Gra o tron 2, odcinek 10 – To już jest koniec

Ostatni odcinek drugiego sezonu „Gry o tron” nosi tytuł Valar morghulis, czyli „wszyscy muszą umrzeć” – słowa dobrze znane wszystkim miłośnikom Sagi Martina. Czy okazał się godnym zakończeniem serii? A może burza, jaka rozpętała się w poprzednim odcinku, odeszła już w zapomnienie?

Skutki wielkiej bitwy

W Królewskiej Przystani następuje wiele zmian. Dotykają one wszystkich (choć jeszcze nie każdy to rozumie) – niektórzy tracą, inni zyskują (kosztem tych pierwszych), a najbardziej poszkodowany – nie tylko z powodu odniesionych ran – okazuje się Tyrion (Peter Dinklage), czyli osoba, która obroniła stolicę przed najeźdźcą. Na pocieszenie, zostaje nam zaserwowana „rozczulająca” scena, której Tyrion i Shae (Sibel Kekilli) mówią jak bardzo siebie kochają – nie rozumiem dlaczego w tym sezonie, twórcy tak strasznie próbują wepchnąć jakieś wątki miłosne. Oprócz tego, w stolicy, ujrzymy dawno nieobecnych: Finna Jonesa i Natalie Dormer, czyli Lorasa i Margaery Tyrellów, oraz Aidana Gillena (Petyr Baelish) – jeśli chodzi o Tyrellów, wygląda na to, że możemy oczekiwać, iż w kolejnym sezonie będziemy ich oglądać znacznie częściej.

Druga strona medalu

Wielki pokonany, Stannis (Stephen Dillane), liże rany po porażce i kipi z wściekłości, którą wyładowuje na Melisandre (Carice van Houten). Ponadto, król doświadcza niezwykłej wizji w płomieniach. Wizji, której ku naszemu rozczarowaniu, nie będzie nam dane zobaczyć. Obstawiam, że ten zabieg miał pozostawić widza w niepewności do kolejnego sezonu („co on tam, do licha, widzi?!”), lecz ja poczułem się raczej sfrustrowany niż zaintrygowany.

Nadeszła zima

Wiele akcji z tego epizodu dzieje sięga Murem i są ta chyba najlepsze momenty tego odcinka. Nastąpi sporo zmian u Jona (Kit Harington) i Dzikich, a także w obozie Nocnej Straży (Ile było tych sygnałów? Raz, dwa… trzy?) – choć tutaj, ku mojemu wielkiemu ubolewaniu, na dalszy rozwój akcji przyjdzie nam czekać do następnego sezonu (dla tego wątku będę go wyczekiwał z niecierpliwością).

Powrót Khaleesi

Mam mieszane uczucia co do scen w Qarth’cie. Z jednej strony Emilia Clarke wraca do formy i pokazuje nam (zwłaszcza w ostatnich scenach) taką Dany, jaką wszyscy uwielbialiśmy w pierwszym sezonie, z drugiej zaś strony można odnieść wrażenie, że w jej wątku nic się nie zmieniło od końca pierwszej serii – ot, zebrała trochę błyskotek.

Płomienna przemowa

Niedosyt pozostawiają też sceny z Winterfell. Przyznam, że cicho liczyłem na chociaż kilka walk związanych ze szturmowaniem twierdzy Starków przez bękarta Boltona, jednak wizja twórców była inna i w sumie przyznam, że okazała się nawet nieco zabawna. Zakończenie wątku Theona (Alfie Allen) z drugiej serii pozostawia nas z uczuciem lekkiego politowania dla tej postaci. A oprócz tego, część mnie, która w poprzedniej recenzji narzekała na „płomienne mowy” do wojska przed bitwą, została teraz usatysfakcjonowana.

Wszyscy muszą umrzeć

Tytułowe „Valar morghulis” pojawia się w fragmencie z Maisie Williams (Arya) i Tomem Wlaschichą (Jaqen). Owa scena z ich udziałem, mimo że dość krótka, wypada wprost mistrzowsko. Z wielkim smutkiem przyjmuję odejście Jaqena (ale mam niewielką nadzieję, że twórcy jeszcze nas zaskoczą i będzie nam dane ponownie ujrzeć go w akcji). Oprócz tego dalej obserwujemy wędrówkę Jamiego (Nikolaj Coster-Waldau) i Brienne (Gwendoline Christie), w której pada kilka trupów, lecz wciąż nie dzieje się nic istotnego.

Koniec seansu

Do Valar morghulis, ostatniego odcinka tej serii, miałem wysokie oczekiwania i zastanawiam się teraz czy nie były zbyt duże, gdyż po obejrzeniu epizodu odczułem lekki zawód. Gdyby był to któryś z wcześniejszych odcinków, oceniłbym go jako bardzo dobry, jednakże… na zakończenie sezonu spodziewałem się czegoś więcej.

Druga seria „Gry o tron” zakończyła się. Pozostaje nam tylko (nie)cierpliwie czekać do wiosny, kiedy nadejdzie „Nawałnica mieczy”.

Za komentowanie wydarzeń z serialu, oraz za czytanie mych recenzji, serdeczne dzięki. Kłaniam się nisko i pozdrawiam,

Adam Szulc