Sen

Sen

Smak napierających zewsząd odgłosów oślepił go doszczętnie. Upadł na sufit. Chciał podnieść lewą rękę, lecz uniosła się podłoga. Biegł w bezruchu, a po chwili leżał już pędem. Wtedy kolory przemówiły radosnym zapachem, który błyszczał w blasku galopujących porykiwań pomieszczenia.

Nagle otworzył oczy i ujrzał połacie gwiazd, mieniące się na czarnym niebie. Był oszołomiony, nie wiedział gdzie jest. Minęła chwila nim zrozumiał, że to był tylko sen.

Rozejrzał się, wokół panowała ciemność i cisza. Jego uwagę przykuł narastający szelest, który zdawał się dochodzić z głębin pobliskiego lasu. Skierował wzrok w kierunku źródła dźwięku, lecz nic nie dostrzegł. Z całych sił wpatrywał się w ciemność i nasłuchiwał.

Tkwił tak przez chwilę, która zdawała się wiecznością, podczas gdy chrobotliwy odgłos przybierał na sile. Nagle coś wyłoniło się zza drzew. Przeraźliwa bestia galopowała w jego kierunku.

Sparaliżowany zupełnie, nie zdołał nawet przełknąć śliny, która wciąż napływała mu do gardła. A bestia była coraz bliżej; już widział jej przerażające, czerwone ślepia; już wyobrażał sobie jak chwyta go swoimi tłustymi pazurskami. Miał wizję porozrzucanych wokół wnętrzności i już żegnał się z życiem, gdy nagle otworzył oczy i ujrzał połacie chmur, mieniące się na błękitnym niebie.

Był oszołomiony, nie wiedział gdzie jest. Spływał potem, a jego serce biło. Rozejrzał się i w jednej chwili zrozumiał, że to był tylko sen. Przypomniał sobie, że samolot, którym leciał, rozbił się cztery lata temu, a on był jedynym ocalałym. Od tamtego czasu mieszkał samotnie na wyspie oczekując ratunku, który nie nadchodził.

Samotność uczyniła z niego szaleńca, pragnącego za wszelką cenę wydostać się na wolność. Zamiast odebrać sobie życie, rzucił śmierci wyzwanie. Zbudował tratwę i oto jest, na środku oceanu, odziany w liście, a jego nędzny żywot przeciąga kilka skrawków drzewa. Właściwie to nie czekał już na ratunek, chciał umrzeć, a te cholerne drewno nie pozwalało mu dokonać żywota.

Nagle wstał i zaczął nasłuchiwać. Doleciał go dźwięk bulgoczącej wody, nasilający się wraz z formującą się wokół tratwy pianą. Dostrzegł zaledwie zarys, lecz to wystarczyło, by rozpoznać rekina. Poczuł ulgę, że to już koniec. Za chwilę pojawi się smukła, przepiękna płetwa, później wielkie, lśniące zębiska, a na koniec usłyszy upragniony dźwięk własnego karku, pękającego pod naporem szczęk swojego wybawiciela.

Jednak z wody wynurzyła się metalowa, zagięta na górze, rura. Stał w bezruchu, zszokowany tym co widzi. Wpatrywał się w rurę z całych sił, a ona odpowiedziała tym samym. Nagle zrozumiał, że to peryskop, oznaczający ocalenie.

Zaczął skakać i machać rękami z radości. Po chwili z wody wyłonił się błyszczący grzbiet łodzi podwodnej. Łzy radości strumieniami napływały mu do oczu. Nie mógł nad nimi zapanować, więc zamknął powieki i rozkoszował się szumem oceanu, przeplatanym cudownym skrzypieniem stali. Wiedział, że to już koniec, za chwilę będzie w domu. Właz się otworzył, a na powierzchnię wyszedł uzbrojony żołnierz. Ukłonił się nisko, wycelował broń i strzelił prosto w głowę rozbitka, który nagle otworzył oczy…