Infini [recenzja]

Horrory science fiction umierają śmiercią naturalną. Gatunek ten święcił triumfy na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, kiedy rozentuzjazmowani sukcesem Obcego twórcy postanowili zasypać rynek dziesiątkami bliźniaczych produkcji. Po latach tłustych przyszła jednak trwająca do dziś posucha, przerywana pojedynczymi wyskokami w postaci Ukrytego Wymiaru, Pandorum, czy nieudanego Prometeusza, a wśród widzów zaczęły dominować głosy, jakoby potencjał gatunku w końcu się wyczerpał.

Na przekór tym opiniom postanowił wyjść uzbrojony w pięciomilionowy budżet australijski reżyser Shane Abbess i jego najnowsze dzieło – Infini. Czy to mogło się udać?

Jest schyłek XXIII wieku. Większość populacji żyje w głębokiej nędzy, na przeludnionej i zanieczyszczonej Ziemi. Jedyną szansą na poprawę bytu są tyleż opłacalne, co ryzykowne prace w sektorze górnictwa międzyplanetarnego. Podróż do rozmieszczonych na krańcach poznanego wszechświata kopalń umożliwia slipstreaming – wyjątkowo niebezpieczna forma teleportacji.

Do historii wkraczamy w momencie, gdy załoga jednej z takich placówek – tytułowej Infini – zapada na tajemniczą infekcję. Wysłany na pomoc oddział żołnierzy wraca zdziesiątkowany, a pośrodku całego zamieszania znajduje się świeżo upieczony rekrut, Whit Carmichael. Zmuszony do dramatycznej ucieczki na skażoną stację, staje się jedynym ocalałym świadkiem wydarzeń. Sprawy przybierają jeszcze gorszy obrót gdy okazuje się, że konsekwencje wypadku na Infini mogą zagrozić całej ludzkości. Na miejsce zostaje oddelegowana więc elitarna jednostka poszukiwawczo-ratunkowa. Cele misji: Odnaleźć Carmichaela. Zapobiec katastrofie.

Brzmi znajomo? I powinno. Abbess nie ukrywał inspiracji tuzami gatunku, pokroju Obcego,  The Thing, czy Ukrytego Wymiaru.  Mamy tu więc takie atrakcje jak opuszczoną stację kosmiczną, zespół komandosów, wreszcie tajemniczą chorobę. Nie zabrakło także miejsca dla kilku filozoficznych pytań o istotę życia, czy ewolucję gatunków.

Jak widać, twórcy Infini nie usiłują odkryć koła na nowo. Ich film przypomina bardziej potrawę sporządzoną ze sprawdzonych składników i wedle tradycyjnego przepisu, przyprawioną ledwie garścią autorskich pomysłów. W przypadku tego typu dzieł nie chodzi jednak o oryginalność na siłę – tu zdecydowanie większą rolę odgrywa umiejętność twórców, do wyłuskania z tonących w mroku korytarzy atmosfery zaszczucia i paranoi – a ta sztuka Infini udaje się co najmniej dobrze.

Duży wpływ ma na to sposób opowiadania historii.  Informacje o wykreowanym uniwersum są dawkowane nad wyraz oszczędnie. Nie oznacza to jednak, że element ten został potraktowany całkowicie po macoszemu – a to gdzieś na drugim planie przemknie jakiś emblemat, a to któraś z postaci wspomni coś na temat pobocznych wydarzeń. Sprytny zabieg, szczególnie pod względem ograniczonego budżetu, wymuszający na widzu samodzielne zbudowanie sobie świata przedstawionego, podsuwający jednak tropów na tyle, by w wizji twórców się nie pogubić.

Słowem, fabuła sprawia wrażenie wyjątkowo przemyślanej. I choć można zżymać się na widok słabo rozwiniętych postaci drugoplanowych, czy fakt, że w kilku momentach reżyser ucieka się do ogranych chwytów, zaciekawia.

Aktorsko jest dobrze. Shane Abbess niewątpliwie miał nosa, wybierając na odtwórcę głównej roli znanego głównie z prowadzenia telewizyjnego show Daniela MacPhersona. Jego Whit Carmichael prezentuje całą paletę emocji, bez problemu dźwigając na barkach ciężar filmu. Reszta załogi również nie zawodzi, wiarygodnie dopełniając obrazu gdzieś w tle. I choć nie doszukamy się tu kreacji wybitnych, dość powiedzieć, że ani razu nie uśmiechnąłem się z politowaniem na widok odgrywanych emocji – i to w zupełności wystarcza.

Również realizacja stoi na bardzo przyzwoitym poziomie. Biorąc pod uwagę, że film nakręcono za przysłowiowe "ogryzki", można wręcz przecierać oczy ze zdumienia. Scenografia mimo, że nie wyróżnia się niczym oryginalnym na tle innych filmów z tego gatunku, jest wykonana z dbałością o szczegóły. Mamy tu charakterystyczne dla opuszczonych stacji kosmicznych ciasne, ginące w kłębach pary korytarze. Jest brudno, jest obskurnie. Dokładnie tak, jak powinno być. Podobnie sprawa ma się z efektami specjalnymi – których może nie ma wiele, ale kiedy już się pojawiają, stanowią integralną część obrazu, nie pozostawiając wrażenia sztuczności. Śmiem twierdzić, że pod tym względem australijski film bez większych kompleksów może stawać w szranki z kilkukrotnie droższym Pandorum.

Ostateczny odbiór Infini uwarunkowany będzie zapewne indywidualnymi preferencjami. Na tle dzisiejszych, pękających od CGI wysokooktanowych hitów, dzieło Australijczyków prezentuje się bowiem ubogo, niekiedy wręcz ascetycznie. Na pewno warto jednak dać mu szansę, szczególnie jeżeli zdarza nam się od czasu do czasu nostalgicznie westchnąć za klimatem dzieł z dawnych lat.

I choć Infini nie ma szans wskrzesić mody na space horrory, wciąż pozostaje jedną z ciekawszych filmowych propozycji, dumnie stojących na fundamentach minionej epoki kinematografii.

7/10