Pobyt na wakacjach Delos – 1000 dolarów/dzień, wrażenia - bezcenne

Michael Crichton, reżyser bardzo popularnego w Polsce – za sprawą znanej prywatnej stacji telewizyjnej ze słoneczkiem w logo – ''Trzynastego Wojownika'' nie ma jakiegoś wielkiego dorobku reżyserskiego. Nie oznacza to jednak, że niektóre filmy, które nakręcił są bardzo treściwe. Westworld bynajmniej do takich należy. Wydany w 1973 roku nadal zaskakuje swoją pomysłowością i niecodziennym podejściem do tematu.

A wszystko zaczyna się od dwóch dżentelmenów którzy wybierają opcje wakacji proponowaną przez system Delos. Zapewnia on spędzenie swojego wymarzonego urlopu w jednym z trzech zaprojektowanych światów. Do wyboru są: dziki zachód, średniowiecze,oraz antyczny Rzym. Wszystko odwzorowane w każdym nawet najmniejszym detalu, zamiast ludzi, roboty, których praktycznie nie można odróżnić od człowieka. Posłuszne, uległe, łatwe do manipulowania, a na dzikim zachodzie również – łatwe do zabijania. Oczywiście wszystko w ustalonych cenach. Jeden dzień pobytu na tych wakacjach to kwota bagatela 1000 dolców! Sumka troszkę duża, ale czego się nie robi by spełnić marzenia z dzieciństwa i dobrze odpocząć.

Tak rozpoczyna się idylliczna podróż Johna i Petera, którzy przyodziawszy kowbojskie wdzianka, z czołem wysoko zadartym do góry czują się panami świata. Wygrywają z góry ustalone rewolwerowe pojedynki z innymi elektronicznymi przedstawicielami dzikiego zachodu. Kobiety oddają się im bez słowa, a whisky przelewa się litrami. A tu nagle ''BOOM'' ! Tak jakby wrzucić kilka petard do garnka i ustawić naczynie obok jakiegoś zaspanego kumpla – myślę, że nasi bohaterowie mentalnie mieli właśnie takie odczucie. Robotki zaczynają świrować i przestają być posłuszne. Rozpoczynają się problemy, a uczestnicy wakacji robią wielkie OCZY.

Westworld w dość zręczny sposób obrazuje co dzieje się z człowiekiem, mającym świadomość nieograniczonej władzy, nawet, na te kilka dni własnego urlopu. Uczestnicy wakacji nie licząc się z nikim, próbują naprawiać swoje nadkruszone ego, dając upust własnym pragnieniom. Mając świadomość bycia panem, przyjmują wszystko co proponuje im Delos z całym dobrodziejstwem inwentarza. Pewność ta kruszeje, gdy roboty sie buntują. Ludzi ogarnia przerażenie i niemoc. Fizyczno – intelektualne rozpasanie zostaje gwałtownie przerwane. Dzięki temu mamy obraz dwóch skrajności naszej ludzkiej natury. Oczywiście nie brakuje komizmu, którym pokropiony został film. Chociażby w momencie, gdy jeden z bohaterów uciekając przed oprawcą, wielce oburzony zaświadcza napotkanemu technikowi – który wie już o całym wydarzeniu i próbuje naprawić jakieś niedociągnięcia systemu – ,że roboty się zbuntowały. Jego wyraz twarzy i sposób mówienia, skojarzył mi się ze zdenerwowanym mężczyzną, który po godzinnym czekaniu w kolejce reklamuje zepsuty mikser. Pyszne.

W filmie zagrał słynny już Yul Brynner. Dla tego aktora był to jeden z trzech ostatnich obrazów w którym się pojawił. Widać, że miał już swoje lata. Drobne zmarszczki i lekko pergaminowa skóra nie odbierają mu jednak klasy. Wyprostowana, pewna sylwetka, ręce w kieszeniach i jego spokojny chód dają do zrozumienia, że to prawdziwy fachowiec. Ewidentnie świat dzikiego zachodu to jego broszka. Dobrze, że to właśnie on jest jednym z ''sędziów'', którzy pokażą bohaterom kto tak naprawdę ma prawdziwe jaja i może rościć sobie prawa do dwóch rewolwerów spoczywających przy biodrach. James Brolin – ojciec bardzo popularnego dzisiaj Josha Brolina – również nie zawiódł, szczególnie w pierwszej części filmu, gdzie grając Johna, w swoim luzackim stylu brylował w całym mieście razem ze swoim towarzyszem Peterem, zagranym przez Richarda Benjamina.

Jest to bardzo zjadliwa pozycja dla fanów gatunku. Ja sięgnąłem po niego głównie przez fakt obecności samego Brynnera. Oczywiście nie zawiodłem się jeśli chodzi o aktora, ale również o całe dzieło, które czasami zabawne potrafi w dość poważny sposób nasunąć ciekawe wnioski o ludzkiej naturze. Po seansie miałem wrażenie, że byłem świadkiem jakiegoś doświadczenia naukowego. Niezapowiedziany balans między stanem błogości, a zagrożeniem. Zamiast myszek byli ludzie. Dopóki był ser, wszystko było w porządku. Gdy w klatce zagościli inni goście, zaczęły się problemy. Tylko czy eksperyment był zaplanowany?