Gra o Tron 3 – odcinek czwarty, czyli dracarys!

Za nami odcinek czwarty. Zgodnie z przewidywaniami było gorąco, tempo akcji wzrosło z prędkością rakiety. Nie we wszystkich wątkach osiągnęliśmy punkty kulminacyjne, ale po rosnącym napięciu spokojnie można stwierdzić, że w przyszły poniedziałek będzie równie ciekawie (szkoda, że wypadło akurat w majówkę).

Bardzo przypadła mi do gustu zawierucha wokół Theona (Alfie Allen). Młody Greyjoy poczuł się tak wyczerpany i szczęśliwy z ucieczki, że całkowicie odsłonił się przed de facto nieznajomym. “Spowiedź” pokazała prawdziwego Theona, niezmanipulowanego przez swoją rodzinę. Takie rozważania dopadały go w “Tańcu ze smokami”, jednak wtedy nie współczułem mu. Uważałem, że dostał to, na co zasłużył. Z kolei gdy widzę to samo w wykonaniu Allena, szkoda mi go. Aktor ma niezbyt przyjemną twarz, ale talentu nie można mu odmówić.

Relatywnie dużo wydarzyło się w Królewskiej Przystanii. Joffrey (Jack Gleeson) dalej udowadnia, że jest nieźle pokręcony (martwi Targaryenowie to wyśmienity temat do żartów), chociaż przy Lady Margaery (Natalie Dormer) nieco normalnieje. Zachowuje się tak... pociesznie. I ten głupawy uśmiech na twarzy. Gleeson to jeden z lepszych aktorów serii. Cały czas jestem pod wrażeniem serialowego rozbudowania postaci Margaery. Bohaterka, pomimo młodego wieku, dużo odziedziczyła po swojej babce. Zgrabnie manipuluje królem (głupek, w przeciwieństwie do Cersei, nawet nie zorientował się, że tłum skanduje jej imię, a nie jego), ale równie sprytnie postępuje z Sansą Stark (Sophie Turner). Gdy zaczęły rozmawiać jak prawdziwe psiapsióły, wydało mi się to co najmniej podejrzane. Jednak, gdy tylko wspomniane zostało małżeństwo z Lorasem, zrozumiałem, że to po prostu dalsza część gry.

Cersei (Lenna Headey) tym razem zasłużyła na osobny akapit. Ładnie widać, że czuje się coraz bardziej osaczona. Z jednej strony młodsza i ładniejsza przyszła królowa (Maergery), z drugiej inteligentna Lady Olenna, z trzeciej Tywin, który już jej nie ufa. Przyznam, że właśnie rozmowa z ojcem najbardziej mi się spodobała. Widać, że relacje z dziećmi nie są jego najmocniejszą stroną. W tej kwestii Cersei ma takie same problemy, jak brat-karzeł.

Tyrion (Peter Dinklage) w tym odcinku pojawił się przelotnie i służył jedynie za tło dla Varysa (Conleth Hill), którego monolog wypadł po prostu niesamowicie. Z jednej strony widzowie są ciekawi historii depenisacji, a z drugiej, co takiego znajduje się w skrzyni, którą tak pieczołowicie otwiera. Moment zdjęcia pokrywy stanowił doskonałą pointę całej rozmowy, zarówno ze strony Varysa, jak i Tyriona, którego mina była bezcenna. Starszy nad Szeptaczami pojawił się jeszcze w nijakiej scenie z Ross (Esmé Bianco; chociaż warto odnotować, że była kurtyzana szpieguje Littlefingera) i w całkiem miłej pogawędce z Lady Olenną (Diana Rigg).

Do wątku Aryi (Maisie Williams) nie mogę się przekonać. W tym odcinku było naprawdę drętwo i nawet pojawienie się Berica Dondarriona (Richard Dormer, w pierwszym sezonie tę postać grał David Michael Scott), który w powieści jest niesamowita postacią, niewiele pomogło. Poprawiło się dopiero, gdy do rozmowy włączyła się Starkówna, ale mimo wszystko, pewien niesmak pozostał.

Za Murem poskąpiono nam Jona Snow i dzikich, ale za to wyprawa Czarnych Braci przybrała rewolucyjny charakter. Krótkie sceny w poprzednich epizodach, małymi kroczkami zwiększały napięcie, żeby osiągnąć wartość krytyczną. I wybuchło. Było dużo wrzasku, krzyku i chaotycznej walki, czyli przebiegło to dokładnie tak, jak w powieści. Lord Dowódca (James Cosmo) pożegnał się z serialem w wielkim stylu. Scena, w które chwycił Rasta (Luke McEwan), wywarła na mnie olbrzymie wrażenie. Kontrast pomiędzy małym, tchórzliwym szczurkiem, a groźnym i potężnym Mormontem był świetny. Trochę szkoda, że nie pokazano, jak Sam (John Bradley) rozmawia z umierającym dowódcą, gdy czytałem powieść, wydawało mi się, że to istotny dialog.

Nie obyło się bez kilku scen humorystycznych z ironizowaniem Lady Olenny (na temat rodowych zawołań) i dalszym dociekaniem umiejętności Podricka (Daniel Portman) na czele. Przyznam, że bardzo mnie rozbawiło kontynuowanie tego tematu w kolejnym epizodzie.

No i Daenerys Targaryen (Emilia Clarke). Tak epicko nie było od czasu Bitwy Nad Czarnym Nurtem. W zasadzie wszystko tutaj zagrało. I Nieskalani, i smoki, i krótka scena walki. Kraznys był tak podniecony Drogonem, że nawet nie zorientował się, jakie rozkazy i w jakim języku wydaje Dany. Matka Smoków pokazała swoją prawdziwą twarz i zaczęła przypominać powieściowy pierwowzór. O ile podniosłe mowy nigdy do mnie nie trafiały, o tyle ta mi się spodobała, “a dragon is not a slave” jeszcze długo rozbrzmiewało w moich uszach.

W tym odcinku bardzo zgrabnie dobrano przejścia pomiędzy poszczególnymi scenami. Tworzyły świetne kontrasty. Widzimy twarz sponiewieranego Jaimego, a po chwili uśmiechnięta i zadowolona Cersei. Tywin, głowa rodu Lannisterów i głównej siły w Westeros, a zaraz potem Lady Olenna, bohaterka, którą w serialu postrzegam jako żeński odpowiednik Tywina (i wygląda na to, że właśnie takie było zamierzenie producentów).

Luźne uwagi? W następnym odcinku Jaime, Brienne i ludzie Boltona zapewne dotrą do celu, kolejne sceny ich męczarni byłyby zwyczajnie nudne, poza tym mam nadzieję, że w wątku Brana w końcu wydarzy się coś ciekawego.

Na koniec kwestia techniczna. Nie wiem jak u was, ale u mnie kompletnie wysiadła oryginalna ścieżka dźwiękowa. HBO zmusiło mnie do włączenia polskiego lektora. Nie, żebym miał coś przeciwko, ale wolę słuchać angielskich dialogów, którym tłumaczenie często odbiera ostrość i niweluje podteksty (dobrze, że kto inny tłumaczył powieść).

Pozdrawiam i zapraszam do dyskusji,

Snow

PS Za tydzień nie będzie recenzji. Następny tekst pojawi się dopiero w okolicach siódmego maja i będzie o odcinkach piątym i szóstym.