Nowa Fantastyka

Manifest – Wyzwanie :-)

Ten co podły jest i złośliwy,

Naśmiewa się z czego bądź;

Nie wie on, co wiedzieć winien,

Że sam bez błędu nie jest1.

Do młodych duchem pisarzy!

Koleżanki i koledzy, jestem nowym uczestnikiem tego forum i jak sądzę, raczej nie mam szans na dłuższy staż. Nie dlatego, że nie chcę, po prostu nie dam rady :-)

Przyznaję, z nieco naiwną ciekawością zajrzałem do Waszego wirtualnego świata i byłem i jestem pozytywnie zaskoczony jego profesjonalizmem w zakresie inżynierii słowa. Odniosłem też wrażenie, że wśród uczestników jest wielu pasjonatów pisania, ale z jakiegoś względu, nie przekłada się to na powstanie masy krytycznej i twórczy „kocioł czarownic”. Dlaczego? Spróbuję na to pytanie odpowiedzieć a Wy, możecie mnie nakryć czapkami, zignorować, lub wyciągnąć wnioski z moich obserwacji i coś zmienić.

W mojej subiektywnej ocenie, winę za ten stan rzeczy ponosi mentorski, pouczający system wzajemnych relacji (obserwowałem to zjawisko w komentarzach wielu wątków), który na dłuższą metę jest destrukcyjny w przypadku twórców. Trochę jak w szkołach, gdzie „produkujemy średniaków”, niszcząc mimochodem pasję, młodą twórczą inwencję, wyobraźnię i nieschematyczne myślenie.

Gdy czytałem niektóre komentarze, miałem wrażenie, że przeglądam sprawdzian szóstoklasisty z zaznaczonymi czerwonym długopisem uwagami polonistki. Jasne, powinno być „po polskiemu”, ale jakoś nie widziałem uwag typu: świetlny wątek, gdybyś mógł go rozwinąć; ten pomysł jest nierealistyczny i psuje odbiór, ale już w tym fragmencie czuć talent; zobacz jak w swoich książkach konstruuje akcję pisarz x,y,z – macie ze sobą coś wspólnego; trochę „płaskie” postacie, ale gdybyś ……. itd. To znaczy coś tam jest, ale ginie w morzu szkolnych pouczeń.

Kolejną bolączką, a może już chorobą, jest uczestnictwo w dyskusjach ludzi życiowo sfrustrowanych, głęboko przekonanych o swojej nieomylności i przewadze nad młodymi pisarzami (mam tu również na myśli starszych wiekiem, ale dopiero próbujących swych sił). Zgadzam się, że warsztat „starych mistrzów” jest godny pozazdroszczenia, ale czy pisząc swoje historie doświadczają oderwania od rzeczywistości? Uniesienia? Nieprzespanych nocy? Zapominają jaki mamy dzisiaj dzień? Czy tak naprawdę bawi ich pisanie? Szczerze wątpię, może kiedyś, choć mogę się mylić. Tych ludzi lekko, lub nieco bardziej zgorzkniałych jest pewnie niewielu, ale mocno ważą na atmosferze tego Forum. Piętnujcie swoimi wpisami takie zachowania! (Pomijam tu pisarzy z uznanym dorobkiem, prawem Ich sukcesu jest robić to, co im się żywnie podoba).

Z drugiej strony nie winię Ich (tych, którym nie udało się odcisnąć piętna na światowej i polskiej literaturze), że pisząc przez wiele lat w polskich realiach, stają się nieco cierpcy w obyciu i z politowaniem patrzą na młodszych stażem kolegów i koleżanki. Oni już wiedzą, że z czasem, z miłosnych małżeńskich uniesień pozostaje tylko rutyna. Nie zawsze tak jest, ale wystarczająco często by większość niespełnionych pisarzy uznała to za pewnik i tak naprawdę zamiast zachęcać, zniechęcała młodych do latania.

Opowiem Wam historię dwójki idących przez pustynny świat kolegów. Jeden z nich był zawsze zapobiegliwy, przewidujący i planujący, drugi działał intuicyjnie, niekiedy ryzykował, mylił się, potykał, ale parł do przodu.

Gdy przyjaciele postanowili wyruszyć w podróż, Planujący przygotował się bardzo metodycznie, zabrał nawet ze sobą podręczny zestaw do pozyskiwania wody i apteczkę pierwszej pomocy. Wolny Duch też coś tam przygotował, ale widząc jego działania, na twarzy Planującego cały czas gościł pobłażliwy uśmiech.

Planujący, przed wymarszem solidnie przygotował się fizycznie i gdy nadeszła godzina 0, zapakował plecak i ruszył. Nic nie mogło go zaskoczyć, a jako człowiek pustyni, potrafił na niej przetrwać niemal w każdych warunkach. Tak żyli jego dziadowie, ojcowie, on sam i zapewne dzieci, które planował mieć tak gdzieś między trzydziestym, a trzydziestym pierwszym rokiem życia.

Wolny Duch zrobił inaczej. Zapakował swój niewielki dobytek do plecaka, ale najważniejszym dla niego kryterium było, by ów plecak nie był zbyt ciężki. Zamierzał odbyć podroż lotnią. Oczywiście Planujący wyśmiał go twierdząc, nie bez słuszności, że w wyniku różnic temperatur nad pustynią często powstają małe trąby powietrzne, że występują okresy bezwietrzne, czasem wiatry wieją w kierunku przeciwnym od celu podróży, a lotnik ani nie ma stosownego przygotowania fizycznego ani też wyposażenia, by poradzić sobie z napotkanymi przeciwnościami. Wolny Duch jednak uparł się twierdząc, że zawsze chciał polecieć, więc poleci.

Wyruszyli. Planujący równym tempem pokonywał wyznaczone odcinki, Wolny zaś, to trochę poleciał, to zarył twarzą w piach, to znów podczas piaskowej burzy cofnął się niemal na linię startu. Nie poddawał się jednak, choć po miesiącu wyglądał niczym kłębek nieszczęścia. Te tygodnie spędzone w powietrzu nauczyły go jednego, umiał latać, choć oczywiście nie mógł równać się w tej materii z ptakami. Potrafił wykorzystywać prądy powietrzne, ślizgać się po nich by lecieć w kierunku, który sobie wyznaczył, unikać burz, choć i teraz zdarzało mu się twarde lądowanie.

Po trzydziestu dniach Wolny Duch dotarł w końcu do wybrzeża, gdzie przy rozpalonym ognisku czekał już na niego Planujący. Obgryzając tłustego pustynnego szczura śmiał się z przyjaciela, któremu z trudnością udało się złapać kilka skorpionów i jedną chudą żmiję, śmiał się z jego spękanych ust (sam, miał ze sobą solidny zapasik kremu, więc nie musiał się obawiać słońca) i z podartego od częstych upadków kombinezonu. A już pękał do rozpuku gdy się dowiedział, że Wolny Duch by przeżyć, kilka razy musiał pić własny mocz. Sam miał oczywiście podręczny zestaw skraplający, który przewidująco zabrał z domu.

Po posiłku przyjaciele patrzyli z rozmarzeniem i tęsknotą na leżący w oddali ląd, który oddzielał od ich rodzinnej pustyni szeroki pas morskiej wody. Przy dobrej widoczności, można było zobaczyć na nim wysokie zielone drzewa.

Gdy nadszedł czas powrotu, Wolny Duch na tej swojej obszarpanej lotni wzbił się w powietrze i poleciał właśnie w kierunku owego lądu. Planujący trochę mu zazdrościł, ale nie zabrał ze sobą pontonu, w okolicy nie było budulca na tratwę, a nawet gdyby, to wiry i stada rekinów gwarantowały szybką śmierć każdego śmiałka. Prawdę powiedziawszy nie umiał pływać, bo jak sobie wykalkulował, na pustyni to nieprzydatna umiejętność.

Więc drodzy młodzi stażem pisarze, przesłanie mojego manifestu jest następujące:

NIE DAJCIE SOBIE OBCIĄĆ SKRZYDEŁ!

NIE DAJCIE SOBIE WMÓWIĆ, ŻE SSAKI NIE LATAJĄ!

WYKORZYSTAJCIE PLANUJĄCYCH PRZY BUDOWIE SWOICJ LOTNI I W DROGĘ!

ZWRACAJCIE UWAGĘ KPIARZOM I PRZEŚMIEWCOM! (młodzi twórcy to niezwykle wrażliwi ludzie, pamiętajmy o tym)

P.S.

Poświęciłem kilka godzin na takie przygotowanie mojego opowiadania pt: „Skarb Haralda Sinozębego”, które spełni wymogi Loży.

http://www.nowafantastyka.pl/opowiadania/pokaz/12702

Ci z oceniających, którzy biorą udział w konkursie na opowiadanie ze smokami w tle, mogą zmierzyć się ze mną w boju spotkaniowym na kopie. Nie bierzcie tylko tego za bardzo wprost, żadnego kopania po kostkach. Mogą pokazać Swoją wyższość i rozgnieść mnie niczym robaka. Tylko czy potrafią :-)

Niech nas zmierzą i zważą czytelnicy.

W sumie, był to ciekawy eksperyment z mojej strony (mam tu na myśli wizytę w Waszym wirtualnym Fantastycznym domu), choć nieco dołujący. Potencjał leży tu ogromny, odrzućcie tylko szkolne stereotypy, to znaczy niech będą, ale we właściwych proporcjach.

To jest moje pożegnanie z tym Forum. Frustratów informuję, że nie będę miał niewątpliwej nieprzyjemności przeczytania ich wpisów, a ludzi otwartych, czyli jakieś dziewięćdziesiąt osiem procent uczestników, nakłaniam do autorefleksji.

I jeszcze jedną uwagę jestem Wam winien. Nie mam nic do mocno chodzących po ziemi praktyków, wręcz przeciwnie, bez nich życie to jeden wielki chaos. Ale, gdy mówimy o pisarzach sf i ogólnie fantastyki, o swego rodzaju wizjonerach jakimi jesteście, wolę mieć do czynienia z otwartymi wolnymi umysłami :-)

Jeśli moja filipika uraziła kogoś, to przepraszam, chciałem Wami tylko nieco wstrząsnąć :-) Intencją moją było pokazanie pewnych negatywnych zachowań, które może zobaczyć tylko ktoś nowy, spoglądający spoza szklanej kuli.

Powodzenia.

1 22 zwrotka Pieśni Odyna (Hàvànàl)z Eddy Poetyckiej w tłumaczeniu Apolonii Załuskiej-Strömberg

Manifest – Wyzwanie :-)

Ten co podły jest i złośliwy,

Naśmiewa się z czego bądź;

Nie wie on, co wiedzieć winien,

Że sam bez błędu nie jest1.

Do młodych duchem pisarzy!