see you, space cowboy

jeszcze do niedawna miałem pewien problem z traktowaniem anime na poważnie. a potem cowboy bebop sprawił, że zmieniłem zdanie.

(no dobra, kłamię, wcześniej były jeszcze ghost in the shell i spirited away – ale wtedy nie byłoby takiej ładnej figury retorycznej).
co mnie zwykle irytuje w anime: konwencja i brak umiaru. bohaterowie gadają za długo, śmieją się zbyt głośno, jedzą za dużo. a kiedy się uśmiechają, to zawsze muszą tak śmiesznie przytakiwać. prawie jak postaci z filmów dreamworks.

cowboy bebop to serial s-f, w którym ludzkość rozproszyła się po całym układzie słonecznym; księżyc został zniszczony, ziemia nie nadaje się do zamieszkania. niewydolna policja nie jest w stanie zapanować nad przestępczością na tak ogromnym obszarze i dlatego do łask prędko wraca instytucja kowbojów – łowców głów ścigających rzezimieszków.

słowem: dziki zachód na nowo.
w dodatku, chociaż ludzkość już dawno opracowała napędy hiperprzestrzenne, w modzie ciągle są broń palna, papierosy i mroczne speluny, w których smętnym myślom strudzonych eks-policjantów przygrywa saksofon. słowem: noir też na nowo.

(o jazzowej oprawie dźwiękowej bebopa mógłbym zresztą pisać godzinami, gdybym tylko znał się na jazzie; niestety z powodu analfabetyzmu muzycznego mogłem go traktować wyłącznie jako składnik świata przedstawionego, a jako taki sprawdzał się doskonale, i soundtrack z serialu towarzyszy mi podczas pisania tego tekstu).

a odkąd go już napisałem, kilka kawałków, bardziej popkulturowych w formie, szczególnie zapisało się w mojej pamięci. rain, gotta knock a little harder.

to przyszłość, ale przyszłość po szyję zanurzona w swoich korzeniach, po których odziedziczyła brud, mrok i inflację.

być może dlatego bebop tak dobrze sprawdza się w przypadku osób, które nie są otaku: konwencję anime zastąpiono tu konwencją pastiszu zachodniej popkultury, jej nieustanną mimikrą. to western wymieszany z kinem gangsterskim wymieszany ze space operą. twórcy co chwila mrugają okiem do widza; kiedy w jednym z odcinków ktoś taszczy za sobą na sznurku trumnę w samym środku miasta, corbucci przytakuje z uznaniem.

bebop to dobrze nam znane wrażliwość i stylistyka.
to wszystkie zagrywki fabularne, którymi nasiąkamy już za skorupki.
- tyle że chociaż postmodernizm powoli zaczyna nam odbierać przyjemność z rozpoznawania intertekstualizmów (patrz triumfalny powrót worldbuildingu we współczesnych serialach), niesamowitą zaletą bebopa już od pierwszego odcinka okazuje się niesamowity luz, z którym autorzy mieszają te odgrzewane składniki.
  - to sztuka: pomyślcie o kucharzu, który z mrożonek potrafi zrobić świetne danie.

inna zaleta, chyba największa: forma. bebop składa się z 26 odcinków po 25 minut każdy.

w dzisiejszych czasach, gdy pojedyncze sezony serialowe zmieniają się w kilkunastogodzinne monstra, w których liczy się każdy szczegół, takie miniaturki okazują się niezwykle odświeżające.

szczególnie, że odcinki mają kompozycję nowelek, a ciągłość między nimi jest raczej luźna. w rezultacie każda scena musi być maksymalnie dopracowana (i jest), a relacje między postaciami, zamiast rozgrywać się na płaszczyźnie dialogów, robią się znacznie subtelniejsze i wynikają z podejmowanych przez bohaterów akcji. jeśli już zdecydujecie się obejrzeć ten serial, obserwujcie uważnie spike'a i faye, a zrozumiecie, o co mi chodzi.

podsumowując, polecam, szczególnie tym, którzy szukają czegoś, przy czym można odetchnąć i uśmiechać się, nawet kiedy bohater umiera (bo tak nakazuje konwencja).