? U Tolkiena pełno takich wstawek. Ba, cały niemal Silmarillion jest złożony z opowiadań przepełnionych opisami przyrody, czy rozbudowanymi metaforami dot. otoczenia.

No właśnie. Cliche jest tutaj kluczowym słowem, szczególnie jeśli chodzi o rozpoczynanie opowiadania opisem zachodu słońca.

exturio ma racje, będę musiał to wywalić

Tak, wiem. Coś jak proteza myślowa. Rozumiem. A co do samych opisów, to kwestia gustu.

Ktoś mógłby udzielić jeszcze jakiś rad?

"Słońce zaczęło powoli znikać za horyzontem, a jasne promienie powoli ustępowały miejsca srebrnym mieczom księżyca." - Nie dość, że powtórzenie, to jeszcze "srebrne miecze księżyca" są straszne.

"Ludzie powoli znikali z ulic przed chwilą jeszcze zatłoczonych do swoich domów." - Nie dość, że znowu powtórzenie tego samego słowa, to jeszcze szyk zdania nie jest szczególnie szczęśliwie dobrany.

"Zawiał zimny wiatr z północy, który poruszając drzewa strzepnął trochę liści, które poczęły tańczyć w pół mroku." - Trzecie zdanie i znów powtórzenie. I tak, "półmrok" łącznie.

A to tylko pierwszy akapit.

I czemu to tylko fragment, z którego niewiele wynika? Napisz coś, co stanowi całość, i wtedy opublikuj, bo takie skrawki trudno jest komentować.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Duch - Co prawda zarzucają mi albo nadmiar patosu, albo niespójność z tematem, ale jako takie pojęcie mam. Kolega wyżej już chyba wymienił wszystko. Przede wszystkim te dialogi. Z początku, może i w cholerę przewidywalnie, ale nawet fajnie się czyta, a potem ta rozmowa to katorga. Trochę to się komponuje, jakby kiepscy aktorzy czytali z kartki swe kwestie.

Wtem , gdy słońce prawie zaszło a na niebie świecił już księżyc przed Victorem zaczął gromadzić się przezroczysty pył, który przybierał ludzką postać. A po chwili: Nagle pył przybrał postać człowieka...

Nie wygląda to najlepiej. Poza tym raczej ok.

"jasne promienie powoli ustępowały miejsca srebrnym mieczom księżyca" - jak rozumiem miecze mają być metaforą promieni. Już samo to określenie brzmi nie najlepiej, a na dodatek jest błędne. Słońce świeci, promieniuje, dlatego ma promienie. Księżyc nie emituje własnego światła, więc nie ma czegoś takiego jak "promień księżyca" (no chyba, że mówimy tu o promieniu z punktu widzenia matematycznego). Promień światła - tak. Promień księżyca - nie.

Poza tym jest nudnawo i, jak już słusznie zauważono, bardzo cliche. Z konwencjami jest tak, że można się nimi bawić i otrzymać całkiem fajny efekt, ale jeśli powiela się to, co zostało już zrobione przez innych, generalnie nie otrzyma się efektu zadowalającego. Przynajmniej nie dla czytelnika. Z mojej strony polecałbym trochę poćwiczyć styl przed następną publikacją. Joseheim słusznie zauważyła, że często powtarzasz te same określenia. Poza tym, dialog między bohaterami ułożony jest kiepsko. Innymi słowy - czytaj dużo, ćwicz, a potem decyduj się na następne publikacje.