Skrzyżowanie

– Witaj. Nie sądziłem, że się zjawisz.

 

– A miałam jakiś wybór?

 

Dziewczyna uśmiechnęła się, chłopak zaczął uciekać gdzieś wzrokiem, w końcu utkwił go na swoich butach.

 

– Nie wiem.

 

– Wezwałeś mnie, więc jestem. Zaczynamy?

 

– Możesz mnie wysłuchać?

 

– Po to tu jestem, ty coś zaproponujesz, ja podam cenę. Później możemy dobić targu.

 

– Usiądźmy.

 

Rogal księżyca obijał światło, oświetlając noc. Siedzieli na skraju drogi. Ona wpatrzona gdzieś w dal, on przyglądający się jej. Kolejne ciche minuty odpływały jedna za drugą. W końcu spojrzała na niego i znów się uśmiechnęła.

 

– Co? – spytała.

 

– Wyglądasz tak jak ona.

 

– Sam tego chciałeś, prawda?

 

– Fakt… – znów opuścił wzrok.

 

– Myślę, że powinieneś już jakoś zacząć. Nie mamy całej nocy, przynajmniej ja nie mam. Więc zamieniam się w słuch.

 

Nie był pewny, jak powinien zacząć, czy w ogóle powinien. Czy spotkanie się z nią nie było błędem. Głęboko wciągnął powietrze.

 

– Wszystko się jebie. – Wyrzucił z siebie. – Najgorsze jest to, że wszyscy mają do mnie o to pretensje. Jakby to była moja wina. A ja mam już dość udawania, że mają rację. Przytakiwania im, mówienia, że zmienię się tak, jak sobie tego życzą. Po prostu dość. Czy ja nie mam prawa do tego by żyć tak jak mi się podoba?

 

Przerwał i po raz pierwszy spojrzał jej prosto w oczy. Słuchała tak, jak ją o to poprosił. Wydawało mu się, że telepatycznie przesyła mu wiadomość, że ona wie. Że go rozumie.

 

– Chciałem zostać pisarzem. Czy to tak wiele? Jednak nie potrafiłem znaleźć sobie miejsca, gdzie mógłbym to praktykować. W domu mają mnie za pasożyta, który ciągle siedzi przed komputerem i nic nie robi. Śpi do południa i czyta książki nocami. Nie zauważają tego, że przez cały czas jestem niemal na ich posyłki. Podlej ogródek, przynieś drzewa do centralnego, zrób to, zrób tamto. Ale to się nie liczy. Bo powinienem pracować tak, jak robiłem to dwa lata wcześniej.

 

– Co robiłeś? – spytała dziewczyna.

 

– Wyjechałem za granicę. Przez dwa lata, sześć dni w tygodniu, nosiłem gruz po dziesięć godzin dziennie. Trzymałem się tylko tej myśli, że odłożę trochę kasy, wrócę i wynajmę sobie gdzieś mieszkanie. Zacznę na poważnie pisać.

 

– Dlaczego tego nie zrobiłeś?

 

Chłopak uśmiechnął się do niej.

 

– Przez dwa lata harówki nie odłożyłem za dużo. Równie dobrze mogłem pojechać na jakieś owoce za granicę i wyszedłbym tak samo. No i nie marnował dwóch lat życia. Po powrocie okazało się, ze wynajęcie mieszkania jest dużo droższe niż wcześniej. Mogłem to zrobić, racja. Ale po czterech miesiącach wylądowałbym z powrotem u rodziny. Zamiast tego od razu się tam zakwaterowałem. Myślałem, że wszystko będzie w porządku.

 

– Myliłeś się, prawda?

 

– Tak… jak już mówiłem za mało pomagałem, za dużo czytałem i siedziałem przed komputerem. Przynajmniej ich zdaniem.

 

– Nie mogłeś im powiedzieć o swoich planach? Może by ci w nich pomogli?

 

– Mówiłem jeszcze z początku, gdy zaczynałem pisać. Spytałem, czy mogliby przeczytać to, co napisałem. Nie mieli czasu. Jakiś czas później moja matka zapytała mnie czy moje głupie marzenie mi już przeszło, bo chciałaby żebym wyjechał za granicę. Głupie marzenie. Potrafisz sobie wyobrazić, co czuje dziecko, gdy rodzic nazywa jego pasję głupim marzeniem?

 

Dziewczyna pokręciła głową.

 

– Niektórzy mają to szczęście, że rodzice i rodzina ich wspierają. Ja nie miałem. Mnie tylko załamywali. Mogłem jedynie liczyć na dwie, trzy przyjaciółki, którym podsyłałem swoje teksty. Ale teraz to już bez znaczenia.

 

– Mam ich wszystkich zabić? – spytała.

 

Tym razem chłopak pokręcił głową.

 

– Lubię ich, właściwie to ich kocham na jakiś dziwny sposób. Może nie potrafią mnie zrozumieć, może cały czas się mnie czepiają, usiłują prowadzić za rączkę jak dziecko, którym już nie jestem, ale nadal ich kocham. Nie potrafiłbym ich zabić.

 

– Nie musiałbyś, ja bym się wszy…

 

– Nie, nie chcę ich śmierci.

 

-Więc czego? Sławy i bogactwa? To do się załatwić. Wystarczy tylko…

 

– Nie.

 

– Nie? – Dziewczyna przyjrzała mu się uważnie.

 

– Nie. Miałaś mnie wysłuchać prawda? – Spojrzał na nią, pokiwała głową. – Kiedyś miałem jakieś marzenia, później zamieniłem je w plany tak, by można je było realizować. I wtedy coś się stało. Nie wiem co, po prostu wszystko na raz zaczęło się…

 

– Jebać?

 

– Właśnie. Jakbym z góry nie mógł dojść tam, gdzie chcę. Ktoś ciągle rzucał mi kłody pod nogi. Problemy piętrzyły się jeden za drugim, pojawiały się nowe przeszkody. Gdy tylko odchodziłem od realizacji tego, co zamierzałem zrobić, wszystko jakby się uspokajało. Problemy znikały, nie było żadnych przeszkód. Przyszłość wydawała się pogodna. Ale gdy znów zabierałem się za pisanie… To jak gdybym był na morzu. Dookoła mnie wszędzie woda, a na niej żadnej zmarszczki. Lecz gdybym tylko włożył do niej wiosła by płynąć przed siebie, rozpętałby się sztorm.

 

– Plan… – wyszeptała niemal sama do siebie.

 

– Co?

 

– Nic, to tylko wiatr, mów dalej.

 

Chłopak nabrał głęboko powietrza, sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej piersiówkę. Odkręcił i podsunął w kierunku dziewczyny. Pokręciła głową. Chłopak wzruszył ramionami i przyłożył ją sobie do ust. Upił dwa duże łyki i nieco się skrzywił.

 

– Nie bój się, to nie woda święcona.

 

Dziewczyna wzięła piersiówkę z jego rąk i upiła łyk. Chłopak znów myślał nad czymś, w końcu zaczął mówić.

 

– Gdy wyjmuję wiosła, sztorm ustaje i tak w kółko.… To niesprawiedliwe. Ale tak już chyba jest zawsze, w naszym życiu nie ma sprawiedliwości, na pewno nie ma jej w moim. Zawsze zastanawiałem się, jak inni potrafią tak po prostu brnąć przed siebie. Jak im się to udaje. Nie przejmują się niczym za bardzo, nie starają się za bardzo i o dziwo są szczęśliwi. A ja? Wszystkim się przejmuję, o wszystko się staram…

 

– Za bardzo… – Kolejny cichy szept

 

– I nie jestem zadowolony z tego, co dostaję w zamian. Gdy próbuję tak jak inni, ślizgać się przez życie, jest jeszcze gorzej.

 

– Sztorm…

 

– Mają mnie za pasożyta, nieudacznika i darmozjada, a ja mam już tego dość. Chcę…

 

– Czego? – Dziewczyna niemal podskoczyła, gdy usłyszała to słowo.

 

Chłopak spojrzał na księżyc, zastanawiając się przez sekundę, później wyrzucił z siebie jednym tchem kilkanaście słow.

 

– Gdy mnie znajdą, chcę być trzeźwy. W moim ciele ma nie być żadnych toksyn, krwiaków, dziwnych chorób, żadnego raka ani wypadku. Chcę…

 

Wziął od dziewczyny piersiówkę i pociągnął z niej łyk.

 

– Chcę umrzeć w mgnieniu oka. Tu i teraz. Możesz to załatwić?

 

Czerwone oczy dziewczyny zrobiły się większe ze zdumienia, uniosła lekko brwi tak, że na jej czole zarysowały się trzy cieniutkie zmarszczki. Patrzyła na niego z niedowierzaniem, w końcu zaczęła się śmiać. Gdy już się opanowała, spytała.

 

– Żartujesz prawda? Tyle zachodu tylko po to, by się zabić?

 

– Nie… a po za tym to nie ja się zabiję tylko ty mnie.

 

– Nie uważasz, że wychodzi na jedno? To tak jakbyś sam uplótł sobie sznur, ale poprosił kogoś by włożył ci go na szyję.

 

– Myślę, że to trochę inaczej wygląda, a jeszcze inaczej będzie wyglądało, gdy mnie znajdą.

 

– Racja, racja. Wiec cały ten zachód, kupno kurzej nogi, znalezienie kociej sierści, obcięcie kosmyka własnych włosów, rozstanie się z dowodem osobistym, zakopanie tego wszystkiego na skrzyżowaniu dróg, i to wszystko tylko po to by wzbudzić w kimś… hm… Żal? Smutek? Poczucie straty czegoś bliskiego?

 

– Tak…

 

– Jesteś dziwny. No, ale czego spodziewać się po kimś, kto skóruje rozjechanego kota, by wezwać przydrożnego demona. Możesz mieć wszystko, nie pomyślałeś o tym? Inni proszą o władzę, talent w jakiejś dziedzinie, mnóstwo pieniędzy, ładną żonę, dłuższego wacka, bogatego męża, piękno, szczęście, zdrowe dzieci…

 

– Ja chcę…

 

– Tak, tak. Wiem. Umrzeć w mgnieniu oka i żeby nikt nie wiedział jak to się stało.

 

Znów zapadła cisza. Gdzieś w oddali zaszczekał młody koziołek, gdzieś dalej odpowiedział mu drugi. Miliony gwiazd leniwie przesuwały się po nieboskłonie.

 

– Dobra, co mi tam. Wezwałeś mnie, więc wiedziałeś, co robisz. Powiedziałeś, czego chcesz a ja mogę ci to dać. Dopij sobie co tam jeszcze masz w tej piersióweczce i wstań to dobijemy targu.

 

Wstała i patrzyła gdzieś w dal, jej oczy znów były całkowicie czarne, uśmiechała się sama do siebie. Chłopak siedział jeszcze na szosie. W końcu przechylił piersiówkę i wypił jej całą zawartość.

 

– Ona też ma zniknąć, dobrze?

 

Dziewczyna pokiwała głową i podała mu rękę gdy wstawał.

 

– A teraz przypieczętujmy naszą umowę.

 

Podeszła do niego bliżej, dotknęła dłonią jego twarzy, przejechała po włosach i zarzuciła mu ją na szyję. Przybliżyła się do niego, objął ją w tali. Oboje przechyli nieco głowy. Jej oczy znów rozbłysły jaskrawą czerwienią, mimo tego pocałował ją. Odwzajemniła pocałunek.

 

Noc była tak jasna, że można było zauważyć ich stojące sylwetki. Stali na szosie, za plecami dziewczyny znajdował się księżyc, który chował się w lesie na horyzoncie. Ktoś mógłby pomyśleć, że to para kochanków przyklejonych do siebie w miłosnym pocałunku. Przekręcili się w lewo tak, że teraz oboje stali bokiem do zachodzącego księżyca. Powoli wirowali dalej, nie przestając się całować.

 

Gdyby ktoś patrzył zobaczyłby, że teraz chłopak stał tyłem do księżyca, chwilę później znów stali do niego bokiem oboje. Gdyby ktoś patrzył zobaczyłby, jak znów zmieniają pozycję na taką, w jakiej znajdowali się na początku. Ktoś mógłby się domyślić, że teraz znów zobaczy ich razem, bo przecież wirują…

 

Nikt jednak nie patrzył. Chłopak przekręcił się w lewo, trzymając w objęciach jedynie powietrze a później upadł martwy.